Ο δρόμος της προσφυγιάς για χιλιάδες Σύρους περνά από την γειτονική χώρα του Λιβάνου.
Η πλειοψηφία των προσφύγων έχουν να αντιμετωπίσουν πέρα από την αβεβαιότητα και πολλά πρακτικά προβλήματα.
Οι Γιατροί του Κόσμου κατέγραψαν τη ζωή των προσφύγων στην Σάιντ, στον νότιο Λίβανο.
Στην δεύτερη μέσα σε 8 μήνες έκθεσή τους, επισημαίνουν μία σειρά από δυσκολίες και εμπόδια τα οποία συναντούν ενώ ταυτόχρονα εντοπίζουν τις αδυναμίες του Λιβάνου να υποδεχτεί και να καταγράψει τους πρόσφυγες.
Οι πρόσφυγες διαφεύγουν μέσω των γειτονικών τους χωρών.
Ο μεγαλύτερος αριθμός προσφύγων από τη Συρία συγκεντρώνεται στην κοιλάδα της Μπεκάα, στο νότιο Λίβανο, ανατολικά της Τρίπολης. 260.000 Σύροι έχουν μεταβεί στον Λίβανο από την αρχή του πολέμου, αριθμός που αυξάνεται κατά 3.000 την ημέρα.
Σημαντικός αριθμός προσφύγων βρίσκεται στην Τουρκία, την Ιορδανία και το Ιράκ.
Η παντελής έλλειψη δομών και οι μεγάλες καθυστερήσεις στους μηχανισμούς καταγραφής καθιστούν τους πρόσφυγες εύκολα θύματα.
“Νοικιάζουμε αυτή τη σκηνή 100 δολάρια το μήνα. Ήταν ήδη στημένη όταν ήρθαμε.”
Αυτή η γυναίκα, η οποία έχει δεκαπέντε παιδιά και πληρώνει για μία σκηνή. Δύο από τις κόρες της καταφέρνουν να βγάλουν αραιά και που ένα μεροκάματο. Όπως λέει δεν την έχει βοηθήσει κανείς.
“Δεν αγοράζουμε πολύ φαγητό, μόνο ψωμί και ορισμένα λαχανικά. Δεν αγοράζουμε ακριβά πράγματα όπως κοτόπουλο ή κρέας. Ορισμένες φορές τρώμε μόνο ένα γεύμα τη μέρα, καμιά φορά δύο, εξαρτάται από το τι έχουμε. Κυρίως τρώμε σούπα και ρύζι. Για τα ξύλα που καίμε στη σόμπα χρειάζεται να πληρώνουμε 150 δολάρια.”
Οι Γιατροί του Κόσμου εστιάζουν στο γεγονός ότι δεν υπάρχει νομικό πλαίσιο για την υποδοχή των προσφύγων και το αίτημα που διατυπώνουν προς τον Λίβανο είναι η δημιουργία κατάλληλων κέντρων, προκειμένου να παρέχεται στους πρόσφυγες και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.
Πάνω από τους μισούς ερωτηθέντες από τους Γιατρούς του Κόσμου, υποστηρίζουν ότι είναι αναγκασμένοι να πληρώνουν οι ίδιοι για την περίθαλψή τους, είτε πρόκειται για χρόνιες ασθένειες είτε για την φροντίδα γυναικών κατά την εγκυμοσύνη, τον τοκετό αλλά την ιατρική φροντίδα που έχουν ανάγκη τα βρέφη.
Το κόστος είναι εξαιρετικά υψηλό. Aνθρωπιστικές οργανώσεις προφέρουν βοήθεια που όμως δεν καλύπτει όλες τις ανάγκες.
Στην Τουρκία και την Ιορδανία έχουν δημιουργηθεί προσφυγικοί καταυλισμοί, κάτι που δεν έχει γίνει στον Λίβανο. Μέσω των μηχανισμών της Ύπατης Αρμοστείας για τους πρόσφυγες απαιτούνται πάνω από δύο με τρεις μήνες για την καταγραφή και την απόδοση της ιδιότητας του πρόσφυγα. Εντωμεταξύ, η διεθνής βοήθεια είναι ελάχιστη και οι Σύροι πρόσφυγες δεν παρά ο ένας τον άλλο για να βασιστούν.