H φιλόσοφος και ψυχαναλύτρια Τζούλια Κρίστεβα, είναι ένα από τα πρόσωπα της γαλλικής διανόησης που ξεχωρίζουν. Τα έργα της είναι γνωστά σε ολόκληρο τον κόσμο.
Έφτασε στο Παρίσι από τη Βουλγαρία τη δεκαετία του ’60 και σήμερα είναι επίτιμη διδάκτωρ σε 8 πανεπιστήμια μεταξύ των οποίων και το Χάρβαρντ.
Η συγγραφέας του βιβλίου «Αυτή η απίστευτη ανάγκη για πίστη», μίλησε με τον ανταποκριτή μας στο Παρίσι, για την εκλογή του νέου Πάπα και την πίστη στον 21ο αιώνα.
Ερ: Τι περιμένετε από το νέο Πάπα ο οποίος προέρχεται από τη Λατινική Αμερική και επέλεξε το όνομα Φραγκίσκος;
Απ: Νομίζω ότι είναι σημαντική πνευματική προσωπικότητα. Πρέπει να είναι. Είναι Ιησουίτης με ότι αυτό συνεπάγεται σε ότι αφορά τη μυστικιστική διάσταση του Ιησουητισμού. Αυτό από μόνο του εμπεριέχει μια αντίθεση. Από τη μια πρέπει να σέβεται την παράδοση και από την άλλη να κάνει ότι μπορεί για την κοινωνία. Ακριβώς όπως ο Ιησούς στο σταυρό με το ένα χέρι στα αριστερά και το άλλο στα δεξιά. Αυτό απαιτεί μεγάλη αυτογνωσία και πίστη. Δεν ήταν τυχαία η επιλογή του ονόματος Φραγκίσκος. Ηταν ο πρώτος που πήρε αυτό το όνομα πράγμα που σημαίνει ότι δεν θέλει να συγκριθεί με κανένα άλλο. Θέλει να αναβιώσει μια εκκλησιαστική προσωπικότητα του 13ου αιώνα που επίσης ονομαζόταν Φραγκίσκος. Είναι αυτός ο Ιησουίτης Πάπας που μας είπε: «ήρθα από την άλλη άκρη του κόσμου» ο ίδιος Πάπας που μας λέει:«Θέλω να αναμορφώσω την εκκλησία, και θέλω να το κάνω σταθερά, όπως εκείνος ο Φραγκίσκος».
Ερ: Δεν είναι δύσκολο να καταλάβουμε τι αντιπροσωπεύει ο Πάπας για τους πιστούς; Tι αντιπροσωπεύει όμως, για εκείνους που δεν πιστεύουν, αλλά εξακολουθούν να παραμένουν κολλημένοι στην τηλεόραση κατά τη διάρκεια του κονκλαβίου;
Απ: Αναρωτιέται κανείς πράγματι γιατί υπάρχει τόσο μεγάλο ενδιαφέρον από τον κόσμο. Πιθανώς να βρισκόμαστε σε ένα περιβάλλον τεχνητό, που υποβάλλεται από την τηλεόραση. Τα πάντα περνάνε μέσα από την τηλεόραση δεν έχουμε ξαναδεί ποτέ μας τόσα πολλά μέσα να καλύπτουν αυτό το γεγονός και να το προβάλλουν. Πιστεύω όμως ότι υπάρχει μια μεγάλη ανάγκη εκ μέρους της σύγχρονης κοινωνίας. Μιας κοινωνίας που λείπουν τα πιστεύω και οι ηγετικές φυσιογνωμίες, γιατί δεν πιστεύουμε πια, στην πολιτική, στην οικονομία, στον ανθρωπισμό. Ο ανθρωπισμός τον οποίο εκπροσωπώ πιστεύω ότι δεν αναμορφώνεται εύκολα. Υπάρχει αλληλεγγύη αλλά δεν μπορούμε να την προσδιορίσουμε.
Η καθολική εκκλησία μας λέει ότι αυτό είναι εφικτό. Όσοι όμως από εμάς δεν πιστεύουμε ζητάμε να μας πουν κάποια παραδείγματα. Ο προβληματισμός αυτός είναι ενδημικός στην ανθρώπινη φύση η οποία ζητά και δίνει αξίες.
Ερ: Μπορούμε να μιλάμε για την ανάγκη να πιστεύουν, η ανάγκη για πίστη είναι κάτι φυσικό για τους άνδρες και τις γυναίκες;
Απ: Η εμπειρία μου σαν ψυχαναλυτής με έχει διδάξει ότι υπάρχει μια ανάγκη να πιστεύουμε κάπου, είτε μιλάμε για θρησκεία είτε για πολιτική. Σε κάθε περίπτωση, Είναι ενδημικό χαρακτηριστικό της φύσης του ανθρώπου να επενδύει συναισθηματικά από τη νεαρή του ηλικία, σε μια άλλη προσωπικότητα, που συνήθως είναι ο πατέρας. Ο συναισθηματικός δεσμός ανάμεσα στη μητέρα και το παιδί είναι κάτι φυσικό. Πρόκειται για ένα ζήτημα αναγνώρισης, ο πατέρας με αναγνωρίζει, εγώ τον αναγνωρίζω. Αυτή η ανάγκη υπάρχει σε όλους τους ανθρώπους από πολύ παλιά και η προφορική παράδοση τη διατήρησε.
Πραγματοποιήσαμε μια έρευνα που δείχνει ότι στα Σανσκριτικά για παράδειγμα υπάρχει η ρίζα της αξιοπιστία που έχει να κάνει με την πίστη. Σήμερα λοιπόν αντιμετωπίζουμε αυτές τις δυσκολίες ανάμεσα στην έννοια της πίστης και της αξιοπιστίας.