Ο αγώνας των Σύρων προσφύγων στο Λίβανο

Ο αγώνας των Σύρων προσφύγων στο Λίβανο
Από Euronews
Κοινοποιήστε το άρθροΣχόλια
Κοινοποιήστε το άρθροClose Button

Οι τοπικές μη κυβερνητικές οργανώσεις (ΜΚΟ) συντονίζουν στη Σαΐντα, στο νότιο Λίβανο την ανθρωπιστική βοήθεια προς τους πρόσφυγες, που συρρέουν από τη γειτονική Συρία.

Από τα 2,5 εκατομμύρια των Σύρων προσφύγων, εκτιμάται ότι οι μισοί καταλήγουν στο Λίβανο. Πρόκειται για ανθρώπους που απέδρασαν από τις εμπόλεμες συγκρούσεις που άρχισαν το 2011.

«Η κατάσταση γίνεται όλο και πιο δύσκολη για εμάς, γιατί ο αριθμός των προσφύγων αυξάνεται με γοργούς ρυθμούς. Στην πόλη Σαΐντα οι κάτοικοι προσπαθούν να τους βοηθήσουν. Τους δίνουν ρούχα, τους φιλοξενούν στα σπίτια τους, προσπαθούν με όποιον τρόπο μπορούν. Το πρόβλημα είναι οι πρόσφυγες αυξάνονται συνεχώς κάθε μέρα», εξηγεί η Κασάν Κανκέρ, εκπρόσωπος της ομοσπονδίας των ΜΚΟ.

Για τον Αλί και τα δύο παιδιά του, αυτά τα πακέτα είναι ζωτικής σημασίας. Είναι μεταξύ των χιλιάδων Παλαιστινίων προσφύγων από τη Συρία, που έχουν έρθει στο Λίβανο. Η κατάσταση είναι επισφαλής.

Μετά τη χορήγηση προσωρινής άδειας παραμονής, η χώρα έκλεισε τα σύνορά της τέλη Αυγούστου.

Η Αλί έφτασε στο Λίβανο πριν από επτά μήνες. Η άδεια που έλαβε έχει λήξει και η παραμονή του στη χώρα είναι πλέον παράνομη. Ζει στον μεγαλύτερο παλαιστινιακό καταυλισμό που βρίσκεται στη Σαϊντα.

Γεννήθηκε στο Λίβανο και ήταν τριών ετών όταν η οικογένειά του αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την εστία της κατά τη διάρκεια της ισραηλινής στρατιωτικής επέμβασης το 1982.

Πέρασε τη ζωή του στον προσφυγικό καταυλισμό Γιαρμούκ στη Συρία, πριν αναγκαστεί να φύγει και πάλι με τη σύζυγο και τα δυο τους παιδιά. Η ταυτότητά τους δεν αναγνωρίζεται εδώ.

«Το πρόβλημα είναι ότι πρέπει να εγγράψω στους καταλόγους τα δυο μου παιδιά, για να καταχωρηθούν ως Παλαιστίνιοι του Λιβάνου. Κάθε φορά που παρουσιάζω τα σχετικά έγγραφα, μου λένε ότι δεν είναι έγκυρα. Μου εξηγούν, ότι πρέπει να είναι επικυρωμένα από το Υπουργείο Εξωτερικών της Συρίας. Πήγα πολλές φορές πίσω. Δοκίμασα τα πάντα. Στο τέλος έστειλα τη γυναίκα μου στη Συρία να πάρει νέο πιστοποιητικό γέννησης για τα παιδιά, αλλά κανείς δεν έχει πλέον πρόσβαση σε κρατικές υπηρεσίες. Η γυναίκα μου είναι εγκλωβισμένη στη Συρία εδώ και έναν μήνα, επειδή δεν επιτρέπουν σε Παλαιστίνιους να περνούν τα σύνορα του Λιβάνου. Ήρθα σε αυτόν τον καταυλισμό. Ζω μέσα στην πίκρα και την εξαθλίωση», δηλώνει ο Αλί Τάχα Αμπντάλα, πρόσφυγας από τη Συρία.

Χωρίς άδεια παραμονής ο Αλί δεν έχει δικαίωμα να λάβει την ενίσχυση που προσφέρει η υπηρεσία του ΟΗΕ για την ανακούφιση των Παλαιστίνιων προσφύγων.

Χωρίς δουλειά η φροντίδα των παιδιών είναι πολύ δύσκολη. Πούλησε ό,τι είχε στην κατοχή του για να εξασφαλίσει λίγη τροφή και ρούχα για τα παιδιά. Οι τρεις τους ζουν από περιστασιακές δωρεές.

«Τα αγαπώ πολύ και ανησυχώ για αυτά. Είναι ό,τι πολυτιμότερο έχω στη ζωή μου. Για χάρη τους τα υπομένω όλα αυτά. Τα αγαπώ περισσότερο από οτιδήποτε άλλο στον κόσμο. Η αγάπη μου όμως δεν είναι αρκετή», εξομολογείται ο Αλί Τάχα Αμπντάλα.

Η άφιξη των Παλαιστινίων από τη Συρία έχει αυξήσει κατά πολύ τον πληθυσμό στους καταυλισμούς προσφύγων στο Λίβανο.

Ανάμεσα στον κόσμο που βρίσκεται εκεί υπάρχει αλληλεγγύη. Δεν λείπουν όμως και οι εντάσεις μεταξύ υποστηρικτών και επικριτών του Μπασάρ αλ Άσαντ. Τα περιστατικά είναι πολλά.

Στη Βηρυτό η παρουσία των προσφύγων από τη Συρία τροφοδοτεί συζητήσεις. Η ανησυχία μεγαλώνει για τις επιπτώσεις στην σταθερότητα και την οικονομία.

«Είναι πραγματικά τραγική η κατάσταση. Γινόμαστε μάρτυρες όλο και περισσότερων προβλημάτων αναφορικά με την ασφάλεια. Υπάρχει εθνικιστική ρατσιστική διάθεση, ιδιαίτερα στις περιοχές του Λιβάνου, όπου οι άνθρωποι είναι φτωχοί, δεν βρίσκουν θέσεις εργασίας και βλέπουν, ότι οι Σύροι παίρνουν τις δουλειές τους. Αυτό το θέμα θα πρέπει να αντιμετωπιστεί με μεγαλύτερη προσοχή. Πρέπει κάτι να γίνει και για τον αριθμό των προσφύγων που αυξάνεται διαρκώς», επισημαίνει ο Σάντι Ζόγκι, κάτοικος της Βηρυτού.

«Από οικονομικής άποψης οι Σύροι που έρχονται στο Λίβανο παίρνουν τις δουλειές των Λιβανέζων. Είναι διατεθειμένοι να δουλέψουν οπουδήποτε με κάθε τίμημα. Η πολιτεία δεν μπορεί να το ελέγξει. Θα πρέπει να τους εντάξουν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης προσφύγων, από τα οποία δεν θα τους επιτρέπεται να φύγουν. Να τους δίνουν φαγητό και τίποτε άλλο», τονίζει ο Αντνάνε Χάρακε, ένας άλλος πολίτης στο Λίβανο.

«Βλέπω τους ανθρώπους απο τη Συρία να κοιμούνται στο πάτωμα και λυπάμαι πολύ. Φτάνει πια, φτάνει. Είναι δύστυχοι άνθρωποι. Πρέπει να τους βοηθήσουν. Στο Λίβανο όμως δεν είμαστε σε θέση να βοηθήσουμε τόσο πολύ κόσμο. Ωστόσο κάτι πρέπει να γίνει. Να σταματήσει ο πόλεμος, έτσι ώστε να μπορούν να επιστρέψουν στην πατρίδα τους», υποστηρίζει κάτοικος στη λιβανέζικη πρωτεύουσα.

Η επιστροφή στην πατρίδα είναι επιθυμία και των προσφύγων, που βρίσκουν πρόχειρες δουλειές με χαμηλούς μισθούς. Η διανομή ανθρωπιστικής βοήθειας είναι απαραίτητη σε όσους είναι εγγεγραμμένοι στην υπηρεσία του ΟΗΕ. Η Ευρωπαϊκής Ένωση υποστηρίζει ενεργά τους πρόσφυγες που καταλήγουν στο Λίβανο.

Εκτός από τη διανομή τροφίμων και την κάλυψη των σοβαρών αναγκών, οι μη κυβερνητικές οργανώσεις προσπαθούν να βελτιώσουν τις συνθήκες υγιεινής. Ενισχύουν τα επισφαλή καταφύγια προσφύγων και υποστηρίζουν εκπαιδευτικά τα παιδιά.

«Το όνειρό μας είναι να επιστρέψουμε στην πατρίδα μας. Αυτή η χώρα δεν είναι δική μας. Θέλουμε να επιστρέψουμε στα σπίτια μας και να ζήσουμε εκεί. Θέλουμε να πάμε πίσω στα σχολεία μας. Η Συρία είναι η υπερηφάνεια μας και η αξιοπρέπειά μας, είναι ό,τι έχουμε στη ζωή. Το όνειρό μας είναι να περπατήσουμε ξανά στη γη της πατρίδας μας. Μακάρι ο Θεός να μας αξιώσει να το καταφέρουμε», λένε από κοινού συγκεντρωμένα παιδιά στον καταυλισμό.

Η Υπάτη Αρμοστεία αναμένεται να περιορίσει το πρόγραμμα της για παροχή βοήθειας σε πρόσφυγες από τη Συρία λόγω ανεπαρκούς χρηματοδότησης.

Οι οικογένειες θεωρούνται λιγότερο ευάλωτες και δεν λαμβάνουν επισιτιστική βοήθεια. Τους παρέχονται ωστόσο οι απαιτούμενες θεραπείες για προβλήματα υγείας.

«Αυτοί που πραγματικά χρειάζονται βοήθεια μπορούν να μας καλούν. Οι ομάδες μας επισκέπτονται την περιοχή έτσι ώστε να διασφαλιστεί, ότι όσοι έχουν πραγματική ανάγκη, δεν θα εξαιρεθούν από τη βοήθεια που παρέχουμε», υποστηρίζει η Λίζα Άμπου Κέιλ, εκπρόσωπος της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες στο Λίβανο.

Η υποστήριξη αυτή είναι μία μικρή παρηγοριά για τους κατοίκους του καταυλισμού.

Τους ρωτάμε τι αναμένουν από τη διεθνή κοινότητα, από τη Δύση και τον αραβικό κόσμο.

Η απάντηση της Αμάλ είναι καθηλωτική.

«Δεν αντέχουμε άλλο, έχουμε κουραστεί. Οι άνθρωποι είναι εξαντλημένοι. Το ηθικό μας έχει γίνει κομμάτια. Πολλοί νέοι άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους στη Συρία. Σε τι άλλο μπορούμε να ελπίζουμε; Ο αδελφός μου είναι νεκρός… Τι άλλο μπορεί να γίνει; Ο αδερφός μου δεν γυρίζει πίσω. Φτάνει πια. Έφυγε. Δεν μου έχει απομείνει τίποτα για να ελπίζω. Μπορούμε μόνο να περιμένουμε να δούμε τι θα κάνει ο Θεός. Αν ο κόσμος δεν κινηθεί, τι άλλο μπορώ να περιμένω; Τα νέα παιδιά χάθηκαν, η νεολαία σβήνει. Συνεχίζει να πεθαίνει. Σε τι μπορούμε να ελπίζουμε; Μετά από όλα όσα έχουν γίνει, θα κάνουν κάποια κίνηση; Κοιμούνται. Αφήστε τους να κοιμούνται. Μην τους ξυπνάτε. Φτάνει πια».

Κοινοποιήστε το άρθροΣχόλια

Σχετικές ειδήσεις

Ανταπόκριση των γαλλικών αρχών σε μαζικές επιθέσεις

«Άνεμος (κλιματικής) αλλαγής» στη Γερμανία

Κύπρoς: Το χαλούμι στη νέα εποχή (ΠΟΠ) και η γέφυρα με τους Τουρκοκύπριους