ΔΙΑΦΉΜΙΣΗΟ κόσμος ολόκληρος παρακολούθησε με κομμένη την ανάσα τον Σούπερ Τυφώνα Χαϊγιάν να χτυπά με μανία τις Φιλιππίνες τον Νοέμβριο.
Ωστόσο πιο μικρές, τοπικές καταιγίδες συνεχίζουν να σκοτώνουν και να προκαλούν καταστροφές στην χώρα.
Όπως η πρόσφατη θεομηνία που προκάλεσε τον όλεθρο στην πόλη Μπουτουάν, στο Μιντινάο, στις αρχές Φλεβάρη.
“Προσπάθησα να ανέβω στο παράθυρο, αλλά το νερό ήταν ήδη μέχρι το λαιμό μου… Έπρεπε να κολυμπήσω μέχρι το ταβάνι. Το τρύπησα για να μπορώ να αναπνεύσω…”, θυμάται ένας άνδρας στην κάμερα του euronews.
“Προσευχόμασταν στον Θεό. Σε παρακαλούμε, Κύριε, δεν το αντέχουμε άλλο…. Έχουμε παιδιά…”, λέει μια άλλη κάτοικος.
“Αυτή είναι η μεγαλύτερη πλημμύρα που έχουμε ζήσει σε αυτήν την πόλη. Αυτό το σχολείο υπέστη τη μεγαλύτερη καταστροφή. Όλοι έχουμε επηρεαστεί. Όλοι είμαστε θύματα αυτής της πλημμύρας”, λέει ένας άλλος κάτοικος.
Ο Σούπερ Τυφώνας Χαϊγιάν εξανάγκασε 20.000 άτομα να εγκαταλείψουν την Τακλομπάν.
Όλοι αυτοί βρήκαν καταφύγιο στην πρωτεύουσα Μανίλα.
Αρκετοί χρειάζονται βοήθεια για να επιστρέψουν στα σπίτια τους, αλλά φοβούνται τι τους περιμένει πίσω σε αυτά.
“Ο άντρας μου ξεκίνησε να καθαρίζει τον δρόμο προς το σπίτι μας, όταν τρυπήθηκε από ένα καρφί. Δεν γνωρίζαμε ότι ήταν διαβητικός. Αιμορραγούσε.
Δεν θέλει να του κόψουν το πόδι, δεν θέλει να ακρωτηριαστεί… Θέλει να είναι αρτιμελής όταν πεθάνει..”, λέει μια γυναίκα.
“Η γυναίκα μου ήρθε σε εμάς σε κατάσταση υστερίας. Ο Γκαντόν, ο γιος μας, είχε δεχτεί επίθεση στην Μανίλα. Ο μεγαλύτερος γιος μου, ο οποίος έψαχνε τα αδέλφια του, δέχτηκε επίθεση με μαχαίρι. Τον σκότωσαν. Έπρεπε να πάει και να ζητήσει βοήθεια ώστε να πάμε σπίτι με τα παιδιά μου, τώρα όμως είναι νεκρός ο αδερφός τους”, λέει ένας τραγικός πατέρας, επιδεικνύοντας το πιστοποιητικό του θανάτου του γιου του.
“Δεν ξέρω τι να κάνω. Για αυτό ζητούμε βοήθεια. Στην Τακλομπάν, δεν έχουμε σπίτι, δεν έχουμε πλέον τίποτα. Δεν ξέρω που είναι οι υπόλοιποι συγγενείς μου. Για αυτό είμαι εδώ. Μου προσφέρουν οικονομική βοήθεια για τις μετακινήσεις. Πρέπει να πάω να δω πώς έχει η κατάσταση, αφού μας καλύπτουν τα κόμιστρα. Δεν μπορούμε όλοι να πάμε πίσω στην Τακλομπάν. Υπάρχουν έξι παιδιά. Και δεν έχουμε σπίτι…”, λέει μια γυναίκα.
Καθώς ο τυφώνας Άγκατον ενισχυόταν, η οικογένεια Μοχεπός που έμενε σε αυτήν την περιοχή αρνήθηκε να πάει σε ένα από τα κέντρα που δημιουργήθηκαν για όσους εκκένωσαν τα σπίτια τους. Ήθελαν να μείνουν και να περιφρουρήσουν την περιουσία τους. Έτσι, έστησαν μια σκηνή στην άκρη του δρόμου. Η ιστορία τους αποτελεί μια προσωπική τραγωδία.
“Χρησιμοποίησα τον ελαστικό εσωτερικό σωλήνα για να απομακρύνω τα νερά από τις πλημμύρες. Αυτό που δεν ήξερα ήταν ότι ο γιος μου με είχε ακολουθήσει… Είχε κολυμπήσει. Πήρα πίσω και ρώτησα: “Πού είναι ο Τζότζο;”. Η γυναίκα μου απάντησε: “Τι εννοείς; Μόλις τον είδα με το νερό μέχρι τη μέση του”. Πήγα πίσω για να τον ψάξω. Μέσα μου όμως ήξερα ότι είχε πνιγεί. Μερικά αγόρια μας βοήθησαν… Τον βρήκαν κάτω από τη γέφυρα… Πρησμένο .. με το πρόσωπο προς τα επάνω… Νεκρό…”.
Πολλές ευάλωτες κοινότητες ζουν δίπλα στον ποταμό Αγκουσάν και αυτό δημιουργεί προβλήματα στις αρχές . Ο δήμαρχος του Μπουτουάν είναι ο Φέρντιναντ Αμάντε. Ο ίδιος δηλώνει: “Κατά μήκος της όχθης του ποταμού ζουν 6.000 οικογένειες που θεωρούνται ότι βρίσκονται σε κίνδυνο από τις συνεχόμενες πλημμύρες. Για εκατοντάδες χρόνια ο ποταμός Aγκουσάν ήταν πηγή ζωής για τους προγόνους μας, αλλά τον τελευταίο καιρό έχει γίνει πηγή προβλημάτων για εμάς. Έπρεπε να εκκενώσουμε 20.000 οικογένειες, περίπου 100.000 άτομα. Προσπαθούμε να σταθούμε στα πόδια μας, αλλά ο δρόμος είναι δύσβατος και μακρύς. Είμαι υπερήφανος όμως γιατί οι κάτοικοι του Μπουτουάν, όπως όλοι οι άλλοι Φιλιππινέζοι, είμαστε ανθεκτικοί. Θα τα καταφέρουμε…”
Internal Displacement Monitoring Centre
Norwegian Refugee Council