Απόβαση στη Νορμανδία: 70 χρόνια μετά

Απόβαση στη Νορμανδία: 70 χρόνια μετά
Από Euronews
Κοινοποιήστε το άρθροΣχόλια
Κοινοποιήστε το άρθροClose Button

«Δεν ήξερα πού πήγαινα. Το μόνο που ήξερα είναι ότι πάω στην Ευρώπη. Ήμασταν χιλιάδες. Το πλοίο ήταν γεμάτο », θυμάται ο Σέρτζιο Μοϊράνο, Αμερικανός βτεράνος.

«Υπήρχαν δύο κοκκινοσκούφηδες στην πόρτα, οι οποίοι εμπόδιζαν οποιονδήποτε να μπει ή να βγει. Όταν έφυγε ο άνδρας, ο Υποστράτηγοε Γκράχαμ γύρισε σε μένα και είπε αύριο είναι η D-Day. Αυτός είναι ο λόγος που γίνεται αυτό το πάρτυ », λέει η Στέλλα Ρούτερ.

«Το μόνο που είχαμε ήταν ένα μήνυμα, καλά τεκμηριωμένο, από τον Αϊζεχάουερ και το ναύαρχο: Προσευχηθείτε, γιατί είμαστε σε μεγάλες περιπέτειες. Θα απελευθερώσουμε την Ευρώπη και βασίζομαι σε όλους εσάς να κάνετε τη δουλειά σας, είπε » δηλώνει ο Λέσλι Γκάρετ.

Αποστολή ήταν η απελευθέρωση της Ευρώπη.

Εβδομήντα χρόνια μετά, οι μνήμες είναι ακόμη ζωντανές.

Από εκείνους που συμμετείχαν στην μυστική προετοιμασία της D-Day, μέχρι τις χιλιάδες συμμαχικές δυνάμεις που έφτασαν στη Νορμανδία από αέρος και θαλάσσης.

«Τη νύχτα της 5ης Ιουνίου, βρήκα ένα δίχτυ, ξάπλωσα και κοιμήθηκα. Αυτό ήταν. Δε μπορούσα να κάνω τίποτε άλλο », λέει ο Έντι Γουάλας.

Το μαρτυρικό ταξίδι μέχρι τη Νορμανδία, θυμάται ο Φρανκ Ροσιέρ: « Οι περισσότεροι ήμασταν σε κουκέτες. Βρισκόταν σε κίνηση όλη την ώρα. Ένιωθα άρρωστος. Από την αρχή δεν μπορούσα να περιμένω να βγω από το πλοίο. Δε με ένοιαζε τι υπήρχε στην παραλία. Ήθελα να βγω από το πλοίο ».

Νωρίς το πρωί της 6ης Ιουνίου, 1944, το πρώτο κύμα συμμαχικών δυνάμεων έφτασαν στη Νορμανδία. Η « Επιχείρηση Overlord » ήταν σε εξέλιξη.

Utah, Omaha, Gold, Juno και Sword. Είναι οι κωδικές ονομασίες για μερικές από τις παραλίες στις οποίες έλαβε χώρα η πιο ξαφνική απόβαση στη σύγχρονη ιστορία. Περισσότερες από 150.000 συμμαχικές δυνάμεις έφτασαν σε μία μόνο ημέρα.

Παρά την απρόσμενη επίθεση, η αντίσταση των δυνάμεων του Χίτλερ ήταν σκληρή. Πολλοί στρατιώτες πέθαναν πριν καν αποβιβαστούν. Από την παραλία Utah μέχρι τη Sword, στρατιώτες είτε δέχτηκαν τα πυρά των αντιπάλων είτε πνίγηκαν.

Οι εικόνες ήταν συγκλονιστικές λέει ο Φρανκ Ροσιέρ: « Όταν σηκώθηκα στην παραλία…Δεν είχα δει ποτέ νεκρό στη ζωή μου. Όταν σηκώθηκα στην παραλία, η σφαγή ήταν τρομερή. Σταμάτησα για λίγα δευτερόπλεπτα. Μου κόπηκε η ανάσα. Ήταν τρομερό».

Ο Σέρτζιο Μοϊράνο γυρίζει πίσω: «Είσαι με εκατοντάδες συνομηλίκους σου και τους βλέπεις όλους νεκρούς μπροστά σου. Τι πρέπει να κάνεις; Ακούς την κραυγή αγωνίας για τους αγαπημένους τους. Και δεν μπορείς να σταματήσεις για να τους βοηθήσεις. Όταν βλέπεις σώματα πάντού. Δεν μπορώ να το βγάλω από το μυαλό μου. Δε με νοιάζει τι λέτε. Δε μπορώ να το ξεχάσω».

Εκτιμάται ότι περισσότεροι από 10.000 στρατιώτες των συμμαχικών δυνάμεων πέθαναν στις 6 Ιουνίου 1944. Επρόκειτο κυρίως για Βρετανούς, Αμερικανούς, Καναδούς, Αυστραλούς, Πολωνούς, Νορβηγούς και πολλούς άλλους.

177 Γάλλοι κομάντο αποβιβάστηκαν στην παραλία Sword μαζί με τους Βρετανούς. Πολλοί σκοτώθηκαν κατά την απόβαση στη Νορμανδία.

«Το βράδυ της 6ης Ιουνίου, ακούσαμε ένα θόρυβο. Υπήρχε ένα γερμανικό όχημα κι ένας Γερμανός αξιωματικός μέσα σ‘αυτό. Υπήρχε το κράνος του αξιωματούχου. Το κεφάλι του είχε αίματα και έπεσε μπροστά στο όχημα. Κατά τη γνώμη μου, δε μπορώ να πω ότι χάρηκα που είδα κάποιον να χάνει το αίμα του. Ανεξάρτητα από την εθνικότητά του. Τρελαθήκαμε μ‘αυτό. Όταν όμως σκεφτόμαστε την αλαζονεία τους και ξαφνικά τον άτυχο τραυματισμένο στο όχημά του.. Είπα: Κύριοι, θα δείτε ότι αυτή είναι η αρχή του τέλους. Αυτή ήταν η αρχή του τέλους », λέεη η Κολέτ από τη Νορμανδία.

Η αρχή του τέλους. Για ορισμένους η κατάσταση ήταν περίεργη, απροσδιόριστη μετά από τέσσερα χρόνια κατοχής και καταστολής. Στο τέλος της πιο μακράς ημέρας, όπως χαρακτηρίστηκε, οι συμμαχικές δυνάμεις, κατέλαβαν τις παραλίες. Υπό άλλες συνθήκες, τα γεγονότα θα έμοιαζαν σουρεαλιστικά.

Καθώς κάναμε περίπατο, ήταν ένας κοκκινοσκούφης που ρύθμιζε την κυκλοφορία. Ξέρετε τι είναι ο κοκκινοσκούφης στο βρετανικό στρατό. Είναι στρατονόμος. Κοκκινοσκούφης. Εκτελούσε χρέη τροχονόμου σαν να ήταν στη μέση του Πικαντίλι Σίρκους. Ξέρετε, ξεφορτώσου αυτή την αιματοβαμμένη παραλία και μπες εδώ και κάνε αυτό. Σε ποιο σύνταγμα ανήκεις; Πας από δω », λέει ο Έντι Γουάλας ανατρέχοντας στο παρελθόν.

Αν και η D-Day χαρακτηρίστηκε ως επιτυχής, η μάχη της Νορμανδίας διήρκησε μέχρι τον Αύγουστο. Τόσο οι συμμαχικές δυνάμεις όσο και οι Γερμανοί είχαν τουλάχιστον 500.000 νεκρούς.

Σήμερα, οι παλιοί εχθροί είναι σύμμαχοι και η Ευρώπη είναι ενωμένη. Ωστόσο, για εκείνους που συμμετείχαν στην Απόβαση της Νορμανδίας, άξιζε η θυσία;

Δεν υπάρχει δεύτερη σκέψη για τον Έντι Γουάλας: «Ακόμη και τόσο αργά, πιστεύω πως ναι. Αλλιώς, προδίδουμε αυτούς που είναι θαμμένοι στη Νορμανδία τώρα. Και δε μπορούμε να το κάνουμε αυτό. Δεν έδωσα τη ζωή τους για το τίποτα. Ήταν οι ήρωες αυτού του πολέμου».

Για το Σέρτζιο Μοραΐνο, αυτό ήταν το καθήκον του: «Δεν σκέφτηκα ότι απελευθέρωσα την Ευρώπη. Όχι. Σκέφτηκα, ότι κλήθηκα να κάνω κατι που η χώρα μου ήθελε. Και το έκανα. Αυτό με ένοιαζε μόνο. Δεν ήξερα ότι θα ήταν τόσο δύσκολο. Ότι έπρεπε να σκοτωσεις. Δεν είναι εύκολο να σκοτώνεις κόσμο. Είναι σκληρό ».

Ο Λέσλι Γκάρετ καταλήγει: «Οι εδαφικές φιλοδοξίες είναι η βασική αιτία του πολέμου. Για τους Γερμανούς ήταν ο επεκτατισμός. Ήταν για τους Ιάπωνες. Το ίδιο και σήμερα. Το μεγάλο ερώτημα είναι πόση δύναμη έχεις για το αποκτήσεις. Είμαστε στο 2014. Η μάχη για την ελευθερία είναι τόσο χρήσιμη σήμερα όσο και σήμερα».

Bonus: voices of D-Day

Κοινοποιήστε το άρθροΣχόλια

Σχετικές ειδήσεις

Ανταπόκριση των γαλλικών αρχών σε μαζικές επιθέσεις

«Άνεμος (κλιματικής) αλλαγής» στη Γερμανία

Κύπρoς: Το χαλούμι στη νέα εποχή (ΠΟΠ) και η γέφυρα με τους Τουρκοκύπριους