ΔΙΑΦΉΜΙΣΗΤον γνωρίσαμε και κέρδισε την προσοχή μας για τη σκηνοθετική του δουλειά στο «Ουρανός κατακόκκινος – Σ’ εσάς που με ακούτε», το 2012, με τη Λυδία Κονιόρδου και την επόμενη χρονιά με το «Julius» με την Αγλαΐα Παππά.
Ο Κωνσταντίνος Χατζής συμμετέχει τώρα για πρώτη φορά στο Φεστιβάλ Αθηνών, σκηνοθετώντας την περίφημη «Τριλογία της πόλης» της Λούλας Αναγνωστάκη. Πρόκειται για τα τρία δημοφιλή μονόπρακτα «Η διανυκτέρευση», «Η πόλη» και «Η παρέλαση» που αφορούν τη σχέση του ατόμου και της πόλης, του εσωτερικού και του εξωτερικού χώρου, τον εγκλεισμό του καθενός σε ένα δικό του προσωπικό σύμπαν, λόγω διαφόρων καταστάσεων. Σπάνια έχουμε την ευκαιρία να τα δούμε και τα τρία μαζί και αυτό θα συμβεί στην Πειραιώς 260, 10-12 Ιουνίου.
Ζητήσαμε από τον νεαρό σκηνοθέτη να μας σκιαγραφήσει τι ακριβώς θα δούμε την επόμενη εβδομάδα στην Πειραιώς, και ποιο ήταν το ενδιαφέρον στοιχείο που βρήκε στην τριλογία της Λούλας Αναγνωστάκη.
-Για ποιο λόγο αποφασίσατε να ασχοληθείτε με την τριλογία της Λούλας Αναγνωστάκη;
Αν θέλετε να είμαι απόλυτα ειλικρινής, θα σας πω ευθέως πως δεν ξέρω. Κι αυτό, γιατί καθημερινά κι εγώ ο ίδιος προσπαθώ να απαντήσω σε αυτήν την ερώτηση. Φυσικά, δεν πρόκειται για άγνοια. Όταν διαβάσω ένα έργο και πω ότι «θέλω οπωσδήποτε να το ανεβάσω» σημαίνει ότι βρίσκομαι μπροστά σε ένα «μεγάλο» κείμενο. Ποτέ σχεδόν δε με ενδιαφέρει, στην αρχή τουλάχιστον, να αναζητήσω μέσα από τη λογική, γιατί αυτό και γιατί τώρα. Ξεκινάω έναν δρόμο απόλυτης πίστης και αναζήτησης μέχρι να μου φανερωθεί ο πραγματικός λόγος, να μου φανερωθεί ολόκληρη η αλήθεια και μία είναι η στιγμή της αλήθειας, η στιγμή της παράστασης. Πιστεύω ότι τα μεγάλα έργα έρχονται πάντα προς εμάς. Δεν τα επιλέγουμε, μας επιλέγουν.
-Θα δούμε και τα τρία έργα σε μία παράσταση ή θα υπάρχει μια σύνοψη ή μια διασκευή της τριλογίας;
Τα έργα θα παρουσιαστούν ολόκληρα. Χωρίς περικοπές. Όπως γράφτηκαν. Όπως πρωτοπαρουσιάστηκαν. Δεν με βρίσκει σύμφωνο σε τέτοιας αξίας θεατρικά κείμενα η «τάση» σύνοψης ή διασκευής. Χωρίς να είμαι απόλυτος, πιστεύω ότι είναι σημαντικό να αποφεύγεις τις προσαρμογές σε έργα που και το «και» είναι ύψιστης σημασίας να αρθρωθεί.
-Ποια είναι η δική σας οπτική πάνω σ’ αυτό το έργο και ποια είναι η σκηνοθετική σας προσέγγιση;
Ανάμεσα στο πραγματικό και στο μη πραγματικό. Ανάμεσα σε αυτό που πιστεύω πως είμαι, αυτό που θέλω να είμαι κι αυτό που ανακαλύπτω στο τέλος πως είμαι ή σε αυτό που πάντα θα αγνοώ, ποτέ δε θα μάθω. «Θέλω να το ανεβάσω με τέσσερις ηθοποιούς αντί για οχτώ που είναι τα πρόσωπα του έργου». Η πρώτη μου ισχυρή αίσθηση. Η ιδέα των τεσσάρων προσώπων είναι όπως τα έργα της τριλογίας. Τα διατρέχουν κοινές συνθήκες, ατμόσφαιρες- η βροχερή πόλη, δρόμοι γεμάτοι λάσπες, σκοτάδι, φώτα που συνεχώς χαμηλώνουν, κοινός τόπος. Μοιάζουν σα να είναι ένα τρίπρακτο έργο και την ίδια στιγμή να είναι εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους. Ήθελα να δω να συμβαίνει το ίδιο και στα σώματα των ηθοποιών-ρόλων, που περνούν το ένα στο άλλο, αλλάζουν, μετατοπίζονται, παραμένουν ίδια στις κρίσιμες στιγμές. Έχουν κοινούς φόβους, κοινές εκρήξεις. Κυρίως τη μικρή απόσταση που έχει ο ηθοποιός από το ρόλο. Αυτή η απόσταση μεταξύ ηθοποιού και ρόλου που ανάμεσα γεννιέται η ερμηνεία. Ύστερα, η αναζήτηση, που συνεχίζει ακόμα, της ισορροπίας ανάμεσα στο τι πρέπει να είναι ρεαλιστικό και στο τι δεν χρειάζεται να είναι ρεαλιστικό. Τα ξύλινα πατάρια με τις ρόδες που τελικά δημιουργούν τους κλειστούς χώρους των ηρώων, συναρμολογούν τα τοπία τους, μετακινούν τα πρόσωπα. Τους προβολείς που τους κρατούν άνθρωποι στα χέρια τους, να φωτίζουν την παράσταση, τα πρόσωπα, τα σώματα, να μπαίνουν μέσα στη δράση. Κι η αφαίρεση, κάθε τι που ο χρόνος αποκαλύπτει πως είναι περιττό και πρέπει να «φύγει». Όσο πλησιάζεις προς την ουσία τόσο αφαιρείς.
-Μας αφορά αυτό το κείμενο σήμερα και γιατί;
Η Αναγνωστάκη γράφει για Έλληνες. Γράφει για την Ελλάδα. Τα περισσότερα πρόσωπα στα έργα της είναι Έλληνες. Με τον ίδιο τρόπο που ο Τσέχωφ γράφει για Ρώσους, ο Σαίξπηρ για Άγγλους. Μέσα από μια «ελληνικότητα» τα έργα αυτά έχουν τη δύναμη του «κλασσικού» δηλαδή του καθολικού και του διαχρονικού. Γι’ αυτό και τα έργα της Αναγνωστάκη έχουν ανέβει πολλές φορές στο εξωτερικό. Στην Αναγνωστάκη υπάρχει ολόκληρη η κοινωνική και πολιτική κατάσταση της Ελλάδας μετά την κατοχή και τον εμφύλιο, τη χούντα, αυτό που αργότερα ονομάσαμε «νεοέλληνας», και παράλληλα η συγγραφέας προφητεύει αυτό που θα ‘ρθει. Αυτό που έρχεται. Χαρακτηριστικό είναι το τελευταίο μέρος τη Παρέλασης όπου ο Άρης κι η Ζωή βλέπουν στην πλατεία να απαγχονίζουν έναν άνθρωπο και κανείς δεν κάνει κάτι, κανείς δε λέει τίποτα. Ας θυμηθούμε τις πρόσφατες εικόνες από την Ουκρανία. Το ουσιαστικότερο όμως στην Αναγνωστάκη είναι εμβάθυνση στις ανθρώπινες σχέσεις. Που παραμένουν πάντα οι ίδιες. Η μεγάλη ανάγκη για «αναγνώριση» από τον άλλον, η ανάγκη μου να εισχωρήσω στον άλλον, να επικοινωνήσω και την ίδια στιγμή εγώ ο ίδιος να υποσκάπτω, να εμποδίζω αυτή τη ανάγκη. Πάντα ο άλλος θα είναι η πιο άπιαστη πραγματικότητα. Δεν πρόκειται για σύγχρονα ή επίκαιρα έργα αλλά όπως είπα και παραπάνω γι’ αυτό που ονομάζουμε «κλασσικό» θέατρο.
-Οι άνθρωποι σ’ αυτό το έργο είναι εγκλωβισμένοι, υποταγμένοι, αδύναμοι να καθορίσουν τη ζωή τους. Υπάρχει ανάγκη για μια άλλη προσέγγιση στις σημερινές συνθήκες; Έχουμε ανάγκη από ένα άλλο όραμα, από ένα άλλο πλαίσιο δράσεων και πολιτικών;
Δύσκολη ερώτηση. Δυσκολεύομαι να αναγνωρίσω τι είναι αυτό που συμβαίνει σήμερα. Βλέπω όλους μας να είμαστε μεταξύ δικαιολογίας κι ενός απόλυτου τρόμου. Να καταφεύγουμε στη βία. Η άνοδος της ακροδεξιάς τι σημαίνει; Μέχρις ενός σημείου αντιλαμβάνομαι γιατί φτάσαμε ως εδώ αλλά τι χρειάζεται να γίνει και σε ποιες δράσεις πρέπει να καταφύγουμε για να επέλθει αλλαγή δεν ξέρω να σας πω. Ειλικρινά δεν ξέρω. Κι αυτό το «ζω» σαν μια ήττα.
-Μπορούμε να προχωρήσουμε διαφορετικά στο μέλλον;
Πρέπει ο καθένας μας να ξεκινήσει μια πορεία προς την ελευθερία αρχίζοντας από το δικό του «μικρό» χώρο, και σιγά-σιγά να κάνει το πρώτο βήμα προς τον άλλον.
ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗΣκηνοθεσία – Φωτισμοί: Κωνσταντίνος Χατζής
Διαμόρφωση σκηνικού χώρου – Κοστούμια: Κατερίνα Αθανασίου
Επιμέλεια κίνησης: Χριστίνα Βασιλοπούλου
Βοηθός σκηνοθέτη: Γεωργία Λένη, Βασίλης Νικορέλος
Ερμηνεύουν: Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου, Γιώργος Συμεωνίδης, Γιάννης Χαρτοδιπλωμένος, Κίττυ Παϊταζόγλου
Ομάδα Χρώμα – Κωνσταντίνος Χατζής
Η τριλογία της πόλης: Η διανυκτέρευση – Η πόλη – Η παρέλαση της Λούλας Αναγνωστάκη
10-12 Ιουνίου, 21:00, Πειραιώς 260,
Διάρκεια: Περίπου 120 λεπτά (χωρίς διάλειμμα)
Τιμές εισιτηρίων: 15€, Φοιτητικό: 5€, Μειωμένο: 10€
Κάρτα ανεργίας: 5€, ΆμεΑ: 5€
Προπώληση: Online με χρέωση πιστωτικής κάρτας στην ιστοσελίδα www.greekfestival.gr
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗΤηλεφωνικά με χρέωση πιστωτικής κάρτας στο 210.3272000 καθημερινά (και Κυριακές) 9:00 – 21:00.
Από τα εκδοτήρια του Φεστιβάλ: Πανεπιστημίου 39 (εντός στοάς Πεσμαζόγλου)
Ώρες λειτουργίας: Δευτέρα – Παρασκευή: 9:00-17:00, Σάββατο: 9:00-15:00
Ωδείο Ηρώδου Αττικού: Πεζόδρομος Διονυσίου Αρεοπαγίτου, Μακρυγιάννη
Ώρες λειτουργίας: Καθημερινά: 9:00-14:00 και 18:00-21:00
Από τα Βιβλιοπωλεία ΠΑΠΑΣΩΤΗΡΙΟΥ, τα Καταστήματα PUBLIC και τα Βιβλιοπωλεία Ιανός
Πληροφορίες: www.greekfestival.gr
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ
Ακολουθήστε το euronews στα Ελληνικά στο Facebook και στο Twitter
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ