ΔΙΑΦΉΜΙΣΗΑνταπόκριση: Γιάννης Γιαγκίνης
Σε όποιον άρεσε όταν πήγαινε μικρός (ή και.. .μεγάλος) στα λούνα παρκ να μπαίνει στο… τρενάκι του τρόμου, αυτό που αύξανε ταχύτητα και ξαφνικά σταμάταγε ανεβάζοντας την αδρεναλίνη στα ύψη, οφείλει να ζήσει την εμπειρία που λέγεται «λεωφορείο στο Ρίο». Είναι ο πιο αυθεντικός τρόπος για αυτήν την εμπειρία, χωρίς να χρειαστεί μάλιστα να πληρώσεις κάτι παραπάνω από τα τρία ρεάλ (δηλαδή ένα ευρώ) που κοστίζει το εισιτήριο. Απλά, προτιμήστε ώρες που να μην υπάρχει κυκλοφοριακή αιχμή για να μπορέσετε να το βιώσετε στο μάξιμουμ. Επίσης, ιδανικά, επιχειρήστε να είστε… όρθιοι, στοιβαγμένοι σαν σαρδέλες, μετά από το τέλος της προβολής των αγώνων στην Fan Fest της Κοπακαμπάνα, όπως εμείς. Και καθιστός να το ζήσεις είναι εμπειρία, αλλά όπως και να το κάνουμε, το όρθιο έχει άλλη… χάρη στην προκειμένη περίπτωση.
Λοιπόν, μετά από αρκετή χρήση των λεωφορείων στο Ρίο, καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι στην συγκεκριμένη πόλη έχουν εφευρεθεί για να φέρουν ξανά τον απλό κόσμο στον σωστό δρόμο της εκκλησίας. Γιατί τα «Παναγιά μου», «Χριστέ μου» και οι προσευχές στον καλό Θεούλη να βγούμε ζωντανοί έδιναν και έπαιρναν. Δεν είναι μόνο ότι οι οδηγοί σε χρόνο μηδέν πιάνουν τελική ταχύτητα και λίγο μετά φρενάρουν όσο πιο απότομα μπορείτε να φανταστείτε, με οχήματα περασμένων δεκαετιών που δίνουν την αίσθηση ότι θα διαλυθούν εν κινήσει. Δεν είναι μόνο το γεγονός ότι περνούν με κόκκινο τα φανάρια τη νύχτα, άλλωστε όλοι σχεδόν το κάνουν αυτό. Υπάρχουν και τα περίφημα «σαμαράκια», τα οποία αποτελούν σήμα κατατεθέν σε κάθε δρόμο και κάθε στενό, είτε μέσα στις πόλεις είτε ακόμα και στις εθνικές οδούς. Υποτίθεται ότι έχουν τον ρόλο να ελαττώνουν την ταχύτητα των αυτοκινήτων αλλά στην περίπτωση των λεωφορείων οι οδηγοί δεν χαμπαριάζουν και τα περνούν κανονικά, κάνοντας τους επιβάτες να… χοροπηδάνε κάθε τρεις και λίγο.
Με την ευκαιρία, τα λεωφορεία στο Ρίο κοστίζουν όπως προαναφέραμε ένα ευρώ (τρία ρεάλ, ενώ το μετρό τρεισίμισι) και για να διασφαλιστεί ότι δεν θα υπάρχουν λαθρεπιβάτες, υπάρχουν εισπράκτορες λίγο μετά την μπροστινή πόρτα. Τους δίνεις εκείνη την ώρα το αντίτιμο και περνάς από μια μεταλλική μπάρα, η οποία είναι συνδεδεμένη με ένα μηχάνημα που καταγράφει πόσες φορές γυρίζει και αντίστοιχο ποσό οφείλει στο τέλος της ημέρας να παραδώσει ο εισπράκτορας. Με άλλα λόγια, θυμίζουν τα ελληνικά λεωφορεία πριν δύο και κάτι δεκαετίες περίπου. Άλλωστε, πολλά στην Βραζιλία θυμίζουν Ελλάδα της δεκαετίας του ’70, εδώ που τα λέμε. Ωστόσο, ως προς τον τομέα των λεωφορείων, οφείλουμε να τονίσουμε ότι με αυτόν τον τρόπο δεν υπάρχει περίπτωση να μπει κάποιος χωρίς να πληρώσει αντίτιμο, σε αντίθεση με την Ελλάδα που τείνουν να γίνουν κανόνας οι λαθρεπιβάτες. Και επίσης ότι είναι σπάνια η αναμονή, αφού έρχονται το ένα πίσω από το άλλο.
Πέρα από λεωφορείο, υπάρχει και το μετρό (με τα ξεχωριστά βαγόνια για τις γυναίκες και τις ανακοινώσεις των επόμενων στάσεων υπό τη μορφή… περιγραφής ποδοσφαιρικού αγώνα, όπως αναφέραμε σε προηγούμενο άρθρο). Τα ταξί θεωρούνται ασφαλή, αλλά είναι σαφώς πιο ακριβά (όπως παντού άλλωστε). Από εκεί και πέρα, για να πάει κανείς στα κορυφαία αξιοθέατα της πόλης, οφείλει να χρησιμοποιήσει και άλλα μέσα, αφού ούτε λεωφορεία ούτε μετρό ούτε ταξί ανεβαίνουν εκεί. Όπως για παράδειγμα ένα μικρό τρενάκι δύο βαγονιών στην περίπτωση του Κορκοβάντο, το οποίο σε ανεβάζει στον χώρο που είναι το άγαλμα του Ιησού του Λυτρωτή κάνοντας μια δεκάλεπτη διαδρομή μέσα σε πυκνή βλάστηση που θυμίζει κάπως αυτά που ανεβαίνουν κατακόρυφα στις ελβετικές Άλπεις ανάμεσα στα δάση.
Όπως είναι φυσιολογικό, το σημείο αποτελεί τον βασικό πόλο έλξης τουριστών και ειδικά αυτήν την περίοδο οπαδών αλλά και δημοσιογράφων που έχουν βρεθεί στην Βραζιλία για το Παγκόσμιο Κύπελλο. Κατά την δική μας παραμονή εκεί, εντοπίσαμε ένα κανάλι της Κόστα Ρίκα, που μετά τον αποκλεισμό από την Ολλανδία αναζητούσε ελεύθερα θέματα και αποφάσισε να ψάξει και να μιλήσει με κόσμο έχοντας ως φόντο το περίφημο μνημείο. Τελικά, βρήκε τη λύση σε κάτι οπαδούς της Κολομβίας, χώρας που επίσης έφτασε στα προημιτελικά και είχε την ίδια τύχη με την Κόστα Ρίκα (και οι οποίοι μιλάνε και την ίδια γλώσσα). Όλως τυχαίως, πρόκειται και για τις δύο χώρες από τις οποίες ηττήθηκε και η δική μας εθνική ομάδα, έστω και αν η ήττα από τους Κοσταρικανούς ήρθε στην διαδικασία των πέναλτι.
Λίγο παραδίπλα, μια άλλη εκπρόσωπος των μέσων ενημέρωσης, επίσης από λατινική χώρα, είχα σκαρφαλώσει ψηλά και επιχειρούσε να βγει φωτογραφίες ανοίγοντας τα χέρια. Λίγο μετά όμως προχώρησε και σε πιο… αποκαλυπτικές πόζες, ίσως και ολίγον άσεμνες αν αναλογιστεί κανείς το ιερόν του χώρου, γυρνώντας πλάτη και προτιμώντας να απαθανατίσει την στιγμή της παρουσίας της στο μνημείο του Ιησού κάπως έτσι…
Άλλος πόλος έλξης για τους οπαδούς από όλο τον κόσμο, που έχουν συρρεύσει στο Ρίο ντε Τζανέιρο ακόμα και αν δεν ξέρουν αν θα βρουν εισιτήριο για τον τελικό, είναι ο περίφημος «Λόφος της Ζάχαρης». Στο «Pao de Acucar» μπορεί κανείς να ανέβει μόνο με τελεφερίκ, αλλά αξίζει τον κόπο να πληρώσει την σχετικά… αλμυρή τιμή, καθώς η θέα που προσφέρεται και από αυτό το σημείο είναι καταπληκτική.
Οι ντόπιοι λένε ότι η καλύτερη ώρα είναι το απόγευμα, λίγο πριν σουρουπώσει, όταν υπάρχουν πολύ όμορφα χρώματα στον ουρανό και την θάλασσα κατά την ώρα που δύει η ήλιος. Από εδώ μπορεί κανείς να δει από ψηλά την Κοπακαμπάνα και φυσικά να βγει φωτογραφίες με φόντο το άγαλμα του Ιησού, όπως οι συγκεκριμένοι Αργεντίνοι οπαδοί που έχουν κατακλύσει κάθε γωνιά του Ρίο.
Στην κορυφή υπάρχει και ένας χώρος όπου, όπως συνηθίζεται σε τέτοιους τουριστικούς προορισμούς, οι επισκέπτες επιτρέπεται να σημειώσουν ό,τι θέλουν. Συνήθως ζευγαράκια προσπαθούν να καταγράψουν εκεί τον έρωτά τους, αν μια ειδικά αυτήν την περίοδο, εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι πολλά από τα γραφόμενα έχουν σχέση με τις ομάδες που μετέχουν στο Παγκόσμιο Κύπελλο (και σε αρκετές περιπτώσεις με τις διαμαρτυρίες για τις διαιτησίες).
Βλέπετε, καλό να είσαι φίλαθλος και να πηγαίνεις σε μία χώρα για το Μουντιάλ, αλλά μέγα λάθος να περιορίζεσαι μόνο στα γήπεδα και τις Fan Zones. Η εμπειρία της παρακολούθησης μιας τέτοιας μεγάλης διοργάνωσης δίνει πάντα στην εκάστοτε χώρα φιλοξενίας μια ώθηση στον τουρισμό. Και ειδικά για το Ρίο ντε Τζανέιρο αποτελεί μεγάλο στοίχημα, με δεδομένο ότι σε δύο χρόνια από τώρα θα διοργανώσει και τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Τα έξοδα είναι πολλά, οι διαμαρτυρίες του κόσμου επίσης (αν και υπάρχει άτυπη ανακωχή αυτήν την περίοδο λόγω της αγωνιστικής δραστηριότητας) και η απόσβεση θα έρθει μόνο μέσα από περαιτέρω την τουριστική ανάπτυξη. Αν έρθει βέβαια…