Μπεσλάν: 10 χρόνια μετά, ένας όμηρος θυμάται

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Ήταν 1 Σεπτεμβρίου 2004.

Στο Μπεσλάν της Βόρειας Οσετίας τα παιδιά άρχιζαν το σχολείο, όπως και σε ολόκληρη τη Ρωσία.

Κανονικά θα ήταν μια μέρα γιορτής για όλες τις οικογένειες της περιοχής.

Μετατράπηκε όμως σε ένα φρικτό εφιάλτη.

Στις 9.30 το πρωί, εκμεταλλευόμενα το πλήθος, τα μέλη μιας ομάδας τρομοκρατών- 30 κατά την εκτίμηση των αρχών- εισέβαλαν στο σχολείο.

Χίλιοι τριακόσιοι άνθρωποι κρατήθηκαν ως όμηροι.

Γονείς, εκπαιδευτικοί και παιδιά ηλικίας από επτά έως 18 ετών.

Μόνον 50 κατάφεραν να αποδράσουν.

Οι υπόλοιποι θα ζούσαν τρεις μέρες στην κόλαση.

Οι τρομοκράτες τους συγκέντρωσαν στο γυμναστήριο του σχολείου.

Βρίσκονταν υπό τη συνεχή απειλή εκρηκτικών, με ασφυκτική ζέστη και χωρίς νερό.

Αργότερα έγινε γνωστό ότι τα παιδιά εξαναγκάζονταν να πίνουν τα ούρα τους.

Οι τρομοκράτες αρνούνταν να τους δώσουν νερό και τροφή.

Οι όμηροι έβλεπαν μπροστά τους τα πτώματα 20 ανθρώπων, που οι δράστες είχαν σκοτώσει νωρίτερα.

Οι προσπάθειες διαπραγμάτευσης απέτυχαν.

Στις 3 Σεπτεμβρίου έγινε η επέμβαση των δυνάμεων ασφαλείας.

Η παγκόσμια κοινή γνώμη σοκαρισμένη παρακολουθούσε σε απευθείας σύνδεση τα γεγονότα, με κομμένη την ανάσα.

Παιδιά που φορούσαν μόνο τα εσώρουχά τους, ζαλισμένα, διψασμένα, τραυματισμένα, προσπαθούσαν να ξεφύγουν από τον εφιάλτη που έζησαν.

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Οι εικόνες σοκάρουν ακόμη και σήμερα, δέκα χρόνια μετά.

Στις 3.00 το μεσημέρι εκείνης της ημέρα, μετά από δύο ώρες μάχης και πλήρους σύγχυσης, το γυμναστήριο όπου κρατούνταν οι όμηροι καταστράφηκε.

Από τα συντρίμμια του κτιρίου 344 άνθρωποι δεν βγήκαν ποτέ ζωντανοί.

Μεταξύ αυτών ήταν 331 άμαχοι.

Από αυτούς 186 ήταν παιδιά.

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Δέκα χρόνια μετά, οι συνθήκες που οδήγησαν στα καταστροφικά αποτελέσματα δεν έχουν γίνει γνωστές.

Τι συνέβη πραγματικά; Ποιός πυροβόλησε πρώτος; Η ουσία είναι μία: Είχαν χαθεί εκατοντάδες ανθρώπινες ψυχές από τη δράση Τσετσένων αυτονομιστών.

Από τότε, δέκα χρόνια μετά, η περιοχή ζει το θρήνο της απώλειας.

Γονείς μαθητών, που χάθηκαν, έχουν συγκροτήσει ομάδα αλληλοϋποστήριξης.

Παιδιά που έζησαν τον εφιάλτη μεγάλωσαν και έκαναν δικά τους παιδιά.

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Ποτέ όμως δεν θα ξεχάσουν μια από τις πιο επώδυνες στιγμές στη σύγχρονη παγκόσμια ιστορία.

Την 1η Σεπτεμβρίου του 2004, ο Σοσλάν Κοκάεβ ήταν 14 ετών και, όπως όλα τα παιδιά, πήγαινε στο σχολείο του Μπεσλάν. Σήμερα ζει στη Μόσχα και δέχθηκε να μοιραστεί τις αναμνήσεις εκείνης της ημέρας με το euronews.

euronews:
Πες μας πώς ξεκίνησαν όλα.

Σοσλάν Κοκάεβ:
Όπως γνωρίζετε, όλα άρχισαν την 1η Σεπτεμβρίου. Το πρωί δεν είχε ξεκινήσει πολύ άσχημα. Συνάντησα τους φίλους μου, ήταν η έναρξη της σχολικής περιόδου. Αλλά ξαφνικά ακούσαμε πυροβολισμούς. Κανείς δεν έδωσε σημασία στην αρχή. Νομίζαμε ότι ήταν απλώς πυροτεχνήματα ή κάποια μικρή έκρηξη. Στη συνέχεια όμως δύο ομάδες άρχισαν να περικυκλώνουν το σχολείο. Ήταν οπλισμένοι, φορούσαν ρούχα παραλλαγής και οι περισσότεροι είχαν γένια. Ήταν πλέον σαφές, ότι αυτή δεν ήταν μια μέρα γιορτής.

Το μεσημέρι μας έβαλαν όλους στο γυμναστήριο. Πιθανόν να έχετε δει τις εικόνες στην τηλεόραση. Άνδρες έσπασαν τα παράθυρα και τοποθέτησαν βόμβες γύρω από το γυμναστήριο. Θέλανε να μην ξεφύγουμε, να μην αποδράσουμε. Λίγο μετά, σκότωσαν δύο άνδρες στη μέση της αίθουσας.

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

euronews:
Τι σας είπαν οι τρομοκράτες και πώς σας φέρθηκαν;

Σοσλάν Κοκάεβ:
Ήταν αγενείς, μας μιλούσαν άσχημα και φώναζαν συνέχεια. Πυροβολούσαν στον αέρα για να μας φοβίσουν και επιτέθηκαν σε κάποιους από εμάς. Έκαναν τα πάντα για να μας ταπεινώσουν. Δεν ήθελαν να χαλάσουμε τα σχέδιά τους.

euronews:
Πότε και πώς καταφέρατε να ξεφύγετε;

Σοσλάν Κοκάεβ:
Το πρωί της 3ης Σεπτεμβρίου είχα ήδη συνηθίσει την κατάσταση που βίωνα, όμως την ίδια στιγμή δεν ήμουν έτοιμος για ακόμη μια έκπληξη. Ξαφνικά, έγινε μια μεγάλη έκρηξη και σχεδόν όλοι πέσαμε κάτω. Γύρω μας υπήρχαν μόνο σκόνη και συντρίμμια. Ενστικτωδώς έτρεξα προς τα παράθυρα. Τα τζάμια είχαν σπάσει, οπότε είδα μια ευκαιρία. Μόλις ανέβηκα πάνω στο περβάζι του παραθύρου, σημειώθηκε δεύτερη έκρηξη. Το ωστικό κύμα με πέταξε έξω, πέντε μέτρα μακριά. Τότε ξεκίνησα να τρέχω.

euronews:
Τι συνέβη αφού το έσκασες;

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Σοσλάν Κοκάεβ:
Ήταν τρομακτικό και για ένα διάστημα δεν μπορούσα να αποτινάξω το αίσθημα του άγχους. Ίσως λόγω της ηλικίας μου, δύο εβδομάδες αργότερα στάθηκα στα πόδια μου. Το είδα σαν μια πολύ έντονη και σκοτεινή στιγμή στη ζωή μου.

euronews:
Πηγαίνεις συχνά στο Μπεσλάν;

Σοσλάν Κοκάεβ:
Ναι, πηγαίνω στο σπίτι μου δύο φορές το χρόνο. Αυτή τη στιγμή κάνω ένα μεταπτυχιακό στο Κρατικό Πανεπιστήμιο της Μόσχας και δουλεύω στην αντιπροσωπεία της Βόρειας Οσετίας. Οι δύο οργανισμοί βρίσκονται σε στενή επαφή με τη ρωσική κυβέρνηση. Την τελευταία δεκαετία έχω επισκεφθεί πολλές φορές το πατρικό μου σπίτι.

euronews:
Επισκέπτεσαι το παλιό σου σχολείο;

Σοσλάν Κοκάεβ:
Ναι, πηγαίνω, αλλά θέλω να είμαι μόνος μου. Αν κατά τύχη είμαι στην Οσετία, μεταξύ 1ης και 3ης Σεπτεμβρίου, δεν πηγαίνω στο σχολείο.

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

euronews:
Σε ευχαριστούμε που ήσουνα μαζί μας από τη Μόσχα. Ο Σοσλάν Κοκάεβ ήταν μαθητής στο σχολείο που έγινε στόχος τρομοκρατικής επίθεσης.