H Όπερα του Παρισιού παρουσιάζει την “απαγωγή από το Σεράι” του Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ. Μία όπερα που διαδραματίζεται σε σκηνικό της Ανατολής και εμπνέεται από τα ιδανικά του Διαφωτισμού.
Η σκηνοθέτις της παράστασης Ζαμπού Μπράιτμαν χρησιμοποίησε ένα φιλμάκι βωβού κινηματογράφου για την έναρξη της όπερας. Ιδού πώς περιγράφει η ίδια την εμπειρία της από την παράσταση αυτή:
«Μουσικά η εισαγωγή είναι ένα είδος περίληψης για το τι πρόκειται να ακολουθήσει. Δεδομένου ότι η όπερα αφηγείται μία ιστορία, όπου έχει σημασία αυτό που προηγήθηκε, μου άρεσε η ιδέα να ξέρει το κοινό από την αρχή τι έχει συμβεί. Και το καταλαβαίνει αμέσως βλέποντας το φιλμ βωβού κινηματογράφου του ’20. Ήθελα λοιπόν να το χρησιμοποιήσω για να φέρω την ατμόσφαιρα της εποχής αμέσως στο νου του θεατή», επισημαίνει η Ζαμπού Μπράιτμαν και συνεχίζει:
«Ο Μότσαρτ μπορεί να ξεπεράσει τα πάντα. Όλα είναι πιθανά με αυτόν τον συνθέτη. Κάτω από την επιφανειακή ελαφρότητα υπάρχει ένα είδος πικρίας και νοσταλγίας. Οι άριες μου φέρνουν δάκρυα στα μάτια. Φυσικά μιλάμε για μία όπερα όπου γνωρίζουμε καλά, ότι όλα είναι αληθινά και την ίδια ώρα τίποτε δεν είναι αληθινό.
Είναι σαν “τα φώτα της πόλης” του Τσάρλι Τσάπλιν. Το απόλυτο και η κοροϊδία της ζωής. Τίποτα δεν είναι διασκεδαστικό αν χάσουμε τη βεβαιότητα, ότι ακόμη και ο θάνατος έχει και μία γελοία πλευρά.
Αυτό που μου αρέσει πραγματικά είναι το κουαρτέτο. Είναι σαν να βλέπεις ολόκληρη την όπερα σε μικρογραφία. Είναι σαν να τραγουδούν οι ηθοποιοί όλη την ουσία της παράστασης.
Το κουαρτέτο εμπεριέχει κάθε συναίσθημα. Οι ηθοποιοί είναι σαν κούκλες που το επαναλαμβάνουν ξανά και ξανά. Είναι σαν να κοιτάζεις μέσα από το παράθυρο ενός πίνακα ζωγραφικής.
Κάθε φορά τραγουδούν τις αγαπημένες μου εναλλαγές στους χαρακτήρες. Λέω στον εαυτό μου. Είναι αυτή! Όχι, είναι ο άλλος χαρακτήρας. Είναι καταπληκτικό. Όταν αρχίζουν να τραγουδούν αλλάζω ξανά γνώμη.
Τους αγαπώ πραγματικά και είμαι απίστευτα τυχερή που έχω τόσο καταπληκτικούς συνεργάτες», καταλήγει η Ζαμπού Μπράιτμαν.