Iταλία κι Ελλάδα αποτελούν τον πρώτο προορισμό των παράνομων μεταναστών από την Αφρική και την Μέση Ανατολή, που έχουν ως τελικό στόχο να φθάσουν σε
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗIταλία κι Ελλάδα αποτελούν τον πρώτο προορισμό των παράνομων μεταναστών από την Αφρική και την Μέση Ανατολή, που έχουν ως τελικό στόχο να φθάσουν σε χώρες της κεντρικής και βόρειας Ευρώπης.
Το μικρό νησί Λαμπεντούζα στην γειτονική Ιταλία έχει μετατραπεί σε ένα τεράστιο κέντρο υποδοχής των χιλιάδων ανθρώπων, που φεύγουν από εμπόλεμες ζώνες ή αναζητούν μια καλύτερη τύχη μακριά από την πατρίδα τους.
Όπως τα δίδυμα αδέλφια Έλι και Μοχάμεντ, από το Χαλέπι, της Συρίας. Πλήρωσαν από 3.000 € στους διακινητές από τη Λιβύη.
«Μας κλείδωσαν σε ένα δωμάτιο γι’ αρκετό καιρό και μας τάιζαν λίγο ψωμοτύρι, μία φορά την ημέρα. Ήταν βασανιστήριο. Μας έβριζαν και μας πρόσβαλαν διαρκώς. Κάθε μέρα ερχόταν και κάποιος άλλος. Δεν προλαβαίναμε να τους μάθουμε. Κάθε μέρα και κάποιος άλλος, πάντα με το όπλο του» λέει ο Έλι.
«Ήμασταν στη θάλασσα για 15 ώρες. Η μηχανή άρχισε να χαλάει. Ο Θεός μας προφύλαξε. Σκεφτόμασταν ότι ανά πάσα στιγμή επρόκειτο να πεθάνουμε. Κάθε φορά που κουνούσε νοιώθαμε ότι θα ναυαγήσουμε. Στο πλοιάριο υπήρχαν παιδιά. Δεν μετακινούμασταν προκειμένου να τα προστατεύσουμε», λέει ο Μοχάμεντ.
Στις 17 Απριλίου στο λιμάνι του Τραπάνι κατέφθασαν 194 επιζώντες, που τους περισυνέλεξε το δανικό φορτηγό πλοίο Maersk Ellen στα στενό της Σικελίας, όπου είχαν ναυαγήσει. Όλοι τους προερχόμενοι από την υποσαχάρια Αφρική και οι περισσότεροι από την Γκάμπια.
«Επί τρεις ημέρες ήμασταν στη θάλασσα, μέχρι ότου φθάσει η σωτηρία, η οποία αργούσε διαρκώς. Όταν πλέον μας είπαν ότι ξεκινά η διάσωσή μας υποφέραμε. Προσπαθούσαμε να τηλεφωνήσουμε αλλά οι μονάδες μας είχαν τελειώσει. Δεν υπήρχαν σωσίβια και ο κίνδυνος ήταν μεγάλος« λέει ο Ομάν, μετανάστης από την Γκάμπια.
«Δεν φοβάμαι διότι πήρα το ρίσκο να έρθω. Αν φοβόμουν είτε θα έμενα στην πατρίδα μου είτε θα επέστρεφα εκεί. Αλλά έχουμε πίστη ότι θα τα καταφέρουμε», λέει ο συμπατριώτης του Γιανκούμπα Τζο.
Παρά την τεράστια κινητοποίηση με τη συμμετοχή και του Διεθνούς Ερυθρούς Σταυρού η κατάσταση επιδεινώνεται. Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Μετανάστευσης η θνησιμότητα δεκαπλασιάστηκε το 2015 σε σχέση με την προηγούμενη χρονιά.
«Γι’ αυτό το ταξίδι πλήρωσα αποκλειστικά με δηνάρια. Αυτό είναι το νόμισμα. Πλήρωσα σχεδόν 900 δηνάρια. Ερχόμενος εδώ θέλω να αποκτήσω γνώσεις, να εκπαιδευτώ και ν’ αποκτήσω τεχνογνωσία», λέει ο Ομάρ, επίσης μετανάστης από την Γκάμπια.
Εγκατέλειψαν την πατρίδα τους, συγγενείς και φίλους με το όνειρο μίας διαφορετικής ζωής. Μακριά από πολέμους, φτώχεια, δυστυχία και κινδύνους. Όσοι γλίτωσαν τον υγρό τάφο της Μεσογείου ελπίζουν ότι θα τα καταφέρουν.