Μόνο οι μισές από τις χώρες του πλανήτη μας παρέχουν σε όλα τα παιδιά πρωτοβάθμια εκπαίδευση. Ειδικότερα, τα κορίτσια και οι μειονότητες είναι αυτά
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗΜόνο οι μισές από τις χώρες του πλανήτη μας παρέχουν σε όλα τα παιδιά πρωτοβάθμια εκπαίδευση. Ειδικότερα, τα κορίτσια και οι μειονότητες είναι αυτά που πλήττονται περισσότερο.Ας εξετάσουμε το απογοητευτικό αποτέλεσμα της πρόσφατα δημοσιευμένης έκθεσης της UNESCO Εκπαίδευση για όλους
Πόσες χώρες πέτυχαν το στόχο της πρωτοβάθμιας υποχρεωτικής εκπαίδευσης για όλους
Το 2000 στο Ντακάρ, περισσότερα από 150 κράτη ενέκριναν έξι εκπαιδευτικούς στόχους . Παρά τις μικρές βελτιώσεις, σε πολλές χώρες, οι στόχοι αυτοί έχουν σταδιακά εγκαταλήφθηκαν.
Ήταν μακρύς ο δρόμος από το Ντακάρ στο Παρίσι. 15 χρόνια έχουν περάσει από την έναρξη του προγράμματος μέχρι τη δημοσίευση της πρόσφατης έκθεσης “Εκπαίδευση για όλους”. Στην αρχή οι περισσότερες χώρες αφιέρωσαν πολύ χρόνο.Τώρα ωστόσο, η πλειοψηφία αυτών των χωρών παίρνει κακούς βαθμούς. Μόνο το ένα τρίτο των χωρών έχουν καταφέρει να επιτύχουν και τους έξι στόχους που έχουν τεθεί στο Ντακάρ, σύμφωνα με τον Aaron Benavot, επικεφαλής του προγράμματος της UNESCO «Εκπαίδευση για όλους».
«Νομίζω ότι η μεγαλύτερη έκπληξη που προέρχεται από την έκθεση είναι ότι δίνεται τόση προσοχή στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση για όλους η οποία αποτελεί έναν διεθνή στόχο για δεκαετίες. Παρόλη την προσοχή και τα χρήματα που έχουν δοθεί σε κάποιες χώρες με χαμηλό εισόδημα για τη βελτίωση της πρόσβασης στην εκπαίδευση για όλα τα παιδιά ωστόσο 58 εκατομμύρια παιδιά είναι εκτός σχολείου. Ο αριθμός έχει παραμεινει σταθερός.Αν και υπήρχε μια αλματώδης πρόοδος κατά τη διάρκεια των πρώτων οκτώ χρόνων μετά το Ντακάρ, τα τελευταία χρόνια έχει καταγραφεί ελάχιστη πρόοδος.Και αυτό δεν αποτελεί καλό οιωνό για το μέλλον.»
euronews: «Και σε ποιες χώρες η κατάσταση έχει χειροτερέψει; Υπήρχαν δυσάρεστες εκπλήξεις;»
Aaron Benavot: «Υπάρχουν αρκετές χώρες στην υποσαχάρια Αφρική, για τις οποίες η κατάσταση έχει επιδεινωθεί. Μία από αυτές είναι η Νιγηρία, όπου ο αριθμός των παιδιών εκτός σχολείου έχει αυξηθεί αντί να μειωθεί. Επίσης σε ορισμένα μέρη του αραβικού κόσμου, όπου οι συγκρούσεις είναι πολύ έντονες.»
euronews: «Πώς μπορείτε να πείσετε τις κυβερνήσεις να δαπανήσουν περισσότερα χρήματα στην εκπαίδευση;»
Aaron Benavot: «Αν σκέφτεί κανείς τις οικονομικές πτυχές, υπάρχει το κόστος της μη εκπαίδευσης των παιδιών σας. Υπάρχει ένα οικονομικό κόστος, πολιτικό κόστος, υπάρχει ένα κόστος για την υγεία. Τα παιδιά που μένουν αγράμματα γίνονται αναλφάβητοι ενήλικες. Έχει αντίκτυπο στην υγεία: οι μητέρες που επιβιώνουν από εναν τοκετό , τα παιδιά που είναι σε θέση να ξεπεράσουν τα λοιμώδη νοσήματα, που εμβολιάζονται, που διαθέτουν επαρκή διατροφή. Αν δεν εκπαιδεύσουμε τα παιδιά και τους νέους μας,θα οδηγηθούμε σε αύξηση της δεξαμενής των αναλφάβητων ενηλίκων. Αυτό έχει τεράστιες αρνητικές επιπτώσεις στην υγεία και στην οικονομία αυτών των χωρών.»
Υπάρχουν ωστόσο και χώρες που έχουν σημειώσει εντυπωσιακή πρόοδο. Μια εκπληκτική περίπτωση είναι αυτή της Ινδίας:Το 2000, υπήρχαν 16 εκατομμύρια παιδιά εκτός πρωτοβάθμιας εκπαιδευσης. Σήμερα είναι μόνο 1.000.000. Πώς το πέτυχαν αυτό;
Ινδία: Πόσες είναι οι εγγραφές παιδιών στο δημοτικό σχολείο
Σε ένα μικρό χωριό 80 χιλιόμετρα νότια του Νέου Δελχί, η 13χρονη Jantu είναι απασχολημένη. Κάνει δουλειές στο σπίτι. Της θυμίζει την εποχή που η φοιτηση στο σχολείο ήταν ένα μακρινό όνειρο γι ‘αυτήν. Για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, ορισμένοι Ινδοί γονείς απέτυχαν να καταλάβουν την αξία της εκπαίδευσης για τα παιδιά τους, επειδή πολλοί από αυτούς δεν είχαν πάει στο σχολείο. Τα παιδιά τους έπρεπε είτε να βοηθούν στο σπίτι είτε να φροντίζουν τα αδέλφια τους. Πιο συγκεκριμένα η εκπαίδευση των κοριτσιών ήταν ένα πρόβλημα. Μετά το συνέδριο στο Ντακάρ το 2000, η κυβέρνηση της Ινδίας ξεκίνησε μια σειρά πρωτοβουλιών με την ονομασία “Sarva Shiksha Abhiyan” (= SSA Παγκόσμιο Πρόγραμμα Εκπαίδευσης) για να φέρει τα παιδιά, όπως η Jantu πίσω στο σχολείο. Δρ Σουβάρνα Χαράτ,διευθύντρια του Προγράμματος: «Διαπιστώθηκε ότι το ποσοστό εγγραφής δεν ήταν τόσο καλό. Το ποσοστό που γνωρίζουν γραφή και αναγνωση δεν ήταν ικανοποιητικό.»
Μέσω ειδικών προγραμμάτων, ραδιοφωνικών και τηλεοπτικών διαφημίσεων και αφισών οι γονείς κλήθηκαν να στείλουν τα παιδιά τους στο σχολείο. Οι σταρ του Bollywood και η άμεση επαφή βοήθησε στη διάδοση του μηνύματος στις μάζες της Ινδίας.
Τα συνεχή μηνύματα και οι νόμοι που έκαναν υποχρεωτική την πρωτοβάθμια εκπαίδευση ξανάφεραν την Jantu και άλλες σαν κι αυτήν μέσα στις αίθουσες διδασκαλίες.
Η κυβέρνηση της Ινδίας βελτίωσε τις υποδομές με πλακόστρωτους δρόμους σε πόλεις και χωριά που έκανε τα σχολεία πιο προσιτά και παρείχε ηλεκτρική ενέργεια στα περισσότερα σχολεία. Ενδοσχολικά προγράμματα σίτισης, δωρεάν βιβλία, περισσότερες γυναίκες εκπαιδευτικοί και τουαλέτες του ιδίου φύλου συνέβαλαν στην ενθάρρυνση των κοριτσιών να εγγραφούν. Ορισμένες ΜΚΟ, όπως η Pratham κατέβαλαν προσπάθειες για διδασκαλία μαθημάτων σε φτωχογειτονιές και σε σχολεία των αγροτικών περιοχών. Ωστόσο εξακολουθούν να υπάρχουν εμπόδια που πρέπει να ξεπεραστούν.
Δρ Μαντχάβ Τσαβάν CEO,της οργάνωσης Pratham: «Η εγγραφή όλων των παιδιών στο σχολείο είναι ένα ζητούμενο. Το επόμενο ερώτημα είναι αν τα παιδιά φοιτούν κανονικά σε καθημερινή βάση .Η απάντηση είναι Χμμ … Φοιτούν όλα σε ένα δίκαιο εκπαιδευτικό σύστημα; Η απάντηση είναι όχι!Το 39% όλων των παιδιών ηλικίας 6 έως 14 ετών πάνε σε ιδιωτικά σχολεία. Πράγμα που σημαίνει ότι η κοινωνία της Ινδίας, ακόμη και μεταξύ των φτωχότερων ανθρώπων, χωρίζεται στη μέση ανάμεσα στα ιδιωτικά και τα δημόσια σχολεία. Και το χειρότερο είναι ότι, παρά το ότι πηγαίνουν σχολείο, περίπου το 50% των παιδιών δεν μπορούν να διαβάσουν ένα μικρό κείμενο ή να λύσουν μια απλή αφαίρεση. »
Ακόμη και αν η Ινδία κατάφερε να μειώσει τα τελευταία 15 χρόνια στο ένα εκατομμύριο τα παιδια εκτός σχολείου από τα 16 εκατομμύρια , υπάρχουν ακόμη πολλά που πρέπει να γίνουν. Η Jantu αδραξε την ευκαιρία και ατενίζει με αισιοδοξία το μελλον.
Περισσότερες πληροφορίες για το Πρόγραμμα Παγκόσμιας Εκπαίδευσης
Πληροφορίες για την οργάνωση Pratham
Ένας από τους στόχους του Ντακάρ ήταν η βελτίωση της «ποιότητας της μάθησης». Αυτό καλύπτει τα πάντα, από τις μικρές τάξεις και την καλή υποδομή μέχρι την επάρκεια στον αριθμό των εκπαιδευτικών και βιβλία για όλους τους μαθητές.Επισκεφτήκαμε το Μεξικό, μια χώρα η οποία έχει σημειώσει μεγάλη πρόοδο στην επίτευξη αυτού του στόχου.
Βρεθήκαμε μέσα σε μια τάξη δημοτικού σχολείου γεμάτη μαθητές σε μια απομακρυσμένη και περιθωριοποιημένη περιοχή του Μεξικού στο San Fernando, Cuautepec. Όχι πολύ καιρό πριν, αυτή η εικόνα θα ήταν σχεδόν αδιανόητη. Τα τελευταία 15 χρόνια, τα θεσμικά όργανα της εκπαιδευτικής κοινότητας του Μεξικού εργάζονται σκληρά για τη βελτίωση της ποιότητας της διδασκαλίας και τα ποσοστά φοίτησης σε αγροτικές και περιθωριοποιημένες περιοχές (= των αυτόχθονων κοινοτήτων).
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗΤο CONAFE , το Εθνικό Συμβούλιο για την Ανάπτυξη της Εκπαίδευσης, βοήθησε στη διάθεση περισσότερων πόρων σε αυτές τις κοινότητες, τον εξοπλισμό αιθουσών και την παροχή υλικών για όλους τους μαθητές. Το Εθνικό Ίδρυμα υποστηρίζει τις ανάγκες των μαθητών σε κοινότητες που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας.
Οσκαρ Μπάνος ,επόπτης εκπαίδευσης του CONAFE: «Από τη στιγμή που αναλαμβάνει το Εθνικό Συμβούλιο για την Ανάπτυξη της Εκπαίδευσης CONAFE,η κοινότητα δεν είναι πια η ίδια. Και αυτό γιατί οι εργασίες ρουτίνας στα σχολεία μας, οι εκπαιδευτικές υπηρεσίες, περιλαμβάνουν όλους στην κοινότητα. Δεν κάνουμε πράγματα αφήνοντας εκτός την κοινότητα.Τα σχολεία μας δεν έχουν φράχτες ούτε όρια. »
Οι κοινότητες του Μεξικού χρειάζονται ένα ελάχιστο αριθμό μαθητών για να δημιουργηθεί ένα δημόσιο σχολείο . Αν υπάρχουν από 5 εως και 30 παιδιά ενός εκπαιδευτικού κύκλου, είτε προσχολικής αγωγης, ειτε δημοτικού ή γυμνασίου, το CONAFE χτίζει την εγκατάσταση και παρέχει ένα νεαρό εθελοντή δάσκαλο.
Σήμερα, το 96% των δασκάλων στςι αγροτικές περιοχές είναι πιστοποιημένοι και άρτια εκπαιδευμένοι. Οι επόπτες ελέγχουν την εργασία τους σε τακτική βάση και τους βοηθούν να καθορίσουν τους στόχους επίτευξης της εκπαίδευσης.
Χάρη στη στάση τους και στο νεαρό της ηλικίας τους , ο δάσκαλος θεωρείται από τους μαθητές ως υποστήριξη, όχι ως ένα εμπόδιο.
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗΜάριο Εσπάνια ,επόπτης εκπαίδευσης: «Η αποστολή μας για αυτά τα παιδιά είναι να πάμε μπροστά, να τους δώσουμε μια ώθηση προς τα εμπρός ,ένα βήμα πιο πέρα από το δικό τους περιβάλλον.Θα μάθουν καινούργια πράγματα, θα τους κάνουμε κοινωνούς της γνώσης που κατοπιν οι ιδιοι θα προσφερουν σε άλλους.»
Μόνο το 70% των αυτόχθονων κοινοτήτων έχουν πρόσβαση στην εκπαίδευση, ενώ έχουν παρουσιαστεί ιστορικά τα υψηλότερα ποσοστά εγκατάλειψης του σχολείου στη χώρα.
Η ζωή στα χωράφια είναι το μόνο μέλλον που περιμένει εκείνους που σταμάτησαν το σχολείο.
Η εγγραφή στο σχολείο ατόμων ηλικίας 15 ετών στο Μεξικό αυξήθηκε κατά 12% από το 2003. Ωστόσο, σε αυτές τις αγροτικές κοινότητες, τα ποσοστά φοίτησης είναι κοντά στο 100%. Ξέρουν ότι η εκπαίδευση είναι η μόνη διεξοδος από τον κύκλο της φτώχειας. Ο ρόλος των οικογενειών, οι οποίες είναι αυτές που θέλουν τα σχολεία , είναι ζωτικής σημασίας για τη διατήρηση των παιδιών τους στην τάξη. Οι οικογένειες φιλοξενούν τους δασκάλους για το σχολικό έτος, παρέχοντάς τους τροφή και καταφύγιο. Πέρυσι 75.000 αγροτικοί δάσκαλοι δίδαξαν 345.000 μαθητές
Για την Γκιλερμίνα Ακουιλάρ πρόεδρο της Ενωσης Γονέων στο Cuautepec: «Αισθάνομαι περηφάνεια.Θα υποστηρίζω τους εκπαιδευτικούς όσο ο Θεός μου το επιτρέπει.Θα τους υποστηρίζω,θα τους κάνω να αισθάνονται άνετα,ευτυχισμένοι. Αυτός ήταν ο στόχος μου από την αρχή έτσι ώστε οι εκπαιδευτικοί να μην είναι ξένοι, αλλά είναι σαν δικά μου παιδιά.»
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗΠαρά την πρόοδο, το Μεξικό έχει πολύ δρόμο να διανύσει στον τομέα της εκπαίδευσης. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, περίπου 3.000.000 παιδιά παραμένουν ακόμα εκτός σχολείου.