ΔΙΑΦΉΜΙΣΗΠερισσότερα από ένα στα τέσσερα παιδιά στην ΕΕ αντιμετωπίζουν κίνδυνο φτώχειας και κοινωνικού αποκλεισμού, στα κράτη μέλη της ΕΕ.
Η ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου συζήτησε τη Δευτέρα και την Τρίτη έκθεση με την οποία ζητά από τα κράτη μέλη να ενισχύσουν τις προσπάθειές τους για την αντιμετώπιση της παιδικής φτώχειας και των κοινωνικών ανισοτήτων.
Σύμφωνα με τη Σύμβαση του ΟΗΕ για τα δικαιώματα του παιδιού, πρέπει να διασφαλίζεται σε όλα τα παιδιά το δικαίωμα στην εκπαίδευση, την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, τη στέγαση, την αναψυχή και την ισορροπημένη διατροφή. Ωστόσο, στην Ευρώπη τα πράγματα δείχνουν διαφορετικά.
Σύμφωνα με την έρευνα της Eurostat, για το 2014, περίπου 26 εκατομμύρια παιδιά (κάτω των 18 ετών), αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο φτώχειας και κοινωνικού αποκλεισμού. Ο αριθμός αυτός αποτελεί το 27,7% όλων των παιδιών στην ΕΕ των 28 κρατών μελών.
Στην Ελλάδα το ποσοστό αυτό φτάνει στο 36% και στην Κύπρο στο 24,7%, ενώ στη Ρουμανία φτάνει το 51%, στη Βουλγαρία 45,2% και στην Ουγγαρία το 41,4%.
Στις χώρες με το μικρότερο ποσοστό παιδικής φτώχειας είναι η Δανία με 14,5%, η Φινλανδία με 15,6% , η Σουηδία με 16,7%, η Ολλανδία με 17,1% και η Γερμανία με 19,6%.
Επίσης, σύμφωνα με τη UNICEF το πρόβλημα του υποσιτισμού μεταξύ των παιδιών αυξάνεται στην Ευρώπη. Ιδιαίτερα στην Εσθονία, την Ελλάδα και την Ιταλία το ποσοστό των παιδιών που οι οικογένειές τους δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να τους θρέψουν με κρέας, κοτόπουλο ή ψάρι κάθε δεύτερη μέρα έχει διπλασιαστεί από το 2008.
Η φτώχεια δεν είναι μόνο θέμα χρημάτων. Εκτός από την αδυναμία να καλύψεις τις βασικές ανάγκες των παιδιών, όπως είναι η τροφή, τα ρούχα και η στέγη, συνδέεται επίσης και με τον κοινωνικό αποκλεισμό και την έλλειψη πρόσβασης στην ποιοτική υγεία και την εκπαίδευση.
Τα παιδιά που ζουν σε μονογονεικές οικογένειες και ειδικά οι μόνες μητέρες, διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο φτώχειας.
Η εισηγήτρια Inês Cristina Zuber (Ευρωπαϊκή Αριστερά, Πολωνία), δήλωσε ότι “η λιτότητα δημιούργησε αυτή την κατάσταση και γίνεται όλο και χειρότερο”. Τα κράτη μέλη πρέπει να εγγυηθούν “την πρόσβαση στην εκπαίδευση, την υγειονομική περίθαλψη και την κοινωνική ασφάλιση για τα παιδιά και τις οικογένειες” και πρέπει “να καταπολεμήσουν την ανεργία, να προωθήσου την εργασιακή ασφάλεια”.