Μια νέα τάση στις υπηρεσίες υγείας είναι αυτό που γνωρίζουμε ως «συναπόφαση». Ο γιατρός και ο ασθενής συνεργάζονται για το καλύτερο αποτέλεσμα. Πώς
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗΜια νέα τάση στις υπηρεσίες υγείας είναι αυτό που γνωρίζουμε ως «συναπόφαση». Ο γιατρός και ο ασθενής συνεργάζονται για το καλύτερο αποτέλεσμα. Πώς λειτουργεί όμως αυτό στην πράξη;
Το Smart Care βρέθηκε στο Ηνωμένο Βασίλειο για να εξετάσει ποιες είναι οι προκλήσεις του συστήματος που θέλει ο γιατρός και ο ασθενής να συναποφασίζουν για τις θεραπείες και συνεργάζονται για το καλύτερο αποτέλεσμα.Ακούγεται ωραίο στην θεωρεία, αλλά πως λειτουργεί στην πράξη;
Στην Ουαλία εφαρμόζεται ένα εργαλείο για την βελτίωση του διαλόγου μεταξύ των γιατρών και των ασθενών που βρίσκονται σε αναρρωτική άδεια. Η δρ. Κέρι Γουάλμπαϊ υποστηρίζει ότι αυτή η μέθοδος με μορφή ερωτηματολογίου αποκαλύπτει νέα πράγματα για τους ασθενείς.
«Αρχικά δεν ήμασταν και πολύ πρόθυμοι να χρησιμοποιήσουμε αυτά τα εργαλεία, έχουν πολλή γραφειοκρατία, ικανή να σε μπερδέψει και να σε πάει πίσω, αλλά συμφωνήσαμε να το δοκιμάσουμε. Και πράγματι μείναμε έκπληκτοι από την αλληλεπίδραση που είχαμε. Μερικές φορές θα μπορούσε να είναι κάτι πολύ απλό, όπως να αισθάνεται ο άρρωστος ότι δεν μπορεί να σηκώσει βάρη ή να μεταφέρει πράγματα, οπότε θα μπορούσαμε να γράψουμε ένα σημείωμα ότι “για τον επόμενο μήνα, θα μπορούσατε σας παρακαλώ να αποφεύγετε να σηκώνετε βάρη ή να μεταφέρετε πράγματα;“», αναφέρει η Κέρι Γουάλμπαϊ.
Μπορεί να ακούγεται απλό, αλλά στην πραγματικότητα είναι σπάνιο για τους γιατρούς να έχουν σε βάθος τέτοια ενημέρωση για τους λόγους που ένα πρόσωπο δεν έχει επιστρέψει στην δουλειά και τι θα το βοηθούσε να γυρίσει.
Η καθηγήτρια Ντέμπι Κοέν ηγείται του Πανεπιστημίου του Κάρντιφ και τονίζει πως με τις ερωτήσεις αυτές μπορεί να βελτιωθεί πραγματικά η κατανόηση των γιατρών για την κατάσταση των ασθενώ τους.
Η ίδια επισημαίνει: «Οι δυο πιο σημαντικές ερωτήσεις για να θέσουν οι οικογενειακοί γιατροί στους ασθενείς τους σε σχέση με την επιστροφή στην εργασία είναι το πόσο σημαντικό είναι για αυτούς να γυρίσουν στη δουλειά τους και πόση αυτοπεποίθηση διαθέτουν ότι θα είναι σε θέση να τα καταφέρουν. Μπορεί να έχουν εμπιστοσύνη στους εαυτούς τους ώστε να επιστρέψουν στην δουλειά, αλλά στην πραγματικότητα να μην είναι αυτό το σημαντικό για την περίπτωσή τους. Οι ερωτήσεις που θα τους κάνεις θα είναι πολύ διαφορετικές από ότι εάν έλεγαν “ναι, είναι αλήθεια, είναι πραγματικά σημαντικό για εμένα να επιστρέψω στην δουλειά αλλά ξέρετε κάτι; Δεν μπορώ να κάνω βήμα έξω από την πόρτα του σπιτιού μου…“».
Η βρετανική κυβέρνηση υποστηρίζει ότι θέλει να συμμετέχουν οι ασθενείς περισσότερο στις αποφάσεις που αφορούν την υγεία τους.
Αλλά αυτό είναι μια πρόκληση σε ένα σύστημα υγείας που ασχολείται με ένα εκατομμύριο ανθρώπους κάθε 36 ώρες και σε μια χώρα στην οποία 15 εκατομμύρια άτομα έχουν κάποιο μακροχρόνιο πρόβλημα υγείας.
Και αυτό δεν είναι το μόνο ζήτημα. Οι δαπάνες για την υγειονομική περίθαλψη βρίσκονται υπό πίεση στην Αγγλία, όπως ακριβώς συμβαίνει και σε πολλές άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Πώς μπορεί να εφαρμοστεί λοιπόν αυτό το σύστημα κοινής λήψης αποφάσεων σε ένα τέτοιο σφιχτό δημοσιονομικό πλαίσιο;
Θέσαμε το ερώτημα σε έναν εκπρόσωπο από το Εθνικό Σύστημα Υγείας της χώρας. Ο λόγος για τον Αλφ Κόλινς, πρώην οικογενειακό γιατρό που ανέπτυξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον στην μέθοδο της συναπόφασης.
Ο ίδιος τονίζει: «Γιατί δεν θέλουμε να το κάνουμε αυτό; Γιατί δεν θέλουμε να συμμετέχει ο κόσμος και να τον βοηθήσουμε στην λήψη αποφάσεων σχετικά με την δική του υγεία; Αυτό είναι το σωστό. Όσον αφορά το οικονομικό κλίμα στο οποίο βρισκόμαστε, υπάρχουν κάποια αποδεικτικά στοιχεία ότι οι άνθρωποι που πράγματι μετέχουν στις αποφάσεις σχετικά με τη φροντίδα της υγείας τους, τείνουν να επιλέγουν λιγότερο επεμβατικές, άρα και λιγότερο δαπανηρές διαδικασίες».
Ο Αλφ Κόλινς προσθέτει: «Νομίζω όμως ότι το πιο ισχυρό επιχείρημα από οικονομικής απόψεως είναι ότι πραγματικά πρέπει να παρέχουμε τις υπηρεσίες φροντίδας υγείας που οι ενημερωμένοι ασθενείς θέλουν, παρά τις υπηρεσίες υγείας που αισθανόμαστε ότι θα έπρεπε να έχουν. Επομένως, εκεί είναι που πρέπει να ξοδέψουμε τα χρήματά μας».
Πίσω στο Κάρντιφ, είναι ξεκάθαρο ότι μια αλλαγή συντελείται στην πρώτη γραμμή των υπηρεσιών φροντίδας υγείας, καθώς εξελίσσονται το μέγεθος και το περιεχόμενο του διαλόγου μεταξύ ασθενών και γιατρών.
Η γιατρός Κέρι Γουάλμπαϊ καταλήγει: «Λαμβάνοντας υπόψη ότι ήμασταν πολύ αυταρχικοί, σαν δικτάτορες, θα μπορούσαμε από εδώ και στο εξής να λέμε στους ασθενείς “αυτή είναι η προτεινόμενη θεραπεία αλλά αυτή είναι δική σας επιλογή”. Πλέον σε ολοένα και περισσότερες αποφάσεις, για παράδειγμα ρωτώντας “θέλετε παυσίπονα ή όχι;”, συμμετέχουν από κοινού οι γιατροί με τους ασθενείς στην αντιμετώπιση των ασθενειών».
Πλέον το Πανεπιστήμιο του Κάρντιφ σχεδιάζει μια νέα μελέτη για την διαδικασία κοινής λήψης αποφάσεων στον επαγγελματικό τομέα αναφορικά με την υγεία των υπαλλήλων και τις συνθήκες στους χώρους εργασίας τους.