Η τελευταία ταινία της Γερμανίδας Ντόρις Ντέρι «Φουκουσίμα αγάπη μου» που συμμετείχε στο «Πανόραμα» του φετινού φεστιβάλ κινηματογράφου του Βερολίνου
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗΗ τελευταία ταινία της Γερμανίδας Ντόρις Ντέρι «Φουκουσίμα αγάπη μου» που συμμετείχε στο «Πανόραμα» του φετινού φεστιβάλ κινηματογράφου του Βερολίνου έχει να κάνει με το παρελθόν, με την οδύνη και πώς προχωράει κανείς στη ζωή του.
Η Μαρί πηγαίνει στην Φουκουσίμα, μετά την πυρηνική καταστροφή με την οργάνωση Clowns4Help για να ψυχαγωγήσει ηλικιωμένους που μένουν σε έναν ξενώνα. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν χάσει τα πάντα. Ανάμεσά τους ζει η Σατόμι η τελευταία εν ζωή γκέισα της πόλης. Οι δύο γυναίκες αναπτύσσουν μια στενή φιλία. Ο τίτλος του φιλμ αναφέρεται βέβαια στην διάσημη ταινία του Αλέν Ρενέ «Χιροσίμα αγάπη μου».
«Ήθελα να ξέρω ποια είναι η αίσθηση όταν υπάρχει παντού ραδιενέργεια και δεν ξέρεις τι πρέπει να κάνεις ακριβώς. Τι σημαίνει ότι όλα έχουν χαθεί και δεν υπάρχει τίποτε που να σου θυμίζει το παρελθόν. Για μένα ήταν πολύ σημαντικό να βιώσω από κοντά με το σώμα μου όλη αυτή την εμπειρία. Αλλιώς θα ήταν αδύνατον να πω μια ιστορία για αυτό το θέμα» εξήγησε η σκηνοθέτις.
Υπάρχουν αναλογίες με το ζήτημα των προσφύγων που έχουμε την τελευταία περίοδο στην Ευρώπη;
«Ναι πάρα πολλές. Η ταινία μου έχει να κάνει με ανθρώπους που έχασαν τα πάντα, κατά τη διάρκεια της καταστροφής της Φουκουσίμα. Και οι πρόσφυγες που φτάνουν στην Ευρώπη έχουν χάσει τα πάντα. Αυτό που δεν έχουμε συνειδητοποιήσει είναι τι σημαίνει να έχουν στις αποσκευές τους όλα αυτά τα φαντάσματα. Τα Φαντάσματα είναι όλοι αυτοί οι άνθρωποι που έχουν χαθεί, όλοι αυτοί που μας λείπουν. Είναι επίσης όλες οι αναμνήσεις, οι μυρωδιές, οι εικόνες από την πατρίδα μας, όλα αυτά που έχουν περάσει από τη ζωή μας. Είναι κάτι που όλοι πρέπει να μάθουμε τι σημαίνει για να κατανοούμε τι αισθάνονται οι μετανάστες».
Στον πρωταγωνιστικό ρόλο, η 28χρονη Ρόζαλι Τόμας, μία τις ανερχόμενες ηθοποιούς της Γερμανίας: «Η Ντόρις Ντέρι αφήνει εντελώς ελεύθερες τις ηθοποιούς της. Φαντάζομαι ότι αυτό μπορεί να μην αρέσει σε μερικές συναδέλφους μου. Εμένα μου αρέσει πολύ. Όταν συμφωνήσαμε σε σχέση με το πώς θα είναι ο χαρακτήρας που θα ερμηνεύσω, μου έδωσε απόλυτη ελευθερία και χώρο, ώστε μπορούσα κυριολεκτικά να χορέψω. Υπάρχουν αρκετά στοιχεία ντοκιμαντέρ στην ταινία, όπου έπρεπε να αυτοσχεδιάζω. Δεν υπήρχε καμιά άλλη δυνατότητα για τους ηθοποιούς. Ήταν τέλειο».
Η νεαρή κοπέλα μαζί με την ηλικιωμένη γυναίκα θα γνωριστούν και κάποια στιγμή θα πρέπει να αντιμετωπίσουν και οι δύο τα φαντάσματα του παρελθόντος τους. Μια τρυφερή ασπρόμαυρη ταινία που με ποιητικό τρόπο δίνει μαθήματα ζωής.