Μέσα σε ένα φυσικό περιβάλλον που εξημερώνει τα πάθη, γράφτηκε το 1889 η Όγδοη Συμφωνία από τον Τσέχο συνθέτη Ντβόρζακ.
Μέσα σε ένα φυσικό περιβάλλον που εξημερώνει τα πάθη, γράφτηκε το 1889 η Όγδοη Συμφωνία από τον Τσέχο συνθέτη Ντβόρζακ.
Αυτή η τόσο μαγευτική μουσική πρόσφατα παρουσιάστηκε στην Όπερα της Βιέννης, όπου έκανε στάση κατά την διάρκεια της περιοδείας της η φημισμένη «Ορχήστρα Tonhalle».
Ο ταλαντούχος νέος μαέστρος Λιονέλ Μπρινγκέ καθοδήγησε με έξοχο τρόπο τους μουσικούς του. Ο ίδιος προσκάλεσε στην Βιέννη και δύο κορυφαίους σολίστες για να συνοδεύσουν την ορχήστρα του, την Λίζα Μπατιασβίλι και τον Γκοτιέ Καπισόν. Η εμφάνισή τους στο Διπλό Κονσέρτο του Μπραμς ήταν εντυπωσιακή.
«Είναι ένα ελαφρύ κομμάτι, γεμάτο χιούμορ αλλά και λαμπερό ταυτόχρονα. Και οι δύο σολίστες μας είναι εξαιρετικά προικισμένοι ώστε να το αποδώσουν κατάλληλα. Νομίζω ότι είναι σαν ένας διάλογος, με την μουσική να αναπηδά από το ένα μουσικό όργανο στο άλλο… Το μόνο που πρέπει να κάνεις είναι να παρατηρήσεις την σύνδεση μεταξύ τους, για να αισθανθείς αυτό το χιούμορ», λέει ο Μπρινγκέ.
Στην συνέχεια προσθέτει: «Έχω σε πολύ μεγάλη εκτίμηση των Γκοτιέ. Υπήρχε μια περίοδος που ήμασταν και οι δύο στο ωδείο. Εγώ ήμουν 13 και ο Γκοτιέ μόλις είχε αποφοιτήσει, στα 17. Μερικά χρόνια μετά συναντηθήκαμε ξανά επάνω στην σκηνή: εγώ ως μαέστρος, εκείνος ως σολίστ. Μας αρέσει να παίζουμε μαζί».
Ο σολίστ Γκοτιέ Καπισόν τονίζει: «Σε σχέση με αυτό το κομμάτι νομίζω ότι είναι σημαντικό να πούμε ότι ο Γιοακίμ, που ήταν διάσημος βιολιστής και πολύ στενός φίλος του Μπραμς, κάποια στιγμή τα έσπασε μαζί του. Αυτό το Κονσέρτο λοιπόν συνέβαλε στην συμφιλίωσή τους. Επομένως αυτό το κομμάτι είναι σαν ένας πραγματικός διάλογος και μεταφέρει ένα συμβολικό μήνυμα σε σχέση με την αδελφοσύνη, την φιλία και την αναπλήρωση του χαμένου χρόνου».
«Νομίζω ότι είναι ζωτικής σημασίας να μοιραζόμαστε τη μουσική και για μένα η μουσική είναι πιο σημαντική από τους μουσικούς, έτσι προσπαθώ να υπηρετώ τη μουσική», σχολιάζει από την πλευρά της η Λίζα Μπατιασβίλι. Και προσθέτει: «Επίσης εμπνέομαι από τους συναδέλφους μου! Αυτό είναι ακριβώς τόσο απίστευτο, όταν υπάρχει τόση ενέργεια πάνω στη σκηνή… Και παράγουμε κάτι το οποίο μας κάνει πιο δυνατούς, και καταφέρνουμε να επικοινωνούμε έτσι με έναν νέο τρόπο με το κοινό…».
Ο Γκοτιέ Καπισόν συμπληρώνει: «Η Βιέννη είναι κάτι το ξεχωριστό για εμένα. Βέβαια, υπάρχει και το Παρίσι, αλλά υπάρχει και η Βιέννη, η πόλη όπου σπούδασα και όπου η μουσική βρίσκεται παντού. Είναι επίσης γεγονός ότι υπάρχει μια ειδική κατανόηση της μουσικής εδώ και είναι ξεχωριστό να παίζεις Μπραμς στη Βιέννη. Την ίδια στιγμή, είναι μεγάλη ευχαρίστηση να γνωρίζεις ότι η αυτή η μουσική κάνει πραγματικά τις καρδιές των ανθρώπων να χτυπούν δυνατά».
Ο Λιονέλ Μπρινγκέ καταλήγει: «Αυτό που μου αρέσει πολύ στην ορχήστρα μου είναι ότι έχουμε βαθιά κατανόηση, καταλαβαινόμαστε, έτσι ένα χαμόγελο ή ένα βλέμμα μπορούν να κάνουν θαύματα. Δεν υπάρχει ανάγκη για έντονες κινήσεις, ειδικά με μια συμφωνία του Ντβόρζακ. Ένας μαέστρος δεν χρειάζεται να κάνει τα πάντα, το μόνο που έχει να κάνει είναι να ενθαρρύνει τους μουσικούς του και αυτοί από μόνοι τους προβάλλουν τη μουσική στην αίθουσα με σκοπό το κοινό να νιώθει το συναίσθημα».