ΔΙΑΦΉΜΙΣΗΣτο θέατρο Τέχνης της οδού Φρυνίχου κατοικοεδρεύει για όλο τον Μάιο η ομάδα «Κι όμως κινείται». Η κολεκτίβα που συνδυάζει στα έργα της το χορό, την ακροβασία και τη μουσική, αντλεί αυτή τη φορά την έμπνευσή της από τον κόσμο του Noir. Αναλαμβάνει να μας διηγηθεί μια απλή ιστορία, σε 14 σκηνές. Πρόκειται για την εξιστόρηση των κωμικοτραγικών καταστάσεων που οδήγησαν σε δύο αναπάντεχους θανάτους.
Στην πλατεία μιας πόλης, ένας στρατιώτης βλέπει τον θάνατο να του γνέφει και φοβάται. Πάει στον βασιλέα και του λέει : ο θάνατος μου έγνεψε, φεύγω όσο γίνεται μακρύτερα, φεύγω προς τη Σαμαρκάνδη. Ο βασιλέας προσκαλεί το θάνατο για να τον ρωτήσει γιατί τρόμαξε τον πολέμαρχό του. Και ο Θάνατος του λέει: Παρεξήγηση. Δε θέλησα να τον τρομάξω. Ήθελα μόνο να του θυμίσω πως έχουμε απόψε ραντεβού στη Σαμαρκάνδη.
Μιλήσαμε με την Χριστίνα Σουγιουλτζή, συνιδρύτρια της ομάδας με τον Camilo Bentancor για το «Noir», τη νέα τους παραγωγή.
-Ποια είναι η ιστορία που διηγείστε στην καινούργια σας παράσταση;
Πρόκειται για μια κωμικοτραγική ιστορία δυο θανάτων: μιας δολοφονίας και ενός θανάτου από ατύχημα. Επίσης πρόκειται για μια ιστορία ενός έρωτα, που προδόθηκε , μια μάλλον κλισέ υπόθεση, ώστε να είναι εύκολα κατανοητή, με ρόλους χάρτινους, καρικατούρες.
-Ποια είναι τα ζητήματα, τα οποία σχολιάζετε, στα οποία αναφέρεστε σ’ αυτό το έργο;
Το κεντρικό θέμα, που μας ενδιαφέρει είναι η αισθητική. Η μορφή, η τοποθέτηση της κίνησης, ο τρόπος που οι ερμηνευτές συμπεριφέρονται, ο τρόπος που συμβαίνουν οι δράσεις, που χτίζονται οι σχέσεις, η σχέση μεταξύ χορευτών, ακροβατών και μουσικών. Από πού έρχεται το χιούμορ, πού γεννιέται η συγκίνηση, τι νόημα έχουν οι κινήσεις , τι νόημα έχει η πράξη της παράστασης. Ποια είναι η ανάγκη που γεννά αυτήν την κατάσταση? Νομίζω είναι ανάγκη να οριστεί ξανά το ωραίο, το συγκινητικό, το αστείο, το τρυφερό, το ενδιαφέρον, το σκληρό….. Είναι μια πράξη αντίστασης στην εντροπία. Τελικά μάλλον είναι μια πράξη τακτοποίησης.
-Πώς χρησιμοποιείτε την φιλοσοφία του φιλμ νουάρ στο έργο σας;
Το ρίσκο που παίρνουμε σ αυτή την παράσταση είναι ότι εμφανίζουμε μια ιστορία με αρχή, μέση, τέλος και χαρακτήρες, επιλογή σπάνια στον κόσμο του σύγχρονου χορού. Παράλληλα με την ιστορία και σε σύνδεση μαζί της ακούγονται αποσπάσματα κειμένων σχετικών με τον υπαρξισμό. Η προσοχή μας στρέφεται στην σκιαγράφηση του αντιήρωα, που είναι ο πρωταγωνιστής των ιστοριών noir. Πρόκειται για έναν εγκαταλελειμμένο άνθρωπο, μέσα σ’ ένα κόσμο σκιών, απειλητικό, χωρίς νόημα, που κινείται στα όρια του ηθικού νόμου, μπερδεμένος σ ένα εσωτερικό διάλογο αντιφάσεων και ψάχνει να βρει ένα τρόπο να χωρέσει, να κατασκευάσει τον εαυτό του, να υπάρξει με αξιοπρέπεια. Είναι η δική μας δυνατή απάντηση σ’ ένα αφελές μοντέλο επιτυχίας , στο μοντέλο του αμερικάνικου ονείρου, στο μοντέλο του ανθρώπου, που σίγουρος για τις πράξεις του και τις επιλογές του, “πιάνει την καλή”, σ’ ένα εύνομο και καλοκουρδισμένο μηχανικό σύστημα ζωής.
-Σας βοηθά η χρήση διαφορετικών καλλιτεχνικών μέσων στο να εκφράσετε αυτό που θέλετε;
Σαν χορεύτρια απαντώντας, είναι μεγάλο δώρο η μουσική να γεννιέται φυσικά σε ίδιο χρόνο μαζί με την κίνηση. Υπάρχει κοινός παλμός, κοινή αναπνοή, είναι μια εντελώς άλλη κατάσταση, πολύ πιο εύθραυστη και πολύ πιο αληθινή και ουσιώδης. Όσο για την ακροβασία, έχει να κάνει με την πράξη της ισορροπίας, το στέκομαι ή πέφτω, με αυτό το απλό κατόρθωμα της αιώρησης, της αντίστασης στη βαρύτητα και αυτό νομίζω είναι εξ’ ορισμού συγκινητικό.
-Πώς «συντονίζετε», συνδυάζετε τα διαφορετικά αυτά μέσα, ώστε να δημιουργηθεί η κάθε παράσταση;
Η αίσθηση του μέτρου, τι είναι αρκετό , τι πρέπει να φύγει, σε τι πρέπει να επιμείνουμε , τι είναι αναγκαίο να συμβεί και τι είναι φλυαρία, τι έχει νόημα και ουσία για τους ερμηνευτές και τι τελικά εξυπηρετεί τη ροή της αφήγησης είναι πολύ δύσκολες ερωτήσεις –αποφάσεις, που φέρνουν εκνευρισμό, δυσκολία και κρίνουν την ικανότητα του αποτελέσματος να επικοινωνήσει . Η αφαίρεση είναι για μένα η πιο δύσκολη φάση στη διαδικασία της δημιουργίας.
-Πώς δουλεύετε από την αρχική έμπνευση μέχρι να φτάσετε στο τελικό αποτέλεσμα;
Ξεκινάμε από μια ιδέα κίνησης, ένα άκουσμα, ένα κείμενο και σιγά σιγά χτίζεται γύρω τους ένα γενικό αισθητικό και νοηματικό πλαίσιο. Πάντα στη φαντασία μας. Η μετάφραση στη σκηνή είναι μια ομαδική διαδικασία, που τελικά αυτονομείται και κάνει του κεφαλιού της. Δε μπορώ να πω ότι υλοποιείται κάποιο συγκεκριμένο σχέδιο, που έχουμε προαποφασίσει. Μάλλον πάμε λίγο στα τυφλά, με εμπιστοσύνη στην ιδιαίτερη αίσθηση του κάθε ερμηνευτή σε σχέση πάντα με τις επιλογές της ομάδας.
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
Σκηνοθεσία: κι όμως κινείται
Κίνηση: κι όμως κινείται σε συνεργασία με τους χορευτές
Μουσική: Αντωνίου Κλέων, Ρέλλος Θοδωρής (mode plagal) / la μπάντα de la nada
Φως: Camilo Bentancor
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗΣκηνικός χώρος: κι όμως κινείται
Εικαστικός Σχεδιασμός: Αντζουλίδης Αντώνης
Κατασκευή Κοστουμιών: Μουζάκη Φανή & Μάνεση Αγελλική
Φωτογραφίες: Αποστολίδου Μυρτώ
Ερμηνεία: Bentancor Camilo, Καραχανίδης Τασος, Λινάρδου Αντιγόνη, Μαλκότσης Ερμής, Παρασκευοπούλου Ιωάννα, Σουγιουλτζή Χριστίνα, Αμέντας Γιώργος, Αντωνίου Κλέων, Ρελλος Θοδωρης
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗINFO
Θέατρο Τέχνης -Φρυνίχου
Φρυνίχου 14, Πλάκα, τηλ: 2103222464 & 2103236732
Παραστάσεις: Δευτέρα & Τρίτη στις 21.15
Έως 31 Μαΐου
Τιμές εισιτηρίων: 10 € γενική είσοδος
Διάρκεια Παράστασης: 90 λεπτά