Ο απεργιακός πυρετός στην Γαλλία έχει δείξει ότι τρομάζει κάθε κυβέρνηση στην χώρα όσο αποφασισμένη κι αν είναι.
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗΟ απεργιακός πυρετός στην Γαλλία έχει δείξει ότι τρομάζει κάθε κυβέρνηση στην χώρα όσο αποφασισμένη κι αν είναι.
Ο περίφημος Μάης του ’68 το απέδειξε περίτρανα κι έκανε άπαντες να το συνειδητοποιήσουν. Κυβερνώντες και κυβερνωμένους. Επί τρεις εβδομάδες η Γαλλία παρέλυσε από 9 εκατομμύρια απεργούς.
Η επόμενη μεγάλη κινητοποίηση άργησε αρκετά, αλλά δεν υπήρχε και η αφορμή.
Το 1995 με τον άρτι εκλεγέντα Ζακ Σιράκ στην προεδρία, η κυβέρνηση του Πρωθυπουργού Αλέν Ζιπέ επιδιώκει μεταρρύθμιση στα εργασιακά και στο ασφαλιστικό.
Οι παρεμβάσεις Σιράκ δεν κατάφεραν να κατευνάσουν την λαϊκή οργή. Σε δύο μήνες η κυβέρνηση υποχρεώθηκε σε πλήρη αναδίπλωση αποσύροντας το νομοσχέδιο.
Το κόστος για την οικονομία είναι αδύνατον να υπολογιστεί με πραγματικούς αριθμούς.
Τα δεδομένα αναφέρουν ότι οι 22 μέρες απεργίας του 1995 προκάλεσαν ζημία έως και 0,3% στο ΑΕΠ, αλλά οι πραγματικές επιπτώσεις είναι στην ψυχολογία.
Κάθε κινητοποίηση, κάθε κοινωνικό κίνημα καταφέρνει να παραλύσει την χώρα δημιουργώντας και πολιτική παραλυσία στην εφαρμογή μεταρρυθμίσεων ή αλλαγών.
Το 2006 συνδικαλιστικές οργανώσεις και φοιτητές κατέβηκαν στους δρόμους ενάντια στην Σύμβαση για την Πρώτη Πρόσληψη (CPE). Οι νέοι κάτω των 26 ετών θα μπορούσαν να προσληφθούν δοκιμαστικά για δύο χρόνια με τις εταιρίες να διατηρούν το δικαίωμα απόλυσής τους στο σύνολό τους χωρίς αποζημιώσεις.
«Ήθελα να δράσω γρήγορα. Να προτείνω μια ισχυρή λύση. Δεν έγινε κατανοητό απ’ όλους. Ζητώ συγγνώμη», δήλωσε ο τότε Πρωθυπουργός Ντομινίκ Ντε Βιλπέν, αποσύροντας το νομοσχέδιο.
Τον Μάρτιο του 2010 ήρθε η σειρά του Φρανσουά Φιγιόν να δοκιμάσει την μήνιν των εργαζομένων, αυτήν την φορά για το συνταξιοδοτικό. Ήθελε να ανεβάσει το όριο από τα 60 στα 62 χρόνια.
Ο Φιγιόν δεν θα υποχωρήσει, παρά τις πολυπληθείς διαδηλώσεις κι αναπόφευκτα οι εκλογές θα χαθούν και για τον ίδιο και για τον Νικολά Σαρκοζί. Είναι η εποχή, που ανέτελλε το πολιτικό άστρο του νυν Πρωθυπουργού, Μανουέλ Βαλς, που τότε θεωρούσε λογική αντίδραση τους αποκλεισμούς.
«Δυστυχώς τα μπλόκα είναι η απόδειξη ότι η επιβολή της ισχύος και η απουσία κοινωνικού διαλόγου σε μία σύγχρονη δημοκρατία μας οδηγεί σε καταστάσεις όπως αυτή, που βιώνουμε», δηλώνει τώρα ο Μανουέλ Βαλς.