ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ«Θα ήθελα να έχω γεννηθεί στον τόπο σας. Είναι ωραίοι οι Έλληνες! Δεν εννοώ πάντοτε στη μορφή, αν και τα μάτια ολονών σπιθίζουν πάντα τόσο παράξενα και τόσο….λάγνα.»
Τα λόγια αυτά βγήκαν από τα χείλη της Μέριλιν Μονρόε, που γεννήθηκε την 1η Ιουνίου στο Λος Άντζελες. Τα μεταφέρει ο δημοσιογράφος και λογοτέχνης Αλέκος Λιδωρίδης, που την συνάντησε δύο φορές το 1947, στο ξεκίνημα της καριέρας της, και το 1953, στην κορύφωσή της. Ο Λιδωρίκης εργάστηκε στα στούντιο της «20th Century Fox» και ταυτόχρονα ήταν ανταποκριτής αθηναϊκών εφημερίφων.
Το ΑΠΕ-ΜΠΕ μεταφέρει σήμερα το κείμενο του Αλέκου Λιδωρίκη:
«Χόλλυγουντ 1947: Ένα απόγευμα του Ιουνίου του 1947 πρωτοείδα την Μαίριλυν Μονρόε στα στούντιο της “Φοξ Φιλμ”, απάνω στο “Μπέβερλι Χίλς” του Λος ‘Αντζελες. Εργαζόμουν τότε εκεί, και συνεργάτης μου ήταν ο Ιρλανδός σεναριογράφος Φίτζ Ρίτσαρντς.
Εργαζόμασταν μαζί στο ίδιο γραφείο και δίπλα μας μια γραμματεύς μάζευε τα χειρόγραφα για να τα δακτυλογραφήσει.
Ξαφνικά σταμάτησε η δουλειά απότομα! Μες στο γραφείο μπήκε ένα κύμα ομορφιάς, μια πνοή ολόξανθης δροσιάς, ένα σώμα νεανικό, κυματιστό, ένα πρόσωπο παιδιάστικο μα γοητευτικό, με δύο μάτια που σπινθήριζαν γεμάτα αθωότητα και …διαβολιά.
Ήταν η Μαίριλυν Μονρόε. Είκοσι χρονών τότε. Απάνω στον ανθό της νιότης, γεμάτη όνειρα, φιλοδοξίες ανησυχίες, ελπίδες κι απογοητεύσεις. Την συνόδευε ο Μπάρι Τζόνας, ένας ωραίος, καλοδεχούμενος νέος, “Τάλεντσκάουτ”, αυτός δηλαδή που την είχε ανακαλύψει για λογαριασμό του στούντιο, όπου και την προσέλαβαν για “στάρλετ”.
Απλή, διαχυτική ευχάριστη, σχεδόν μας είπε όλη την ιστορία της προηγούμενης ζωή της μέσα σε ένα τέταρτο. Ακούσαμε το ότι είχε γεννηθεί μέσα σε χαμόσπιτα, ότι υπέφερε αφάνταστα στα παιδικά της χρόνια. Έχασε τον πατέρα της και τη μητέρα της σε πολύ μικρή ηλικία. Εννέα ετών κλείστηκε στο ορφανοτροφείο του Λος ‘Αντζελες και δοκίμασε την πικρία των παιδιών που τους λείπει η πατρική κι μητρική στοργή. Αργότερα την πήρε σπίτι της μια φιλάνθρωπη και πονετική κυρία. Μια μικρή ευτυχισμένη ανάπαυλα. Η κυρία όμως αυτή δεν άργησε να πεθάνει και η Μάιριλυν βρέθηκε στους δρόμους.
Μόνη, απροστάτευτη, περιτριγυρισμένη από χίλιους δύο κινδύνους. Πέφτει μέσα στο λαβύρινθο της κοινωνικής ζωής. Δεκαπέντε χρονών παντρεύεται ένα αγόρι κατά ένα χρόνο μεγαλύτερο της. Ο γάμος αυτός δεν κράτησε παρά όσο και τα ρόδα. Και η ζωντοχήρα παιδούλα ρίχνεται στην βιοπάλη. Εργάζεται μοντέλο για φουστάνια, για φωτογραφίες, για διαφημίσεις […]
Φωτογραφία αρχείου που δόθηκε σήμερα στη δημοσιότητα που εικονίζει τον δημοσιογράφο και λογοτέχνη Αλέκο Λιδωρίκη να παίρνει συνέντευξη από τη διάσημη Αμερικανίδα ηθοποιό, Μέριλιν Μονρόε, στην Αμερική. ΑΠΕ-ΜΠΕ/ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΑΡΧΕΙΟ ΛΙΔΩΡΙΚΗ ΑΛ./STR
Ρίχτηκε σε ένα σωρό δουλειές για να κερδίσει το ψωμί της και συνεχίζοντας την ιστορία της ζωής της μας είπε ότι κάποτε στα 16 χρόνια της είχε επιχειρήσει να αυτοκτονήσει.
- Δεν θα το επαναλάβετε το πείραμα! – της είπαμε ομόφωνα ο Φίτζ και εγώ- Δεν κάνει… – Μπορεί …είπε η Μαίριλυν μ‘αυτή τη μελιστάλαχτη, τη λαγγεμένη και μπεμπεδίστικη μαζί φωνή. Τίποτα δεν μου πάει καλά…
Και ύστερα με μελαγχολικό χαμόγελο: Δεν κάνω τίποτα εδώ μέσα…Και ας με πιστεύει ο Μπεν Λάιον και ας σκοτώνεται ο αγαπημένος μου Μπάρι Τζόνας για να μ’ επιβάλει ανάμεσα στις άλλες. Περνάω απαρατήρητη! τόνισε, τελικά, με κάποιο πίκρα…».
Η άποψή της για την Ελλάδα
H Μέριλιν Μονρόε στη διάρκεια της συνομιλίας της με τον Λιδωρίκη τού μιλά για την Ελλάδα:
«Θα ήθελα να έχω γεννηθεί στον τόπο σας. Είναι ωραίοι οι Έλληνες! Δεν εννοώ πάντοτε στη μορφή, αν και τα μάτια ολονών σπιθίζουν πάντα τόσο παράξενα και τόσο….λάγνα. Μ‘αρέσει το θάρρος τους και η ξενοιασιά τους, η διάθεση τους να αναζητούν πάντοτε το καλύτερο, έστω και αν πρόκειται να τσακισθούνε σε μια προσπάθεια δύσκολη. Κάποτε έπαιζα μ‘ένα παιδάκι στο κάτω, «βρώμικο», αντιπαθητικό Λος ‘Αντζελες. Ήταν ένα Ελληνόπουλο, που είχε μανία να μαζεύει όστρακα …τον είχα βγάλει Απόλλωνα…Με είχε φιλήσει μια φορά…Μετά χαθήκαμε… Φαντάζομαι πως θα είναι πια ένας τέλειος και ωραίος άνδρας».
Και στη δεύτερη συνάντησή τους όμως η Μονρόε αναφέρεται στην Ελλάδα.
Ο Λιδωρίκης μεταφέρει την απάντηση της:
«Εσείς οι Έλληνες πιστέψατε πολύ στο Πεπρωμένο…Εγώ τους Έλληνες τους αγαπώ πολύ …Και σε όσα κείμενά τους διάβασα σε μετάφραση, αλλά και σαν ανθρώπους με σάρκα και οστά! Αλλά το Πεπρωμένο γράφεται συνήθως μ‘ένα πικρό μελάνι. Τουλάχιστον για όσους τολμούν να αισθάνονται τί λείπει, για να μη μπορεί ο άνθρωπος ν’ αγκαλιάσει τη λέξη ευτυχία […]
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗΌταν με αποχαιρετάει, προσθέτει χαμογελαστά: – Ξέρετε ότι οι Έλληνες μ’ αρέσουνε πάρα πολύ.
Τα μάτια χαμηλώνουν πάλι: – Γνώρισα μερικούς.
Απομακρύνεται… κι εγώ ενθυλακώνω με εύλογη υπερηφάνεια το φιλοδώρημα για την περιούσια φυλή μας».
ΠΗΓΗ: ΑΠΕ-ΜΠΕ