ΔΙΑΦΉΜΙΣΗΠέρασαν 42 χρόνια από την τελευταία προσγείωση αεροπλάνου στο Αεροδρόμιο Λευκωσίας. Από τότε στέκει βουβό και ερειπωμένο, περιμένοντας τους επιβάτες αλλά και τα αεροπλάνα που θα του δώσουν και πάλι ζωή.
42 χρόνια μετά και μεταφερόμαστε ξανά στο Αεροδρόμιο της Λευκωσίας.
Ο φωτογράφος Άντρος Ευσταθίου προσκεκλημένος του Αnassa resort, εκθέτει τον Αύγουστο το πρότζεκτ του Nicosia International Airport το οποίο επιλέχθηκε το 2014 από το Μουσείο Σύγχρονης Φωτογραφίας, για την Bienale Θεσσαλονίκης, και στην συνέχεια αποκτήθηκε από το Μουσείο για την μόνιμη του συλλογή.
Μέσα στον εγκαταλελειμμένο χώρο του αεροδρομίου Λευκωσία φωτογραφίζονται και 5 πρόσωπα που εργάζονταν εκεί μέχρι το 1974 φορώντας τις στολές εκείνης της εποχής.
Ο Άντρος Ευσταθίου εκτός από την γνωστή σειρά φωτογραφιών του Αεροδρομίου, που έδειξε στην Biennale Θεσσαλονίκης, θα δείξει για πρώτη φορά κάποιες νέες φωτογραφίες, αφού το προτζεκτ συνεχίζει την πορεία του στον χρόνο.. Ο τίτλος της νέας του σειράς η οποία φυσικά είναι ένα μικρό μέρος από το σύνολο της εικαστικής του δουλειάς Nicosia international airport έχει τίτλο I am from..
Η αισθητική των ερειπίων και ταυτόχρονα το σύμβολο που δημιουργήθηκε μέσα από την εμμονική ενασχόληση με το θέμα του Διεθνές Αεροδρομίου Λευκωσίας είναι δέουσας σημασίας. Ένα κτίριο που οι πιο πολλοί από εμάς δεν έζησαν και δεν είδαν, προκαλεί πολλαπλά αισθήματα και ενός ευρέος φάσματος. Το ορόσημο αρχιτεκτονικό κτίριο, παρέμεινε ορόσημο για την τοπική αλλά και διεθνή κοινότητα, αλλά για διαφορετικούς λόγους από αυτούς της αρχιτεκτονικής του σημασίας εξελίχτηκε σε σύμβολο, όπως εξάλλου και πολλά κτίρια σε πόλεις ανά το παγκόσμιο που τα έπληξαν καταστροφές.
Για τους ντόπιους, το κτίριο του Διεθνούς Αεροδρομίου Λευκωσίας αποτελεί σύμβολο: σύμβολο της σύγχρονης ιστορίας, σύμβολο της σύγχρονης πολιτικής, σύμβολο της καταστροφής, σύμβολο της σύνταξης του σύγχρονου Κύπριου. Για τη διεθνή κοινότητα, το κτίσμα του αεροδρομίου αυτού είναι ένα ορόσημο ανάλογο της πισίνας της πόλης Prypyiat, Τσερνομπίλ: συμβολίζει την καταστροφή από την ανθρώπινη βλακεία και υπεροψία, γεμίζει θλίψη τον θεατή (της φωτογραφίας, γιατί το κτίριο το ίδιο δεν είναι προσβάσιμο) και απεικονίζει την επιτασσόμενη εγκατάλειψη.
Όταν το 2012 ο Άντρος Ευσταθίου ξεκίνησε τη φωτογράφησή του στον χώρο του Διεθνές Αεροδρομίου Λευκωσίας, έπλεξε έναν ρομαντικό διάλογο, ένα δράμα που συμπλήρωνε τότε (ίσως και οριστικά) τις διάφορες εκτελέσεις απαθανάτισης του χώρου αυτού. Πολλοί φωτογράφοι, ερασιτέχνες αλλά και σημαίνοντες, έδωσαν στο κοινό εικόνες από το εσωτερικό και το εξωτερικό του κάποτε υπερσύγχρονου κτιρίου του αεροδρομίου, κάτι για το οποίο υπήρχε μια επιτακτική ανάγκη. Ο Ευσταθίου, προσθέτοντας σε αυτή την τάση, μας έδωσε εικόνες βγαλμένες από τις σκέψεις του καθενός μας, μας έδωσε ασαφή, ίσως, αλλά απαντήσεις στα ερωτήματά μας: Ποιοι ήταν στο πλήρωμα του αεροπλάνου των Κυπριακών Αερογραμμών που προσγειώθηκε τελευταίο; Τι απέγιναν; Πως να έμοιαζε όλο αυτό σαν εικόνα;
Για τη μεταπολεμική γενιά δε, έστησε ένα θεατρικό στον χώρο με πραγματικά πρόσωπα, πραγματικά κουστούμια, πραγματικά αισθήματα, πραγματικά βιώματα… ένα θεατρικό αληθινό που μας έδωσε απαντήσεις και ξαναζωντάνεψε το σκηνικό και την συγκεκριμένη πλοκή για ‘μας που δεν το ζήσαμε, δεν το είδαμε, αλλά μας «φορτώθηκε» ως κομμάτι της ύπαρξής μας. Αυτό το αληθινό θεατρικό, «μίλησε» και στη γενιά που έζησε το Διεθνές Αεροδρόμιο Λευκωσίας, για (μάλλον) τους ίδιους λόγους.
Για αυτούς τους λόγους η σειρά φωτογραφιών του Ευσταθίου συζητήθηκε.
Η αισθητική των φωτογραφιών –ο φωτισμός, το στήσιμο του πληρώματος, οι ενδιαφέρουσες αντιθέσεις- παραπέμπουν σε μια εύκολη «ανάγνωση»: «μιλά» σε μια «εύπεπτη γλώσσα». Αυτός μπορεί να είναι και ένας από τους κύριους λόγους που η θεματική αυτής της σειράς είναι ευρέως κατανοητή. Χωρίς ενοχές για την «ωραιοποίηση» και χωρίς υπεκφυγές για την εκμετάλλευση της εμμονής μας με την αισθητική των ερειπίων, αν θέλετε, ο Ευσταθίου έβαλε σε πράξη το αίσθημα (το δικό του πρωτίστως, αλλά και συνάμα το συλλογικό) και την πείρα του στον χώρο των εγχώριων περιοδικών και παρήγαγε εικόνες «εύπεπτες» για το ευρύτερο κοινό.
Τα ερείπια του κτιρίου το Διεθνές Αεροδρομίου Λευκωσίας εξιστορούν μια περασμένη εποχή – όπως υποστηρίζει και ο Robert Ginsberg για τα ερείπια, η ομορφιά τους δεν βρίσκεται μόνο σε αυτά, αλλά και σε αυτά που κρύβουν, σε αυτά που υπονοούν και δεν είναι. Από όλα όσα έμειναν, αλλά και όσα δεν υφίστανται πλέον, ο θεατής καλείται να στήσει μια, ίσως, υποθετική ιστορία, να ζωντανέψει τον χώρο και να δει μια όχι και τόσο ελκυστική μυθοπλασία.
Το 2004, ο Robert Ginsberg πολύ εύστοχα ανέλυσε αρκετές πτυχές των ερειπίων που αναγνώρισε, στο βιβλίο του The Aesthetics of Ruins. Μεταξύ άλλων παρουσίασε τα ερείπια ως ύλη, φόρμα, σύμβολο, και αισθητική εμπειρία. Εμείς εδώ στεκόμαστε στην αισθητική των ερειπίων αλλά και αυτών ως σύμβολο, αφού αυτά είναι κεντρικά στην περίπτωση του Διεθνές Αεροδρομίου Λευκωσίας.