Σε αυτό το κέντρο φιλοξενίας του Βελγίου, η Σιμένε από το Τόγκο και η Ρόκια από τη Γουινέα συναντήθηκαν.
Σε αυτό το κέντρο φιλοξενίας του Βελγίου, η Σιμένε από το Τόγκο και η Ρόκια από τη Γουινέα συναντήθηκαν.
Έφυγαν από τις χώρες τους προκειμένου να μην τις αναγκάσουν οι οικογένειες τους να παντρευτούν διά της βίας.
Το να πάρουν άσυλο στην Ευρώπη είναι θέμα ζωής και θανάτου όπως μας εξηγούν.
Η Ρόκια δεν ήξερε ότι το αίτημα της θα γινόταν δεκτό λίγες ημέρες αργότερα.
Τα όσα είπαν στην κάμερα του euronews είναι συγκινητικά:
«Όταν πέθανε ο μπαμπάς μου, παντρεύτηκα ένα φίλο του μπαμπά μου. Επειδή ήταν μεσολαβητής για την πώληση διαμαντιών, είχε αρκετά λεφτά και έτσι με πούλησαν σε αυτόν. Ήμουν η τρίτη γυναίκα του. Όταν ήμουν παιδί με είχαν υποβάλει σε κλειτοριδεκτομή. Το επανέλαβαν όταν έγινα 12. Εκείνος μου ζήτησε να υποστώ αυτό το μαρτύριο και τρίτη φορά. Είπα όχι. Με χτύπησε, με βασάνισε και με βίασε. Με χτυπούσε συνέχεια. Στη χώρα μου η ζωή μου είναι σε κίνδυνο, γιατί παράκουσα τις εντολές της οικογένειας μου.»
Με το να μας μιλούν ανοιχτά, η Σιμένε και η Ρόκια παίρνουν μεγάλο ρίσκο. Θέλουν όμως να σταματήσει ο βασανισμός και άλλων γυναικών. Μάλιστα δέχθηκαν να γίνουν ηθοποιοί, σε ένα σεμινάριο που παίχτηκε στη Λιέγη, με θέμα τους γάμους από εξαναγκασμό.
Το Βέλγιο είναι μία από τις χώρες που έχει ποινικοποιήσει τους γάμους δια της βίας. Είναι δύσκολο όμως να εξαλειφθεί το φαινόμενο μας εξηγεί η συντονίστρια του σεμιναρίου.
«Γνωρίζω πολύ λίγα θύματα που θα καταθέσουν αγωγές ή θα περιμένουν κάτι από τη δικαιοσύνη. Δεν υπάρχουν ακριβή νούμερα για τους γάμους δια της βίας γιατί ακριβώς οι γυναίκες δεν το καταγγέλουν. Φοβούνται ότι θα βλάψουν τις οικογένειες τους, ότι οι γονείς τους θα μπουν φυλακή και θα είναι υπεύθυνες για την οικονομική καταστροφή της οικογένειας τους,» μας είπε η Λέιλα Σλιμάνι.
Κατευθυνόμαστε στην επαρχία των Βρυξελλών
Η Αμίνα το όνομα της οποίας για ευνόητους λόγους δεν είναι το πραγματικό, μετά από την πίεση που υπέστη από τη οικογένεια της συμφώνησε να παντρευτεί έναν τελείως άγνωστο της από το Μαρόκο. Τον γάμο τον είχε κανονίσει ο Ιμάμης.
Μετά απο 20 χρόνια κατάφερε να χωρίσει, οι πληγές όμως παραμένουν ανοιχτές.
«Τα τραύματα σε ακολουθούν για αρκετό καιρό. Δεν φεύγουν επειδή φεύγει και ο ίδιος. Ο άνδρας αυτός ήταν κλέφτης. Επειδή το όνομα του ήταν γραμμένο στο κουδούνι βρέθηκα μπλεγμένη σε πολλές περιπτώσεις,» μας λέει η Αμίνα.
Τέτοιου είδους ιστορίες η Χαλίνα Μπένμραχ τις ακούει κάθε μέρα.
Είναι επικεφαλής μίας οργάνωσης για τα θύματα τέτοιων καταστάσεων. Συχνά οι γυναίκες αυτές δεν ξέρουν που να απευθυνθούν.
«Δυστυχώς, για τους περισσότερους που τηλεφωνούν, θα έλεγα ότι είναι πολύ αργά. Ο γάμος έχει ήδη τελεστεί. Στα χαρτιά υπάρχουν πολλές εναλλακτικές στην πράξη όμως δεν μπορεί να γίνει τίποτα για τα θύματα. Κάποιες φορές τα θύματα είναι χαμένα δεν ξέρουν τι να κάνουν και που να απευθυνθούν, εξηγεί η Χαλίνα.
Επαγγελματίες από διαφορετικά πεδία προσπαθούν να δώσουν λύσεις. Η Αν Σοφί Βαλό, είναι αστυνομικός στις Βρυξέλλες.
Συχνά την καλούν από διάφορες ενώσεις, όταν τα θύματα των γάμων δια της βίας αντιμετωπίσουν σοβαρά προβλήματα.
Η Αν Σοφί μας είπε:
“Σε αστυνομικό επίπεδο το θύμα βρίσκεται αντιμέτωπο με ενδοοικογενειακή βία. Και αυτό το βλέπουμε συχνά στους γάμους που γίνονται από εξαναγκασμό. Στην αρχή βλέπουμε τις συνέπειες.
Είναι ο βιασμός, ο οποίος είναι επαναλαμβανόμενος. Είναι η βία, η ακραία βία. Και τελικά μόνο όταν η γυναίκα δεν μπορεί να αντέξει άλλο και είναι θέμα ζωής ή θανάτου, χτυπάει την πόρτα της αστυνομίας, ζητώντας βοήθεια.
Δεκαπέντε γυναικείες οργανώσεις στις Βρυξέλλες, έχουν στήσει ένα δίκτυο προκειμένου να βελτιώσουν τις μεθόδους που ακολουθούν.
Λειτουργεί και μία τηλεφωνική γραμμή για περιπτώσεις ανάγκης. Οι οργανώσεις αυτές θέλουν να ευαισθητοποιήσουν περισσότερο τους πολίτες.
Ιδίως στις περιοχές όπου υπάρχουν πολλά κρούσματα.