Λιβύη: Η άθλια ζωή των μεταναστών που περιμένουν να περάσουν στην Ευρώπη

Λιβύη: Η άθλια ζωή των μεταναστών που περιμένουν να περάσουν στην Ευρώπη
Από Valérie Gauriat
Κοινοποιήστε το άρθροΣχόλια
Κοινοποιήστε το άρθροClose Button
Αντιγραφή/Επικόλληση το λινκ του βίντεο πιο κάτω:Copy to clipboardCopied

Περίπου 300 χιλιάδες μετανάστες έχουν εγκλωβιστεί στη χώρα, ενώ πολλοί από αυτούς πέφτουν θύματα άγριας εκμετάλλευσης

«Κάθε Παρασκευή, βγαίνουν έξω και κυνηγούν μαύρους μετανάστες. Τους πετάνε στη φυλακή, για το τίποτα» λέει μια γυναίκα

«Μας αποκαλούν ζώα, μας χτυπάνε. Κοίταξε το δέρμα του, είναι εδώ 11 μήνες. Δείτε τον άλλο, κοιτάξτε πως ζει αυτός ο άνθρωπος» λέει ο άντρας.

«Συνειδητοποιούμε ότι έχουμε γίνει μια επιχείρηση. Θέλουν να πλουτίσουν πάνω στην πλάτη μας!» υποστηρίζει ένας ηλικιωμένος άνθρωπος.

Λιβύη, κέντρα κράτησης μεταναστών. Αυτές είναι μόνο μερικές από τις φωνές απόγνωσης που ακούσει όποιος φτάνει ως εδώ.

Πέντε χρόνια μετά την πτώση του Μουαμάρ Καντάφι, η χώρα δεν έχει σταθεί στα πόδια της, ενώ έχει μετατραπεί σε παράδεισο της παράνομης μετανάστευσης.

Η Λιβύη έχει δύο χιλιάδες χιλιόμετρα παράκτιων συνόρων, και τέσσερις χιλιάδες χιλιόμετρα χερσαίων συνόρων. Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία
στη χώρα ζουν σχεδόν 300 χιλιάδες μετανάστες.

Οι περισσότεροι θέλουν να μπουν σε βάρκες, να κάνουν το επικίνδυνο ταξίδι των 300 χιλιομέτρων και να φτάσουν στην Ευρώπη.

Πολλοί δεν θα τα καταφέρουν.
Η λιβυκή ακτοφυλακή προσπαθεί να αντιμετωπίσει την κατάσταση, μα διαθέτει πρωτόγονα μέσα.

«Πεθαίναμε ήμασταν όλοι νεκροί! Όλοι θα ήμασταν νεκροί! Σε ευχαριστούμε Λιβύη! Έσωσες τη ζωή μας!» φωνάζει ένας μετανάστης

Η ομάδα ακτοφυλακής του τομέα της Τρίπολης έχει μόνο 6 από αυτά τα σκάφη που έχουν μήκος 12 μέτρα.

Με αυτά πρέπει να καλύψει
μια ζώνη 120 χιλιομέτρων, όμως δεν μπορούν να βγουν στην ανοικτή θάλασσα, ούτε να διανύσουν μεγάλες αποστάσεις.

Ο επικεφαλής της ακτοφυλακής υποστηρίζει πως η παρουσία ευρωπαϊκών πλοίων στη Μεσόγειο, έχει απλά αυξήσει τον αριθμό όσων επιχειρούν να φτάσουν στην Ευρώπη.

«Σήμερα, οι μετανάστες, αντί να διασχίσουν 200 έως 400 ναυτικά μίλια, εύκολα διασχίζουν μόλις 12 μίλια. Αφού βγουν από τα χωρικά ύδατα της Λιβύης, συναντούν τα πλοία της επιχείρησης Σοφία. Βρίσκονται εκεί και περιμένουν να τους πάρουν στις ευρωπαϊκές ακτές» δήλωσε στην κάμερα του euronews o Ασρέρ Ελ Μπαντρί, επικεφαλής της ακτοφυλακής του τομέα της Τρίπολης.

«Βάζουν τεράστιο αριθμό ανθρώπων στις βάρκες, επειδή πιστεύουν ότι η απόσταση είναι μικρή. Το αποτέλεσμα είναι ότι μόλις φύγουν και πριν διανύσουν τα 12 μίλια, τα σκάφη βυθίζονται! Αυτή είναι η κύρια αιτία αύξησης του αριθμού των θανάτων» υποστηρίζει ο Χαντί Κ’ Χάιλ χειριστής σκάφους της ακτοφυλακής.

Σύμφωνα με τα Ηνωμένα Έθνη, το 2016 στη Μεσόγειο πνίγηκαν περισσότεροι από 4700 άνθρωποι.

«Αυτό είναι ό, τι έχει απομείνει από ένα σκάφος που μάζεψε η Λιβυκή ακτοφυλακή. Έχει κατασκευαστεί ειδικά για την μεταφορά μεταναστών και οι δουλειές πηγαίνουν πολύ καλά. Από τον Ιανουάριο του 2106, πάνω από 14.000 μετανάστες έχουν διασωθεί στη θάλασσα. 4 φορές περισσότεροι, από ό, τι τα προηγούμενα χρόνια» μεταδίδει η απεσταλμένη μας στη Λιβύη, Βαλερί Γκοριά.

Έχουμε ραντεβού στις εγκαταστάσεις της DCIM.
Πρόκειται για την υπηρεσία που ασχολείται με την καταπολέμηση της παράνομης μετανάστευσης.

Το προσωπικό μειώνεται, ενώ η
μονάδα επέμβασης που καταδιώκει τους διακινητές, αγωνίζεται σε άλλα μέτωπα:

«Έχουμε πολλούς άνδρες που έχουν πάει στη Σύρτη, που πολεμούν τους Τζιχαντιστές. Προς το παρόν, πραγματικά δεν έχουμε καμία μονάδα επέμβασης.Κοιτάξτε, έτσι λειτουργούν οι διακινητές. Αυτοί οι άνθρωποι ταξίδεψαν 100 χιλιόμετρα μέσα σε αυτό» υποστηρίζει ο Νασέρ Χαζάν, επικεφαλής διοίκησης και προσωπικού DCIM.

Η παράνομη διακίνηση μεταναστών έχει ανθίσει μετά την πτώση του Καντάφι. Αυτοί οι λαθρέμποροι, που συνελήφθησαν πριν από λίγους μήνες, υποστηρίζουν πως οι δουλειές ποτέ δεν πήγαιναν καλύτερα.

Όπως λένε, για κάθε διέλευση μπορούν να κερδίσουν μεταξύ 15.000 και 150.000 χιλιάδες ευρώ. Το ποσό εξαρτάται από το πόσοι μπορούν να μπουν σε μία βάρκα.

«Η επιχείρηση Σοφία έκανε τα πράγματα πολύ πιο εύκολα για εμάς. Πριν μπορούσε να πάρει 17, 20, 24 ώρες για να διασχίσουν τη Μεσόγειο. Τώρα, χρειάζονται το πολύ τέσσερις ώρες» δηλώνει στην κάμερα του euronews ένας διακινητής που συνελήφθη.

Όπως η ακτοφυλακή, έτσι και οι ομάδες της DCIM δεν διαθέτουν τους απαραίτητους πόρους.
Τα ταμεία του Υπουργείου Εσωτερικών είναι άδεια και οι εργαζόμενοι απλήρωτοι εδώ και 3 μήνες.

Ο επικεφαλής του τμήματος υποστηρίζει πως υπάρχουν τεράστιες ελλείψεις.

Οι αρχές στρέφουν το βλέμμα προς την διεθνή κοινότητα. Ο επικεφαλής των διεθνών σχέσεων της DCIM κατηγορεί την διεθνή κοινότητα για υποκρισία.

«Το γεγονός ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση, ο ΔΟΜ, η Frontex και τα Ηνωμένα Έθνη δεν τηρούν τις συμφωνίες που έχουν υπογράψει με το Λιβυκό κράτος έχει οξύνει το πρόβλημα. Αναφέρομαι στην οικονομική, υλικοτεχνική και τεχνική βοήθεια. Θέλω να τονίσω ότι η Λιβύη δεν θα παραμείνει ο αστυνομικός που δωρεάν συλλαμβάνει και κρατάει τους μετανάστες που θέλουν να φτάσουν στην Ευρώπη. Ο πολιτικός στόχος των Ευρωπαίων είναι να μετατρέψουν τη Λιβύη σε γκρίζα ζώνη, σε μια μεγάλη αποθήκη όλων των παράνομων μεταναστών. Όμως οι πολίτες της Λιβύης δεν πρόκειται να δεχθούν κάτι τέτοιο. Δεν θα δεχθούν ποτέ κάτι τέτοιο» υποστηρίζει ο Νασέρ Χαζάν, επικεφαλής διοίκησης και προσωπικού της DCIM.

Οι μετανάστες που συλλαμβάνονται από τους άντρες του DCIM αποστέλλονται σε ένα από τα 22 κέντρα κράτησης που έχουν δημιουργηθεί στη χώρα.

Επισκεφθήκαμε ένα από αυτά στην Τρίπολη. Ήρθαμε απροειδοποίητα, ο διαχειριστής δεν ήταν εκεί. Ένας φρουρός μας άφησε να μπούμε.

Τα κέντρα αυτά λειτουργούν υπό την εποπτεία του Υπουργείου Εσωτερικών. Όμως συχνά ελέγχονται από παραστρατιωτικές ομάδες που μάχονται για τον έλεγχο της χώρας.

Περισσότεροι από εκατό άνδρες στοιβάζονται σε αυτό το υπόστεγο που μυρίζει ούρα.

«Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν εδώ για 10 μήνες, κάποιοι για 6 μήνες και κάποιοι για ένα χρόνο»
«Υπάρχουν άνθρωποι που πέθαναν, άνθρωποι που τραυματίστηκαν, ψυχές που χάθηκαν τόσο άδικα!» λέει ένας άνδρας.

«Σε μια μέρα τρώμε αυτό εδώ. Μισό ή ολόκληρο, αυτό είναι. Μέχρι την επόμενη μέρα. Δεν υπάρχει πρωινό ή δείπνο, τίποτα. Θέλουμε να πάμε στο σπίτι! μας» δήλωσε ένας έφηβος.

Εδώ, πολλοί είναι τραυματίες.
Κάποιοι έχουν πληγωθεί από κλομπ, ενώ κάποιοι λένε πως έχουν δεχθεί πυροβολισμούς.

Οι περισσότεροι είναι άρρωστοι, ενώ υπάρχουν χιλιάδες έντομα.
Όπως λένε, η έλλειψη υγιεινής και φροντίδας τους οδηγεί στον θάνατο.

«Κοιτάξτε το δέρμα τους. Είναι 11 μήνες εδώ. Κοίτα έναν άλλο. Κοιτάξτε πως ζει αυτός ο άνθρωπος» υποστηρίζει ένας άντρας.

Πηγαίνουμε στο χώρο όπου ζουν οι γυναίκες. Εκ πρώτης όψεως, οι συνθήκες φαίνονται λιγότερο ανατριχιαστικές. Όμως η εντύπωση διαρκεί για πολύ λίγο.

«Είμαι έγκυοςI Δεν έχω ιατρική περίθαλψη, δεν τρώμε! Δεν κοιμόμαστε καλά! Πυροβολούν τους ανθρώπους, πυροβολούν ανά πάσα στιγμή!» λέει μια νέα γυναίκα.

«Δεν έχει γάλα να πιει, τρώει μόνο άσπρο ρύζι. Είναι μόνο 4 μηνών και ζει εδώ τους τελευταίους 3 μήνες! Δεν υπάρχει τίποτα γι ‘αυτή, ούτε πάνες.Κοιτάξτε το ρύζι που τρώει ένα μωρό. Είναι τριών ημερών ρύζι» υποστηρίζει μια απελπισμένη μητέρα.

«Καμία φροντίδα, κανένα φάρμακο. Το μωρό είναι άρρωστο, εδώ και τρεις ημέρες» λέει κλαίγοντας μια γυναίκα.

Όπως οι άνδρες, έτσι και οι γυναίκες λένε πως δεν σχεδιάζουν να ταξιδέψουν στην Ευρώπη.

Θέλουν μόνο να επιστρέψουν στις χώρες τους. Υποστηρίζουν ότι συνελήφθησαν στο δρόμο ή στα σπίτια που έμεναν στην Τρίπολη.

«Περπατάς έξω και απλά σε απαγάγουν! Θα σου πουν ένα γεια και θα σε απαγάγουν! Γι’ αυτούς έχουμε γίνει μια επιχείρηση. Αυτό έχουμε συνειδητοποιήσει! Θέλουν μόνο χρήματα. Παίρνουν βοήθεια από τη διεθνή κοινότητα, όμως σε εμάς φτάνει μόλις το 5% αυτού του ποσού. Δεν ήρθαμε στη Λιβύη για να λάβουμε δωρεές, ήρθαμε εδώ για να βελτιώσουμε τη ζωή μας! Αν δεν μας θέλουν στο έδαφός τους, τότε να μας βοηθήσουν να φύγουμε, να εγκαταλείψουμε τη χώρα!»

Πολλές από αυτές τις γυναίκες απέβαλλαν λόγω έλλειψης φροντίδας. Όπως λένε δέχονται χτυπήματα και απειλές. Κάποιες άλλες καταγγέλουν βιασμό.

«Όταν δεν έχουμε χρήματα, μας βιάζουν! Έχω ένα γιο, μερικές φορές θέλει να πιει γάλα. Όμως όταν δεν έχεις χρήματα, θα πρέπει να παίξεις με τους κανόνες τους. Απλά τους αφήνουμε να μας βιάσουν. Τους αφήνουμε να μας κακοποιούν. Δεν κρύβω το πρόσωπό μου από ντροπή. κρύβω το πρόσωπό μου γιατί θα μου κάνουν κακό» υποστηρίζει μια απελπισμένη γυναίκα.

«Μην μας εγκαταλείπετε εδώ. Είμαστε τόσο κουρασμένοι. Ακόμα και η σάρκα μας έχει κουραστεί» λέει κλαίγοντας μια άλλη γυναίκα.

Σε πολλά κέντρα κράτησης έχουν εμφανιστεί κρούσματα κακοδιαχείρισης. Όμως κάποιοι κάνουν ότι μπορούν για αυτούς τους δυστυχισμένους ανθρώπους.

Όπως σε αυτό το κέντρο κράτησης, σε ένα άλλο σημείο της Τρίπολης.

Αυτή τη φορά η επίσκεψη μας ήταν προγραμματισμένη. Ο υπεύθυνος του κέντρου μας υποδέχτηκε θερμά και μας ξενάγησε στις εγκαταστάσεις.

Δηλώνει στενοχωρημένος, αφού δεν μπορεί να προσφέρει όσα θα ήθελε.

Λόγω έλλειψης χρημάτων, δεν μπορεί να πληρώσει τους προμηθευτές του. Τα τρόφιμα δεν φτάνουν για όλους. Και η ανθρωπιστική βοήθεια είναι περιορισμένη.

«Λυπούμαστε για αυτές τις μικρές κουβέρτες, όμως οι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους. Αν και λαμβάνουν σημαντική οικονομική βοήθεια από ορισμένες χώρες. Αυτό μας δίνουν οι ΜΚΟ. Κάθε δύο, τρεις μήνες. Έρχονται για να κάνουν προπαγάνδα μέσα από τα μέσα ενημέρωσης. Κινηματογραφούν τη διανομή κάποιων κουβερτών όπως αυτές και μάλιστα τις μοιράζουν σε περιορισμένο αριθμό μεταναστών» υποστηρίζει ο Ραμαντάν Ραγιές, επικεφαλής του κέντρου κράτησης Αμπουσλίμ.

Περίπου πενήντα άνθρωποι κρατούνται εδώ, ενώ ο υπεύθυνος σημειώνει ότι δεν μπορεί να δεχθεί άλλους. Οι τρόφιμοι μας λένε τους φέρονται καλά, όμως θέλουν να φύγουν το συντομότερο δυνατόν.

Αυτές οι γυναίκες διέφυγαν από ένα δίκτυο πορνείας.Συνελήφθησαν όταν προσπάθησαν να μπουν σε μια βάρκα για να περάσουν παράνομα στην Ευρώπη.

«Εδώ μας φέρονται ωραία. Αλλά είμαστε κουρασμένες από την παραμονή μας σε αυτό το μέρος. Θέλουν να μας στείλουν πίσω στη Νιγηρία και είμαστε έτοιμες να επιστρέψουμε στη Νιγηρία.
Ο Διεθνής Οργανισμός Μετανάστευσης είπε ότι πρέπει να περιμένουμε, οπότε και περιμένουμε. Αυτός είναι ο λόγος. Όμως μέχρι τώρα δεν έχουμε δει κανένα αποτέλεσμα. Και ο Δεκέμβριος πλησιάζει στο τέλος του. Πρέπει να πάμε στο σπίτι μας!» δήλωσε μια γυναίκα από τη Νιγηρία.

Σύμφωνα με τις αρχές της Λιβύης, από τον Μάιο του 2015 περίπου 8.000 άνθρωποι έχουν επιστρέψει στη χώρα τους

Αλλά για τους περισσότερους, η επιστροφή στην πατρίδα δεν αποτελεί επιλογή.

«Οι αφρικανικές χώρες δεν συνεργάζονται καθόλου για δύο απλούς λόγους: Πρώτον, επειδή δεν έχουν πρεσβεία στη Λιβύη. Δεύτερον, επειδή δεν ξέρουν τι να τους κάνουν, στην περίπτωση που επιστρέψουν..
Βλέπουν αυτούς τους ανθρώπους ως πρόβλημα, όποτε νιώθουν μεγάλη ανακούφιση, μόλις εγκαταλείπουν τη χώρα. Δεν σκέφτονται ότι αποτελούν βάρος για τη Λιβύη» υποστηρίζει ο Ραμαντάν Ράγιες, υπεύθυνος του κέντρου κράτησης, Αμπουσλίμ.

Όσοι δεν βρίσκονται στη φυλακή προσπαθούν να επιβιώσουν σε μια πόλη που κρύβει πολλούς κινδύνους. Καθημερινά, δεκάδες άντρες προσπαθούν να πωλήσουν τις υπηρεσίες τους σε εργοδότες, που συχνά αποδεικνύονται αδίστακτοι.

«Κάθε μέρα, πυροβολούν ανθρώπους σαν ζώα. Δεν είναι δίκαιο. Καθημερινά απαγάγουν χιλιάδες ανθρώπους και τους ζητούν χιλιάδες ευρώ! Θα σε πάρουν για δουλειά, όμως δεν θα σε πληρώσουν! Αφού τελειώσει η δουλειά, θα σου ζητήσουν να φύγεις! Είναι άδικο! Πρέπει να μας βοηθήσει ο ΟΗΕ» λέει ένας άντρας.

«Είμαστε εδώ, γιατί θέλουμε να διασχίσουμε τη θάλασσα. Θέλουμε να φτάσουμε στην Ιταλία. Ερχόμαστε και καθόμαστε εδώ από το πρωί, για να βρούμε δουλειές του ποδαριού. Προσπαθούμε να εξοικονομήσουμε χρήματα.
Όμως κάποιοι αντί να μας δώσουν δουλειά, μας απαγάγουν. Πρέπει να πληρώσουμε 1000 δηνάρια, μερικές φορές ακόμη και 2000 δηνάρια για να μας αφήσουν ελεύθερους. Μόλις έχουμε λίγα χρήματα και μπούμε στις βάρκες μας ξαναπιάνουν και μας κλειδώνουν στη φυλακή.
Τότε πρέπει να
ξαναπληρώσουμε για να βγούμε Αυτή είναι η ζωή μας, έτσι ζουν οι μετανάστες στη Λιβύη» υποστηρίζει ο Νιγηριανός Κριστιανά Σαντάϊ, που έχει εγκλωβιστεί στη Λιβύη.

Κοινοποιήστε το άρθροΣχόλια

Σχετικές ειδήσεις

"Ο βασικό στόχος της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι να σωθούν ζωές"

Ανταπόκριση των γαλλικών αρχών σε μαζικές επιθέσεις

«Άνεμος (κλιματικής) αλλαγής» στη Γερμανία