Μοναδικός τρόπος είναι η λύση των δύο κρατών
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗΕδώ και δεκαετίες η όποια πρόοδος μπορεί να έχει σημειωθεί στο μεσανατολικό έχει βασιστεί σε μια αρχή πάνω στην οποία συμφωνούν όλες οι εμπλεκόμενες πλευρές. Μοναδικός τρόπος είναι η λύση των δύο κρατών. Αυτό όμως άλλαξε την Τετάρτη.
«Έχουμε τη λύση των δύο κρατών ή του ενός κράτους, και μου αρέσει αυτή που αρέσει και στις δύο πλευρές. Είμαι πολύ χαρούμενος με αυτή που αρέσει και στις δύο πλευρές. Μπορώ να ζήσω και με τις δύο. Νόμιζα για καιρό ότι η λύση των δύο κρατών είναι ίσως η ευκολότερη ανάμεσα στις δύο. Ειλικρινά όμως, αν ο Μπίμπι και οι Παλαιστίνιοι, το Ισραήλ και οι Παλαιστίνιοι, είναι χαρούμενοι, είμαι χαρούμενος με αυτή που τους αρέσει» δήλωσε ο Ντόναλντ Τραμπ
Αυτή η δήλωση όμως είναι πολύ πιθανό να ανοίξει τον ασκό του Αιόλου.
Δεν αρκεί μόνο το να συμφωνήσουν οι Ισραηλινοί και οι Παλαιστίνιοι για να επιστρέψει η ειρήνη στην περιοχή.
Το 1988 ο Γιασέρ Αραφάτ ανακήρυξε για πρώτη φορά το Παλαιστινιακό Κράτος, αναφέροντας για πρώτη φορά τη λύση των δύο κρατών και υπονοώντας την αναγνώριση του κράτους του Ισραήλ.
Πέντε χρόνια αργότερα και μετά από σκληρές διαπραγματεύσεις στο Όσλο οι δύο πλευρές συναντήθηκαν στην Ουάσινγκτον με οικοδεσπότη τον Μπιλ Κλίντον. Ο Γιασέρ Αραφάτ και ο Γιτζάκ Ράμπιν δεσμεύθηκαν για ειρήνη με βασική όμως αρχή τη λύση των δύο κρατών, που θα συνυπάρχουν ειρηνικά. Αυτή έγινε και η επίσημη πολιτική των ΗΠΑ, του ΟΗΕ, του Ισραήλ και των Παλαιστινίων. Τώρα όμως αυτή η ενότητα δείχνει να σπάει.
Στη Ραμάλα, ο επικεφαλής διαπραγματευτής Σαέμπ Ερεκάτ δηλώνει εξοργισμένος.
«Τι σκέφτεται ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Μπέντζαμιν Νετανιάχου, τη λύση του ενός κράτους και των δύο συστημάτων, να επιβληθεί στρατιωτική διοίκηση στους Παλαιστινίους. Πρόκειται για Απαρτχάιντ. Αυτό δεν μπορεί να γίνει τον 21ο αιώνα».
Για τους Παλαιστινίους η κατάσταση στο έδαφος έχει αλλάξει δραματικά από το 1967.
Σήμερα η Λωρίδα της Γάζας είναι εξολοκλήρου παλαιστινιακή, η Δυτική Όχθη είναι χωρισμένη σε 3 ζώνες.
Η πρώτη ζώνη αποτελείται από το 20% των εδαφών. Αυτό το ποσοστό ελέγχεται από τους Παλαιστινίους και σε αυτό ζει το 50% του παλαιστινιακού πληθυσμού.
Η δεύτερη ζώνη αποτελείται επίσης από το 20% των εδαφών και εκεί ζει το 40% του πληθυσμού της Δυτικής Όχθης. Ενώ πολιτικά διοικείται από τους Παλαιστινίους, το Ισραήλ επιμένει στο να έχει κοινή στρατιωτική παρουσία.
Η τρίτη ζώνη αποτελείται από το 60% των εδαφών της Δυτικής Όχθης. Είναι υπό τον πλήρη έλεγχο του Ισραήλ και έχει μόνο 6% παλαιστινιακό πληθυσμό.
Η μακροχρόνια εποικιστική δραστηριότητα του Ισραήλ έχει σαν αποτέλεσμα οι Παλαιστίνιοι να έχουν χάσει μεγάλο μέρος από τα εδάφη τους.
Η λύση των δύο κρατών θα αφορούσε ένα πολύ μικρό κομμάτι γης, σύμφωνα με πολλούς δεν είναι καν διαθέσιμο, ενώ μεγάλο πρόβλημα είναι και τα σύνορα. Η εναλλακτική του ενός κοινού κράτους παραμένει μόνο ως ιδέα.
Σε ένα «Μεγάλο Ισραήλ» οι Παλαιστίνιοι θα έχουν τα ίδια δικαιώματα με τους Ισραηλινούς; Με δεδομένα τα δημοκρατικά και τα δημογραφικά στοιχεία μεγάλος κερδισμένος είναι το Ισραήλ, με τους Παλαιστίνιους να είναι οι χαμένοι και στις δύο περιπτώσεις.