Οι νέες γενιές δείχνουν υψηλό ενδιαφέρον να συμμετέχουν στα κοινά για να καθορίσουν το μέλλον τους.
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗΤα επίσημα στοιχεία στο Ιράν δείχνουν ότι το 24% των πολιτών είναι νέοι ηλικίας από 15 έως 29 ετών. Αυτό σημαίνει ότι φθάνουν σχεδόν στα 20 εκατομμύρια επί συνόλου 80 εκατομμυρίων.
Είτε στηρίζουν τους μεταρρυθμιστές του Χασάν Ροχανί, είτε τους συντηρητικούς του Εμπραχίμ Ραϊσί, αυτό που τους ενώνει είναι το πάθος για την πολιτική.
Η Ραϊχανέ Ταραβατί είναι μία μικρή σε ηλικία φωτογράφος. Τη σελίδα της στο Instagram ακολουθούν περισσότεροι από 170.000 χρήστες. Έγινε γνωστότερη όταν ήταν μεταξύ των συλληφθέντων επειδή χόρευαν την επιτυχία του Pharrel William Happy και το ανέβασε στο διαδίκτυο
Ένα τιτίβισμα στήριξης από τον Χασάν Ροχανί ήταν εκείνο, που αποφυλάκισε όλους τους χορευτές.
Η σύντομη περιπέτειά της στο κρατητήριο όχι μόνο δεν την αποτρέπει να ψηφίσει, αλλά ελπίζει ότι οι αλλαγές θα συνεχιστούν.
«Βλέπω νέους, οι οποίοι πιστεύουν πραγματικά ότι όλοι θα πρέπει να ψηφίσουν. Στις ηλικίες μεταξύ 16 και 26 ετών είναι ελάχιστοι εκείνοι, που λένε ότι δεν θα πάνε στις κάλπες», υποστηρίζει η φωτογράφος Ραιχανέ Ταραβατί.
Η ίδια θεωρεί ότι πολλοί νέοι θα προσέλθουν στις κάλπες και πως αιτία γι’ αυτήν την κινητοποίηση είναι η τεχνολογία και η διαδικτυακή διασύνδεση.
«Στα συγκεκριμένα ηλικιακά επίπεδα, όλοι έχουν κινητά τηλέφωνα. Είναι όλοι εξοικειωμένοι με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Είναι γνώστες του διαδικτύου. Ανεξαρτήτως της κοινωνικής τους τάξης, είναι γνώστες των πάντων. Ακολουθούν γνωστούς ανθρώπους και διασημότητες και παρακολουθούν τις απόψεις τους. Κοιτάζουν διαρκώς τα νέα τους στο κινητό τους. Αυτή η γενιά έχει μεγαλώσει μ’ ένα κινητό στο χέρι. Ακόμη και τα παιδιά, που δεν έχουν δικό τους κινητό, δανείζονται της μητέρας τους μόλις επιστρέφουν σπίτι. Θέλω να πω ότι είναι παιδιά της τεχνολογίας», αναφέρει η Ραιχανέ Ταραβατί.
Ο Μπαρντιά συγκαταλέγεται στους πρωταγωνιστές του περίφημου βίντεο και φυσικά συνελήφθη. Τους αρέσει η υποκριτική και η ζωγραφική. Θεωρεί ότι με την ψήφο του μπορεί να ενισχύσει την ελευθερία στις τέχνες.
«Εάν η πολιτική σε μία χώρα βρίσκεται στο σωστό δρόμο, τότε όλα τα μικρά και μεγάλα γεγονότα, που λαμβάνουν χώρα θα είναι κι εκείνα στο σωστό δρόμο επίσης. Για μένα, ως άνθρωπος που δουλεύω στην τέχνη, ο πολιτσιμός είναι πιο σημαντικός. Μπορώ να δω ότι στην περίοδο Ροχανί δόθηκε περισσότερη προσοχή στον πολιτισμό κι αισθάνομαι ότι η πολιτική του ήταν εκείνη, που δημιούργησε αυτήν την ατμόσφαιρα», τονίζει ο Μπαρντιά.
Οι αντιπαραθέσεις των υποψηφίων είτε στο ραδιόφωνο είτε στην τηλεόραση συγκεντρώνουν την προσοχή των πολιτών, οι οποί στην συνέχεια εκφράζονται από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Ο Τζαφάρ είναι φοιτητής φαρμακευτικής στο πανεπιστήμιο της Τεχεράνης, ένας κόμβος πολιτικής έκφρασης για τους νέους Ιρανούς.
«Νομίζω ότι το πανεπιστήμιο της Τεχεράνης, όπου φοιτώ είναι ένα από τα πλέον πολιτικά μέρη ολόκληρης της ακαδημαϊκής κοινότητας στην επικράτεια. Οι συμφοιτητές μου, αλλά κι όσοι βρίσκονται στο πανεπιστήμιο είναι γνώστες ότι ένα από τα δημοκρατικά στοιχεία μίας χώρας είναι οι εκλογές. Για εκείνους είναι λογικό να μην στερηθούν αυτήν την δυνατότητα» τονίζει ο Τζαφάρ.
Παράλληλα διεξάγονται και οι εκλογές για τα τοπικά συμβούλια. Ο Σερβίν έχει τους δικούς του λόγους να ψηφίσει. Αναφέρει ότι ο υψηλός πληθωρισμός, από τις πολιτικές επιλογές του Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ είχαν συνέπειες στη ζωή του.
«Όταν ο υψηλός πληθωρισμός ώθησε προς τα πάνω την ισοτιμία του δολαρίου, οι αποταμιεύσεις μου από τα 1.000 δολάρια βυθίστηκαν στα 250. Αυτό είχε άμεση συνέπεια στην ζωή μου. Το άλλο ζήτημα είναι οι κοινωνικές ελευθερίες, που μπορούν ν’ αλλάξουν με μία αλλαγή κυβέρνησης. Το άλλο θέμα είναι η διεθνής απομόνωση απ’ την οποίαν η χώρα μας υπέφερε για πολλά χρόνια. Η κυβέρνηση κατάφερε να επιλύσει αυτό το ζήτημα μέσω διαλόγου κι αμοιβαίου σεβασμού. Γι’ αυτούς τους λόγους πιστεύω ότι πρέπει να λάβουμε μέρος στις εκλογές», υποστηρίζει ο Σερβίν.
Γνωρίζοντας τα δυσμενή αποτελέσματα από τις δύο θητείες Αχμαντινετζάντ, οι νέοι του Ιράν θέλουν να δοκιμάσουν την εφαρμογή της συμφωνίας για τα πυρηνικά με την Δύση, που τους έβγαλε από τον διεθνή αποκλεισμό.
Οι νεώτερες γενιές μοιάζουν αποφασισμένες να μην αφήσουν τις όποιες αλλαγές στην τύχη.