Η Ιωάννα Πορτόλου και η ομάδα Griffon παρουσιάζουν το νέο τους έργο στην Πειραιώς 260
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗΜετά το «Δάσος» (2014) και το «Ταμπού» (2015), η Ιωάννα Πορτόλου και η ομάδα Griffόn παρουσιάζουν στο Φεστιβάλ Αθηνών το «Πορνό», το τρίτο μέρος της τριλογίας τους, που έρχεται ως φυσική συνέχεια της θεματικής που αναπτύχθηκε στις προηγούμενες δύο παραστάσεις. Το νέο έργο της ομάδας, που ανεβαίνει 15-17 Ιουνίου, στην Πειραιώς 260, διερευνά την έννοια των προσωπικών και κοινωνικών ορίων, την υπέρβαση, αλλά και τη λειτουργία τους.
Το έργο δομείται μέσα από μια σειρά σκοτεινών εικόνων που αντικατοπτρίζουν τη μεταβαλλόμενη φύση της σχέσης ενός ζευγαριού. Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους Γιάννης Νικολαΐδης και Σεσίλ Μικρούτσικου, το ντουέτο που ερμήνευσε και τα προηγούμενα δύο έργα.
Ο κόσμος του «Πορνό», φευγαλέος, τεχνητός, υπερβολικός, εύθραυστος, απαιτητικός, ονειρικός και τρομακτικός, καλυμμένος και επικίνδυνος, απαγορευμένος και μυστικός, βιώνεται σε μια ιερή στιγμή, την στιγμή της άρσης των απαγορεύσεων, γιορτάζοντας την πράξη της κατάργησης ενός συστήματος, μιας πρακτικής, ακόμη και των ίδιων των συμμετεχόντων σ’ αυτό το ακραίο παιχνίδι.
Συναντήσαμε την Ιωάννα Πορτόλου, στην πρόβα του έργου και μας μίλησε για το τι θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών:
«Σ’ αυτό το τρίτο μέρος εστιάζω στην σκοτεινή πλευρά του ζευγαριού. Ξεκινάω από την αφετηρία ότι για να δω τι συμβαίνει με τον άλλο, πρέπει να δω πρώτα το δικό μου σκοτεινό κομμάτι και να το αποδεχτώ. Αν δεν το αποδεχτώ, θα ρίχνω συνεχώς στον άλλο την ευθύνη για αυτό που συμβαίνει στη σχέση μας, για το που έχει οδηγηθεί, για τους ρόλους που έχουμε σ’ αυτήν. Αν όμως αποδεχτώ τον εαυτό μου, τις επιθυμίες του και τα κίνητρά του, τότε μπορώ να αποδεχτώ και τον άλλο σε όλη του την γκάμα. Αλλιώς ο ένας θέλει να κατασπαράξει τον άλλο, να τον εξολοθρεύσει, επειδή αποδίδει στον άλλον τα πάντα, την ευθύνη για αυτό που ζει. Είναι σαν να λέει: «Ή εσύ ή εγώ».
Γι’ αυτό το λόγο χρησιμοποιώ για μεγάλο διάστημα του έργου τις μάσκες. Για να δείξω τους ρόλους που αναλαμβάνουμε ηθελημένα, είτε αθέλητα και το πώς δεν δεχόμαστε τον εαυτό μας και τον άλλο, όπως πραγματικά είναι, χωρίς τη μάσκα. Αυτό συμβαίνει προς το τέλος του έργου. Δηλαδή ότι αυτό είσαι και αυτό είμαι και πρέπει να μάθουμε να ζούμε με αυτό. Αν τα καταφέρουμε είναι τέλειο, αλλιώς επαναλαμβάνουμε σαν λούπα αυτό που έχουμε μάθει και μας είναι εύκολο. Ούτως άλλως όλο το παιχνίδι της σχέσης και των ρόλων που βλέπουμε είναι κοινή συναινέσει.
Χρησιμοποιώ την έννοια «Πορνό», ως μια κατάσταση στην οποία θέλω να μπω, αν δεν έχω κάπου αλλού να πάω: αν αισθάνομαι ότι είμαι μόνος μου, αν πιστεύω ότι η σχέση με τον άνθρωπό μου έχει τελειώσει. Το πορνό λειτουργεί ως καταφύγιο. Έχει να κάνει με το ότι αποφεύγω μια πλευρά μου, ότι κρατάω κάτι αποκλειστικά για μένα και δεν το μοιράζομαι με τον άνθρωπό μου. Εδώ αποτυπώνουμε αυτή τη διαδικασία. Μέχρι τη στιγμή που οι δύο συμμετέχοντες καταλαβαίνουν ότι δεν μπορεί να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση. Αρνούνται να συνεχίσουν αυτό στο οποίο έχουν εθιστεί, γιατί έχουν πιάσει ταβάνι. Έχουν κάνει τα πάντα και δεν έχουν κάτι άλλο να κάνουν. Αυτό είναι το πορνό: ένας κόσμος στον οποίο εθίζομαι και είναι πάρα πολύ δύσκολο να βγω. Παίζω ένα ρόλο. Είναι ένας φαύλος κύκλος, που σου ζητάει συνεχώς κι άλλο, κι άλλο. Είναι ένας μηχανισμός καθήλωσης που έχει να κάνει με την εμμονή και την υπερβολή.
Εκεί είναι η γραμμή, το πεδίο που σκιαγραφεί η παράσταση. Αν δεν έρθω αντιμέτωπος με την απόλυτη μοναξιά μου, δεν μπορώ να σε δω. Δεν βλέπω καν τον εαυτό μου και το πρόβλημά του. Και οι δύο ήρωες είναι απόλυτα μόνοι στο έργο. Αυτό είναι που με ενδιαφέρει στη συγκεκριμένη παράσταση είναι η μοναξιά των χαρακτήρων, η μάχη τους και όχι η σεξουαλική ή η σαδομαζοχιστική πλευρά, που την είδαμε στο «Δάσος» κάποια στιγμή. Όλο το έργο έχει να κάνει με την αποδοχή: Αν σταματήσω να φοβάμαι και αποδεχτώ ότι δεν θα με πάει ο άλλος εκεί που θέλω να πάω, αλλά πρέπει να το κάνω μόνος μου, τότε μπορώ να μοιραστώ κάτι με τον άλλο. Αλλιώς, μπορείς να περάσεις μια ζωή με έναν άνθρωπο, λέγοντας ότι αυτός φταίει γι’ αυτό που ζεις και την κατάσταση που βρίσκεσαι. Είναι η απάτη που υπάρχει συχνά σε ένα ζευγάρι.
Αν πρέπει να βάλω έναν τίτλο σε κάθε έργο της τριλογίας με βάση τη σχέση ενός ζευγαριού, θα έλεγα ότι το «Δάσος» αφορά τη φθορά που φέρνει η καθημερινότητα σε μια σχέση, ενώ το «Ταμπού» είναι η καταγωγή του ανθρώπου, από πού έρχομαι ως γυναίκα, ως ψυχή, ως φύλο και ως φυλή. Το «Πορνό» έχει να κάνει με τον φόβο του θανάτου και το πώς αν τον κοιτάξουμε κατάματα θα καταλάβουμε ότι δεν είναι τελικά τόσο μεγάλος, όσο νομίζουμε. Αν δεν τον κοιτάξω όμως, θα με καταπιεί. Αν τον κοιτάξω, τότε μπορώ να συμπορευτώ πραγματικά με τον άνθρωπο που έχω δίπλα μου».
ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
Χορογραφία: Ιωάννα Πορτόλου
Μουσική: Αντώνης Παλάσκας
Σκηνικός χώρος – Κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη
Φωτισμοί: Τάσος Παλαιορούτας
Χορεύουν: Σεσίλ Μικρούτσικου, Γιάννης Νικολαΐδης
Συμπαραγωγή: Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου και ομάδα Griffόn
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗΗμέρες & ώρες παραστάσεων: Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο, 21.00, Διάρκεια: 40 λεπτά
Ημερομηνίες παραστάσεων: 15, 16, 17 Ιουνίου (3 παραστάσεις)
Εισιτήρια: 15€ – 20€ (Κανονικό), 10€ (Φοιτητικό), 5€ (ΑΜΕΑ), 5€ (Ανέργων)
Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου: Πειραιώς 260, Ε
Περισσότερες πληροφορίες: www.greekfestival.gr