Sophie Claudet: Λούκα Βισεντίνι, ο οργανισμός σας, μαζί με χώρες όπως η Γαλλία και η Γερμανία, για να αναφέρουμε μερικές, θέλουν να αλλάξουν τους κανόνες για τους αποσπασμένους…
Sophie Claudet: Λούκα Βισεντίνι, ο οργανισμός σας, μαζί με χώρες όπως η Γαλλία και η Γερμανία, για να αναφέρουμε μερικές, θέλουν να αλλάξουν τους κανόνες για τους αποσπασμένους εργαζόμενους. Πώς σκοπεύετε να το κάνετε;
Luca Visentini: Το θέμα είναι να αποκτήσουν ίση μεταχείριση οι εργαζομένοι που είναι αποσπασμένοι. Αυτό σημαίνει ότι λαμβάνουν την ίδια αμοιβή, για τον ίδιο τύπο εργασίας, στον ίδιο τόπο. Αυτή είναι η αρχή που ο πρόεδρος Γιούνκερ εννοούσε όταν ανακοίνωσε την αναθεώρηση της οδηγίας και αυτό ακριβώς θέλουμε.
SC: Μπορείτε να εξηγήσετε γιατί υπάρχει διάσταση απόψεων μεταξύ των χωρών της Ανατολικής και της Δυτικής Ευρώπης, όταν γίνεται λόγος για αλλαγή των κανόνων; Οι περισσότερες χώρες της Ανατολικής Ευρώπης δεν θέλουν να αλλάξουν οι κανόνες αυτοί.
LC: Οι χώρες υποδοχής θα ήθελαν να σταματήσουν αυτό το αποκαλούμενο μισθολογικό και κοινωνικό ντάμπινγκ. Με αυτό εννοώ τον αθέμιτο ανταγωνισμό όσον αφορά στους μισθούς, όταν οι εργαζόμενοι αποσπώνται στη χώρα τους, χωρίς να σέβονται τους κατώτατους μισθούς, τις συλλογικές συμβάσεις κ.λπ.
Από την άλλη πλευρά, έχετε τις χώρες αποστολής που θα ήθελαν να διατηρήσουν κάποιο ανταγωνιστικό πλεονέκτημα για να διασφαλίσουν ότι μπορούν τόσο αυτές όσο και οι εταιρίες τους να συνεχίσουν να αποσπούν εργαζομένους. Είναι σαφές ότι η μόνη διέξοδος από αυτή την κατάσταση είναι αφενός, να υπάρχει εγγύηση ίσης μεταχείρισης, ώστε να λύσετε το πρόβλημα της απόρριψης.Από την άλλη πλευρά, πρέπει να ξεκινήσετε μια διαδικασία σύγκλισης των μισθών και σύγκλισης των συνθηκών εργασίας, ώστε να μπορέσουμε να ξεπεράσουμε το λεγόμενο χάσμα των μισθών και το κοινωνικό χάσμα που εξακολουθεί να υπάρχει, ιδίως μεταξύ ανατολής και δύσης.
SC: Έχουμε δει, στις αναφορές μας, ότι μερικές φορές οι εργαζόμενοι πιάνονται σε ένα δίχτυ όπου οι υπεργολάβοι δεν σέβονται τα βασικά τους δικαιώματα, τους μισθούς, τις συνθήκες εργασίας και ούτω καθεξής. Δεν νομίζετε ότι εκτός από την αναθεώρηση των κανόνων σχετικά με τους αποσπασμένους εργαζομένους, θα πρέπει να υπάρξουν περισσότεροι έλεγχοι για να διασφαλιστεί ότι οι υπεργολάβοι δεν θα ξεγελούν τους αποσπασμένους εργαζομένους. Και πώς μπορεί να γίνει αυτό;
LC: Είναι αλήθεια ότι το 80% της απόσπασης συμβαίνει στην υπεργολαβία και όχι άμεσα στις εταιρείες που λαμβάνουν αυτούς τους εργαζομένους. Υπάρχουν δύο συζητήσεις που διεξάγονται αυτή τη στιγμή σε ευρωπαϊκό επίπεδο, οι οποίες θα μπορούσαν να αντιμετωπίσουν σωστά το πρόβλημα.
Το ένα είναι η συζήτηση για την αναθεώρηση των κανονισμών κοινωνικής ασφάλισης, όπου θα μπορούσαν να προστεθούν ορισμένοι πρόσθετοι έλεγχοι. Και από την άλλη πλευρά υπάρχει αυτή η ιδέα που ανακοινώθηκε από τον πρόεδρο Juncker στην ομιλία του ενώπιον του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, δηλαδή την ιδέα της δημιουργίας μιας επονομαζόμενης εργασιακής αρχής.
Αυτή η εργασιακή αρχή σε ευρωπαϊκό επίπεδο θα μπορούσε να είναι πραγματικά ένα είδος διακρατικής ή διασυνοριακής επιθεώρησης ή τουλάχιστον θα μπορούσε να πραγματοποιήσει ένα συντονισμό που θα μπορούσε να αυξήσει τους ελέγχους. Αλλά, φυσικά, πάλι πρώτα απ ‘όλα, είναι ευθύνη των κρατών μελών να διασφαλίσουν ότι οι έλεγχοι υπάρχουν και να εξασφαλίσουν ότι ισότιμοι μισθοί καταβάλλονται στους αποσπασμένους εργαζόμενους.
SC: Κλείνοντας, είστε σίγουρος ότι οι κανόνες θα αλλάξουν εντός της τρέχουσας θητείας του κοινοβουλίου που τελειώνει το 2019;
LC: Νομίζω ότι οι κανόνες πρέπει να αλλάξουν επειδή θα ήταν μια απίστευτη απώλεια αξιοπιστίας για την ΕΕ και τα ευρωπαϊκά κράτη-μέλη, αφού έχουν ξεκινήσει την αναθεώρηση να μην ολοκληρώσουν εγκαίρως. Η τελευταία ευκαιρία είναι το Συμβούλιο των Υπουργών Εργασίας στις 23 Οκτωβρίου. Η συμφωνία, ο συμβιβασμός, πρέπει να επιτευχθεί εκεί. Διότι εάν δεν επιτευχθεί εκεί, δεν θα υπάρχει πλέον χρόνος για το κοινοβούλιο της ΕΕ να προβεί στην αναθεώρηση μέχρι το τέλος της θητείας. Στέλνουν έκκληση στα κράτη μέλη να είναι υπεύθυνα, προχωρούν σε συμφωνία, σε συμβιβασμό και δεν χρησιμοποιούν το ζήτημα της απόσπασης εργαζομένων ως διαπραγματευτικό χαρτί για τις ζωές των εργαζομένων ή ως μέσο για μια πολιτική μάχη.