Ο δραματικός μονόλογος του Μάνου Ελευθερίου παρουσιάζεται κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο θέατρο Θησείον
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗΤι θα ήθελε να πει ο πατέρας του Άμλετ στον γιο του, αν είχε την ευκαιρία; Τι θα διόρθωνε στη ζωή του; Ποια λάθη έκανε; Τι θα συμβούλευε το γιο του; Ο Μάνος Ελευθερίου, έχοντας ήδη μεγάλη λογοτεχνική διαδρομή, κάνει την παρθενική του εμφάνιση στα θεατρικά πράγματα με το έργο «Ο Πατέρας του Άμλετ».
Είναι ένα κείμενο, ποιητικό, τρυφερό. Μια αναμέτρηση με τον θάνατο, με αυτά που έγιναν, ο απολογισμός μιας ζωής. Ο δραματικός μονόλογος παρουσιάζεται αυτή την περίοδο στο Θέατρο Θησείον, σε σκηνοθεσία του Θοδωρή Γκόνη. Ο Χρήστος Χατζηπαναγιώτης γίνεται η φωνή του επιβλητικού και μελαγχολικού πατέρα του Άμλετ και μας μεταφέρει στον κόσμο του, για να μας θυμίσει πως ο Άμλετ είμαστε εμείς.
Αποφάσισε εν μία νυκτί να παίξει αυτό το ρόλο. Τον άγγιξε βαθιά το κείμενο του Μάνου Ελευθερίου και αποφάσισε να ακολουθήσει το αίσθημά του. Αιχμαλωτίστηκε από τη γοητεία του, από τη κρυφή του δύναμη.
-Τι σε γοήτευσε λοιπόν τόσο πολύ;
Είναι ένας ποιητικός λόγος, ένα γοητευτικό κείμενο που δεν γίνεται να μην σε αγγίξει. Είναι ένα βαθύ κείμενο. Ένα πέλαγος. Προσπαθώ να κολυμπήσω κάθε βράδυ σ’ αυτό το πέλαγος. Η χαρά που μου δίνει αυτό το κολύμπι και αυτή η μάχη είναι πολύ μεγάλη. Είναι ένα βαθιά πολιτικό έργο, με εκρηκτική σκέψη. Είναι ένα έργο που μιλάει για την εξουσία, τον έρωτα, για τον εμφύλιο. Ήθελα πολύ να το κάνω. Είναι όμως κι ένα κείμενο πολύ απαιτητικό. Έχει μεγάλη δυσκολία. Μοιάζει με τις γυμναστικές ασκήσεις στη δοκό ή τους κρίκους. Υπάρχει μεγάλος βαθμός δυσκολίας, άρα υπάρχει και μεγάλη πιθανότητα αποτυχίας. Μου αρέσει όμως να δοκιμάζω, να εκπλήσσω τον εαυτό μου.
-Τι σε έκανε μετά από τόσα χρόνια συνεπούς και πετυχημένης πορείας στο εμπορικό θέατρο και τα μεγάλα θεάματα να κάνεις αυτή την «στροφή», σε ένα άλλο είδους θεάτρου, σε κάτι εντελώς διαφορετικό;
Δεν προχώρησα ποτέ στο θέατρο με αυτό που λέμε βεβαιότητα. Βεβαιότητα δυστυχώς δεν υπάρχει πουθενά. Απλά ήμουν πολύ τυχερός στις επιλογές μου μέχρι σήμερα. Κι επιλέγω πάντα αυτό που μου λέει η καρδιά μου. Θα με ρωτήσεις τώρα: «Μόνο αυτά τραβάει η καρδιά σου;» Θα σου πω ότι πολλά τραβάει η καρδιά μου, αλλά παίζουν ρόλο και οι συγκυρίες. Η συγκυρία στο θέατρο είναι κάτι πολύ σημαντικό. Τα τελευταία χρόνια κάνω μόνο πράγματα που με συγκινούν. Και αυτή εδώ είναι μια ευτυχής συγκυρία για μένα. Είμαι πολύ τυχερός.
-Πώς σκιαγραφείται λοιπόν ο πατέρας του Άμλετ σ’ αυτό το έργο;
Είναι ένας πρώην Ηγεμόνας. Επιστρέφει από τον κόσμο των νεκρών για να νουθετήσει τον γιο του. Είναι πλέον γεμάτος σοφία, τρυφερότητα και γνώση, που δεν κατάφερε όμως να τις έχει, όσο ήταν ζωντανός. Έχει πολλούς ανοικτούς λογαριασμούς με τη ζωή, γιατί δεν τη χόρτασε. Είναι ένας άνθρωπος παραδομένος. Ουσιαστικά επιστρέφει για να ζητήσει συγχώρεση για όλα αυτά που έκανε και δεν έκανε, όσο ήταν εν ζωή και να πει στον γιο του πώς να πορευθεί σ’ αυτόν τον κόσμο που έχει χάσει τον προσανατολισμό του.
-Τι αναζητεί ο συγγραφέας μέσα από αυτόν τον ήρωα;
Αυτό που ο Μάνος Ελευθερίου ζητάει μέσω του πατέρα του Άμλετ, είναι να επαναφέρει την τάξη του κόσμου, που έχει διασαλευθεί. Μιλάει, μέσα από αυτό το κείμενο, πολύ για τη δική του ζωή, για την πορεία του, για όλο αυτόν τον Γολγοθά που ανέβηκε, για τα πράγματα που τον πόνεσαν, αλλά και τον ζέσταναν. Μιλά για τον χρόνο που φεύγει και δεν μπορείς να τον επαναφέρεις, όσο κι αν προσπαθείς. Μιλά για την ανθρώπινη ψυχή και τα μεγάλα ερωτηματικά που συνθέτουν το χάος της ύπαρξής μας, όπως λέει και ο πατέρας του Άμλετ.
-Προσωπικά σε δυσκόλεψε;
Αρκετά. Ήταν μια μεγάλη ανηφόρα και ένα πολύ μεγάλο ταξίδι. Ένα ταξίδι γεμάτο περιπέτειες και γνώση. Και σίγουρα υπάρχουν και πολλά δικά μου σημεία ταύτισης με τον ήρωα. Ένας ηθοποιός, έχει αξία θέασης αυτό που κάνει, μόνο όταν μιλάει μέσα από αυτό για τον εαυτό του. Αλλιώς δεν υπάρχει κανένας λόγος να δεις αυτό που κάνει. Σίγουρα στην αρχή δανείζεται στοιχεία από τον εαυτό του για να προσεγγίσει το ρόλο. Σιγά-σιγά, όταν τα στοιχεία του ρόλου αρχίσουν να καλύπτουν τα πολύ προσωπικά δικά σου στοιχεία, τότε υπάρχει ελπίδα να έχεις πλησιάσει κάπως τον ήρωα που υποδύεσαι. Να είσαι και να μην υποκρίνεσαι.
-Εσένα τι σου έδωσε αυτό το κείμενο;
Εγώ θέλω να ζω όσο καλύτερα μπορώ το κάθε λεπτό της ζωής μου. Αυτό το κείμενο μου δίνει αυτή την ευκαιρία. Να αρθρώνω επί σκηνής, πράγματα που θέλω πολύ. Ούτως ή άλλως βρίσκομαι σε ένα σημείο της ζωής μου που αναλογίζομαι κι εγώ τι έχω κάνει και πού πηγαίνω. Ταίριαξε απόλυτα με τη φάση που βρίσκομαι.
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ-Συμμερίζεσαι το άγχος και την πατρική έγνοια που έχει ο ήρωας;
Κοίταξε. Μπαμπάς δεν υπήρξα ποτέ. Με την έννοια του βιολογικού πατέρα. Από την άλλη μεγάλωσα κι ένα παιδί, τη Δανάη, από τεσσάρων χρονών. Έχω λοιπόν μια εμπειρία. Από την άλλη πλευρά, είμαι ένας άνθρωπος στον οποίο δεν αρέσει καθόλου να δίνει συμβουλές στους άλλους. Πιστεύω ότι ο καθένας μας πρέπει να βρίσκει το δρόμο του μόνος του. Αυτό λοιπόν που κάνω επί σκηνής, είναι να ανιχνεύω τα λόγια του χαρακτήρα που υποδύομαι. Προσπαθώ να τον συμμεριστώ και να τον αγαπήσω. Στο θέατρο δεν χρειάζεσαι να είσαι κάτι για να το παίξεις καλά. Πρέπει απλά να είσαι έτοιμος, ανοικτός και αθώος. Και να ανεβαίνεις κάθε βράδυ στο σανίδι, όσο πιο γυμνός γίνεται. Με όχημα τις λέξεις του ρόλου να προχωράς. Και αυτό που ζητάω είναι να επικοινωνήσω όσο καλύτερα γίνεται με αυτούς που θα έρθουν. Είναι αποκλειστικά δική μου ευθύνη να χτίσω μια γέφυρα με το κοινό.
-Πώς συναντά η σαιξπηρική ιστορία την ελληνική ιστορία και το σήμερα που ζούμε;
Ο Μάνος έχει καταφέρει να γράψει ένα κείμενο, που μπαίνει και βγαίνει μαγικά στους διαφορετικούς χρόνους, τις διαφορετικές εποχές. Έχει μια τρυφερότητα στο πώς αντιμετωπίζει τα πρόσωπα και τα γεγονότα, ακόμη και όταν γίνεται επιτιμητικός. Αυτό με συγκινεί τρομερά. Ταυτίζομαι σε πολλά σημεία. Είναι τόσο ποιητικό,, ώστε σε κάποια σημεία χρειάζεσαι ένα είδος ενσυναίσθησης για να το «διαπεράσεις», για να διεισδύσεις στα πιο εσωτερικά του στρώματα. Αυτό ήταν και το δικό μου στοίχημα: να βρω τον εσωτερικό του ιστό, τον τρόπο που διαρθρώνεται και αναπτύσσεται. Έτσι έχτισα τη δική μου διαδρομή στο έργο, στα διαφορετικά επεισόδιά του, στις ξεχωριστές σκηνές του. Όσο πιο καθαρή είναι η δική μου διαδρομή, τόσο πιο ξεκάθαρο γίνεται αυτό το κείμενο στον θεατή.
-Πώς διαχειρίζεσαι αυτό που συμβαίνει τα τελευταία χρόνια γύρω μας; Πώς βιώνεις το ελληνικό σήμερα;
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗΣτέκομαι άναυδος με όλο αυτό που συμβαίνει. Μετά από τόσα χρόνια που νομίζαμε ότι είχαμε ανακαλύψει την Αμερική και ζούσαμε μια ευδαιμονία, ξαφνικά βρεθήκαμε στο απόλυτο χάος. Αυτό μας προκάλεσε πέρα από έκπληξη, σύγχυση. Το στενάχωρο είναι ότι δεν σταματάει αυτή η κατρακύλα. Παρόλα αυτά, αυτό που εγώ λέω μέσα μου και έξω μου είναι ότι υπάρχει χαρά σ’ αυτή τη ζωή, ακόμη κι αν είναι έτσι. Αρκεί να στέκεσαι λίγο στη χαρά. Να την αντιλαμβάνεσαι και να τη ρουφάς. Έτσι μπορεί να αντλήσεις δύναμη για να παλέψεις στη συνέχεια με τα θηρία και τη ζούγκλα στην οποία βρισκόμαστε. Μήπως και φύγει λίγο η μαυρίλα που μας περιτριγυρίζει από παντού. Αισθάνομαι κι εγώ μεγάλη πίεση. Από την άλλη πλευρά είμαι ένας άνθρωπος που μπορεί να ζήσει και με τα λίγα. Δεν είναι το θέμα τα πολλά ή τα λίγα. Το θέμα είναι να ζούμε καλά. Και το καλά δεν εξαρτάται από τα λεφτά.
ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
Σκηνοθεσία: Θοδωρής Γκόνης
Ερμηνεία: Χρήστος Χατζηπαναγιώτης
Σκηνικά-Κοστούμια: Ανδρέας Γεωργιάδης
Φωτισμοί: Τάσος Παλαιορούτας
Μουσική Επιμέλεια: Μικρή Άρκτος
Βοηθοί Σκηνοθέτη: Μιχάλης Αγγελίδης, Δημήτρης Καντάς
Παραγωγή: Μικρή Άρκτος, Αιώρηση
Διεύθυνση Παραγωγής: Βιβή Γερολυμάτου
INFO
Θησείον, ΕΝΑ ΘΕΑΤΡΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΤΕΧΝΕΣ
Τουρναβίτου 7, Ψυρρή, Tηλέφωνο: 210 32 55 444
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗΤελευταία παράσταση: 19 Δεκεμβρίου
Μέρες παραστάσεων: Δευτέρα και Τρίτη
Ώρα Έναρξης: 21.00
Διάρκεια παράστασης: 70’ (χωρίς διάλειμμα)
ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ :
13€ γενική είσοδος, 10€ φοιτητικό, ανέργων
ΣΗΜΕΙΑ ΠΡΟΠΩΛΗΣΗΣ :
Public – σε όλα τα καταστήματα και μέσω της ιστοσελίδας (tickets.public.gr)
TicketServices – στο εκδοτήριο Πανεπιστημίου 39, τηλεφωνικά στο 210 72 34 567 και μέσω της ιστοσελίδας www.ticketservices.gr
Ταμείο θεάτρου: μέρες και ώρες λειτουργίας του θεάτρου