Το τελευταίο εργοστάσιο παραγωγής κασέτας στην Ολλανδία γνωρίζει μέρες ακμής
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗΑυτό είναι ένα από τα τελευταία εργοστάσια παραγωγής κασετών στην Ευρώπη. Στην ακμή του, στα τέλη της δεκαετίας του ’80, πουλούσε 400.000 κασέτες το χρόνο. Το 2014 πούλησε μόλις 2.000.
Η κασέτα όμως γνωρίζει τώρα μια απρόσμενη αναβίωση. Πουλά παγκοσμίως πλέον περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο μουσικό μέσο. Πέρσι λοιπόν αυτό το εργοστάσιο πούλησε 15.000 κασέτες. Αυτό οδήγησε τον Τόμας Μπάουερ να ασχοληθεί περισσότερο με αυτό:
«Το όνομά μου είναι Τόμας. Είμαι ο ιδιοκτήτης του τελευταίου εργοστασίου κασετών της Ολλανδίας. Θα σας δείξω πώς φτιάχνονται οι κασέτες ήχου. Εδώ βάζουμε τις κασέτες. Θα βάλω σε λειτουργία το μηχάνημα τώρα».
Ο Τόμας αγόρασε τυχαία το εργοστάσιο. Ήθελε να δει πώς λειτουργούν τα μηχανήματα εδώ, αλλά τελικά, λόγω της τρέλας του για τον αναλογικό ήχο, αποφάσισε να κάνει το μεγάλο βήμα. Αυτό που ξεκίνησε ως χόμπι, έχει γίνει τώρα εργασία πλήρους απασχόλησης.
«Πριν από 8, 10 χρόνια, αποφάσισα να ασχοληθώ με αυτό και να επιδιορθώνω vintage ηχητικό εξοπλισμό. Είναι ένα επάγγελμα που στις μέρες μας πεθαίνει. Κανείς δεν το εξασκεί πλέον. Αυτός είναι ένας από τους λόγους της επιτυχίας που σημειώνω».
Μετά το βινύλιο λοιπόν, έχουμε και την επιστροφή της κασέτας. Υπήρχε βέβαια το κοινό που δεν την είχε προδώσει ποτέ. Πρόκειται κυρίως για φαν της μέταλ και χαρντ ροκ μουσικής. Ο Τόμας βλέπει όμως ότι υπάρχει πλέον και ένα καινούργιο αγοραστικό κοινό, που ενδιαφέρεται για έναν άλλου είδους ήχο:
«Έχει μια δόση νοσταλγίας. Η αγορά της κασέτας δεν είναι βέβαια ο μόνος τρόπος να έχεις τις μουσικές που θέλεις. Γιατί μπορείς να κατεβάσεις κομμάτια, να αγοράσεις ένα CD, ένα δίσκο. Η κασέτα συνδυάζει τη μουσική με τα συναισθήματα και την νοσταλγία».
Ο Μπάουρ μας εξηγεί ότι η κασέτα προσφέρεται πλέον από τις μπάντες ως μια χειροπιαστή απόδειξη της μουσικής τους. Έχει μεγαλύτερη βαρύτητα από μια διαδικτυακή πλατφόρμα, όπου μπορείς να ακούσεις τη δισκογραφική τους δουλειά. Ας έχεις καλό εξοπλισμό, το ηχητικό αποτέλεσμα είναι αντάξιο των άλλων μέσων. Είναι πρόκληση όμως η διαχείριση ενός μηχανήματος 25 ετών:
«Όταν το μηχάνημα είναι εντάξει, μπορεί να παράξει έως και 400 κασέτες την ώρα. Χθες όμως, όλη την ημέρα κατάφερα να βγάλω μόνο 800. Υπήρχε πρόβλημα. Μερικά τέτοια θέματα δεν μπορείς να τα αντιμετωπίσεις σύντομα. Λόγω του θέματος, έπρεπε να βγάλω νέες κασέτες. Να σταματήσω την παραγωγή. Να δω τι δεν πάει καλά, να διορθώσω το πρόβλημα και να κάνω επανέλεγχο.
Μερικά εξαρτήματα της μηχανής δεν είναι πλέον διαθέσιμα. Πρέπει να βρω εναλλακτικές λύσεις. Μερικές φορές, όταν επισκευάζω τη μηχανή, χρησιμοποιώ σχοινί και πλαστικό. Αισθάνομαι σαν τον ΜακΓκάιβερ. Πρέπει να λύσεις ένα πρόβλημα με υλικά που δεν είναι πλέον διαθέσιμα».
Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Τόμας αγόρασε το εργοστάσιο στην τιμή που έχει ένα ολοκαίνουργιο αμάξι. Έκανε μια καλή συμφωνία αποπληρωμής με τον προηγούμενο ιδιοκτήτη, ο οποίος έψαχνε να βρει κάποιον που θα αγαπάει πραγματικά την κασέτα. Και από ότι φαίνεται τον βρήκε.