Άρτεμις Λαμπίρη: Χαρτογραφώντας την ανάγκη του ανήκειν

Άρτεμις Λαμπίρη: Χαρτογραφώντας την ανάγκη του ανήκειν
Από Γιώργος Μητρόπουλος
Κοινοποιήστε το άρθροΣχόλια
Κοινοποιήστε το άρθροClose Button

Η Άρτεμις Λαμπίρη παρουσιάζει τη νέα της χορογραφική δουλειά «Any One» στην Artiria Athens, 20-22 & 27-29 Απριλίου

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Η Άρτεμις Λαμπίρη παρουσιάζει τη νέα της χορογραφική δουλειά «Any One» στον χώρο Artiria Athens, στο κέντρο της Αθήνας, 20-22 & 27-29 Απριλίου. Πρωταγωνιστές είναι τέσσερις χορευτές. Συνυπάρχουν στο χώρο, κινούνται μαζί, ενίοτε και με τον ίδιο τρόπο, αλλά ο καθένας χαράζει τη δική του διαδρομή. Οι επιλογές τους καθορίζουν τις μεταξύ τους σχέσεις και διαμορφώνουν τις από κοινού συνθήκες, θέτοντας ερωτήματα και αμφισβητώντας τα όρια μεταξύ προσωπικού και συλλογικού.

Το «Any One» είναι ένα παιχνίδι δυνατοτήτων μεταξύ σωμάτων που άλλοτε επικοινωνούν κι άλλοτε είναι ερμητικά κλειστά, που συνυπάρχουν, συνομιλούν και κατασκευάζουν από κοινού το περιβάλλον στο οποίο βρίσκονται. Ένα παιχνίδι όπου κυριαρχεί το αστείο, το παράδοξο, το τυχαίο, αλλά πάνω από όλα είναι η προσπάθεια να χτιστούν ή να γκρεμιστούν σχέσεις από τέσσερις ανθρώπους.

Συναντήσαμε τη χορογράφο και μιλήσαμε για το νέο της έργο και τον τρόπο με τον οποίο δούλεψε σ’ αυτή την παραγωγή.

-Ποια είναι η αφετηρία του «Any One»;

Το «Any One» ξεκίνησε από μια επιθυμία να είμαι μόνη μου στο στούντιο. Να κάνω μια έρευνα κινητικού υλικού. Αυτή αφορούσε το πώς κινούμαι εγώ στη δεδομένη στιγμή. Ήταν μια σωματική μου ανάγκη που θεωρούσα τότε ότι θα κατέληγε σε κάποιο δικό μου σόλο. Τα κινητικά υλικά που είδες στην πρόβα γεννήθηκαν σε δύο διαφορετικές χρονικές φάσεις. Η πρώτη ήταν στο Μέγαρο Μουσικής, στις δωρεάν πρόβες που προσφέρθηκαν σε καλλιτέχνες από το ΥΠΠΟ. Βλέποντας το υλικό που προέκυψε, ενδιαφέρθηκα να δω πώς η δική μου κινητική γλώσσα δουλεύεται τελικά από έναν άλλο χορευτή. Αυτό προκύπτει από το γεγονός ότι πολλές φορές βλέποντας το δικό σου κινητικό κώδικα να ερμηνεύεται από έναν άλλο χορευτή, αντιλαμβάνεσαι διαφορετικά πράγματα, διαβάζεις άλλα στοιχεία από αυτά που είχες στο μυαλό σου. Έτσι κι έγινε στη δεύτερη φάση όταν προστέθηκαν οι τέσσερις χορευτές, οι οποίοι δούλεψαν πάνω στα δικά μου στοιχεία, προσθέτοντας όμως και τα δικά τους στη χορογραφία.

-Γιατί λοιπόν άλλαξες γνώμη και από το σόλο έκανες μια χορογραφία για τέσσερις ερμηνευτές;

Αυτό έγινε γιατί τελικά δεν με ενδιέφερε να δω εμένα στην σκηνή. Με ενδιέφερε να δω πώς οι άλλοι άνθρωποι αντιδρούν με αυτά τα υλικά και τι δημιουργείται. Τι σχέσεις αναπτύσσονται μεταξύ τους και με το κοινό. Αυτό ήταν το στοίχημα με τους τέσσερις: ωραία ήταν με τον έναν, τι γίνεται με το μαζί; Πώς; Τι; Γιατί; Όλα έγιναν «υπό πίεση». Έπρεπε να δοκιμάσουμε τις δυναμικές που αναπτύσσονται με τα κινητικά υλικά. Γιατί αλλιώς είχαμε τέσσερις μονάδες που δεν αλληλεπιδρούσαν.

-Τι συνδέει λοιπόν αυτές τις τέσσερις μονάδες;

Συνυπάρχουν σε έναν κοινό τόπο. Έχουν μια κοινή γλώσσα. Ίδια κίνηση. Κάποιες στιγμές συνδέονται μεταξύ τους τυχαία. Κάποιες άλλες φορές όμως επιλέγουν να συνδεθούν με τους υπόλοιπους.

- Αυτό που κυριαρχεί, κατά τη γνώμη μου, είναι η σχέση μεταξύ ομάδας και ατόμου. Η διαφοροποίηση, η ομοιογένεια, η διάθεση να ανήκουμε κάπου ή να μην ανήκουμε.

Αυτό είναι κατά κάποιο τρόπο. Εμείς το ονομάζουμε όαση. Υπάρχει η προσωπική όαση του καθενός. Ότι μπορεί να συμβαίνει κάτι και η εξέλιξή του να βρίσκεται στο μυαλό αυτού που συμμετέχει. Και αυτό ενισχύεται από το παιχνίδι που κάνουμε με τα μάτια. Κάποιοι χορευτές τα έχουν ανοιχτά, κάποιοι κλειστά.

- Πώς δουλέψατε λοιπόν;

Μετά από τις αρχικές πρόβες που στηρίχτηκαν στο δικό μου κινητικό υλικό κατάλαβα ότι κάτι λείπει. Τι ήταν αυτό; Η δική τους προσωπικότητα. Ξαναπήγαμε λοιπόν στην αφετηρία, στον τρόπο που είχα ξεκινήσει να δουλεύω εγώ. Γράψαμε λοιπόν πολλά κείμενα για ποιοι είμαστε και τι θέλουμε. Και από αυτή τη διαδικασία κρατήσαμε κάποιες λέξεις, τις οποίες μετέτρεψα σε κίνηση. Δουλεύω πολύ με αυτό το στοιχείο. Γράφω κάποια δικά μου κείμενα, χρησιμοποιώ όμως και πολλά κείμενα άλλων. Μετά κρατώ κάποιες λέξεις τις οποίες ονομάζω κώδικα. Από αυτό το στοιχείο, από την αυτόματη γραφή και τις κινητικές πρόβες, προέκυψαν κάποιοι χαρακτήρες, με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Αρχικά κατασκευάσαμε τέσσερα σώματα, τα οποία στη συνέχεια απέκτησαν ανθρώπινα αισθήματα. Σε κάποιες στιγμές τους βλέπουμε σαν άψυχα πλάσματα, σαν ρομπότ και σε κάποιες άλλες στιγμές μας μοιάζουν πολύ. Αυτό που μας ενδιέφερε ήταν να βρούμε τη χρυσή τομή, ανάμεσα σ’ αυτές τις δύο «καταστάσεις».

-Η χορογραφία έχει μια σειρά από διαφορετικές διάρκειες, από διαφορετικές θερμοκρασίες που εντείνονται από τη χρήση της μουσικής.

Στην αρχή ο σκοπός μου είναι να δώσω χρόνο στον θεατή να ηρεμήσει. Να εισέλθει σταδιακά στο ρυθμό των παιδιών. Γι’ αυτό διάλεξα η αρχή να είναι πιο άδεια, πιο ήρεμη για να βοηθήσει τον θεατή να μπει. Μετά τα πράγματα αρχίζουν να αναπτύσσονται σαν να είναι μικρά τελετουργικά μεταξύ των τεσσάρων ερμηνευτών, όπου αναπτύσσονται διαφορετικές δυνάμεις. Στο τέλος φαίνεται ότι οδηγούμαστε σε μια κορύφωση, την οποία επιλέγω να μην την δώσω. Λέω όχι.

-Πρόκειται για μια ιστορία τελικά ή ένα κολάζ εικόνων;

Ιστορία σίγουρα όχι. Αυτό που λέμε με την Μπετίνα Παναγιωτάρα, την δραματουργό, είναι ότι το έργο θα μπορούσε να παίζεται και ανάποδα. Ούτε κολάζ θα έλεγα ότι είναι. Είναι μια σειρά από διαφορετικές συνθήκες, που δεν εξηγούν γιατί ακολουθεί η μια την άλλη. Είναι σαν αυτά τα γεγονότα που έρχονται στη ζωή μας και απλά αλλάζουν όλα.

- Ποιος είναι τελικά αυτός ο «Any One»;

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Έλα ντε; (Γέλια). Το Any One είναι δύο λέξεις. Και έχει σημασία. Δεν είναι ο καθένας. Είναι ο κάθε ένας. Και αυτός ο κάθε ένας φτιάχνει το όλο. Και για μένα αυτό έχει θετικό πρόσημο. Αφού ανήκουμε όλοι σ’ αυτό το όλο, ας το φτιάξουμε όπως θέλουμε. Ένα μεγάλο ζητούμενο, όχι μόνο στην παράσταση αλλά και στην ζωή μας είναι το ανήκειν. Θέλουμε να ανήκουμε κάπου ή όχι; Θα δώσουμε κάτι από τον εαυτό μας για να ανήκουμε κάπου; Θα μοιάσουμε σε κάποιον για να βρεθούμε μαζί του; Αυτό ερευνώ. Αν θέλεις την απάντησή μου, εγώ λέω όχι. Είναι ωραίο όπως είναι ο κάθε ένας μας.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ

Η Άρτεμις Λαμπίρη γεννήθηκε στην Αθήνα το 1984 όπου και εργάζεται τώρα ως χορογράφος, χορεύτρια και χοροδιδάσκαλος. Σπούδασε στην Επαγγελματική Σχολή Χορού «Ραλλού Μάνου» και με υποτροφία του Ι.Κ.Υ., χορογραφία στο ArtEZ στην Ολλανδία και Θεατρικές Σπουδές στο Πανεπιστήμιο της Ουτρέχτης. Ως χορογράφος έχει συμμετάσχει σε φεστιβάλ, βραβευτεί και ανεβάσει δικές της παραστάσεις σε θέατρα στην Ελλάδα, τη Γερμανία, την Κροατία, την Ολλανδία και την Ισπανία.

Μερικές απ’ τις παραγωγές είναι: “On Hope” (2016) “Me On Top” με την υποστήριξη της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών και του Ιδρύματος ΝΕΟΝ (2015), “META” (2014), “FREMD” (2014), “Ανάμεσα” (2012-2013), “(YX)^2” (2012), “Fallinginlove” (2011).

Το 2013 ίδρυσε τη δική της ομάδα «ΜΑΝ» με την οποία συμμετείχε στο Διεθνές Φεστιβάλ Καλαμάτας (2016), το Φεστιβάλ Νέων Χορογράφων στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του ιδρύματος Ωνάση (2015), το φεστιβάλ Δημητρίων το 2013, στο ARCfestival το 2014, κ.α. Κάνει επιμέλεια κίνησης σε θεατρικές παραστάσεις απ’ το 2012 και πρόσφατα συνεργάστηκε με την όπερα της Λυρικής Σκηνής για την οποία χορογράφησε την Όπερα Rigoletto σε σκηνοθεσία Ν. Πετρόπουλου και μουσική διεύθυνση Η. Βουδούρη.  

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

Χορογραφία: Άρτεμις Λαμπίρη

Δραματουργία: Μπετίνα Παναγιωτάρα

Μουσική: Χρήστος Καλκάνης

Εικαστικό Περιβάλλον/Φωτογραφίες: Διονύσης Τσούσης –Baobab Cooperativa

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Φωτισμοί: Ελίζα Αλεξανδροπούλου

Επικοινωνία με τον Τύπο: Μαριάννα Παπάκη, Νώντας Δουζίνας

Ερμηνεία: Χαρά Κότσαλη, Ευθύμης Μοσχόπουλος, Μάρθα Πασακοπούλου, Αλέξης Τσιάμογλου

Παραγωγή MAN dance company

INFO

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Artiria Athens, Λεωχάρους 13, Αθήνα

Πληροφορίες / Κρατήσεις: Τηλ.: 6946605148

20-21-22 & 27-28-29 Απριλίου, στις 21:30

Διάρκεια: 50΄

Τιμή Εισιτηρίου: 10 ευρώ

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Λόγω της μικρής χωρητικότητας, συστήνεται η κράτηση θέσεων

Κοινοποιήστε το άρθροΣχόλια

Σχετικές ειδήσεις

Ο Αλέξης Τσιάμογλου, μια χορεύτρια και 500 μπαλάκια πινγκ πονγκ

Η Σάσα Βαλτς στην Αθήνα με το νέο έργο της «Kreatur»

Arc for Dance: Σε μετάβαση με 5 παραστάσεις χορού