Μια εκ βαθέων εξομολόγηση του Έλληνα, νέου επικεφαλής των ΓΧΣ από την «κόλαση» της Μόριας
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗΓεννήθηκε στα Τρίκαλα, σπούδασε στην Ιατρική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και αφιέρωσε τη ζωή του στην ανθρωπιστική προσφορά.
Ο Χρήστος Χρήστου εντάχθηκε στους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα (ΓΧΣ) το 2002, συμμετέχοντας από τότε σε προγράμματα της οργάνωσης σε περιοχές κρίσης σε ολόκληρο τον κόσμο.
Διετέλεσε πρόεδρος του ελληνικού τμήματος των Γιατρών Χωρίς Σύνορα και **τον περασμένο Σεπτέμβριο ** εξελέγη διεθνής πρόεδρος της οργάνωσης.
Μια από τις πρώτες ανθρωπιστικές κρίσεις που καλείται να αντιμετωπίσει με την ανάληψη των νέων του καθηκόντων, είναι η διαχείριση των νέων μεταναστευτικών και προσφυγικών ροών προς τα ελληνικά νησιά, όπου χιλιάδες αιτούντες άσυλο ζουν σε «συνθήκες αδιανόητες για την Ελλάδα και την Ευρώπη το 2019», όπως ο ίδιος διαπιστώνει.
Το euronews συνάντησε τον Χρήστο Χρήστου στην παιδιατρική κλινική που διατηρούν οι ΓΧΣ δίπλα από το hotspot της Μόριας, λίγες ώρες μετά την ανακοίνωση της νέας στρατηγικής της ελληνικής κυβέρνησης για το μεταναστευτικό.
Το τέλος της Μόριας: «Δεν περιμένουμε πολλά…»
«Δεν έχουμε προλάβει να αναλύσουμε (τις πρόσφατες αποφάσεις τις ελληνικής κυβέρνησης). Η εμπειρία μας, όμως, και όσα έχουμε ζήσει τα τέσσερα τελευταία χρόνια από τη συμφωνία της Ευρωπαϊκής Ένωσης με την Τουρκία, μας δείχνει ότι δεν πρέπει να περιμένουμε πολλά.
Δυστυχώς προβλέπουμε ότι θα συνεχιστεί η παρατεταμένη κατάσταση απάνθρωπων συνθηκών κράτησης αυτών των ανθρώπων σε μέρη που είναι αδιανόητο να υπάρχουν στην πόρτα της Ευρώπης, την Ελλάδα, το 2019».
Συμφωνία ΕΕ- Τουρκίας: «Είναι μόνο οι αριθμοί κριτήριο επιτυχίας;»
«Η Συμφωνία ΕΕ – Τουρκίας το 2016 ήταν ένα προσωρινό μέτρο, άμεσο, απαραίτητο για να απαλύνει τον πόνο των συνανθρώπων μας. Αυτό που βλέπω εγώ σήμερα, είναι ακριβώς το αντίθετο. Βλέπω μια παρατεταμένη απάνθρωπη συνθήκη στην οποία οι άνθρωποι αυτοί ζουν. Όταν κρίνουμε αν ένα μέτρο είναι επιτυχές ή όχι, πρέπει πρώτα να δούμε ποιά είναι τα κριτήρια επιτυχίας ενός μέτρου. Είναι μόνο οι αριθμοί ή τελικά το κατά πόσον αυτοί οι συνάνθρωποί μας βρίσκονται σε συνθήκες που δεν θα θέλαμε και εμείς οι ίδιοι να βρισκόμασταν αν ήμασταν σε μια τέτοια κατάσταση;»
Η πραγματικότητα στα νησιά: «Με σοκάρει η εικόνα των παιδιών»
«Ερχόμενος από τη Σάμο, έχοντας επισκεφθεί κάποια μέρη στην Αθήνα και επισκεπτόμενος τώρα την Μόρια, αυτό που έχω να πω είναι ότι σοκάρομαι με τις συνθήκες. Αυτή η κατάσταση είναι ένα χρόνιο επείγον από μόνο του. Αυτό που με ανησυχεί είναι ότι η πρόσβαση τους στα αναγκαία φάρμακα είναι λαβυρινθώδης και στο τέλος της ημέρας δεν μπορούν να έχουν ούτε τα βασικά.
Αλλά αυτό που με σοκάρει περισσότερο από όλα είναι τα μικρά παιδιά. Όπως φαντάζεστε, έχω βρεθεί σε διάφορες γωνιές του πλανήτη. Έχω βρεθεί σε εμπόλεμες ζώνες, σε πολύ δύσκολες συνθήκες και πάντα τα μικρά παιδιά ήταν το πιο δύσκολο κομμάτι. Το βλέμμα τους είχε την απόγνωση, την απελπισία, τον φόβο. Όμως στη Μόρια, αυτό που βλέπω στα μάτια τους είναι ένα κενό βλέμμα. Έχουνε χάσει την διάθεση τους να ζήσουν, την όρεξη τους να παίξουν και νιώθω ότι τους έχουμε στερήσει την παιδικότητα τους».
Πολιτική της ΕΕ: «Η ανθρώπινη ζωή ως αόριστη απειλή»
«Βλέπουμε μια στροφή στο αφήγημα. Η ανθρώπινη ζωή έχει χάσει την αξία της. Έχει γίνει για κάποιους μια αόριστη απειλή. Και όσοι καλούνται να τους υποδεχθούν βρίσκονται μπροστά σε μια συνθήκη απειλής . Αυτή φαίνεται ότι είναι η πολιτική, τόσο της ΕΕ όσο και άλλων κυρίαρχων κρατών στον κόσμο. Τι απαντάμε; Οι ανθρώπινες ζωές είναι πάντα ανθρώπινες ζωές και θα πρέπει να είναι πάνω από οτιδήποτε άλλο. Για εμάς, αυτό που έχει αυτή τη στιγμή μεγαλύτερη σημασία, είναι πώς θα μπορέσουμε να βρούμε εκείνο τον τρόπο, ώστε να συνεχίσουμε να στεκόμαστε κοντά στους ασθενείς μας και να τους δείξουμε ότι, ακόμα κι αν δεν έχουμε την δυνατότητα να τους προσφέρουμε όσα θα έπρεπε, συνεχίζουμε να ενδιαφερόμαστε γι' αυτούς».
«Οι άνθρωποι μετακινούνται σε αναζήτηση ασφάλειας»
Ως Γιατροί Χωρίς Σύνορα δεν έχουμε την δυνατότητα να αναλύσουμε ακριβώς όλα αυτά τα μεταναστευτικά κύματα και τους λόγους που τα προκαλούν. Επιχειρώντας όμως σε όλα τα μέρη του πλανήτη, που οι άνθρωποι μεταναστεύουν, έχοντας βρεθεί σε ζώνες που έχουν βομβαρδίσει ακόμα και δικά μας νοσοκομεία, καταλαβαίνω ότι ένας από τους πιο σημαντικούς λόγους για τους οποίους οι άνθρωποι μετακινούνται είναι η αναζήτηση ασφάλειας. Η αναζήτηση μιας καλύτερης ζωής για το αύριο. Οι κλιματικές αλλαγές είναι ένας πολύ σημαντικός παράγοντας . Διάφορες καινούργιες ή ξεχασμένες ασθένειες, επιδημίες, καταστροφές φυσικές ή καταστροφές που προκαλεί ο άνθρωπος, όλα αυτά συνθέτουν μια πολύπλοκη και πολυπαραγοντική αιτία που προκαλούν όλα αυτά τα κύματα».
«Δεν είσαι άνθρωπος, είσαι η ελπίδα μας»
Μια από τις πρώτες μου αποστολές με τους ΓΧΣ ήταν στην υποσαχάρια Αφρική. Ήταν η εποχή που προσπαθούσαμε να διαχειριστούμε την έξαρση του ιού HIV. Τότε χρησιμοποιούσαμε τα αντι-ρετροϊκά ως θεραπεία, την οποία αν κάποιος την λάμβανε σωστά θα μπορούσε να συνεχίσει να ζει. Όταν έμαθαν ότι θα αποχωρούσα από την αποστολή, ένας ασθενής μου ήρθε και απείλησε ότι θα διακόψει τη θεραπεία αν έφευγα. Του εξήγησα ότι πρέπει να βρεθώ δίπλα στην οικογένειά μου, ότι είμαι και εγώ άνθρωπος. «Δεν είσαι άνθρωπος», μου απάντησε, «είσαι η ελπίδα μας». Από τότε νιώθω ότι ακόμα και αν ως Γιατροί Χωρίς Σύνορα δεν καταφέρουμε να βρούμε τους τρόπους να απαλύνουμε τον πόνο των συνανθρώπων μας, αν σταθούμε δίπλα τους αν προσπαθήσουμε με κάθε τρόπο να διατηρήσουμε την ανθρώπινη αξιοπρέπεια τους, η ελπίδα είναι το τελευταίο πράγμα που τους μένει ζωντανό και με αυτό μπορούν να συνεχίζουν. Θα συνεχίσουμε να είμαστε και εμείς δίπλα τους».