Μπέττυ Αρβανίτη: «Ζω από τη μεγάλη μου περιέργεια για τα πράγματα»

Μπέττυ Αρβανίτη: «Ζω από τη μεγάλη μου περιέργεια για τα πράγματα»
Πνευματικά Δικαιώματα Elina Giounanli/nophoto.grElina Giounanli
Από Γιώργος Μητρόπουλος
Κοινοποιήστε το άρθροΣχόλια
Κοινοποιήστε το άρθροClose Button

Η ηθοποιός πρωταγωνιστεί στο «Πριν την αποχώρηση» του Τόμας Μπέρνχαρντ που παρουσιάζεται στο θέατρο της Οδού Κεφαλληνίας

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Το θέατρο της οδού Κεφαλληνίας παρουσιάζει φέτος, για δεύτερη φορά στην ιστορία του, το «Πριν την αποχώρηση», το σπουδαίο έργο του Αυστριακού συγγραφέα Τόμας Μπέρνχαρντ. Είκοσι χρόνια μετά την επιτυχημένη παράσταση σε σκηνοθεσία του Στάθη Λιβαθινού, σκηνοθετική «σειρά» παίρνει φέτος ο Νίκος Μαστοράκης που έχει συνεργαστεί αρκετές φορές με το γνωστό θέατρο της Κυψέλης.

Ο δικαστής Ρούντολφ Χέλερ, ένας πρώην ναζί που κατάφερε να διαφύγει τη σύλληψη και να αναλάβει ανώτατο αξίωμα στη Γερμανία μετά τον πόλεμο, ζει με τις δύο αδελφές του προσπαθώντας να κρατήσει ζωντανή την ανάμνηση του ζοφερού παρελθόντος. Ζουν όλοι μαζί κάτω από την ίδια στέγη. Η μία αδελφή , η Κλάρα είναι καθηλωμένη σε αναπηρικό καροτσάκι και έχει αριστερές ιδέες. Στο αντίποδα η Βέρα είναι στο πλευρό του αδελφού. Είναι η πιο σκληρή, η πλέον ανήθικη, που κάνει τα πάντα για να συντηρήσει τη νοσηρή κατάσταση που επικρατεί σ’ αυτό το γερμανικό σπίτι, μετά την ήττα της χώρας στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Ένα οικογενειακό δράμα ξετυλίγεται. Η σύγκρουση είναι ανελέητη. Όπως το χαρακτήρισε ο ίδιος ο δημιουργός του, το «Πριν την αποχώρηση» είναι μια κωμωδία της γερμανικής ψυχής. Μια πολιτική σάτιρα του φασισμού, ένα ξεμπρόστιασμα της γερμανικής μικροαστικής οικογένειας. Μια σκληρή, σαρκαστική απεικόνιση του τότε αλλά και του σήμερα.

Elina Giounanli/nophoto.grElina Giounanli

Η Μπέττυ Αρβανίτη ερμηνεύει και πάλι τη Βέρα. Τη συναντήσαμε στο καμαρίνι της, λίγο πριν την παράσταση. Μιλήσαμε για τον κόσμο του Μπέρνχαρντ αλλά και για τον δικό της κόσμο. Για τα πράγματα που την ενδιαφέρουν στο θέατρο, αλλά και εκτός σκηνής. Για το ρόλο του ηθοποιού, τον θεατρικό υπερπληθωρισμό της Αθήνας αλλά και τον καθημερινό φασισμό που βιώνουμε. Για τα ελαττώματα και τα προτερήματά της και για τα πράγματα που θέλει να κάνει στην συνέχεια. Και βέβαια για τον μεγάλο της έρωτα αυτή την περίοδο:

-Έχουν περάσει είκοσι χρόνια, που παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το συγκεκριμένο έργο στο θέατρό σας. Γιατί επιστρέφετε ξανά στον Τόμας Μπέρνχαρντ;

Καταρχάς, γιατί πιστεύω ότι το έργο αυτό είναι τώρα ανατριχιαστικά επίκαιρο, με όλα αυτά που γίνονται την Ευρώπη. Είναι πολύ περισσότερο επίκαιρο, από τότε που το παρουσιάσαμε πρώτη φορά. Δεύτερον, είχα πολύ μεγάλο ενδιαφέρον στο να ανεβεί με μεγαλύτερους σε ηλικία ηθοποιούς. Και αφού το αποφάσισα, διάβασα κάτι απίστευτο. Ο Κλάους Πάιμαν, ο σπουδαίος Γερμανός σκηνοθέτης είχε κάνει ακριβώς το ίδιο. Είκοσι 20 χρόνια μετά την πρεμιέρα του έργου το 1979, το ανέβασε ξανά με τους ίδιους πρωταγωνιστές. Το ευτυχές στη δική του περίπτωση ήταν ότι ήταν ζωντανοί όλοι. Στη δική μας περίπτωση, δυστυχώς ο Σοφοκλής Πέππας έχει φύγει. Έτσι κάναμε μια διαφορετική διανομή φέτος και είχαμε και έναν καινούργιο σκηνοθέτη. Στη θέση του Στάθη Λιβαθινού είναι σήμερα ο Νίκος Μαστοράκης.

Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας, 1999-2001
«Πριν την αποχώρηση» του Τόμας Μπέρνχαρντ Σκηνοθεσία: Στάθης ΛιβαθινόςΘέατρο Οδού Κεφαλληνίας, 1999-2001

-Πώς είναι να καταπιάνεστε με το ίδιο έργο, με τον ίδιο ρόλο μετά από τόσα χρόνια;

Είναι τρομερά ενδιαφέρουσα εμπειρία για τον ηθοποιό. Γιατί κι εγώ είμαι άλλη πλέον, και το κοινό είναι άλλο και η παράσταση είναι άλλη. Είναι λογικό να είναι και η δική μου προσέγγιση διαφορετική, γιατί έχω εμπειρίες άλλων είκοσι ετών. Πρόκειται καθαρά περί κάποιας άλλης. Και αυτή η ιδέα με ιντρίγκαρε πάρα πολύ.

-Πως λειτουργεί σήμερα το «Πριν την αποχώρηση»;

Το θέατρο έχει να κάνει καταρχάς με το παρόν. Απευθύνεται στην εποχή μας, γίνεται από σύγχρονους ηθοποιούς. Αυτή την έννοια έχει το θέατρο. Αυτό το συγκλονιστικό συμβαίνει: Μια παράσταση συμβαίνει εδώ και τώρα, μπροστά στα μάτια ενός κοινού που βιώνει τη σημερινή πραγματικότητα. Αυτό έχει από μόνο του μια μεγάλη δυναμική. Σε κάνει να σκέφτεσαι πολύ περισσότερα πράγματα και να τα βλέπεις διαφορετικά φωτισμένα. Έχουμε έναν άλλο σκηνοθέτη, οπότε μια διαφορετική οπτική, μια άλλη ματιά στο έργο. Αυτό που αναδύθηκε περισσότερο μέσα από την φετινή παράσταση, είναι ο βαθύς σαρκασμός του Μπέρνχαρντ, ο οποίος δεν χαρίζεται πουθενά και δεν αφήνει τίποτε όρθιο. Αυτό που έχει ιδιαίτερη σημασία είναι η συνάντηση με φίλους και αγαπητούς συνεργάτες. Είναι μια ευτυχής συγκυρία, από την οποία προκύπτουν νέα, ενδιαφέροντα πράγματα. Οι συναντήσεις αυτές σε πηγαίνουν πιο πέρα. Όπως λέω πάντα, το θέατρο είναι πληθυντικού αριθμού. Αυτό είναι που με ενδιαφέρει. Γι’ αυτό εξακολουθώ να κάνω θέατρο, αλλιώς θα πήγαινα σπίτι μου.

Elina Giounanli/nophoto.grElina Giounanli

- Βλέπουμε πολύ περισσότερο Μπέρνχαρντ τα τελευταία χρόνια στο ελληνικό θέατρο. Πού οφείλεται;

Επειδή ο Μπέρνχαρντ ήταν πολύ ακραίος, άγριος και πρωτοπόρος στην εποχή του, είναι λογικό να τον καταλαβαίνουν καλύτερα, κάποια χρόνια μετά. Ταιριάζει ταμάμ με την εποχή μας. Αναδεικνύει μοναδικά τα ζητήματα του φασισμού, της υποκρισίας, του μικροαστισμού που υπάρχουν γύρω μας. Το ίδιο συμβαίνει νομίζω και με τον Μπότο Στράους. Όταν τον είχαμε ανεβάσει εμείς πριν από 23 χρόνια, ενώ η παράσταση κατά τη γνώμη μου ήταν εξαιρετική, δεν είχε πάει καθόλου καλά. Δεν ήταν ώριμο το κοινό να τον δεχθεί. Ήταν από τις πιο ωραίες παραστάσεις που είχε κάνει ο Μίνως Βολανάκης.

Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας, 1995-96
«Ο χρόνος και το δωμάτιο», Μπότο Στράους, Σκηνοθεσία: Μ. ΒολανάκηςΘέατρο Οδού Κεφαλληνίας, 1995-96

-Τρία αδέλφια είναι οι πρωταγωνιστές του έργου. Ο Ρούντολφ και η Βέρα που ερμηνεύετε εσείς, είναι δύο τέρατα.

Εγώ πιστεύω ακράδαντα ότι η χειρότερη είναι αυτή. Η Βέρα. Γιατί ο Ρούντολφ είναι ναζί και τρελός. Η Κλάρα είναι μια αναρχική, ανάπηρη. Η Βέρα είναι που συντηρεί όλη τη νοσηρή κατάσταση, αυτό το άρρωστο αδελφικό τρίγωνο. Και αυτό το κάνει, γιατί είναι η πλέον ανήθικη ανάμεσά τους. Και αν θέλουμε να την αποδώσουμε με ακραίο και συμβολικό τρόπο, αντιπροσωπεύει τους απλούς μικροαστούς Γερμανούς, που μπόρεσαν να δημιουργήσουν και να συντηρήσουν το τέρας του ναζισμού. Είναι αυτοί που δεν ήθελαν να αλλάξει τίποτε. Που ήταν ευχαριστημένοι, που έβαζαν κάτω από το χαλί, οτιδήποτε φρικώδες γινόταν. Φτάνει στο ακραίο σημείο να κοιμάται με τον αδελφό της, για να του καλύπτει τις σεξουαλικές του ανάγκες. Η Βέρα δεν έχει καμιά ηθική. Συντηρεί με όλες τις δυνάμεις ένα κλειστό κύκλωμα, που δεν επιτρέπει σε τίποτε από έξω να εμφιλοχωρήσει και τίποτε να βγει προς τα έξω. Είναι ο ορισμός της άρρωστης οικογένειας. Στην οικογένεια άλλωστε συμβαίνουν συνήθως τα φρικτότερα εγκλήματα. Συντηρείται δηλαδή με ευλάβεια ένα δίκτυο άρρωστων σχέσεων και εξαρτήσεων που δεν επιτρέπει καμιά αλλαγή. Και γνωρίζουμε βέβαια ότι αυτό είναι κάτι πολύ σημερινό: ο συντηρητισμός, η αρρώστια και ο μικροφασισμός της καθημερινότητας.

Elina Giounanli/nophoto.grElina Giounanli

-Είναι σοκαριστική η καθημερινότητα, η απλότητα του φασισμού, όπως παρουσιάζεται στην παράσταση. Δεν απέχει πολύ και από διάφορες καταστάσεις που λαμβάνουν χώρα γύρω μας τα τελευταία χρόνια. Έχοντας μελετήσει τον μηχανισμό που ξεδιπλώνεται ο φασισμός στο έργο, τι σας σοκάρει στην ελληνική πραγματικότητα;

Όντως! Είναι τρομερό που η ελληνική πραγματικότητα δεν απέχει πολύ από τις καταστάσεις που σκιαγραφούνται στο έργο. Αυτό είναι που με ανατριχιάζει. Η απλότητα, η ευκολία του φασισμού. Ο τρόπος που ξεπηδά εκεί που δεν τον περιμένεις. Στην καθημερινότητά μας. Νομίζω ότι δεν θέλουμε να δούμε το τέρας στα μάτια, με αποτέλεσμα, να το αφήνουμε να γιγαντωθεί δίπλα μας. Να μας τρώει. Δεν δίνουμε καμιά σημασία. Μας ενδιαφέρει μόνο η δική μας ζωή, η δική μας καλοπέραση. Πιστεύουμε ότι αυτός ο φασισμός δεν θα χτυπήσει την πόρτα μας. Δεν θα μας ενοχλήσει. Νομίζω ότι όλα ξεκινούν από την παιδεία και τον τεράστιο φόβο που έχουμε προς τον Άλλο, προς οτιδήποτε διαφορετικό. Μπορεί να έχει γίνει κάποια πρόοδος στο πέρασμα των χρόνων, αλλά ο κόσμος γενικά που δεν προβληματίζεται, δεν έχει αλλάξει ουσιαστικά. Είναι έρμαιο του φόβου που του καλλιεργούν οι Άλλοι. Αυτό συμβαίνει με τους μετανάστες σήμερα. Κάποιοι νομίζουν ότι θα αλλοιώσουν την ελληνική ταυτότητα. Άλλοι ότι θα κλέψουν και θα σκοτώσουν. Δεν μπορούμε να κρίνουμε με αυτόν τον τρόπο αυτούς τους ανθρώπους που έχουν φύγει από τη χώρα τους, λόγω του πολέμου. Θεωρώ αδιανόητο να υπάρχουν σήμερα νέοι άνθρωποι που σκέπτονται με αυτόν τον τρόπο ή που ψηφίζουν Χρυσή Αυγή. Χάρηκα που δεν είναι πλέον στο κοινοβούλιο.

-Το ίδιο όμως δεν συμβαίνει και στην υπόλοιπη Ευρώπη;

Ακριβώς! Η άνοδος της ακροδεξιάς δεν είναι καθόλου τυχαία στην Ευρώπη. Αυτό που επικρατεί είναι η απόλυτη καχυποψία προς τον Άλλον. Τον βλέπουν ως εχθρό, που θέλει να εισβάλλει και να τους αλλάξει τον τρόπο ζωής τους, να διαταράξει την ησυχία τους. Πρέπει να αναλογιστούμε ότι όλοι οι άνθρωποι έχουμε κοινή μοίρα, είμαστε περαστικοί από αυτή τη ζωή! Δεν μπορούμε να σκεφτόμαστε με τέτοιο τρόπο για τους συνανθρώπους μας, που άφησαν τα πάντα πίσω τους, χωρίς τη θέλησή τους, για να βρουν ασφάλεια, για να ξεκινήσουν από την αρχή τη ζωή τους. Δυστυχώς συμβαίνουν χιλιάδες αντιδραστικά πράγματα σήμερα στην Ευρώπη και τον δυτικό κόσμο.

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ
Elina Giounanli/nophoto.grElina Giounanli

-Θέλω να επιστρέψουμε στον κόσμο του θεάτρου. Το θέατρό σας, εδώ στην Οδό Κεφαλληνίας συμπληρώνει 33 χρόνια. Έχετε εστιάσει απαρέγκλιτα σε ένα ποιοτικό ρεπερτόριο. Πώς βλέπετε το σημερινό θεατρικό τοπίο;

-Η κατάσταση έχει παραγίνει τα τελευταία χρόνια. Ένας σημαντικός συνάδελφος, ο Νίκος Χατζόπουλος έχει σχολιάσει εύστοχα την κατάσταση με έναν τρόπο που με εκφράζει απόλυτα: νέοι θεατρικοί παραγωγοί έχουν εισβάλλει στο ελληνικό θέατρο, νομίζοντας ότι θα βγάλουν λεφτά και έχουν αλλάξει ριζικά το τοπίο, τόσο όσον αφορά στην ιδιοκτησία θεάτρων, όσο και στα έργα που ανεβάζουν. Έχουν αποπροσανατολίσει εντελώς το κοινό, μέσα από βομβαρδισμό διαφημίσεων και έχουν διαμορφώσει ένα σκηνικό, όπου χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα. Παράλληλα, υπάρχει ένας υπερπληθωρισμός παραστάσεων. Νομίζω ότι το μέλλον θα την ξεράσει όλη αυτή την κατάσταση. Δεν μπορεί να συνεχιστεί κάτι τέτοιο επ’αόριστον.

-Φέτος είναι μια πολύ δύσκολη χρονιά για το θέατρο. Τα περισσότερα θέατρα είναι άδεια.

Τραγική χρονιά! Υπάρχουν πολλοί λόγοι που ο κόσμος έχει μαζευτεί και δεν έρχεται στο θέατρο: οι σειρές στην τηλεόραση, η οικονομική κρίση, αλλά και αυτός ο βομβαρδισμός παραστάσεων. Εμείς το παλεύουμε. Δεν μας καθορίζει το ταμείο και κάνουμε αυτό που θέλουμε. Τις περισσότερες φορές πετυχαίνουμε. Ευτυχώς μας στηρίζει το κοινό. Δεν μας φτύνει. Γι’ αυτό και αυτό το θέατρο κρατά τόσα χρόνια. Φέτος είναι μια δύσκολη χρονιά και για μας. Ελπίζω να μην συνεχίσει αυτή η κατάσταση. Ελπίζω να μην διαψευστώ. Αυτό που πιστεύω πάντα όμως είναι ότι μια καλή παράσταση θα βρει το κοινό της, τον στόχο της.

Elina Giounanli/nophoto.grElina Giounanli

-Ένα χαρακτηριστικό σας είναι ότι δεν εφησυχάζετε. Σας ενδιαφέρει να δοκιμάζετε νέα πράγματα και συνεργασίες με νέους ανθρώπους.

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Με ενδιαφέρουν, όπως σας είπα, οι συναντήσεις με ανθρώπους. Με ενδιαφέρει πολύ η νέα γενιά. Θεωρώ ότι η συνύπαρξη ανάμεσα σε έναν νέο και έναν μεγαλύτερο σε ηλικία καλλιτέχνη μπορεί να προσφέρει πολλά και στις δύο πλευρές και βέβαια και στον κόσμο. Η ανταλλαγή μπορεί να οδηγήσει σε μια γόνιμη μετατόπιση και των δύο πλευρών. Τέτοιο καθοριστικό ρόλο στη ζωή μου έπαιξε ο Μίνως Βολανάκης. Η μετατόπιση για μένα ήταν τεκτονική, μέσα από τη συνάντηση μ’ αυτόν τον σπουδαίο άνθρωπο. Η ανάγκη αυτή να αλλάζουμε, να προχωράμε, να εξελισσόμαστε είναι ζωτικής σημασίας για έναν ηθοποιό. Ο Μίνως έλεγε: «Στο θέατρο σου λένε συνέχεια τι είσαι. Το θέατρο όμως σου επιτρέπει να μην είσαι». Όπως επιτρέπει και στο κοινό να μην είναι κατά τη διάρκεια μιας παράστασης. Επίσης, ακόμη κι αν φαίνεται περίεργο, αναζητώ τον προβληματισμό, αναζητώ τις απαντήσεις στην τέχνη. Αυτό με κρατά ζωντανή. Όσο συνεχίζεις να έχεις ερωτήματα, τόσο συνεχίζεις να κάνεις αυτό το σπορ.

Elina Giounanli/nophoto.gr
«Γυάλινος Κόσμος» του Τενεσί Ουίλιαμς, Σκηνοθεσία: Δημήτρης Καραντζάς, 2018-2019Elina Giounanli/nophoto.grElina Giounanli

-Πώς γίνεται λοιπόν η επιλογή των έργων; Υπάρχει κάποιο πλάνο;

Το κάθε έργο είναι για μένα μια εμπειρία ζωής. Περισσότερο χρόνο είμαι στο θέατρο, παρά στο σπίτι μου ή αλλού. Μετά από κάθε εμπειρία βγαίνεις αλλιώς. Αυτό είναι που με οδηγεί. Δεν υπάρχει πρόγραμμα, ούτε πολυετές πλάνο. Είναι κάτι πολύ ουσιώδες για μένα. Όπως και το να μην προσέρχομαι στην παράσταση ως ηθοποιός. Γιατί αυτό με εμποδίζει να είμαι ανοιχτή και να δίνω πράγματα. Ο ρόλος είναι ο καταλύτης, που συνδέει με μοναδικό τρόπο τα πράγματα που έχει ο κάθε ηθοποιός ξεχωριστά. Γιατί με ποιον παίζω αν όχι με τον εαυτό μου σε κάθε παράσταση. Πρέπει να διαχειριστείς τα εφόδια σου, την εμπειρία σου, την κληρονομιά των προηγούμενων παραστάσεων που κουβαλάς. Όσο περνούν τα χρόνια, έχεις πολύ περισσότερα στοιχεία να πειραματιστείς, να χρησιμοποιήσεις. Υπάρχουν καταγεγραμμένα πράγματα μέσα μας, που όταν έρχεται η κατάλληλη στιγμή, αναδύονται, χωρίς να το ξέρουμε ή να το περιμένουμε πολλές φορές. Αυτή είναι η μαγεία του θεάτρου. Η έκπληξη που προκύπτει σε κάθε ρόλο που αναλαμβάνεις. Αυτό είναι που μου αρέσει. Γι’ αυτό και προσπαθώ να στήνω τέτοιες παγίδες στον εαυτό μου.

-Μετά από τόσα χρόνια στο σανίδι, υπάρχει ασφάλεια; σιγουριά;

Υπάρχει πολλή ανασφάλεια. Ποτέ στη ζωή μου δεν βγήκα στην σκηνή, αισθανόμενη ασφαλής. Γιατί κάτι παίζεται κάθε φορά. Αυτό το ρίσκο είναι που με ελκύει σ’ αυτή τη δουλειά. Χωρίς αυτό, δεν θα είχε κανένα ενδιαφέρον. Ο Μίνως Βολανάκης έλεγε το εξής: «Εκείνο που κυνηγάμε στο θέατρο είναι μια κατασκευασμένη αθωότητα». Είναι κάτι πάρα πολύ δύσκολο και χρειάζεται πολλή δουλειά και πολύ κόπο για να το πλησιάσεις. Εγώ αυτό κυνηγάω.

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ
Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας
Με τον Μίνωα ΒολανάκηΘέατρο Οδού Κεφαλληνίας

-Υπάρχουν πράγματα που δεν έχετε κάνει και σας απασχολούν; Και δεν αναφέρομαι μόνο στο θέατρο.

-Πάρα πολλά. Εδώ δεν έχω καταφέρει να πάω στην Νέα Υόρκη. Θέλω να πάω σαν τρελή! (γέλια)

-Είστε ένας άνθρωπος του προγράμματος. Πώς και δεν το έχετε κάνει μέχρι σήμερα;

Στις προσωπικές μου υποθέσεις είμαι εντελώς διαφορετική. Ο προγραμματισμός και η συνέπεια συνδέονται με το θέατρο. Για παράδειγμα, είμαι πολύ συνεπής με την ώρα. Το θεωρώ αγενές και φρικτό να είσαι ασυνεπής.

Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας, 2011-13
«Φόνισσα» του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, Σκηνοθεσία: Στάθης ΛιβαθινόςΘέατρο Οδού Κεφαλληνίας, 2011-13

-Αυτή η αυστηρή σχέση με τον χρόνο δεν σας ζορίζει όμως;

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Ναι! Πολύ! Είναι καταπιεστική γιατί θέλω να είμαι συνεπής και τέλεια με όλα.

-Τι σας βγάζει από το σπίτι σας;

Πολλά! Κοιτάξτε! Δεν είμαι σπιτόγατος. Δεν μου αρέσει καθόλου να μένω σπίτι, εκτός κι αν πρέπει να διαβάσω. Πάω βόλτες με φίλους. Μου αρέσει πολύ το σινεμά. Βγαίνω τα βράδια μετά την παράσταση.

-Τι σας απασχολεί περισσότερο αυτή την περίοδο;

Ο εγγονός μου! Είμαι ερωτευμένη μαζί του. Πεθαίνω, λιώνω, σβήνω για πάρτη του. Έχω καθαρά ερωτικά συμπτώματα. Δηλαδή μου λείπει πολύ. Έχω έντονη επιθυμία να τον δω. Τον σκέφτομαι συνέχεια.

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ
Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας, 2008-9
Η επίσκεψη της γηραιάς κυρίας του Φρίντριχ Ντίρενματ, Σκηνοθεσία: Στάθης ΛιβαθινόςΘέατρο Οδού Κεφαλληνίας, 2008-9

-Αυτά τα «συμπτώματα» δεν τα είχατε με τον γιο;

Όχι. Ήμουν πολύ μικρή όταν τον έκανα. Ήταν πολύ διαφορετικά τα πράγματα τότε. Βεβαίως τον λάτρευα, αλλά ήταν σαν παιχνίδι. Τώρα η σχέση με τον εγγονό είναι πολύ διαφορετική. Ίσως λόγω ηλικίας, ωριμότητας. Το θέμα γιαγιά έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον. Με τρελαίνει με την αθωότητά του, με το πώς ανακαλύπτει τον κόσμο. Από την άλλη πλευρά ανησυχώ πολύ γι’ αυτόν, εξαιτίας όλων αυτών που συμβαίνουν στον κόσμο μας, είτε λέγεται Τραμπ, είτε κλιματική αλλαγή, ή ένταση με την Τουρκία. Γιατί εγώ τη ζωή μου την έζησα. Δεν ξέρω σε τι κόσμο θα ζήσουν οι πολύ νέοι.

-Τι δεν έχει αλλάξει πάνω σας στο πέρασμα του χρόνου;

Ο ενθουσιασμός που έχω. Μια μεγάλη μανία να αναλύω και να ψάχνω τα πράγματα. Αυτά δεν έχουν αλλάξει. Ελπίζω όμως να έχω αλλάξει ως άνθρωπος. Οι γύρω μου μου λένε ότι έχω γίνει λίγο πιο σοφή, πιο συνετή στο πέρασμα του χρόνου.

-Ήσασταν ανυπόμονη;

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Ναι! Αυτό είναι το μεγάλο μου ελάττωμα: η τεράστια ανυπομονησία. Ακόμη και σήμερα. Και έτσι έκανα και επιπολαιότητες. Αυτό με οδηγεί κάποιες φορές να μην ακούω αυτό που μου λέει ο άλλος. Γιατί βιάζομαι και είμαι στην τσίτα. Και αυτό που με χαρακτηρίζει επίσης είναι ότι είμαι πολύ αφαιρετική: μου αρέσει η ουσία και όχι οι πολλές παράπλευρες πληροφορίες σε σχέση με ένα θέμα.

Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας, 2006-7
«Ο χορός του θανάτου» του Αυγούστου Στρίντμπεργκ, Σκηνοθεσία: Νίκος ΧατζόπουλοςΘέατρο Οδού Κεφαλληνίας, 2006-7

-Με τον εαυτό σας τα έχετε καλά;

Άλλοτε καλά, άλλοτε κακά (γέλια). Μερικές φορές αισθάνομαι ότι θα μπορούσα να είμαι λιγότερο σκληρή μαζί του, να είμαι περισσότερη τρυφερή. Πιστεύω κάποιες στιγμές ότι έχω άπειρες δυνατότητες. Ότι δεν θα κουραστώ, ότι μπορώ να κάνω τα πάντα. Υπερβάλλω όσον αφορά στις δυνάμεις μου.

-Είχε συνέπειες;

Ευτυχώς όχι. Την έχω βγάλει καθαρή μέχρι τώρα, γι’ αυτό και συνεχίζω να κάνω τα ίδια και να μην ακούω κανένα (γέλια). Με παρασύρει η επιθυμία μου για τα πράγματα. Το πείσμα μου.

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ
Elina Giounanli/nophoto.grElina Giounanli

-Αυτή είναι η αφετηρία;

Ναι! Ζω από την μεγάλη μου περιέργεια για τα πράγματα. Γιατί είναι έτσι αυτό που βλέπω και δεν είναι αλλιώς. Το διαφορετικό, το ανοίκειο με έλκυε πάντα. Μου κέντριζε την προσοχή. Αλλά για να αποκαλυφθεί σε σένα, πρέπει να υπάρξουν οι ανάλογες συνθήκες, τις οποίες πρέπει να δημιουργήσεις για να μπορέσεις στη συνέχεια να απολαύσεις τη χαρά της αποκάλυψης, μέσα από αυτή τη συνάντηση. Πρέπει να είσαι έτοιμος διαρκώς, εσωτερικά και εξωτερικά για αυτή τη συνάντηση. Να είσαι ανοικτός, έτοιμος να δώσεις και να πάρεις. Να ανταποκριθείς. Προϋποθέτει αρκετά πράγματα για να πετύχει. Πρώτα από όλα εμπιστοσύνη στον άλλον, σε αυτό που φέρνει, σε αυτό που κρύβει. Υπάρχει και μεγάλο ρίσκο βέβαια. Κάπως έτσι είναι και η πρόβα στο θέατρο. Δεν υπάρχει πιο ευάλωτη και πιο εκτεθειμένη στιγμή για τον ηθοποιό από την πρόβα. Μιλάω βέβαια για τους ηθοποιούς που είναι διατεθειμένοι να ανοίξουν, να δοκιμάσουν και όχι για αυτούς που έρχονται, γνωρίζοντας τα πάντα εκ των προτέρων και είναι σίγουροι και ασφαλείς.

-Σας ανησυχεί κάτι;

Αυτό που με νοιάζει και με ανησυχεί είναι οι άνθρωποι, που αγαπάω, να είναι καλά. Αυτό είναι το μόνο που μπορεί να με φοβίσει. Δεν με ανησυχεί που μεγαλώνω. Το βλέπω ως την κοινή μοίρα του κάθε ανθρώπου. Ως προς τον θάνατο, οφείλω να ομολογήσω ότι ακόμη κι εκεί έχω μια περιέργεια (γέλια). Δεν είμαι θρησκευόμενη. Ούτε πιστεύω ότι υπάρχει κάτι μετά. Τον αντιμετωπίζω αλλιώς, γιατί δεν πιστεύω ότι είναι στοιχείο της ζωής. Δεν αφορά τη ζωή. Είναι μια άλλη κατάσταση, που δεν μας αφορά ως ζωντανούς. Θα έρθει. Καλώς να ρθει. Αρκεί να μην υποφέρουμε.

Elina Giounanli/nophoto.grElina Giounanli

-Έχετε μια αίσθηση πληρότητας από τα πράγματα; Ή υπάρχει ένα αίσθημα έλλειψης;

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Δεν θα το έλεγα. Είχα μια πολύ γεμάτη ζωή. Βίωσα πολύ δυνατά πράγματα και στη προσωπική και την επαγγελματική μου διαδρομή. Ήταν ένα πολύ ωραίο ταξίδι που έχω περάσει υπέροχα. Και συνεχίζω να θέλω πράγματα. Ονειρεύομαι τις διακοπές μου το καλοκαίρι. Ονειρεύομαι μετά την παράσταση να πάω με φίλους σε μια ταβέρνα, να πιούμε κρασί και να μιλήσουμε περί ανέμων και υδάτων. Με αφορά πολύ ο γιος μου και η νύφη μου. Σκέφτομαι πολύ τον εγγονό μου. Θέλω να δοκιμάζω νέα πράγματα, νέες συνεργασίες. Πάνω από όλα θέλω να δοκιμάζω τον εαυτό μου. Όσο αντέχω βέβαια. Γιατί η περιέργεια δεν τελειώνει ποτέ.

-Το θέατρο τελειώνει κάποια στιγμή;

Δεν το αισθάνομαι ακόμη. Αν ρωτάτε την άποψή μου, θα σας έλεγα ότι δεν θα ήθελα να τελειώσει. Πιστεύω βαθιά μέσα μου ότι η φύση είναι σοφή. Με την έννοια ότι αν κάτι δεν το μπορείς, φτάνεις στο σημείο να μην το θέλεις. Υπάρχει ένα μέτρο δηλαδή. Αν δεν μπορώ να τρέξω, γιατί πονάω, δεν θα μπορώ να βρίσκομαι στην σκηνή. Το ίδιο και αν δεν μπορώ να μάθω τα λόγια ενός έργου. Αν αισθανθώ ότι συμβαίνει κάτι τέτοιο θα αποχωρήσω. Με θλίβουν βαθιά παραδείγματα ανήμπορων συναδέλφων που συνεχίζουν να παίζουν. Είναι πολύ στενάχωρο. Το θέατρο είναι σαν τον έρωτα. Είναι πανέμορφος. Σε τρελαίνει. Κάποια στιγμή όμως δεν θέλεις άλλο. Βαριέσαι. Θέλεις να ζήσεις αλλιώς.

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

«Πριν την αποχώρηση» του Τόμας Μπέρνχαρντ

Μετάφραση: Βασίλης Πουλαντζάς

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Σκηνοθεσία : Nίκος Μαστοράκης

Σκηνικά : Eλένη Μανωλοπούλου

Kοστούμια : Eλένη Μανωλοπούλου

Φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου

Ερμηνεύουν: Μπέττυ Αρβανίτη, Περικλής Μουστάκης, Σμαράγδα Σμυρναίου

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

INFO

Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας (Σκηνή Μπέττυ Αρβανίτη)

Κεφαλληνίας 16Α Κυψέλη, 210.883872

Ώρες παραστάσεων: Τετετάρτη 20.00, Πέμπτη-Σάββατο 21.00, Κυριακή 20.00

Τετάρτη-Πέμπτη-Παρασκευή 15 ευρώ, φοιτητικό-ΑμΕΑ 13 ευρώ

Σάββατο 18 ευρώ, φοιτητικό-ΑμΕΑ 15 ευρώ

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Κυριακή 16 ευρώ, φοιτητικό-ΑμΕΑ 13 ευρώ

Elina Giounanli/nophoto.grElina Giounanli
Κοινοποιήστε το άρθροΣχόλια

Σχετικές ειδήσεις

Γιώργος Τζιρτζιλάκης: «Η συλλογή του Νίκου Αλεξίου είναι ένα ημερολόγιο, το συναξάρι μιας δεκαετίας»

«Δάσος» & «Eternal you»: Δύο εξαιρετικές ταινίες τεκμηρίωσης στο 26ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσ/νίκης

Παναγιώτης Παπαφράγκος & Φιλ Ιερόπουλος: Οι Έλληνες σκηνοθέτες του Film Forward και οι ταινίες τους