Οι επιζώντες μιλούν
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗΟ εκτοπισμός και η εξόντωση των Ελλήνων Εβραίων ως τμήμα της εθνικοσοσιαλιστικής «Τελικής Λύσης» ξεκίνησε τον Μάρτιο του 1943 και ολοκληρώθηκε τον Αύγουστο του 1944. Συνολικά, 58.886 Εβραίοι της Ελλάδας βρήκαν τον θάνατο στα γερμανικά στρατόπεδα εξόντωσης.
Η Νίνα Κάμχι ήταν από τις τυχερές που κατάφεραν να επιβιώσουν της φρίκης και δηλώνει ότι είναι καθήκον της να μιλήσει για τα όσα έζησε.
«Με ρωτάτε γιατί πρέπει να σας μιλήσω. Πιστεύω ότι είναι καθήκον μου, είμαστε οι τελευταίοι επιζώντες. Όλοι όσοι γνώριζα από τη Θεσσαλονίκη, που είχαν τατουάζ με τους αριθμούς στο χέρι τους, που επέστρεψαν από κάποιο στρατόπεδο συγκέντρωσης, είναι όλοι νεκροί. Είμαστε οι τελευταίοι».
Η μεγαλύτερη εβραϊκή κοινότητα ήταν εκείνη της Θεσσαλονίκης. Τον Φεβρουάριο του 1943 οι Γερμανοί οδήγησαν όλους τους Θεσσαλονικείς Εβραίους σε γκέττο και σταδιακά τους εκτόπισαν στο στρατόπεδο του Άουσβιτς-Μπίρκεναου.
«Αυτά είναι τα τελευταία γράμματα πριν πιάσουν τους συγγενείς μου. Αυτό πιστεύω ότι είναι το τελευταίο με ημερομηνία 18 Μαρτίου 1943» ανέφερε η Νίνα Κάμχι.
Μπορεί να έχουν περάσει 75 χρόνια, αλλά για τους επιζώντες του Ολοκαυτώματος οι αναμνήσεις της ζωής, αλλά και του θανάτους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης των Ναζί δεν θα σβήσουν ποτέ.
«Τα γράμματα μου θυμίζουν τις τραγικές στιγμές που έζησαν οι άνθρωποι. Τος τραγικές ώρες πριν τους πιάσουν. Από εκεί και πέρα όλα είχαν τελειώσει. Τους χάσαμε. Επιβιβάστηκαν σε ένα τρένο και αυτό ήταν. Πήγαν στο Άουσβιτς» θυμάται με δάκρυα στα μάτια η Νίνα Κάμχι.
Με το πέρασμα των χρόνων το τατουάζ με τον αριθμό που τους έδωσαν στο Άουσβιτς έχει ξεθωριάσει, όμως οι εικόνες της φρίκης θα παραμένουν πάντα ζωντανές.