Δέσμευση εκπομπών C02 και επαναχρησιμοποίησή τους σε άλλους τομείς
Η τσιμεντοβιομηχανία είναι υπεύθυνη για το 6-8% των παγκόσμιων εκπομπών CO2. Πώς μπορούμε να βελτιώσουμε την κατάσταση; Οι ερευνητές σχεδίασαν και έκτισαν σ' αυτή την τσιμεντοβιομηχανία στο Βέλγιο, ένα πειραματικό εργοστάσιο για να βρουν απαντήσεις σ' αυτό το ερώτημα.
Το εργοστάσιο απασχολεί περίπου 180 εργαζόμενους. Παράγει περίπου 1.400.000 τόνους διαφορετικών τύπων τσιμέντου, από την ίδια πρώτη ύλη, τον ασβεστόλιθο. Αλλά αυτό έχει μεγάλο περιβαλλοντικό κόστος: «Εάν παράγουμε ένα τόνο τσιμέντου, παράγουμε 0,6 τόνους CO2. Αυτό το CO2 προέρχεται κυρίως από τις πρώτες μας ύλες. Οπότε πρέπει να δημιουργήσουμε τεχνολογίες που θα δεσμεύουν αυτό το CO2, ώστε να μην εκπέμπεται στο περιβάλλον και στον αέρα» αναφέρει ο Γιαν Τόιλερ, διευθυντής εναλλακτικών πόρων της τσιμεντοβιομηχανίας της Χαϊλδελβέργης.
Για την εύρεση τέτοιων τεχνολογιών, το εργοστάσιο συνεργάζεται με επιστήμονες του ευρωπαϊκού ερευνητικού πρότζεκτ Leilac. Το αποτέλεσμα είναι ένα εργοστάσιο ύψους 60 μέτρων, έναν πιλοτικός αντιδραστήρας που μπορεί να απορροφήσει ήδη το 5% των συνολικών εκπομπών CO2 του εργοστασίου: «Αυτό είναι ένα μοντέλο του. Υπάρχει ένας μεγάλος μεταλλικός σωλήνας που θερμαίνεται εξωτερικά στους 1.000 βαθμούς Κελσίου. Ρίχνουμε την πρώτη ύλη στην κορυφή και πέφτει αργά κάτω. Καθώς αυτό το υλικό θερμαίνεται, απελευθερώνει CO2. Και αυτό δεσμεύεται στην κορυφή» εξηγεί ο Ντάνιελ Ρένι, συντονιστής του πρότζεκτ.
Οι επιστήμονες υποστηρίζουν ότι η τεχνολογία αυτή απαιτεί ελάχιστες αλλαγές στην συμβατική αλυσίδα παραγωγής τσιμέντου του εργοστασίου. Επιτρέπει τη δέσμευση CO2, χωρίς τη χρήση επιπλέον χημικών. Υπάρχουν όμως διαφορετικές προκλήσεις που πρέπει να αντιμετωπιστούν: «Το υλικό πρέπει να μπορεί να κατεβαίνει στον αντιδραστήρα. Ρέει στον αντιδραστήρα, φτάνει στο κάτω μέρος και από εκεί μεταφέρεται στις άλλες μονάδες του εργοστασίου. Οι άλλες σημαντικές τεχνικές παράμετροι διασφαλίζουν ότι έχουμε μεγάλη θερμότητα στον αντιδραστήρα, και ότι τη χρησιμοποιούμε στα σωστά μέρη» τονίζει ο Τόμας Χιλς, μηχανικός της διαδικασίας από την Calix.
Ο στόχος είναι να μπορούμε να απορροφήσουμε όσον περισσότερο CO2 μπορούμε με τον πιο ασφαλή και ενεργειακά αποτελεσματικό τρόπο. Οι ερευνητές χρειάζεται να επιθεωρούν διαρκώς την ασφάλεια και την επάρκεια της διαδικασίας, τόσο στο ελεγχόμενο εργαστηριακό περιβάλλον αλλά και στον αντιδραστήρα: «Παίρνουμε την σκόνη πριν μπει και μετρούμε την ποσότητα του CO2, που εισέρχεται. Και μετά κάνουμε μέτρηση μετά το πέρασμά της από τον αντιδραστήρα. Η διαφορά είναι η ποσότητα που δεσμεύουμε» συμπληρώνει ο Τόμας Χιλς.
Οι επιστήμονες προσπαθούν τώρα να ενισχύσουν την τεχνολογία, ώστε να μπορούν να δεσμεύουν το 95% των παγκόσ_μιων εκπομπών CO2 των εργοστασίων και να αναπτύξουν νέα επιχειρηματικά μοντέλα κυκλικής οικονομίας: «Επειδή αναμένουμε να δεσμεύονται πολύ καθαρές ποσότητες CO2, με μερικά βήματα καθαρισμού, μπορούμε να τις χρησιμοποιούμε στην βιομηχανία τροφίμων. Μπορούμε να τις χρησιμοποιήσουμε στην καλλιέργεια φυτών, στη δημιουργία νέων καυσίμων, αλλά και σε υλικά που μπορούν να οδηγήσουν στη δημιουργία νέων προϊόντων»_ επισημαίνει ο Ντάνιελ Ρένι, συντονιστής του πρότζεκτ Leilac.
Η συγκεκριμένη τεχνολογία μπορεί να συμβάλει στο να πετύχουμε μείωση κατά 80% των εκπομπών CO2 στην Ευρώπη, μέχρι το 2050.