Η ανθρωπιστική οργάνωση κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για την κατάσταση στα νησιά - Πρόσφυγες και μετανάστες παραμένουν άστεγοι στην πλατεία Βικτωρίας
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗΑπό το 2008 έως σήμερα, οι «Γιατροί Χωρίς Σύνορα» φροντίζουν τους πρόσφυγες και τους μετανάστες που φτάνουν στη Λέσβο. Τους τελευταίους έξι μήνες, η ανθρωπιστική οργάνωση προσπαθεί να τους προστατεύσει και από τον COVID-19. Εκατοντάδες έχουν θερμομετρηθεί και υποβληθεί σε εξετάσεις. Όμως η μάχη αποδεικνύεται άνιση καθώς οι άνθρωποι αυτοί συνεχίζουν να ζουν σε άθλιες συνθήκες διαβίωσης.
«Περίπου 200 άτομα χρησιμοποιούν μια τουαλέτα ή 600 άνθρωποι έχουν μόνο ένα ντους. Στη Μόρια έχουμε εντοπίσει τουλάχιστον 925 με 1000 άτομα τα οποία ανταποκρίνονται στα κριτήρια ευαλωτότητας. Αυτά τα άτομα θα έπρεπε ήδη να έχουν απομονωθεί σε χώρους εκτός του καταυλισμού. Θα μπορούσαν να έχουν απομονωθεί εντός του καταυλισμού, εφόσον είχε δημιουργηθεί ένας μηχανισμός προστασίας. Όμως πέρα από αυτό, καταλαβαίνετε πως δεν είναι δυνατόν να ζητούμε από αυτούς τους ανθρώπους να κρατούν αποστάσεις ή να πλένουν συχνά τα χέρια τους. Πως να γίνει αυτό όταν δεν έχουν νερό;» υποστηρίζει η Χριστίνα Ψαρρά, Γενική Διευθύντρια των Γιατρών Χωρίς Σύνορα στην Ελλάδα.
Την ίδια ώρα, πολλοί από τους πρόσφυγες που εγκαταλείπουν τα νησιά συνεχίζουν να καταλήγουν άστεγοι στο κέντρο της Αθήνας. Τριάντα ημέρες μετά την χορήγηση ασύλου, οι πρόσφυγες δεν δικαιούνται οικονομικό βοήθημα και φιλοξενία σε camp ή διαμέρισμα. Στους δρόμους δεν υπάρχουν μέτρα προστασίας από τον COVID-19 και ο αγώνας για επιβίωση μοιάζει πιο σημαντικός από την δημόσια υγεία. Οι αρχές έχουν πολλές φορές απομακρύνει τους πρόσφυγες, όμως η πλατεία ξαναγεμίζει με κόσμο που συνεχίζει να έρχεται από τα νησιά του βορειοανατολικού Αιγαίου. Κάποιοι από τους πρόσφυγες που μιλούν στο euronews, δεν μπορούν να συγκρατήσουν τα δάκρυά τους.
«Φυσικά και νιώθουμε απροστάτευτοι από τον ιό. Όμως τι να κάνουμε; Από την Μόρια της Λέσβου, βρεθήκαμε άστεγοι σε μια πλατεία. Άλλα περίμενα όταν έφυγα από το Αφγανιστάν. Έχω τρεις κόρες στην πατρίδα μου τις οποίες και δεν ξέρω αν θα ξαναδώ. Όλοι μας έχουν ξεχάσει καιπραγματικά δεν ξέρουμε τι να κάνουμε...» υποστηρίζει με δάκρυα στα μάτια, η Μαγκχούλ Αλιζάντε, πρόσφυγας από το Αφγανιστάν.
«Δεν έχω έχω αρκετά χρήματα για να νοικιάσω σπίτι. Μας είπαν πως κοντά στην πρωτεύουσα, υπάρχει ένα προσφυγικό κέντρο και πως θα μας μεταφέρουν εκεί. Όμως έμαθα πως δεν έχει σκηνές και καθόλου χώρο. Θα πρέπει να κοιμηθούμε στο χώμα. Πως μπορούμε να μιλάμε για προστασία από τον ιό;» αναρωτιέται ο Χαμπίμπ Κουαντέρι, πρόσφυγας από το Αφγανιστάν.
Αυτή την στιγμή στην Ελλάδα, ζούνε περίπου 120.000 πρόσφυγες και μετανάστες, εκ των οποίων περίπου 25.500 στα νησιά του Αιγαίου. Εδώ και περίπου ένα χρόνο, οι αρχές έχουν μεταφέρει σημαντικό αριθμό ανθρώπων στην ενδοχώρα, όμως οι συνθήκες διαβίωσης στα νησιά παραμένουν εξαιρετικά δύσκολες.
«Κοινωνική αποστασιοποίηση και αξιοπρεπείς συνθήκες υγιεινής. Για τους πρόσφυγες που ζουν στα κέντρα της ενδοχώρας και των νησιών, τα παραπάνω αποτελούν πολυτέλεια. Από την πλευρά της, η κυβέρνηση υποστηρίζει πως λαμβάνει όλα τα απαραίτητα μέτρα ώστε να κρατήσει τον ιό μακριά από τα προσφυγικά κέντρα» μεταδίδει από την Αθήνα, ο δημοσιογράφος του euronews, Απόστολος Στάικος.