Διέσχισαν τα σύνορα με το Πακιστάν για να ξεφύγουν από τους Ταλιμπάν
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ«Έλαβα ένα γράμμα από τους Ταλιμπάν που έγραφε ότι αν δεν αφήσω τη δουλειά μου θα μου κόψουν το κεφάλι από το σώμα μου».
Ένας κάτοικος της Καμπούλ εξηγεί στο Euronews πόσο κινδυνεύει η ζωή του όσο παραμένει στο Αφγανιστάν, το οποίο ελέγχουν οι Ταλιμπάν.
Δεν αποκαλύπτει την ταυτότητα του, καθώς δούλευε για λογαριασμό των Αμερικανών.
Ο ίδιος κάτοικος της Καμπούλ λέει: «Ο φόβος των Αφγανών είναι αν οι Ταλιμπάν θα σεβαστούν την ελευθερία του λαού. Και αν οι Ταλιμπάν θα απελευθερώσουν ανθρώπους για να εκπληρώσουν τις κύριες φιλοδοξίες τους, αυτό είναι το κύριο ερώτημα».
Ο Μπασίτ και η Ράμπια από το Αφγανιστάν αποφάσισαν να μην περιμένουν.
Ο Μπασίτ, αιτών άσυλο, σημειώνει: «Δούλευα στην επαρχία Γκάζνι ως ηλεκτρολόγος μηχανικός. Όταν η τοπική κυβέρνηση κατέρρευσε και οι Ταλιμπάν κατέλαβαν τη χώρα, αγχώθηκα πολύ για τη γυναίκα μου επειδή είναι σχεδόν στο τέλος της εγκυμοσύνης της. Για την ιατρική φροντίδα της είχα μόνο 10.000 Αφγάνι μαζί μου. Τότε πήγα στον Κυβερνήτη της επαρχίας Γκάζνι για να ζητήσω μια επιστολή για να αποδεσμεύσω τον μισθό μου. Πήγα την επιστολή στους Ταλιμπάν αλλά αντί να αποδεσμεύσουν τον μισθό μου, με προειδοποίησαν ότι αν ξαναπήγαινα σε αυτούς, θα με σκότωναν».
Ο Μπασίτ μάζεψε τα λίγα πράγματα που μπορούσε να μεταφέρει και ξεκίνησαν ένα επικίνδυνο ταξίδι, διασχίζοντας τα σύνορα με το Πακιστάν.
Εκεί, αγωνίζονται να βρουν ραντεβού για να εγγραφούν ως αιτούντες άσυλο.
Μέχρι τότε, δεν έχουν κανένα δικαίωμα διαμονής ή ιατρικής βοήθειας, ενώ το δεύτερο παιδί τους αναμένεται να γεννηθεί πολύ σύντομα.
Ο Μπασίτ υπογραμμίζει: «Τόσο ο πρόεδρος Γκάνι όσο και οι Ταλιμπάν είναι εξίσου υπεύθυνοι για αυτό. Γιατί κανένας δεν μας βοήθησε. Ενώ εργαζόμασταν στην κυβέρνηση Γκανί, δεν αποδέσμευσε τους μισθούς μας και τώρα οι Ταλιμπάν δεν μας επιτρέπουν να λάβουμε τους μισθούς μας. Οι Ταλιμπάν μας προειδοποίησαν επίσης ότι δεν μπορούμε να ξεφύγουμε, γιατί υπηρετήσαμε το καθεστώς Γκάνι».
Όπως και πολλοί άλλοι Αφγανοί που έφτασαν τις τελευταίες ημέρες στο Πακιστάν, ο Μπασίτ και η Ράμπια δεν έχουν να πάνε πουθενά ούτε πατρίδα για να επιστρέψουν. Κοιμούνται όπως μπορούν μπροστά από το κέντρο εγγραφής, το οποίο δεν έχει αναγνωρίσει ακόμα ότι η υπόθεσή τους επείγει, ώστε να τους δεχθεί για συνέντευξη.
Αυτή θα είναι η τέταρτη νύχτα που θα περάσουν στον δρόμο.