Η ζωή για τις γυναίκες της Ουκρανίας άλλαξε άρδην από τη μια στιγμή στην άλλη
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗΗ Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας βρίσκει πολλές γυναίκες της Ουκρανίας να έχουν πάρει το δρόμο της προσφυγιάς.
Οι πρόσφυγες υπολογίζονται σε δύο εκατομμύρια έως τώρα. Οι μισές είναι γυναίκες.
Κρατώντας λίγα πράγματα στα χέρια, μαζί και τα παιδιά τους, αφήνουν πίσω τους μια ολόκληρη ζωή, για να ξεφύγουν από τον εφιάλτη του πολέμου.
«Τι μπορούμε να πούμε; Νομίζω ότι γενικά ζω ένα φρικτό εφιάλτη που συνεχίζεται. Θα ήμουν σε κάποιο είδος άρνησης εάν δεν υπήρχε η κόρη μου. Δε θα μπορούσα να βρω τα λογικά μου. Αφήσαμε τα πάντα πίσω, την οικογένειά μου, τους φίλους μου, όλα αυτά για τα οποία ζούσαμε, όλα μένουν πίσω», λέει με δάκρυα στα μάτια η Νατάλια Γκριγκορίγνιοβνα, που έγινε πρόσφυγας από το Ντόνετσκ της ανατολικής Ουκρανίας.
«Θα ήθελα να ευχηθώ οι γυναίκες να παραμείνουν δυνατές, να παραμείνουν ψύχραιμες και διατηρήσουν έναν υγιή τρόπο σκέψης. Είναι καλύτερο να σώσετε τη ζωή σας και να περιμένετε λίγο με ασφάλεια. Οι Ουκρανές γυναίκες διαθέτουν ισχυρό πνεύνα. Όλα θα πάνε καλά, έχουμε πίστη σε αυτό», υπογραμμίζει η Καταρίνα Πάβλοβνα, επίσης από την ανατολική Ουκρανία.
Πολωνία, Μολδαβία, Ρουμανία. Οι γυναίκες από την Ουκρανία αναζητούν σωτηρία σε αυτές τις χώρες.
Βρίσκονται στο πλευρό των δικών τους ανθρώπων, των ηλικιωμένων ή των μικρών παιδιών τους.
Κουβαλούν στους ώμους τους την ευθύνη να τους κρατήσουν στη ζωή.
«Ξέρετε, το να είμαι με το μωρό μου και να φύγω μακριά από την οικογένειά μου, τον άντρα μου, την αδελφή και τους γονείς μου, είναι πολύ σκληρό, διότι είμαι μόνη εδώ και δεν έχω στήριξη επίσης. Διότι η οικογένειά μου είναι ακόμα στο Κίεβο και ακόμη βιώνει τον πόλεμο», λέει η Ίρινα Οχριμένκο, από το Κίεβο, που τώρα μαζί με τον ενάμιση ετους γιο της αναζητούν καταφύγιο σε άλλη χώρα.
«Φέτος δεν σκέφτηκα καν την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας. Αυτές οι μέρες ήταν πραγματικά φρικτές», λέει ξεσπώντας σε λυγμούς η Αλίνα Ρουντάκοβα, που προέρχεται από τη Μελιτούπολη.