Κρυμμένοι σε καταφύγια και υπόγεια
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗΟι κάτοικοι της πόλης Μπούτσα περιγράφουν τις οδυνηρές καταστάσεις που έζησαν όσο διάστημα διήρκεσε η κατάληψη της πόλης τους από τις ρωσικές δυνάμεις.
«Οι πρώτες εκρήξεις ήταν πολύ ισχυρές. Τα τζάμια μας θρυμματίστηκαν. Αυτό ήταν το πρώτο σοκ. Βγήκαμε από το κτίριο διότι δεν καταλαβαίναμε τι είχε συμβεί. Δεν ξέραμε τί να κάνουμε και που να κρυφτούμε. Αν ήμασταν ασφαλέστεροι στα σπίτια μας. Ή αν αντιθέτως ήταν ασφαλέστερο να φύγουμε από το κτίριο το ταχύτερο δυνατόν. Ακούσαμε τον ήχο από τα ελικόπτερα, τα είδαμε, αλλά δεν μπορούσαμε να αντιληφθούμε τί συνέβαινε», λέει η Μαρία Κόζλοβα, κάτοικος της Μπούτσα.
Τις πρώτες μέρες η Μαρία πήρε τον γιο της και την μητέρα της σε ένα υπόγειο για ασφάλεια. Μετά από 12 ημέρες χωρίς νερό ηλεκτρικό και θέρμανση η 94χρονη Όλγα, που έχει επιβιώσει κι από την ναζιστική κατοχή άρχισε να χάνει την επικοινωνία με το περιβάλλον, λόγω του κρύου.
«Πίστεψα ότι από την στιγμή που έζησα μετά από έναν πόλεμο θα τα καταφέρω να ζήσω κι από άλλον έναν. Αλλά ήταν χειρότερα. Άρχισαν να κτυπούν φιλήσυχους πολίτες, διότι δεν μπορούσαν να φτάσουν στον στρατό. Άρχισαν να τους εκφοβίζουν. Βίαζαν κόσμο. Ήταν τόσο τρομακτικό. Δεν ξέρω καν πως κάποιοι κατάφεραν να επιβιώσουν. Μάλλον διότι ήταν τυχεροί ώστε να φύγουν λίγο νωρίτερα. Αυτοί είναι οι “αδελφοί μας”. Έχουμε παρόμοιες γλώσσες. Ποτέ μου δεν πίστευα ότι θα συμπεριφέρονταν έτσι. Κατέστρεψαν ολοκληρωτικά τα χωριά μας», λέει η Όλγα Κουζμένκο στην δημοσιογράφο του euronews Ανελίζ Μπόρζες.
Το μέγεθος της ολοκληρωτικής καταστροφής αποκαλύπτεται όσο οι ουκρανικές δυνάμεις ανακτούν τον έλεγχο εδαφών.
«Είναι συγκλονιστικό. Είναι τόσο δύσκολο να βλέπεις τα μέρη και τους δρόμους που γνωρίζεις να έχουν καταστραφεί. Θέλουμε να πάμε πίσω. Ξέρουμε ότι είναι δυνατόν να τα ξανακτίσουμε», λέει η Μαρία Κόζλοβα.
Αλλά η όποια επιστροφή θα αργήσει αφού μετά την περισυλλογή των σορών ακολουθεί η επόμενη επιχείρηση των ουκρανικών δυνάμεων.
Ο εντοπισμός ναρκών σε διάφορα σημεία της πόλης. Σύμφωνα με τις αρχές θα χρειαστούν τουλάχιστον πέντε εβδομάδες.
Τα τραύματα όσων έζησαν αυτήν την φρίκη πολύ μεγαλύτερο χρόνο, ίσως να μην ιαθούν και ποτέ.