Έλληνες και ξένοι καλλιτέχνες που συμμετέχουν στο 28ο Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας μιλούν στην κάμερα του Euronews για τις παραστάσεις που παρουσιάζουν στο Μέγαρο Χορού
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗΞεκίνησε την Παρασκευή 15 Ιουλίου το Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας. Ο θεσμός συμπληρώνει φέτος 28 χρόνια αδιάλειπτης παρουσίας στα πολιτιστικά δρώμενα της χώρας μας. Ο χορός έχει γίνει πλέον μέρος του DNA της μεσσηνιακής πόλης. Η διοργάνωση φιλοξενεί κάθε χρόνο σημαντικές ομάδες χορού και καλλιτέχνες από την Ελλάδα και το εξωτερικό.
Στο 28ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού παρουσιάζονται 26 παραγωγές από 11 χώρες. Πολλές από αυτές φιλοξενούνται στην Κεντρική Πλατεία της Καλαμάτας και είναι δωρεάν για το κοινό. Η ομορφιά είναι συνδετικός άξονας των φετινών παραστάσεων, όπως εξηγεί στην κάμερα του Euronews, η καλλιτεχνική διευθύντρια του θεσμού Λίντα Καπετανέα: «Η θεματική του φεστιβάλ Ωδή στην Ομορφιά είναι ο ιδανικός τίτλος για μας, για να συνειδητοποιήσουμε ότι η ομορφιά είναι αν όχι ο μοναδικός, ένας από τους τρόπους για να αντιμετωπίσουμε οτιδήποτε ερχόμαστε αντιμέτωποι ως το ακραίο αντίθετό της. Κάθε μορφή πράξης βίας ή λόγου, μεταξύ των ανθρώπων. Λέμε λοιπόν για φέτος ότι το φεστιβάλ υμνεί την ενσάρκωση της ομορφιάς. Γιατί για μας ομορφιά είναι η αγάπη, είναι η ευγένεια, η καλοσύνη, η αλληλεγγύη. Αυτό δεν είναι μόνο θεωρητικό, αλλά αναβλύζει μέσα από τις πράξεις των σωμάτων και τα λόγια των ανθρώπων μεταξύ τους».
Peeping Tom: «Triptych»
Η αυλαία άνοιξε φέτος με τους Peeping Tom, την πολυβραβευμένη ομάδα από το Βέλγιο, οι οποίοι παρουσιάζουν το «Triptych», ένα τρίπτυχο που αποτελείται από το «The missing door», «The Lost Room» και «The hidden floor».
Τρία κινηματογραφικά πλατό, τρία σκοτεινά δωμάτια, 8 εξαιρετικοί ερμηνευτές πρωταγωνιστούν στα τρία έργα σύντομης διάρκειας που δημιούργησε η βελγική ομάδα για το Nederlands Dans Theatre. Η Γκαμπριέλα Καρίτσο και ο Φρανκ Σαρτιέ, το χορογραφικό δίδυμο που κρύβεται πίσω από τους Peeping Tom, δημιουργούν για μια ακόμη φορά έναν απρόσμενο σκηνικό κι ερμηνευτικό περιβάλλον, όπου όλα ανατρέπονται και η πραγματικότητα παραμένει απατηλή. Προσκαλούν τους θεατές να ρίξουν μια κλεφτή ματιά σε έναν σκοτεινό κόσμο που λαμβάνει χώρα ένα θρίλερ και οι σχέσεις παραμένουν μετέωρες.
Η Ελιάνα Στραγκαπέντε είναι χορεύτρια της ομάδας: «Η παράσταση εστιάζει στη διαδρομή των χαρακτήρων του έργου, οι οποίοι αλλάζουν στους τρεις διαφορετικούς χώρους δράσης. Προσπαθούν να αποδράσουν, αλλά δεν τα καταφέρνουν. Είναι εγκλωβισμένοι στο συγκεκριμένο πλαίσιο-σκηνικό. Πρέπει να διαχειριστούν τις σχέσεις που αναπτύσσονται μεταξύ τους και με τα φυσικά στοιχεία, τον αέρα, την φωτιά και το νερό. Παράλληλα εκτυλίσσεται και μια συναισθηματική διαδρομή αυτών των χαρακτήρων».
Τι προσπαθούν να πετύχουν οι δύο χορογράφοι μέσα από τη δημιουργία αυτών των ευαίσθητων και παράλληλα ασταθών κόσμων; «Νομίζω ότι είναι ένα εσωτερικό ταξίδι. Είναι επίσης ένας τρόπος για να συνδεθούν οι χορογράφοι με το κοινό. Αντλούν στοιχεία από καθημερινές καταστάσεις, με τις οποίες μπορούμε να συνδεθούμε όλοι και στη συνέχεια ωθούν αυτή την πλοκή στα όρια, δημιουργώντας ένα σουρεαλιστικό σύμπαν. Καθώς τα όρια μεταξύ πραγματικότητας και σουρεαλισμού χάνονται, δίνουν όλο το περιθώριο στο κοινό, να δώσει τη δική του εξήγηση για το τι συμβαίνει επί σκηνής. Γι’ αυτό η πλοκή των τριών έργων είναι πολύ ανοικτή».
Ο Πάνος Μαλακτός είναι από την Κύπρο. Ανήκει στις «δυνάμεις» της ομάδας τα τελευταία χρόνια. Μίλησε στην κάμερα του Euronews για το συγκεκριμένο έργο: «Μοιάζει σαν να βρισκόμαστε πάνω σε ένα σκάφος. Η Γκαμπριέλα και ο Φρανκ προσπάθησαν να δημιουργήσουν ένα κινηματογραφικό σκηνικό. Έχουμε λοιπόν τρία τέτοια σκηνικά. Πάντα παίζουν με την έννοια της πραγματικότητας και τον σουρεαλισμό. Καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης, ρεαλισμός και σουρεαλισμός εναλλάσσονται. Πάντα εστιάζουν στο μυαλό κάποιου χαρακτήρα. Έχουμε λοιπόν τον πρωταγωνιστικό χαρακτήρα, την Λώρεν. Οτιδήποτε εκτυλίσσεται επί σκηνής, είναι σαν να βλέπουμε μέσα στο μυαλό της. Είναι σαν να κρυφοκοιτάμε τι συμβαίνει στο μυαλό της».
Πέρα όμως από τις απίστευτες χορευτικές δεξιότητες που απαιτούν οι παραστάσεις των Peeping Τοm, είναι αναγκαία και η ερμηνευτική δεινότητα των performer, όπως τονίζει η Ιταλίδα χορεύτρια:«Είναι πολύ απαιτητικό αυτό που έχουμε να κάνουμε. Είναι μια μεγάλη πρόκληση. Παράλληλα είναι όμως και μεγάλη απόλαυση, γιατί κάθε φορά είναι εντελώς διαφορετικό. Υπάρχει μια φρεσκάδα. Οι μικρές συνδέσεις που υπάρχουν μεταξύ των χαρακτήρων είναι αυθεντικές και αυθόρμητες. Αλλάζουν διαρκώς. Υπάρχει αρκετός αυτοσχεδιασμός με ξεκάθαρες όμως εντολές. Δεν βαριόμαστε ποτέ ως χορευτές. Οι παραστάσεις δεν είναι μόνο σωματικά εξαντλητικές αλλά και διανοητικά, γιατί πρέπει να είσαι έτοιμος κάθε λεπτό να μεταδώσεις στον κόσμο την ερμηνευτική σου πρόθεση. Γιατί αλλιώς είναι απλά κίνηση, για χάρη της κίνησης. Οι Peeping Tom όμως δεν εστιάζουν μόνο στην κίνηση».
Ραούφ ΡάμπερΛεγκς Γιασίτ, Μπριγκέλ Γκιόκα: «Neighbours»
Για πρώτη φορά στην ιστορία του, το Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας προχώρησε φέτος στην πρώτη διεθνή συμπαραγωγή του με το Sadler’s Wells, έναν από τους σημαντικότερους θεσμούς του σύγχρονου χορού στον κόσμο. Παρουσιάζει το «Neighbours», μια πολυεπίπεδη συνεργασία μεταξύ τριών καλλιτεχνών, του χορευτή του breakdance Ραούφ ΡάμπερΛεγκς Γιασίτ, του Μπριγκέλ Γκιόκα που ασχολείται με το σύγχρονο χορό και του μουσικού Ρουσάν Φιλιζτέκ. Ο πρωτοποριακός χορευτής του abstract breaking και ο διακεκριμένος ερμηνευτής του σύγχρονου χορού είχαν ως αφετηρία της συνεργασίας τους τη συνύπαρξή τους στην παράσταση «A Quiet Evening of Dance» του William Forsythe.
Η καλλιτεχνική διευθύντρια του Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, Λίντα Καπετανέα επισημαίνει: «Είναι ένα ντουέτο. Θα έχουμε ζωντανή μουσική από τον Ρουσάν Φιλιζτέκ. Έχουμε δύο διαφορετικούς χορευτές που προέρχονται από διαφορετικές τεχνικές χορού. Ο ένας έχει περισσότερο background στο κλασικό μπαλέτο, ενώ ο άλλος περισσότερη παιδεία στο animation και το hip hop. Έτσι γίνεται ένα πάντρεμα όχι μόνο δύο διαφορετικών ειδών χορού, δύο διαφορετικών τρόπων να κινηθείς στην σκηνή, αλλά κι ένα πάντρεμα της κουρδικής και της αλβανικής κουλτούρας».
Πιερτζόρτζιο Μιλάνο: «White out/ Η κατάκτηση του μάταιου»
Ο Πιερτζόρτζιο Μιλάνο και η ομάδα του ήρθαν στην Καλαμάτα με μια ευρηματική ιδέα, μια πρωτότυπη χορογραφική εμπειρία στις λευκές κορυφές. Το «White out/ Η κατάκτηση του μάταιου» είναι ένας φόρος τιμής σε όλους τους ορειβάτες που έχουν αναμετρηθεί με τα ανθρώπινα όρια, τα έχουν καταφέρει ή έχουν εξαφανιστεί, προσπαθώντας να ικανοποιήσουν τα όνειρα και τους στόχους τους. Στο έργο παρακολουθούμε τρεις ορειβάτες σε μια τριήμερη αποστολή σε κάποιο βουνό, τι συμβαίνει μεταξύ τους, τη μάχη τους με τις ακραίες καιρικές συνθήκες.
Ο δημιουργός της παράστασης αναφέρει:_«Το βασικό στοιχείο στην παράστασή μας είναι ο συνδυασμός του τσίρκου με τον χορό. Θέλαμε να μιλήσουμε για κάτι που δεν έχει να κάνει σε καμιά περίπτωση με το τσίρκο και το χορό. Έχει να κάνει με τον αλπινισμό, την ορειβασία. Αυτή ήταν η πρώτη μεγάλη πρόκληση, η βασική ιδέα, πίσω από τη συγκεκριμένη παράσταση». _
«Παράλληλα με αυτό, είχαμε τον στόχο, την επιθυμία να παρουσιάσουμε επί σκηνής τις ιστορίες ανθρώπων που αποφάσισαν να αφιερώσουν ολόκληρη τη ζωή τους στην ορειβασία. Αυτό που ήθελα να αναδείξω με το έργο μας είναι ότι όσοι έχουν βιώσει αυτές τις ιστορίες δεν είναι υπερήρωες ή υπεράνθρωποι. Είναι κανονικοί, φυσιολογικοί άνθρωποι που έχουν δοθεί ολοκληρωτικά σε αυτό που αγαπούν. Όπως είπατε, δεν υπάρχει happy end στην παράσταση, παρόλα αυτά όμως το μήνυμα που στέλνουμε την ίδια στιγμή είναι: αγκαλιάσετε αυτό που ονειρεύεστε και ακολουθήστε το μέχρι τέλους, όσο κόστος κι αν έχει για εσάς».
Η παράσταση που παρουσίασαν στην εναλλακτική σκηνή είναι αφιερωμένη στον κορυφαίο Έλληνα ορειβάτη, Αντώνη Συκάρη. Ο Ιταλός δημιουργός και performer της παράστασης μας εξηγεί: «Αυτό που με συγκίνησε πολύ είναι οι ιστορίες των ορειβατών είναι πολύ συγκεκριμένες, αλλά όλοι μπορούν να συνδεθούν με αυτές. Τα όνειρα, οι στόχοι, οι φιλοδοξίες που ξεχωρίζουν σ’ αυτές τις ιστορίες αποτελούν μέρος της ζωής όλων μας. Κάθε άνθρωπος έχει τη δική του πορεία, τη δική του αναζήτηση στη ζωή σε διαφορετικούς τομείς. Όλοι μας ερχόμαστε αντιμέτωποι με την επιθυμία να φτάσουμε σε ένα ανώτερο σημείο. Για κάποιους, αυτό μπορεί να είναι η κορυφή ενός βουνού, για άλλους μπορεί να είναι κάτι εντελώς διαφορετικό».
Εντιβάλντο Ερνέστο: «Brace»
Στο «Brace», ο Εντιβάλντο Ερνέστο αντλεί την έμπνευσή του από την αυτοκρατορία Μουενεμουτάπα, που απλωνόταν πριν πολλούς αιώνες, στην νότια Αφρική. Γίνεται ένας από αυτούς τους παλιούς πολεμιστές, κάνοντας ένα άλμα στο μέλλον. Συνομιλεί με τους προγόνους του καθώς είναι και ο ίδιος από την Μοζαμβίκη. Στόχος του σπουδαίου χορευτή και δασκάλου του χορού είναι να αναδείξει μια λιγότερο γνωστή πτυχή της ιστορίας της αφρικανικής ηπείρου. Μεταφέρει λοιπόν αυτόν τον σπουδαίο πολιτισμό της Αφρικής από το παρελθόν στο μέλλον:
«Θα δείτε μια μίξη δύο διαφορετικών εποχών. Υπάρχουν φουτουριστικά στοιχεία και στοιχεία που έχουν να κάνουν με την παράδοση. Τα ένωσα, αξιοποιώντας τους παραδοσιακούς χορούς στους οποίους έχω εκπαιδευτεί και το σύγχρονο χορό με τον οποίο ασχολούμαι τα τελευταία χρόνια. Ο συνδυασμός αυτών των δύο ειδών χορού, η ενέργεια και οι κινήσεις που έχουν, επηρέασε το τελικό αποτέλεσμα. Μελέτησα εκτενώς τον τρόπο που κινούνταν οι Μουενεμουτάπα και αποφάσισα να δημιουργήσω μια ιστορία επιστημονικής φαντασίας, με αυτούς ως πρωταγωνιστές. Είναι σαν να έρχονται στον πλανήτη Γη από κάπου αλλού, από έναν άλλο κόσμο. Προσγειώνονται λοιπόν στον κόσμο μας και προσπαθούν να προσαρμοστούν στο παρόν».
Για ποιο λόγο αποφάσισε να ασχοληθεί με αυτόν το παλιό πολιτισμό, που επηρέασε βαθιά τη χώρα του και την υπόλοιπη Αφρική; «Πιστεύω ότι η ιστορία εκείνης της εποχής δεν έχει γραφτεί σωστά. Υπάρχουν πολλά κενά. Δεν μπορώ βέβαια να ξαναγράψω την ιστορία, γιατί δεν ξέρω τι πραγματικά συνέβη τότε. Αποφάσισα λοιπόν να αλλάξω την εικόνα εκείνου του λαού, μέσα από αυτό το έργο. Τους έκανα λοιπόν να φτάνουν στην εποχή μας από το μέλλον, αντί από το παρελθόν. Και τους έκανα να φαίνονται παντοδύναμοι. Μοιάζουν με υπερήρωες».
Alexandra Waierstall: «Venus un/seen»
Στο «Venus un/seen», η Alexandra Waierstall δημιουργεί έναν συναισθηματικό μικρόκοσμο, όπου το γυναικείο σώμα προσπαθεί να ορίσει εκ νέου τον εαυτό του. Πρόκειται για ένα καινούργιο περιβάλλον, για μια νέα πραγματικότητα που διαμορφώνεται, στην οποία το σώμα πρέπει να ανταποκριθεί και να προσαρμοστεί.
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗΗ χορογράφος που ζει κι εργάζεται στο Ντίσελντορφ της Γερμανίας μας εξηγεί τι την απασχόλησε στο συγκεκριμένο σόλο, που ερμηνεύει η Karolina Szymura: «Είναι ένα έργο το οποίο εξελίχθηκε από το τρίο "ANNNA³. The Worlds of Infinite Shifts". Βασικά αυτό που ήθελα να κοιτάξω είναι πώς ένα σώμα βρίσκει τον εαυτό του σε καινούργιες συνθήκες, σε ένα καινούργιο περιβάλλον και πώς μπορεί να βρει ξανά τον προσανατολισμό του. Πάντα προσπαθώ να δω τα θέματα μέσα από το δικό μου οπτικό πεδίο ως γυναίκα. Προσπαθώ να διερευνήσω τη σχέση του σώματος με το περιβάλλον. Κρατώντας την εμπειρία και τη γνώση που εξελίξαμε με το τρίο, προσπαθώ να αντλήσω έμπνευση μέσα από το προσωπικό στοιχείο του κάθε ερμηνευτή. Να κάνω μια προέκταση (expansion) της δικής του παρουσίας και αντίληψης.
Γιατί έδωσε το συγκεκριμένο τίτλο στο έργο; «Είναι μια Αφροδίτη που τη βλέπουμε και δεν την βλέπουμε. Υπάρχει κάτι οξύμωρο. Εγώ έβλεπα την Αφροδίτη σαν ένα πλανήτη, τον οποίο προσέγγιζα με σεβασμό και προσοχή. Σαν να εισέρχομαι σε κάτι άγνωστο. Κι εγώ η ίδια όταν μπαίνω σε μια καινούργια διαδικασία, μπαίνω με τα μάτια κλειστά. Ήθελα λοιπόν να δώσω ένα τίτλο σ’ αυτό το έργο, που να κρατά λίγο από αυτό το μυστήριο και αυτή την πρόσβαση σε κάτι που βλέπουμε στον ουρανό. Από την άλλη πλευρά, είναι και μια θεά, που έχει να κάνει με τη γυναικεία φύση και το ένστικτο».
La Veronal: «Sonoma»
Η τελευταία παράσταση που φιλοξενείται στην κεντρική σκηνή του Μεγάρου Χορού, την Παρασκευή 22 και το Σάββατο 23 Ιουλίου είναι το «Sonoma». Πρόκειται για την πρόσφατη δημιουργία του Μάρκος Μοράου και της ομάδας του, La Veronal, που έχει ως πηγή έμπνευσης τον Λουίς Μπουνιουέλ. Μια ομάδα γυναικών χειραφετείται επί σκηνής, σε ένα έργο όπου κυριαρχούν ο σουρεαλισμός, η θεατρικότητα και η ανατροπή.
Περισσότερες πληροφορίες για τις παραστάσεις και το πρόγραμμα
