Ορισμένες γυναίκες την στηρίζουν, άλλες θέλουν γυναίκα στην εξουσία, όμως με πιο «ανοιχτές» απόψεις και άλλες θέλουν απλά μια σταθερή κυβέρνηση στη χώρα
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗΗ Ιταλία προσέρχεται στις κάλπες την ερχόμενη Κυριακή.
Και το ενδεχόμενο να αποκτήσει την πρώτη γυναίκα πρωθυπουργό είναι- σύμφωνα τουλάχιστον με τις δημοσκοπήσεις- ορατό.
Οι γυναίκες ψηφοφόροι πάντως εμφανίζονται διχασμένες στις απόψεις που εκφράζουν για την Τζόρτζια Μελόνι, την επικεφαλής του ακροδεξιού κόμματος Αδέλφια της Ιταλίας.
«Καταρχάς, πάντα μου άρεσε η Τζόρτζια Μελόνι, δηλαδή από τότε που άρχισα να ενδιαφέρομαι για την πολιτική. Μου αρέσει αυτό που εκφράζει, ο τρόπος που είναι πάντα στο πλευρό των γυναικών, έχει πάντα μια σκέψη για τις γυναίκες και είναι στην πραγματικότητα η μόνη γυναίκα που επιβεβαίωσε πραγματικά τον εαυτό της στην ιταλική πολιτική, παρόλο που δεν ήταν εύκολο», δηλώνει η ψηφοφόρος Λουκρίτσια Μάτσια.
Η Μελόνι αντιπροσωπεύει τις παραδοσιακές οικογενειακές αξίες.
Καταγγέλλει αυτό που αποκαλεί «λόμπι» της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, χλευάζει την έννοια της ρευστότητας των φύλων και υποστηρίζει την απαγόρευση της υιοθεσίας από ανύπαντρους από την Ιταλία.
Σε πλακάτ διαδηλωτών σε μια συγκέντρωση στην Ανκόνα μπορεί κάποιος να διαβάσει μεταξύ άλλων: «Μίσος εκπέμπεις και δεν με αντιπροσωπεύεις».
«Θεωρώ την Τζόρτζια Μελόνι μια πολύ δυνατή γυναίκα. Από αυτή την άποψη αναγνωρίζω τον εαυτό μου σε αυτήν, καθώς ψηφίζω κι εγώ. Ωστόσο, υπάρχουν πολλές πτυχές της εκστρατείας της, της νοοτροπίας της και της πολιτικής της στις οποίες δεν αναγνωρίζω τον εαυτό μου», λέει η νεαρή Άννα, φοιτήτρια μάρκετινγκ.
«Θα ήταν υπέροχο να δούμε μια γυναίκα να φτάνει σε έναν υψηλό ρόλο στην πολιτική, αλλά δεν εννοώ αυτή. Ίσως κάποια με ιδέες λίγο πιο ανοιχτές, λίγο πιο σύγχρονες», σημειώνει η Αλίς Ριμπόλι, ψηφοφόρος.
Σύμφωνα με δημοσκόπους, η Μελόνι προσελκύει ελαφρώς περισσότερους άνδρες από ό,τι γυναίκες ψηφοφόρους.
Άλλες γυναίκες πάλι υποστηρίζουν ότι δεν τους νοιάζει τόσο εάν θα αναλάβει γυναίκα ή άνδρας τα ηνία της χώρας, όσο το να υπάρξει μια σταθερή κυβέρνηση.
Μέσα σε τέσσερα χρόνια, η Ιταλία είχε τρεις διαφορετικές κυβέρνήσεις, συχνά αντιμαχόμενους συνασπισμούς, από όλο το πολιτικό φάσμα.