Αλεσάντρο Σιαρόνι: Το juggling και η ευθραυστότητα της ύπαρξης

Αλεσάντρο Σιαρόνι: Το juggling και η ευθραυστότητα της ύπαρξης
Από Γιώργος Μητρόπουλος
Κοινοποιήστε το άρθροΣχόλια
Κοινοποιήστε το άρθροClose Button
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Ο ιταλός χορογράφος και περφόρμερ Αλεσάντρο Σιαρόνι, έρχεται για πρώτη φορά στη χώρα μας για να παρουσιάσει δουλειά του. Στις 20 & 21 Ιουνίου, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών, στην Πειραιώς 260, θα έχουμε την ευκαιρία να δούμε το έργο του «UNTITLED_I will be there when you die» (2013).

Πρωταγωνιστές είναι τέσσερις performer που επιδίδονται σε ατελείωτα ζογκλερικά παιχνίδια με κορίνες και κινησιολογικά μοτίβα που μοιάζουν αέναα.

Το συγκεκριμένο έργο είναι το δεύτερο μέρος μιας τριλογίας, του τριετούς project «Will you still love me tomorrow». Το βασικό μοτίβο της παράστασης ξετυλίγεται μέσα από αδιάκοπα «περάσματα» (passing) – πετάγματα αντικειμένων μεταξύ των ζογκλέρ, τα οποία παραπέμπουν στην ευθραυστότητα της ανθρώπινης ύπαρξης. Το «passing» θεωρείται η κατεξοχήν δράση στο juggling η οποία εμπλέκει τον άλλον και μπορεί να συμβαίνει ταυτόχρονα από αρκετούς performer οι οποίοι δημιουργούν διαφορετικά σχέδια και τέμπο, και αποτελεί πλέον κοινό τόπο στην παγκόσμια τέχνη των ζογκλερικών.

Στόχος της παράστασης είναι να καταρρίψει τα κλισέ που παραπέμπουν στην τέχνη του τσίρκου και είναι αποτυπωμένα στην κοινή συνείδηση και να επιτρέψει την ανάδειξη τους, ως ιδιαίτερη γλώσσα. Η εξάσκηση, οι κανόνες, η πειθαρχία, η αφοσίωση και η συγκέντρωση είναι τα βασικά στοιχεία, που συνθέτουν την παράσταση, η οποία αποτελεί μια συγκινητική μελέτη πάνω στο χρόνο που περνά, αλλά και στη σχέση του ζογκλέρ με τα αντικείμενα της δουλειάς του.

Είχαμε την ευκαιρία να μιλήσουμε τηλεφωνικά με τον ιταλό δημιουργό Alessandro Sciarroni, λίγες μέρες πριν φτάσει στην Αθήνα, σε σχέση με το έργο που θα μας παρουσιάσει, αλλά και τα ζητήματα που θέλει να σχολιάσει μέσα από αυτή του τη δουλειά.

-Πέρσι ολοκληρώσατε το τριετές σας πρότζεκτ «Will you still love me tomorrow (Θα με αγαπάς ακόμη αύριο)». Το δεύτερο μέρος του είναι η παράσταση «Untitled_I will be there when you die (Άτιτλο_Θα είμαι εκεί όταν πεθάνεις)», που θα δούμε στην Αθήνα. Τι αφορά;

Το συγκεκριμένο πρότζεκτ ξεκίνησε το 2012 και ολοκληρώθηκε το 2015. Αποτελείται από τρία έργα. Το πρώτο ονομάζεται «Folks». Το δεύτερο που θα σας παρουσιάσουμε είναι το «Untitled_I will be there when you die (Άτιτλο_Θα είμαι εκεί όταν πεθάνεις)». Το τρίτο και τελευταίο έργο είναι το «Aurora (Αυγή)». Πρόκειται για μια τριλογία. Το κοινό στοιχείο των τριών έργων είναι ότι παίρνει κάτι που υπάρχει ήδη, μια τεχνική-πρακτική, την οποία μεταθέτω, την αποσπώ από το αυθεντικό της πλαίσιο. Τη μεταφέρω στη σκηνή, στο θέατρο. Στο πρώτο έργο, ασχολούμαι με τους φολκλορικούς χορούς από την Βαυαρία και το Τιρόλο, στο δεύτερο με τα παραδοσιακά ζογκλερικά και στο τρίτο με ένα άθλημα, το γκόλμπολ που παίζουν τυφλοί ή αθλητές με προβλήματα όρασης. Όλες αυτές οι πρακτικές, όταν βγουν από το αρχικό τους πλαίσιο, αποκαλύπτουν κάποια πράγματα σε σχέση με τα στερεότυπα και τα κλισέ, που συνδέονται με αυτές.

FOLK-S (trailer) from alessandro sciarroni on Vimeo.

-Στο δεύτερο μέρος που θα μας παρουσιάσετε, υπάρχει μια εξελισσόμενη δραματουργία, μία χορογραφία που να σχετίζεται με τις κορίνες και τα ζογκλερικά κόλπα;

Πριν ασχοληθώ με την συγκεκριμένη παράσταση, δεν είχα ιδέα τι κρύβεται στο συγκεκριμένο κόσμο, αλλά ούτε και πώς λειτουργεί γενικά το τσίρκο. Θυμάμαι μια βραδιά που έβλεπα μια παράσταση με ζογκλερικά, όταν συνειδητοποίησα ότι η συγκεκριμένη τέχνη και το τσίρκο δεν έχουν ως μόνο στόχο τη διασκέδαση του κοινού. Είναι μια πρακτική, στην οποία οι άνθρωποι που την εξασκούν είναι πολύ αφοσιωμένοι σ’ αυτό που κάνουν, ολοκληρωτικά προσηλωμένοι σ’ αυτό. Είναι κάτι που σου δημιουργεί συγκίνηση. Είναι μια πρακτική, ένα σύνολο κανόνων που έχουν να κάνουν με το διαλογισμό. Αυτό μου κίνησε την προσοχή.

-Τι αισθανθήκατε εκείνη τη βραδιά σε σχέση με τους ζογκλέρ;

Εκείνη τη βραδιά αντιλήφθηκα πόσες χιλιάδες ώρες εκπαίδευσης χρειάζονται οι συγκεκριμένοι performer, πόση μεγάλη θέληση πρέπει να έχουν. Ουσιαστικά παλεύουν εναντίον ενός στοιχείου, το οποίο δεν μπορούν να νικήσουν, να καταβάλλουν και αυτό είναι βαρύτητα. Ήταν η πρώτη φορά που είδα τον ζογκλέρ ως κάποιον που πρέπει να είναι εδώ και τώρα, ψυχή τε και σώματι. Με αυτόν τον τρόπο συνέδεσα την ζογκλερική με την τέχνη της performance και αποφάσισα να την μεταφέρω σε ένα θεατρικό χώρο για να αποκαλύψω όλες της τις ιδιότητες.

-Τι σας ενδιέφερε να αναδείξετε μέσα από τους επαγγελματίες που χρησιμοποιείτε στην παράστασή σας;

Όταν έκανα το κάστινγκ για να βρω τους επαγγελματίες που θα συμμετάσχουν στην παράσταση που ετοίμαζα, το πρώτο πράγμα που τους ζήτησα ήταν να επαναλάβουν τα νούμερα, τα κόλπα που κάνουν, μέχρι να γίνει κάποιο λάθος, μέχρι να τους πέσει ένα από τα αντικείμενα που χρησιμοποιούν. Όταν ξεκινούν το σόου, η τάση που έχουν είναι, αν πάει κάτι στραβά, να κρύψουν το λάθος που γίνεται, γιατί το νούμερο που εκτελούν πρέπει να είναι τέλειο. Εμείς αυτό που κάνουμε στην παράστασή μας είναι να δείχνουμε το λάθος που συμβαίνει, σαν κάτι που είναι μέσα στο παιχνίδι, στη διαδικασία που γίνεται. Απλά, όταν γίνεται ένα λάθος, παίρνουν μια ανάσα 30-40 δευτερολέπτων και μετά ξεκινούν ξανά το νούμερό τους. Με αυτό τον τρόπο δείχνουμε πώς τα ζογκλερικά είναι ένας τρόπος διαλογισμού. Παράλληλα μέσα από τα λάθη που γίνονται, σκιαγραφούμε την ευθραυστότητα αυτής της πρακτικής.

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

-Πέρα όμως από τους ίδιους τους performer και οι θεατές δεν μπαίνουν σε μια συνθήκη σκέψης και διαλογισμού, παρατηρώντας ένα θέαμα που βασίζεται σε επαναληπτικές κινήσεις, σε μια λούπα δράσεων, που σε ελκύει μέσα της;

Έτσι ακριβώς είναι και αυτό είναι που επιζητούμε με την παράστασή μας. Γιατί ο βασικός στόχος που έχω σε όλες μου τις παραστάσεις είναι να μοιραστούμε μια εμπειρία με το κοινό, να δημιουργήσω ένα κοινό βίωμα. Είναι πολύ σημαντικό για μένα λοιπόν οι καλλιτέχνες, οι performer μου να δημιουργήσουν επί σκηνής αυτό το κοινό βιωματικό πεδίο. Η επανάληψη των κινήσεων στην οποία αναφερθήκατε, δημιουργεί επίσης μια υπνωτιστική αίσθηση, ένα περιβάλλον στο οποίο βυθίζεται ο θεατής. Το ίδιο κάνουν και οι ζογκλέρ όταν ξεκινάει η παράσταση: ανεβαίνουν στη σκηνή, στέκονται ακίνητοι, χωρίς να κάνουν κάτι, με κλειστά μάτια για ένα δύο λεπτά, μέχρι να δημιουργηθεί η σωστή ατμόσφαιρα και να αισθανθούν ότι όλοι έχουν μπει στο κλίμα του έργου. Τότε ξεκινά ο πρώτος ζογκλέρ με το πρώτο αντικείμενο. Και στη συνέχεια μπαίνουν και οι υπόλοιποι. Μετά από λίγο, έχεις μπει τόσο μέσα, που δεν καταλαβαίνεις πόσος χρόνος έχει περάσει. Έχεις απορροφηθεί εντελώς. Αυτό είναι το πιο δύσκολο πράγμα που μπορεί να συμβεί σε μια παράσταση. Για μένα το καλύτερο κομπλιμέντο που μπορούν να μου κάνουν, όταν τελειώσει η παράσταση και έρθουν στα παρασκήνια είναι ότι δεν είδα απλά ένα έργο, αλλά μαγεύτηκα από αυτό, ξεχάστηκα εντελώς.

-Τι σας αρέσει στο juggling;

Αυτό που αρέσει σε μένα είναι το εξής: Παρόλο που θεωρούμε ότι αυτοί οι άνθρωποι κάνουν κάτι πολύ παράξενο και διαφορετικό, έχεις την αίσθηση πολλές φορές, ότι οποιοδήποτε κι αν είναι το στόρι ή τα κόλπα που κάνουν, σταδιακά όταν τους παρατηρείς, αρχίζεις να σκέφτεσαι τον εαυτό σου, τα θέματά σου, τα προβλήματά σου. Αυτό που συμβαίνει στην παράσταση ότι ο ζογκλέρ συμβιβάζεται κατά κάποιο τρόπο με τα λάθη του, σε βάζει να σκεφτείς τη δική σου τελευταία φορά που έκανες λάθος, που έπεσες, που γλίστρησες. Όλοι οι άνθρωποι κάνουμε λάθη. Πρέπει λοιπόν να συμβιβαστούμε με την ατελή μας φύση. Όσο λοιπόν νομίζεις ότι βλέπεις κάτι που δεν έχει καμιά σχέση με σένα επί σκηνής, τόσο αρχίζεις και καταλαβαίνεις ότι δεν είναι έτσι τα πράγματα: ανακαλύπτεις στοιχεία πολύ οικεία, πράγματα ή συμπεριφορές που σε αφορούν, μιλούν για σένα κι εσύ υιοθετείς.

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

UNTITLED I will be there when you die from Tandem Arras-Douai on Vimeo.

-Πώς ήταν η συνεργασία σας με τους ζογκλέρ;

Για μένα αυτή η εμπειρία ήταν πολύ δύσκολη. Αυτό που ένιωσα είναι ότι η συγκεκριμένη πρακτική εμπεριέχει μεγάλη μοναξιά. Συνήθως την αγάπη για τα αντικείμενα την ανακαλύπτει κανείς στην παιδική του ηλικία. Αυτό σε κάνει να αισθάνεσαι κάπως διαφορετικός από τους υπόλοιπους της ηλικίας σου, καθώς επικεντρώνεσαι σε κάτι άψυχο, που απαιτεί όλο το χρόνο σου και όχι σε κάτι ομαδικό, όπου χρειάζεται να αφουγκραστείς τι θέλουν οι άλλοι και να προσαρμοστείς σε ένα ομαδικό πνεύμα. Αυτό έχει λοιπόν ένα έντονο στοιχείο μοναξιάς, που σφυρηλατεί όσο περνούν τα χρόνια το χαρακτήρα, την προσωπικότητά σου, τις επιλογές που κάνεις. Και δεν αναφέρομαι βέβαια μόνο στις επαγγελματικές επιλογές. Μεγαλώνοντας λοιπόν αυτά τα παιδιά μπαίνουν σε κοινότητες με άλλα παιδιά που έχουν τα ίδια ενδιαφέροντα. Είναι και αυτά ζογκλέρ. Οι υπόλοιποι δεν μπορούν να καταλάβουν την πειθαρχία τους, την αφοσίωσή τους. Πολλές φορές δεν τους παίρνουν στα σοβαρά, γιατί δεν θεωρούν τα ζογκλερικά μια σοβαρή τέχνη. Αυτή η κοινότητα, όμως, βασίζεται στην ίδια βιωματική εμπειρία, έχει την ίδια σκοποθεσία, αισθάνεται τις ίδιες ανάγκες και ξέρει τι την διαφοροποιεί από τις υπόλοιπες. Αυτό δεν το αντιλαμβάνεσαι εκ πρώτης όψεως, όταν πας και βλέπεις μια παράσταση τσίρκου, γιατί νομίζεις ότι αυτό που κάνουν δεν έχει καμιά άλλη ουσία και στόχο πέρα από την ψυχαγωγία. Μετά καταλαβαίνεις ότι πίσω από όλα αυτά κρύβεται ένας ολόκληρος τρόπος ζωής, που έχει τεράστιο ενδιαφέρον.

-Τι είχατε στο μυαλό σας, όταν δώσατε αυτόν τον λυρικό, αρκετά συναισθηματικό τίτλο στην παράστασή σας: «Άτιτλο_Θα είμαι εκεί όταν πεθάνεις». Γενικώς οι τίτλοι των έργων σας είναι αντίστοιχοι…

Ίσως γιατί κι εγώ είμαι κάπως έτσι (γέλια). Οι τίτλοι μου έχουν λιγάκι ένα μυστήριο. Μερικές φορές δεν ξέρω καν πώς θα είναι το κομμάτι. Γι’ αυτό και στη συγκεκριμένη περίπτωση το ονόμασα «Άτιτλο». Δεν είχα στο μυαλό μου μια δυνατή έννοια, μια λέξη, που να περιγράφει αυτό που ήθελα να κάνω. Μετά μου ήρθε αυτή η φράση «Θα είμαι εκεί όταν πεθάνεις», που είναι ο στίχος ενός τραγουδιού του αμερικανικού συγκροτήματος My morning Jacket. Μου άρεσε πολύ. Δουλεύοντας με τους ζογκλέρ αντιλήφθηκα τι θα είναι εκεί, όταν πεθάνουν: θα είναι η πρακτική τους, η τέχνη τους, το juggling. Οι άνθρωποι αυτοί ανεβαίνουν στη σκηνή με τα αντικείμενά τους. Όταν τελειώσουν, κατεβαίνουν και τα παίρνουν κι αυτά μαζί. Αυτό λοιπόν που θα τους συντροφεύει σε όλη τους τη ζωή, που θα είναι δίπλα τους, θα είναι αυτά τα αντικείμενα. Είναι σαν να ομολογούν ζογκλέρ και αντικείμενα: «Θα είμαι μαζί σου για πάντα. Θα είμαι εκεί όταν πεθάνεις». Αυτή είναι η συναισθηματική πλευρά, γιατί το νόμισμα έχει και άλλη όψη, πιο επικίνδυνη και ασφυκτική: «Θα είμαι εκεί όταν πεθάνεις. Εγώ είμαι το πεπρωμένο σου. Δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς εμένα». Πρόκειται λοιπόν για κάτι που έχουμε μέσα μας κι αν δεν το διαχειριστούμε σωστά, μπορεί να είναι τρομακτικό και να μας πνίξει.

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

-Ετοιμάζετε κάτι καινούργιο αυτή την περίοδο;

Ο τίτλος του νέου πρότζεκτ που ετοιμάζω είναι «Turning». Περιλαμβάνονται διάφορα έργα. Μερικά που έχω ήδη κάνει και δύο που θα κάνουν πρεμιέρα, το ένα φέτος και το δεύτερο το 2017. Η ιδέα που υπάρχει πίσω από το κάθε έργο είναι το σώμα, που γυρίζει γύρω από τον άξονά του, που στροβιλίζεται, που στριφογυρίζει. Η πρεμιέρα του έργου είναι τον Σεπτέμβριο στην Λυών και είναι μια ομαδική χορογραφία για το Μπαλέτο της Όπερας της Λυών. Συμμετέχουν 9 χορευτές, οι οποίοι στροβιλίζονται, καθ’ όλη τη διάρκεια του έργου. Κάθε φορά που θα παρουσιάζεται θα έχει διαφορετικούς χορευτές, μουσικούς, συντελεστές. Το 2017 ετοιμάζω μια νέα βερσιόν αυτής της παράστασης, ένα σόλο κι εγώ θα είμαι ο ερμηνευτής.

SPOT #5 – Alessandro Sciarroni / Aurora | CENTRALE FIES _ Augmented Residency from Centrale Fies on Vimeo.

Άτιτλο Εργαστήριο για ζογκλέρ (Untitled_Juggling Workshop)

Εργαστήριο από τους ερμηνευτές της ομάδας: Lorenzo Crivellari, Edoardo Demontis, Victor Garmendia Torija, Pietro Selva Bonino.Το εργαστήρι απευθύνεται σε επαγγελματίες και ερασιτέχνες ζογκλέρ που επιθυμούν να μελετήσουν σε βάθος τις αρχές της τεχνικής του juggling και να την εφαρμόσουν σε δικές τους ατομικές ή ομαδικές συνθέσεις. Θα δοθεί ιδιαίτερη σημασία στις μεθόδους εκμάθησης και σε ασκήσεις που ενθαρρύνουν τη δημιουργική διαδικασία. Μερικά από τα θέματα που διερευνηθούν είναι: ρυθμός (ατομικός και ομαδικός), ισορροπίες και χειρισμός, έρευνα στη ρίψη και στην κίνηση του σώματος, αυτοσχεδιασμός και σύνθεση. Οι συμμετέχοντες πρέπει να έχουν τις δικές τους κορίνες. Όσοι δεν έχουν δικές τους κορίνες θα τις διαθέσει το Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου. Ο αριθμός συμμετεχόντων είναι περιορισμένος. Η γλώσσα εργασίας του σεμιναρίου θα είναι τα ιταλικά και τα αγγλικά.

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

19 Ιουνίου, 18:00 – 22:30 (με ένα μικρό διάλειμμα)

22 Ιουνίου, 10:00 – 13:00 & 15:00 – 18:00 – Πειραιώς 260

Κόστος 60 ευρώ / φοιτ. 40 ευρώ

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

«UNTITLED_I will be there when you die»

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Με τους: Lorenzo Crivellari, Edoardo Demontis, Victor Garmendia Torija, Pietro Selva Bonino

Ήχος & μουσική: Pablo Esbert Lilienfeld

Σχεδιασμός φωτισμών: Rocco Giansante

Τεχνικός μάνατζερ: Cosimo Maggini

Σύμβουλος δραματουργίας: Antonio Rinaldi, Peggy Olislaegers

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Έρευνα: Matteo Ramponi

Project curator & promotion Lisa Gilardino

Διεύθυνση παραγωγής: Marta Morico
Πρώτη παρουσίαση: Ανκόνα 17.7.2013

INFO

20-21 Ιουνίου

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Πειραιώς 260, Ώρα: 21.00

Τιμές εισιτηρίων: 20 Ευρώ, 10 Ευρώ( Φοιτ), 5 (Άνεργοι-Α.μεΑ.)

Πληροφορίες-εισιτήρια: http://greekfestival.gr/gr/events/view/alessandro-sciarroni-2016

Ακολουθήστε το euronews στα Ελληνικά στο Facebook και στο Twitter

Κοινοποιήστε το άρθροΣχόλια

Σχετικές ειδήσεις

Διεθνές Δικαστήριο: Ο λιμός στη Γάζα αρχίζει

Ιταλία: Δρακόντεια μέτρα ασφαλείας για τους εορτασμούς του Πάσχα

Πόλεμος στην Ουκρανία: Στους 50.000 οι αγνοούμενοι