Το Σπήλαιο: Ένα Ορατόριο για τον κόσμο της εικονικής πραγματικότητας

Το Σπήλαιο: Ένα Ορατόριο για τον κόσμο της εικονικής πραγματικότητας
Από Γιώργος Μητρόπουλος
Κοινοποιήστε το άρθροΣχόλια
Κοινοποιήστε το άρθροClose Button

Η Έλλη Παπακωνσταντίνου παρουσιάζει τη νέα της υβριδική παράσταση στο Θέατρο Τέχνης από τις 31 Ιανουαρίου μέχρι τις 11 Φεβρουαρίου

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Η Έλλη Παπακωνσταντίνου παρουσιάζει τη νέα παράσταση της, «Το Σπήλαιο», στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης από την Τετάρτη 31 Ιανουαρίου και για δέκα παραστάσεις. Με αφετηρία την ιστορία του Σπηλαίου, την περίφημη αλληγορία, που ξεδιπλώνεται στην πλατωνική «Πολιτεία», η σκηνοθέτις δημιουργεί μια όπερα, ένα ορατόριο αναζητώντας παραλληλίες και σημεία επαφής ανάμεσα στον κόσμο των δεσμωτών και των σκιών του Αθηναίου φιλοσόφου και το σύγχρονο κόσμο της εικονικής πραγματικότητας και των ψευδών ειδήσεων.

Στην Αλληγορία του **«Σπηλαίου» **(514 π.Χ. – 520 π.Χ.) ο Πλάτων βάζει τον Σωκράτη να περιγράφει μια ομήγυρη ανθρώπων που ζουν αλυσοδεμένοι μέσα σε ένα σπήλαιο και βλέπουν μόνο σκιές πραγμάτων, ζώων και ανθρώπων που τις παίρνουν για αληθινές. Μέσα από αυτή την ιστορία ο Πλάτων εξηγεί τη θεωρία των Ιδεών του, μιλά για την αλήθεια και το ψέμα, για τη χειραγώγηση των αισθήσεων, για το φως και το σκοτάδι, για το ρόλο της παιδείας.

Με τους στενούς συνεργάτες και μέλη της ODC Ensemble, τον εικαστικό Παντελή Μάκκα και τον μουσικοσυνθέτη Τηλέμαχο Μούσα, που υπογράφουν αντίστοιχα το εικαστικό περιβάλλον και τη μουσική σύνθεση, η ομάδα προτείνει μια νέα όπερα που αντλεί από μια μεγάλη γκάμα επιρροών: μοτίβα παραδοσιακής ελληνικής μουσικής, μπαρόκ μουσική, λουπαδόροι και θορυβικά τοπία συνυφαίνονται με τον απρόβλεπτο εικαστικό κόσμο των σκιών σε μια ποιητική παράσταση. Το τελικό αποτέλεσμα είναι ένα μεικτό θέαμα, μια νέα όπερα για 4 φωνές, σαντούρι, πιάνο και live electronics.

Ο Σταύρος Γιαγκούλης είναι ένας από τους περφόρμερ της παράστασης. Τα τελευταία δέκα χρόνια ζει στο Βερολίνο, όπου ασχολείται με την υποκριτική και την περφόρμανς. Μιλήσαμε για το πλατωνικό Σπήλαιο, για τη μεταφορά του στο σήμερα, τη σχέση με τον κόσμο της εικονικής πραγματικότητας, για τις πραγματικές, αλλά και τις πλαστές ανάγκες του σύγχρονου ανθρώπου, για το τι είναι αληθινό και τι είναι κατασκευασμένο. Μας έδωσε μια λεπτομερή εικόνα για αυτή την τρισδιάστατη μουσική ταινία που θα δούμε στο Θέατρο Τέχνης.

**-Τι σχέση έχει το Σπήλαιο του Πλάτωνα με τη σύγχρονη πραγματικότητα; **

Η αλληγορία του Πλάτωνα εκφράζει την διαχρονικότητα της «ανθρώπινης κατάστασης», του αγώνα δηλαδή του ανθρώπου να απαντήσει στα θεμελιώδη υπαρξιακά ερωτήματα «από που έρχομαι» και «που πηγαίνω». Η ζωή, ως συνειδητότητα, εκλαμβάνεται σαν την περιοχή της αναζήτησης της αλήθειας και της αρετής και φτάνει ως τον κενό χώρο του θανάτου. Είναι μια προβληματική που διαπερνά την ανθρωπότητα από την γέννησή της και εν προκειμένω καταγράφεται απ΄ τον Πλάτωνα μέσα από το έργο του. Είναι συγκλονιστικό όσο και αναπάντεχο το πόσο σύγχρονος είναι ο λόγος του σχετικά με την αγωνία του ανθρώπου που παλεύει με το φως και τη σκιά, τον εγκλεισμό και την απελευθέρωση, την αντανάκλαση και την άπλετη έκθεσή του στην πηγή του φωτός. Οι δεσμώτες του Πλάτωνα είναι οι σύγχρονοι άνθρωποι που διάγουν τον βίο τους μέσα στις ιδιοτελείς τους κατοικίες, στα μικρά τους οχυρά, μπροστά στις φωτεινές οθόνες δικτυωμένοι σε μια εικονική πραγματικότητα, με τους συνδαιτυμόνες τους και μοιράζονται κοινές αντιλήψεις που ανακυκλώνουν και αναμασούν έτσι ώστε να αισθάνονται ασφαλείς και ανενόχλητοι μέσα στις δοξασίες και τις ψευδαισθήσεις που οι ίδιοι έχουν ορίσει. Κινούνται σε κοινούς, επάλληλους κύκλους έχοντας δημιουργήσει και το βυθό και τον ορίζοντα. Μέσα σ’ ένα περιβάλλον αναερόβιο και στεγανό ευνοούν την τερατογένεση, εκλαμβάνοντας την ως φυσική ακολουθία του συσκοτισμένου κόσμου τους. Η πιο σημαντική όμως επισήμανση του Πλάτωνα είναι ότι το άτομο, ιδιωτικά είναι υπεύθυνο για την εύρεση της αρετής και της αλήθειας: η πορεία του προς το φως, είναι προσωπική υπόθεση του καθενός ξεχωριστά. Το «εδιζησάμην εμεωητόν» αφορά εξ’ ορισμού στον προσωπικό αγώνα, και δη έναντι στην κοινωνία. Αυτό το σημείο θεωρώ πως αποτελεί κομβικό σημείο στην διήγηση του Πλάτωνα και επίσης θεωρώ ότι στη σύγχρονη πραγματικότητα η ατομικότητα βάλλεται από παντού. Ως ιδιαιτερότητα, φύλο, σεξουαλικότητα, καταγωγή, ακόμη και ηλικία…

-Ποιο είναι το σπήλαιο σήμερα το 2018, 2500 χρόνια μετά; Ποιες είναι οι αντανακλάσεις και ποιες είναι οι σκιές σήμερα;

Το σπήλαιο είναι ο προσωπικός μας εφησυχασμός, η ανικανότητά μας να είμαστε δραστικοί και εναντιωμένοι σε ό,τι και όποιον μας καθιστά δυστυχισμένους και λιγότερους, σε όλα εκείνα που μας καθηλώνουν σε μια στατικότητα και αποδιοργανώνουν το κέντρο της ενέργειας και της δημιουργικότητάς μας, όλες εκείνες οι εφευρημένες φωνές που μας αποκοιμίζουν αντί να μας ξυπνούν από τον λήθαργο της μονοτονίας και της επαναληπτικότητας. Το σπήλαιο είναι η προσωπική συνθήκη τους καθενός μας όπου η διαλεκτική δεν κατέχει καμιά θέση και όλες οι πεποιθήσεις και τα πιστεύω προέρχονται από το θυμικό και άρα δεν προωθούν ούτε την αναζήτηση, ούτε τη γνώση, ούτε την θεμιτή έκθεση στο καινούριο, το πρωτόφαντο, το άγνωστο.

Ως αντανακλάσεις και σκιές σήμερα θα αναγνώριζα την γενική αίσθηση ότι πλήττεται η θεμελιώδη αρχή της ατομικής ελευθερίας του ανθρώπου να εκφράζει το είναι του όπως το αισθάνεται, ανεξαρτήτως φύλου, καταγωγής, σεξουαλικότητας, ηλικίας. Η τωρινή ιστορικότητα μας μαθαίνει την οπισθοδρόμηση, τον ρατσισμό, τον φασισμό, την ομοφοβία, την τρομοκρατία κτλ. Μέσα στο σπηλαιώδες αυτό κλίμα έρχεται ο λόγος του Πλάτωνα μα υπενθυμίσει ότι αυτό που έχει την μέγιστη σημασία και αποτελεί την μέγιστη ελπίδα για να αλλάξει το σκοτεινό τοπίο είναι ο προσωπικός, «γεμάτος πόνο» αγώνας του καθενός για την απόκτηση ή έστω έκθεσή του στο φως της αλήθειας και τής αρετής.

Είναι αιχμηρός όσο και παρήγορος ο λόγος του Πλάτωνα, όταν αναφέρεται στην έκβαση του δεσμώτη από το σκοτάδι στο φως. Είναι σαν ένας φίλος να σου ακουμπά τον ώμο και να σου κλείνει το μάτι, συγκαταβαίνοντας και προτρέποντάς σε να γευτείς την εμπειρία που ίσως σου αλλάξει τη ζωή. Σου υπενθυμίζει ότι δεν είναι εύκολη η κινητοποίηση προς την αλήθεια, προς την συνειδητότητα του Είναι, προς την αντιμετώπιση του εαυτού στο καθαρό φως. Βασικός παράγοντας της σπηλαιώδους αυτής κατάστασης σήμερα αποτελεί η εικονική πραγματικότητα μέσω του διαδικτύου και των «επικοινωνιακών μέσων» της, δηλαδή των εφαρμογών του, e-mail, facebook, snapchat, twitter, instagram και των porn sites.

-Πώς «μεταφέρετε» το Σπήλαιο στο σήμερα;

Η παράσταση λαμβάνει υπόψη τον προβληματισμό που σας ανέφερα και άρα δεν επιχειρεί να διαφωτίσει ούτε να καθοδηγήσει τον θεατή σε κανενός είδους λύση ή μέθοδο απόκτησης της αλήθειας. Παραθέτει απλά τα γεγονότα και καταθέτει τις προσωπικές κινητοποιήσεις των συμμετεχόντων, συνθέτοντας έναν καμβά προβληματισμού και διαλόγου.

-Πώς συνθέσατε το κείμενο της παράστασης; Πώς δουλέψατε την δραματουργία;

Η διαδικασία της σύνθεσης της διακειμενικής δραματουργίας ήταν μια εις βαθέων έρευνα και εξερεύνηση πηγών από την ιστορία, λογοτεχνία, φιλοσοφία, την σύγχρονη τέχνη, το διαδίκτυο, την ποίηση μέχρι την φυσική, την τεχνολογία και τα μαθηματικά. Ο καθένας και όλοι μαζί φέρναμε στο τραπέζι, διαβάζαμε, αναλύαμε και μοιραζόμασταν την κοινή αναζήτηση έκφρασης μιας κοινής αλήθειας, προσπαθώντας να φωτίσουμε όλες τις δυνατές πτυχές του θέματος. Έγινε ένας σταδιακός καταμερισμός των διαφόρων «περιοχών» εξερεύνησης κι έπειτα ακολούθησε η εκάστοτε διερεύνηση.

-Ποια ήταν η δική σου συμμετοχή στο «κείμενο» της περφόρμανς και ποιοι άλλοι συγγραφείς έχουν παρουσία;

Ένα χαρακτηριστικό μου ως προσωπικότητα και καλλιτέχνη είναι η αυτοσαρκαστική μου διάθεση ως στάση ζωής. Δεν παίρνω τον εαυτό μου στα σοβαρά και αναζητώ την χαρά που έχει ένα παιδί που ανακαλύπτει τον κόσμο σε ό,τι κάνω. Ειδικά όταν εργάζομαι σε ένα καινούριο έργο. Με αυτήν την έννοια, προσέγγισα διάφορα κείμενα που με ερέθιζαν και όξυναν την αντίληψη ως προς τον βασικό άξονα της παράστασης. Τελικά ένα από τα κείμενα που κρατήθηκαν είναι ένα απομαγνητοφωνημένο και σε ελεύθερη απόδοση στα ελληνικά από εμένα από την ταινία T2 Trainspotting. Αναφορικά άλλοι συγγραφείς που χρησιμοποιήθηκαν είναι οι G. Orwell, J. Winterson, Κ. Καβάφης, S. Kein.

**-Τι θα δούμε επί σκηνής; **

Ανθρώπους-Δεσμώτες που απελευθερώνονται και απελευθερωμένους που τυφλώνονται. Προσωπικότητες που αποκαλύπτουν στα μάτια των θεατών με ειλικρίνεια και συγκατάβαση ότι αυτό που ζούμε είναι μεν τρομαχτικό μα και αδιαμφισβήτητα γλυκό και συζητήσιμο. Περφόρμερς που χαλαρώνουν επί σκηνής γιατί δεν έχουν καμία διάθεση να αποδείξουν τις δεξιότητες τους.

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

-Πώς θα περιέγραφες την παράσταση; Είναι ένα ορατόριο; Μια όπερα;

Η παράσταση είναι ένα υβριδικό είδος επινοημένου θεάτρου. Δανείζεται στοιχεία από την όπερα, το ορατόριο, το documentary, το cinema, το interactive και τη συναυλία. Προέκυψε από τις διαφορετικές καταγωγές και εμμονές της ομάδας. Από αυτή την άποψη αποτελεί κάτι πολυσήμαντο για το κοινό. Χωρίς φόβο και χωρίς πάθος εξιστορεί με κάθε επιθυμητό μέσο και με μια διάθεση εορτασμού και χαράς την ιστορία του ανθρώπου που αναζητά την αλήθεια, χτυπιέται, υποφέρει, πονάει μα το ευχαριστιέται γιατί το ζει στο έπακρο. Ακόμη και αν αποτύχει.

-Η χρήση των διαφορετικών τεχνολογικών και καλλιτεχνικών μέσων στοχεύει σε τι; Πώς θα συνδεθεί ο θεατής με αυτό το μεικτό θέαμα;

Η τεχνολογία είναι πια το έτερον ήμισυ της ζωής του σύγχρονου ανθρώπου. Δεν θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για την έννοια του σπηλαίου χωρίς να αναφερθούμε και να παραστήσουμε επί σκηνής κομμάτια από την τρέχουσα εικονική πραγματικότητα. Αυτή η αναφορικότητα αποτελεί από μόνη της αναπόσπαστο μέρος της δραματουργίας. Είτε αυτοαναφορικά, είτε σαρκαστικά, είτε με τη μορφή ρεπορτάζ, είτε ως σκηνικό ή εικαστικό μέσο, η παρουσία της τεχνολογίας συνδέει τον θεατή με την έννοια της σκιάς και της αντανάκλασης του πλατωνικού σπηλαίου με το σήμερα. Η ουσία της ιστορίας είναι η ίδια, η ιστορικότητα επισημαίνει την ιδιότητα της λήθης, και η χρήση της τεχνολογίας το μέσο της απομάκρυνσης από τη φυσικότητα. Το ίδιο βέβαια ισχύει και στις ηχητικές επιλογές. ΄Όπως η εικόνα έγινε εικονικότητα, έτσι και η μουσική έγινε ηλεκτρονικός ήχος. Ο συνδυασμός παραδοσιακού και ηλεκτρονικού στην παράσταση έρχεται να δημιουργήσει έναν μουσικό καμβά που συνθέτει ένα είδος soundtrack της ζωής του σύγχρονου ανθρώπου.

-Τι είναι επινοημένο και τι πραγματικό σήμερα; Δεν αισθάνεσαι ότι σήμερα περισσότερο από ποτέ έχουν χαθεί οι διαχωρισμοί; Ότι είναι πολύ δύσκολο να διακρίνουμε τι είναι αληθινό και τι κατασκευασμένο;

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Σίγουρα η βατότητα του διαδικτύου έχει δημιουργήσει μια πλαστή πραγματικότητα λόγω θέσης, χρήσης και ισχύoς. Αυτό δημιούργησε και το λεγόμενο matrix, όπου τα όρια πραγματικού και εικονικού συγχέονται σε βαθμό που να μην είναι πια αναγνωρίσιμα. Από την κατασκευή μιας διαδικτυακής περσόνας μέχρι μιας πολιτικής είδησης, η προπαγάνδα έχει γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της διαδικτυακής ζωής. Η απόσταση μεταξύ του avatar και του φυσικού προσώπου πια δεν αποτελεί λόγο προβληματισμού μιας και στις μέρες μας η λογική του διαδικτύου καταρρίπτει, «εν μια νυκτί», ψυχολογικούς προβληματισμούς που τυχόν ευθύνονται για κοινωνικές επιπτώσεις και οδηγούν σε πολωμένες κοινωνικοπολιτικές θέσεις και απόψεις.

**-Εσύ πώς αντιμετωπίζεις όλη αυτή τη σχιζοφρένεια αυτής της κατασκευής που υπάρχει γύρω μας; Υπάρχει ένας τρόπος προστασίας; Μια μέθοδος άμυνας; Ή είμαστε χειροπόδαρα δεμένοι και βλέπουμε κι εμείς προβολές ζωής μπροστά μας; **

Παρόλο που διαχειρίζομαι το διαδίκτυο ως μέσο επικοινωνίας και συνδιαλλαγής, την τεχνολογία ως μέσω δημιουργίας και έμπνευσης, διατηρώ ένα μέγιστο κομμάτι ανέπαφο από αυτή μέσω της αναγνωστικής λειτουργίας, όπου η φαντασία και η σύνθεση αναζωπυρώνονται, μέσω της μουσικής, όπου τα συναισθήματα και οι προβληματισμοί αποκτούν φόρμα και γίνονται ήχοι και τραγούδια. Επιθυμώ να δημιουργώ τις συνθήκες, όπου αισθάνομαι ελεύθερος και αποδεσμευμένος να κάνω λάθη, να προκαλώ ατυχήματα και να δοκιμάζω απροσδόκητα και πρωτόφαντα πράγματα. Με τη διάθεση του παιδιού που ανακαλύπτει τον κόσμο. ΄Έχω μάθει να σέβομαι τις ανάγκες της έκφρασής μου και τελικά έτσι αναμετριέμαι με τον εαυτό μου και τον περιβάλλοντα κόσμο. Ο καθένας μας γνωρίζει ή τουλάχιστον θα ήταν γόνιμο να υποπτεύεται τι τον καθιστά στατικό και δέσμιο. Έπειτα υπάρχει το δύσκολο κομμάτι της αποδοχής. Όμως η συμφιλίωση με αυτό που μας πληγώνει επιφέρει γαλήνη. Κι αυτό είναι μια μεγαλειώδης στιγμή στη ζωή του καθενός. Το πως θα πράξει ο καθένας είναι προσωπική του υπόθεση.

-Υπάρχει απελευθέρωση; Μπορούμε να δούμε το φως; Υπάρχει έξοδος από την σπηλιά;

Ο καθένας μας έχει βιώσει στιγμές απελευθέρωσης. Είναι συναρτημένες στον ανθρώπινο βίο. Αλλιώς πεθαίνεις. Η διατήρηση των στιγμών αυτών στη βιωματική μνήμη και η επαναφορά τους ως γνώση και ωφέλιμη εμπειρία είναι που οδηγούν τον άνθρωπο σε μια συνειδητή αρμονία, σε ένα επίπεδο ύπαρξης όπου αντιλαμβάνεται την πρόοδο και ζει αρμονικά με τον βαθύτερο εαυτό. Με αυτήν την έννοια, διαγράφοντας δηλαδή μια συνειδητή πορεία ο καθένας μας κάνει τις επιλογές που τον καθορίζουν και τον ωθούν προς την έξοδο από την «σπηλιά» του. Κι από κει και μετά αρχίζουν τα πραγματικά δύσκολα..

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

**-Μετά τον Τραμπ και το Brexit, η λέξη που προστέθηκε στο βρετανικό λεξιλόγιο είναι η λέξη post truth. Ποια είναι η σημασία που της δίνεις εσύ; **

Καταρχάς πρέπει να ομολογήσω ότι αυτοί οι ετυμολογικοί νεωτερισμοί με αφήνουν παντελώς αδιάφορο. Θεωρώ ότι όταν κάποιος έχει παρακολουθήσει στοιχειωδώς την Ιστορία και την Πολιτική αντιλαμβάνεται το αγοραίο και πρόσκαιρο αυτών των νεολογικών ορολογιών. Για μένα η έννοια της «μετά-αλήθειας» δεν είναι τίποτε άλλο από το ψέμα αυτό καθαυτό. Η αλήθεια είναι η καρδιά του γεγονότος. Από τη στιγμή που αποκρύπτεται ή κατασκευάζεται ή νοθεύεται, δεν χρειάζεται κανείς πολύ κόπο να επεξεργαστεί το προϊόν, που προέρχεται από μια τέτοια νοθεία. Έχω την άποψη ότι ακόμη και ο μέσος όρος μπορεί να αντιληφθεί όταν κάτι που παρουσιάζεται ως ειδησεογραφία ή δημοσκοπικά νέα ή ρηξικέλευθα νέα είναι μια στοχευμένη προπαγάνδα και ένα ανελέητο ψέμα που στοχεύει στην παραπλάνηση της δημόσιας γνώμης. Απλά χρειάζεται κανείς να κινητοποιηθεί, να αναρωτηθεί, να ψάξει και να ζητήσει τις πηγές και τους ιθύνοντες. Λίγοι το κάνουν. Οι περισσότεροι επαναπαύονται στην ευκολία της προσφοράς και της πλησμονής του διαδικτυακού ιστού, το παραβλέπουν, πάνε παρακάτω, ενώ ήδη έχουν επηρεαστεί και διαμορφώσει άποψη από την έκθεσή τους στην ψεύτικη ή έστω αμφιλεγόμενη είδηση.

-Τελικά η ελληνική κοινωνία, είναι ένα σύνολο ανθρώπων που δίνει περισσότερη σημασία στα συναισθήματα και όχι στην αλήθεια;

Έχω γεννηθεί, σπουδάσει και ζήσει εκτός Ελλάδας τα περισσότερα χρόνια της ζωής μου. Εργάζομαι και ταξιδεύω το μισό χρόνο σε όλο τον κόσμο. Το κάνω από συνήθεια και ανάγκη. Θεωρώ αδιανόητο κάποιος να πεθάνει χωρίς να έχει επισκεφτεί, έστω, τον υπόλοιπο πλανήτη. Η συνύπαρξη με άλλους πολιτισμούς σε ενώνει με την πανανθρώπινη ανάγκη για αγάπη, αποδοχή και φιλία. Κυρίως όμως σου υπενθυμίζει ότι δεν είσαι ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος άνθρωπος που περνάει από αυτόν τον κόσμο: είσαι απλά ο απόλυτα ένας και μοναδικός. Στον τρόπο που σκέφτεσαι, δρας και διαχειρίζεσαι τη ζωή σου.

Η Ελλάδα είναι μια περίεργη συνύπαρξη Ιδέας και Χώρας. Είναι κυρίως η ιδέα μιας χώρας και όχι μια χώρα συγκροτημένη πολιτικά για να επιβιώσει. Το συναίσθημα και η αλήθεια είναι ένα μίγμα ελληνικότητας που έχει τις ρίζες του στην απαρχή της ποίησης και του πολιτισμού. Κανείς ποτέ δεν θα μπορέσει νομίζω να δώσει μια σαφή απάντηση, προς τα που από τα δύο κλίνει, αφού ως φορείς και μόνο της ελληνικής γλώσσας φέρουμε και διασπείρουμε τα σπέρματα αυτής της αρχέγονης καταβολής που μας συνδέει με την ιστορικότητα και το μέλλον. Κάπου στο ενδιάμεσο παρόντα χρόνο είναι που η αλήθεια, κι αυτό με πολύ κόπο και αφοσίωση μπορεί να αποκαλύψει τον εαυτό της... μέσα από μια μνήμη, μιαν ευχή, ένα τραγούδι ή ένα απρόσμενο φιλί. Το μόνο βέβαιο είναι ότι υπάρχει στη γραμματεία μας τόσος πλούτος που μια χούφτα αν αποκτήσουμε, φτάνει να πορευτούμε για την υπόλοιπη ζωή μας.

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

Concept/ Σκηνοθεσία/ Libretto: Έλλη Παπακωνσταντίνου

Μουσική Σύνθεση: Τηλέμαχος Μούσας

Δραματουργική συνεργασία: Στέλλα Ράπτη, Tanja Diers

Βοηθός Σκηνοθέτη: Κατερίνα Δρακοπούλου

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Video installations/ Real-time video και video-art: Παντελής Μάκκας

Shadow puppet designers: Τάσος Κώνστας/ Παντελής Μάκκας

Κατασκευή φιγούρων θεάτρου σκιών: Τάσος Κώνστας

Φωτισμοί: Ολυμπία Μυτιληναίου

Performers/Παίζουν οι: Σταύρος Γιαγκούλης, Αναστασία Κατσιναβάκη, Βιβή Πέτση, Μαριλένα Χρυσοχοΐδη

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Πιάνο, Μουσική Διδασκαλία: Αναστασία Κατσιναβάκη

Σαντούρι: Μαριλένα Χρυσοχοΐδη

Voice looper: Σταύρος Γιαγκούλης

Ηχοληψία: Σπύρος Δουκέρης

Φωτογράφοι: Karol Jarek, Ηλίας Μωραΐτης

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Διεύθυνση Παραγωγής: Κωνσταντίνα Αγγελέτου

Παραγωγή: ODC Ensemble

ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ

31 Ιανουαρίου 2018 – 11 Φεβρουαρίου 2018 Θέατρο Τέχνης – Υπόγειο, Αθήνα, Ελλάδα

4–6 Ιουλίου 2018 Φεστιβάλ BE, Birmingham, Μεγάλη Βρετανία.

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Αύγουστος 2018 Ααlborg Theater, Δανία 

Αύγουστος 2018 Copenhagen Operafestival, Δανία 

The Gate Theatre, Λονδίνο, Μεγάλη Βρετανία 

Operadagen Festival, Ολλανδία

H ODC Ensemble

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Η ODC Ensemble, μια διεθνώς αναγνωρισμένη ομάδα που δρα στο χώρο της σύγχρονης και πειραματικής τέχνης, έχει ιδρυθεί από τη σκηνοθέτιδα Έλλη Παπακωνσταντίνου. H ODC Ensemble δραστηριοποιείται στον χώρο της σύγχρονης τέχνης δημιουργώντας κυρίως υβριδικά έργα. Η ODC Ensemble εμπνέει και προκαλεί το κοινό με θεατρικές παραγωγές κλασσικών και σύγχρονων έργων. Οι παραστάσεις της έχουν παρουσιαστεί στο Φεστιβάλ Αθηνών, και έχουν χρηματοδοτηθεί από το Arts Council της Μεγάλης Βρετανίας και το Ίδρυμα Ελληνικού Πολιτισμού. Στο εξωτερικό έχουν παρουσιαστεί στα Όπερα του Καΐρου (Υπό την Αιγίδα του ΟΗΕ), Chashama Theatre, Times Square (ΝΥ, Η.Π.Α.), Φεστιβάλ Εδιμβούργου (1998 και 2004), (Μεγ. Βρετανία), Πανεπιστήμιο Princeton (Η.Π.Α.), LaMaMa E.T.C., (ΝΥ, Η.Π.Α.), Πρώτο Διεθνές Φεστιβάλ του Ιράκ, Operadagen Festival (Ολλανδία), Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας (επίσημα εγκαίνια), Neukollner OperBerlin, Musikteatertage Festival Vienna κ.α. Το 2016 η ODC Ensemble συμμετείχε στην PQ Quadrennial 2016 (CZ). Τον Ιούνιο του 2017 παρουσίασε την “Λουιζέτα, τα καμαρίνια μιας επανάστασης” σε συμπαραγωγή του Φεστιβάλ Αθηνών και Ελευσίνας Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης για το έτος 2021. Η Valetta 2018, Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης έχει αναθέσει στην ODC Ensemble την πραγματοποίηση παράστασης με τίτλο «Casino Baroque”.

Το 2011, η ODC Ensemble σύστησε ένα χώρο συλλογικής έκφρασης, δικτύωσης καλλιτεχνών και πολιτών, μια θερμοκοιτίδα σύγχρονης τέχνης το «ΒΥΡΣΟΔΕΨΕΙΟ», το οποίο και διηύθυνε μέχρι το 2016. Σήμερα, πρωτοστατώντας στη διεθνή δικτύωση, συμμετέχει ως partner σε τρία Creative Europe προγράμματα: Business Models for Culture (2016-2020), Europe Grand Central (2016-2018), Polar Circle (2017-2020). Είναι μέλος των διεθνών δικτύων Trans Europe Halles και IETM. 

Η τελευταία της παράσταση, Revolt AthenΣ παρουσιάστηκε μεταξύ άλλων στα φεστιβάλ: Acco Festival – Ισραήλ, Operadagen Festival – Ολλανδία, Neukoellner Oper – Γερμανία, Musikteater Festival – Αυστρία, Faki Festival – Κροατία, BE Festival for the REP – Μεγάλη Βρετανία, Antik Theatre – Ισπανία και Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου.

**
**

INFO

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν – Υπόγειο

Πεσμαζόγλου 5, Τηλέφωνο ταμείου: 2103228706

Ώρες Παραστάσεων:

Τετάρτη 31 Ιανουαρίου στις 20:00

Πέμπτη 1, Παρασκευή 2, Σάββατο 3 Φεβρουαρίου στις 21:15

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Κυριακή 4 Φεβρουαρίου στις 20:00

Τετάρτη 7 Φεβρουαρίου στις 20:00

Πέμπτη 8, Παρασκευή 9, Σάββατο 10 Φεβρουαρίου στις 21:15

Κυριακή 11 Φεβρουαρίου στις 20:00

Κοινοποιήστε το άρθροΣχόλια

Σχετικές ειδήσεις

«Βαθύς Αναστεναγμός»: Απολογισμός ζωής γύρω από ένα τραπέζι

13 τραγούδια και μια αδελφοκτονία στο Θέατρο Τέχνης

Η Ρένη Πιττακή, ο κόσμος του Ίψεν και το Θέατρο Τέχνης