Ο Τέρι Γκίλιαμ παρουσιάζει για δεύτερη φορά στη σκηνή την όπερα του Μπερλιόζ, στην Όπερα της Βαστίλης.
Ένας θρύλος στο Παρίσι: Ο Τέρι Γκίλιαμ παρουσιάζει για δεύτερη φορά στη σκηνή την όπερα του Μπερλιόζ, αυτή τη φορά εδώ, στην Όπερα της Βαστίλης. Όπως και στα έργα του, όπως το «Brazil», δημιουργεί μοναδικά ονειρικά τοπία και περιβάλλοντα.
O εμβληματικός σκηνοθέτης, σεναριογράφος και κωμικός μας παρουσιάζει το όραμά του.
_«Στις ταινίες, βρίσκομαι πάντα εκεί με την κάμερα, πολύ κοντά στη δράση. Εδώ, δουλεύω με τη Λία Χάουσμαν, η οποία σκηνοθετεί μαζί μου και μου έχει διδάξει τα πάντα. Τα λίγα που γνωρίζω για την όπερα, μου τα δίδαξε εκείνη. Είναι εκεί έξω, εργάζεται με τους τραγουδιστές στη σκηνή. Εγώ κάθομαι πίσω και το παρατηρώ, κάτι που δεν μπορώ να κάνω στην ταινία γιατί είμαι μέσα στη δράση όλη την ώρα. Το πιο δύσκολο κομμάτι είναι στην ταινία: δεν έχουμε χρόνο να κάνουμε πολλές πρόβες, απλά βγαίνουμε έξω και γυρίζουμε τη σκηνή, ενώ η κάμερα γράφει...Εδώ γίνονται πρόβες για κάποιους μήνες, κάτι που δυσκολεύομαι πολύ να συνηθίσω. Οι ρυθμοί εδώ είναι διαφορετικοί για μένα»_, εξηγεί ο Τέρι Γκίλιαμ και προσθέτει:
_«Δεν χρειάζεσαι μόνο καλούς τραγουδιστές, αλλά και καλούς ηθοποιούς. Είναι πολύ σημαντικό, γιατί διαφορετικά οι χαρακτήρες δεν ζωντανεύουν και προσπαθούμε να τους σταματάμε από το να τραγουδούν στο κοινό, προσπαθούμε να τους κρατήσουμε στη σκηνή. Αν είσαστε ερωτευμένοι, επικεντρωθείτε στο άτομο με το οποίο είσαστε ερωτευμένοι. Μην πείτε στο ακροατήριο, «Γεια σου, αγάπησέ με». Κάντε το να σας αγαπήσει»_.
Ο Τέρι Γκίλιαμ αναλύει τι χρειάζεται για να γίνει κάποιος καλός καλλιτέχνης:
«Πρέπει να είσαι πολλά διαφορετικά πράγματα. Πρέπει να έχεις πάθος, να έχεις όνειρα, να έχεις αντοχή, να είσαι σε θέση να ελέγχεις καταστάσεις και αντικείμενα. Αυτό πιστεύω ότι είναι η τέχνη, η σύγκρουση μεταξύ του ελέγχου και της φαντασίας. Αν αυτά τα δύο λειτουργούν καλά, μπορείς να μεγαλουργήσεις. Και δίνεις μάχη με τον εαυτό σου όλη την ώρα όταν κάνεις τέχνη, γιατί πρέπει να είσαι ο πιο δριμύς κριτής του εαυτού σου, αν θέλεις να είσαι καλός. Μισείς αυτό που κάνεις τη μια στιγμή και το λατρεύεις την επόμενη» και καταλήγει λέγοντας:
«'Ο,τι κάνω, ταινίες, όπερα, το μισώ όσο το απολαμβάνω κιόλας. Είναι μια πολύ λεπτή γραμμή. Προς το παρόν, δεν έχω σχέδια. Βασικά δεν έχω καθόλου σχέδια στη ζωή μου αυτή τη στιγμή, γιατί όταν τελειώνεις κάτι, ο κόσμος σου καταρρέει. Όταν εργάζεσαι, δημιουργείς έναν κόσμο. Αυτός ο κόσμος υπάρχει και κυριαρχεί στη ζωή σου.Όταν τελειώνει, είναι σαν τα σκηνικά. Όλα εξαφανίζονται, τα φώτα σβήνουν, και είσαι σε μια μαύρη τρύπα, κάτι σαν το δωμάτιο στο οποίο είμαστε αυτή τη στιγμή».