Ο Γιώργος Παπαγεωργίου σκηνοθετεί τον «Επιθεωρητή» του Γκόγκολ στο θέατρο Skrow στο Παγκράτι
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗΟ Γιώργος Παπαγεωργίου «παίζει» σε τρία θεατρικά και ένα μουσικό «ταμπλό» αυτή την περίοδο. Επαναλαμβάνει τον «Αρίστο», μία από τις καλύτερες θεατρικές δουλειές της περσινής σεζόν στο θέατρο του Νέου Κόσμου, πρωταγωνιστεί στο εξαιρετικό «Ξύπνα Βασίλη» του Άρη Μπινιάρη στο Εθνικό Θέατρο και παράλληλα σκηνοθετεί το κλασικό έργο του Νικολάι Γκόγκολ, «Ο Επιθεωρητής» στο Skrow. Παράλληλα, δεν αργούν οι εμφανίσεις του με το συγκρότημά του, τους Polkar στον Σταυρό του Νότου.
Στον «Επιθεωρητή», πέντε ηθοποιοί και ένας μουσικός επί σκηνής, μας διηγούνται την γνωστή ιστορία του Ρώσου απατεώνα Χλεστιακόβ και την έλευσή του στη μικρή επαρχιακή πόλη της Ρωσίας. Στο πρόσωπό του, οι κάτοικοι της πόλης βλέπουν έναν μεγάλο σωτήρα και οραματίζονται ένα σπουδαίο μέλλον. Για μία ημέρα και οι δύο πλευρές ζουν ένα όνειρο που γίνεται πραγματικότητα.
Η πρόσφατη πρεμιέρα του έργου μας έδωσε την ευκαιρία να κουβεντιάσουμε για τη φετινή γεμάτη περίοδο, για τον Επιθεωρητή και για τα πράγματα που τον απασχολούν αυτή την στιγμή.
-Άλλη μια χρονιά γεμάτη για σένα. Πώς τα κατάφερες ξανά;
Πήγαινα γυρεύοντας (γέλια). Το συνειδητοποίησα κι εγώ πρόσφατα, γιατί έχω να κοιμηθώ σαν άνθρωπος κανένα δίμηνο και δεν υπάρχει καθόλου χρόνος για προσωπική ζωή. Το πρόγραμμά μου είναι μόνο πρόβες και θέατρο. Και άρχισα κι εγώ αναρωτιέμαι γιατί μπήκα σε όλο αυτόν τον κυκεώνα. Δεν μου αρέσει να γκρινιάζω, αλλά προφανώς κάτι μου αρέσει σε όλο αυτό. Έλκω κατά κάποιο τρόπο όλη αυτή την κατάσταση. Μετά από πολλή σκέψη, νομίζω ότι ο λόγος που κάνω όλα αυτά τα πράγματα, είναι ότι δεν θέλω να μένω μόνος. Είναι σκέψεις δικές μου και της ψυχοθεραπεύτριάς μου (γέλια). Πέρσι την άνοιξη, που έμεινα κάπως μόνος, γιατί είχα μόνο την πρόβα για τις «Θεσμοφοριάζουσες», σε πληροφορώ ότι οι λίγες ώρες που έμεινα μόνος σπίτι συνοδεύονταν με κρίσεις πανικού, κατάθλιψη και δύσκολα και μαύρα βράδια. Έτσι κατάλαβα ότι πρέπει να κάνω δουλειά με τον εαυτό μου και να βοηθηθώ από κάποιον επαγγελματία. Έτσι κι έγινε.
-Η πολλή δουλειά βοηθά σ’ αυτό;
Όχι. Είναι ψευδαίσθηση να νομίζω το αντίθετο. Ξέρω ότι η δουλειά από μόνη της δεν θα προσφέρει ποτέ μια αρμονία στη ζωή μου. Μόνο η επαφή με την πραγματική ζωή μπορεί να μου την προσφέρει. Παρόλα αυτά, η πολλή δουλειά είναι μέρος της δικής μου διαδικασίας ωρίμανσης ως άνθρωπος και ως άνδρας. Γιατί πιστεύω ότι έχω αρχίσει να αφήνω πίσω μου το αγόρι τα τελευταία χρόνια και να γίνομαι άνδρας. Άργησε λίγο (γέλια), αλλά ήταν κάτι που μου άρεσε. Όταν τελειώσει κάποια στιγμή αυτή η πυρετώδης δημιουργική περίοδος, νομίζω ότι θα πέσω σε έναν βαθύ ύπνο για δύο μέρες. Μέχρι τότε αντιμετωπίζω τα πάντα με ψυχραιμία και επαγγελματισμό.
-Στη δική σου περίπτωση ισχύει το πολυτεχνίτης και ερημοσπίτης;
Ισχύει (γέλια). Ερημοσπίτης εντελώς.
-Από την άλλη πλευρά, αυτά που κάνεις είναι εξαιρετικά.
Πραγματικά! Πρόκειται για δουλειές που δεν μπορούσα να πω όχι. Το να ερμηνεύω τον ποιητή Φανφάρα στο «Ξύπνα Βασίλη» είναι για μένα ένα δώρο. Ο ηθοποιός μέσα μου ήθελε πάρα πολύ να ερμηνεύσει. Ήθελα πολύ να συνεργαστώ με τον Άρη Μπινιάρη. Ο «Αρίστος» από την άλλη πλευρά είναι μια δουλειά που με κάνει περήφανο και χαρούμενο. Αρέσει πολύ. Θα ήταν κρίμα να μην συνεχιστεί, αφού έχει τόσο μεγάλη ανταπόκριση από τον κόσμο. Είναι αλήθεια ότι τον «Επιθεωρητή» θα μπορούσα να τον βάλω πιο μετά, αλλά αισθανόμουν ότι τώρα είναι ο χρόνος του. Καθοριστικό ρόλο έπαιξε η συνάντηση με τον Πάνο Παπαδόπουλο με τον οποίο κάναμε τη διασκευή και τη δραματουργική επεξεργασία. Ήθελα επίσης πολύ να κάνω κωμωδία. Να πετύχω με μια ομάδα ανθρώπων μέσα από σκληρή δουλειά να δουλέψουμε πάνω στους κώδικες της φαρσοκωμωδίας, τους οποίους λατρεύω. Το μόνο που δεν έχω ακόμη κάνει είναι να ξεκινήσω να δουλεύω με τους Polkar τις εμφανίσεις μας στον Σταυρό του Νότου. Η υπόλοιπη μπάντα όμως ήδη δουλεύει. Είναι το μόνο που έχω αφήσει λίγο στην άκρη, γιατί ποτέ δεν με αγχώνει ως διαδικασία. Γιατί δεν πρέπει να είναι τόσο οργανωμένο όσο τα υπόλοιπα. Πρέπει να είναι κάπως ανοργάνωτο.
-Πώς επιλέγεις τα έργα που θέλεις να σκηνοθετήσεις; Γιατί βλέποντας την πορεία σου θα έλεγα ότι είναι αντισυμβατική: «Η ωραία του Πέραν», ένα ρομάντζο εποχής, «Αρίστος», ένα ρεαλιστικό δράμα για τον Δράκο του Σέιχ Σου και τώρα μια φαρσοκωμωδία, «Ο Επιθεωρητής» του Γκόγκολ.
Η αφορμή που σκηνοθετώ είναι πάντα προσωπική. Είναι θέμα εμμονών οι επιλογές που κάνω. Αυτό είμαι. Δεν υπάρχει κάποια στρατηγική ή σχέδιο στις επιλογές μου. Στον «Αρίστο» για παράδειγμα με ενδιέφερε η ιστορία του Παγκρατίδη για πολλούς λόγους αλλά και το βιβλίο του Θωμά Κοροβίνη, που ενώ κυκλοφόρησε το 2011 το σκεφτόμουν πάρα πολύ από τότε. Λόγω της έρευνας που είχα κάνει γι’ αυτόν, είχα αρχίσει να συνδέομαι και προσωπικά με την ιστορία του. Και λόγω Θεσσαλονίκης και λόγω γειτονιάς, Τούμπας. Επιλέγω αυτά που κάνω, επειδή κάτι με τραβάει σε αυτά. Δεν πολυεξηγώ στον εαυτό μου γιατί μου αρέσουν. Αισθάνομαι ότι υπάρχουν μέσα μου και ορίζουν τις επιλογές μου.
-Τώρα είχες στη ζωή σου ανάγκη από κωμωδία;
Κάπως έτσι. Στο «Ξύπνα Βασίλη», τόσο στις πρόβες, όσο και στις παραστάσεις περνούσαμε και περνάμε τέλεια. Είναι μια κελαρυστή περίοδος της ζωής μου. Με τον συγκεκριμένο ρόλο είμαι πραγματικά ερωτευμένος. Στον «Επιθεωρητή» τα πράγματα είναι διαφορετικά, γιατί είμαι ο μαέστρος. Αντιμετώπισα το έργο σαν μια παρτιτούρα. Γι’ αυτό το τελικό αποτέλεσμα είναι μια καλοκουρδισμένη free τζαζ παράσταση. Τι εννοώ; Έχει μερικά πολύ καλά κουρδισμένα pattern μουσικής και λόγου. Ο συνδυασμός λόγου και μουσικής κρύβει από πίσω μια μπάντα, όπου ο ένας συμπληρώνει τον άλλο. Έτσι φτάνουμε στο τελικό πολύ καλά οργανωμένο αποτέλεσμα. Όμως, όπως η free τζαζ δίνει τον χώρο στον κάθε ερμηνευτή - μουσικό να αυτοσχεδιάσει και να βγει λίγο πιο μπροστά από την ομάδα, αυτή η γενναιοδωρία έκφρασης ήταν για μένα ένας οδηγός διαχείρισης του υλικού μου. Πάνω σ’ αυτήν πρόθεσή μου έγινε η διασκευή του Επιθεωρητή. Και δεύτερον στην ανάγκη που σου είπα πριν: να μην μείνω μόνος. Αυτό με έχει οδηγήσει σε μια μετατόπιση της πραγματικότητας από την πραγματική στη θεατρική ζωή. Μπορεί να ακούγεται εγωιστικό, αλλά δεν είναι έτσι. Συνήθως εμπιστεύομαι τις εμμονές μου, γιατί μόνο μέσω αυτών μπορώ να αγγίξω κάτι, να καταπιαστώ με ο,τι με ενδιαφέρει. Δεν μπορώ να φτιάξω μια παράσταση, σκεπτόμενος τι αρέσει στον άλλο.
-Τι βρήκατε λοιπόν στον Επιθεωρητή;
Εμείς πήραμε το κείμενο που βρίσκεται από κάτω. Είδαμε με τον Πάνο να τρέχει ένα άλλο κείμενο από κάτω. Αντί να πιάσουμε αυτό που δίνει ο Γκόγκολ σε πρώτο πλάνο, που είναι η κοινωνικοπολιτική σάτιρα του κρατικού μηχανισμού της Ρωσίας του 1800 και το τι σημαίνει δημόσιος λειτουργός, εμείς ασχοληθήκαμε με το μαγικό χαλί που υπάρχει κάτω από το έργο. Εκεί υπάρχουν διάφορα ζητήματα, όπως η προδοσία, η εξαπάτηση, η χαμένη ουτοπία, τα όνειρα που έχει ο καθένας μας. Αυτά ήταν τα υλικά που εμείς αναδείξαμε και χρησιμοποιήσαμε, παράλληλα με την «επιφάνεια» του έργου.
-Μέσα από ποιο πρίσμα διάβασες το έργο;
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗΤο κυρίαρχο στοιχείο του έργου είναι η φαρσοκωμωδία. Αυτό που ήθελα να κάνω είναι έναν φόρο τιμής στους παλιούς, καλούς φαρσο-σεξο-κωμικούς θεατρίνους. Να σου δώσω ένα παράδειγμα, είναι σαν να βλέπεις τον Τζιβιλίκα στα νιάτα του, που είχε όλο αυτό το ταμπεραμέντο και το νεύρο της φαρσοκωμωδίας. Μπορεί να έχω αισθητικές διαφωνίες με τη δική του προσέγγιση, αλλά ο κώδικας του πώς πλησιάζω έναν ρόλο και πώς τον επικοινωνώ με τον συνάδελφο και με τον θεατή είναι κοινός. Για μένα, η φαρσοκωμωδία πρέπει να έχει το νεύρο και το ρυθμό ενός ανθρώπου που θέλει διαρκώς να σε ξεσηκώσει, να σε κάνει να αισθανθείς την κλιμάκωση της εξέλιξης και της έντασης. Που σου λέει: «Άντε σήκω να φύγουμε!»
-Πώς είδες λοιπόν τον Χλεστιακόβ;
Εγώ δεν είδα στο πρόσωπό του έναν ευγενή χαρακτήρα. Ούτε ένα αστείο τύπο που κάνει τσαχπινιές. Γιατί πολλές φορές αυτό το έργο δίνει την ευκαιρία σε έναν ρολίστα να δώσει ρεσιτάλ ερμηνείας. Είναι αυτό το έργο, αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Εγώ βλέπω στο πρόσωπό του έναν πολύ σκληρό άνθρωπο. Βλέπει τα λαμόγια και αποφασίζει να γίνει ο ίδιος το αρχιλαμόγιο. Μπορεί να είναι ο καθρέφτης τους, αλλά αυτό που με απασχόλησε εμένα είναι ότι και αυτά τα λαμόγια είναι τελικά άνθρωποι. Αρκετοί ανάμεσά μας μπορούν να βρεθούν στη θέση τους. Στο τέλος μένουν μετέωροι. Το έργο τελειώνει σε μια άρση, με ένα όνειρο που δεν έρχεται ποτέ. Αυτό το βρήκα πολύ συγκινητικό. Μόνο, υπό αυτό το πρίσμα, μπόρεσα να συνδεθώ με το έργο. Εκεί ακούμπησε η ψυχή μου. Αγάπησα το περιβάλλον και τους χαρακτήρες γύρω από τον Χλεστιακόβ.
-Πώς τα συνέδεσες σκηνοθετικά όλα αυτά τα διαφορετικά στοιχεία;
Η παράσταση έχει στηθεί ως ένα παιχνίδι θεατρίνων που βρίσκονται σε φανερά καμαρίνια που βλέπει ο θεατής και σ’ ένα πάλκο, μια παλιά σκηνή όπου παίζουν οι ήρωες του Γκόγκολ. Μέσα από τα καμαρίνια ξεπηδούν η ιστορία και οι ρόλοι του έργου του Ρώσου συγγραφέα. Ο λόγος που γεννήθηκε αυτή η ιδέα είναι πώς η ψευδαίσθηση με ηρεμεί, με βοηθά να κοιμάμαι, να ονειρεύομαι. Ο τρόπος που λειτουργεί η ψευδαίσθηση για μένα πατάει στην μνήμη. Η δική μου μνήμη είναι ότι από μικρός βίωσα το θέατρο πλαγίως. Πίσω από μια κουίντα, σε ένα υποσκήνιο. Η μάνα μου δεν μπορούσε να με αφήσει στο σπίτι και με έπαιρνε μαζί της στο θέατρο. Για μένα όλο αυτό λειτούργησε μαγικά. Για παράδειγμα, ήμουν στο υποσκήνιο του Βασιλικού Θεάτρου, που υπήρχε ένα μεγάλο βεστιάριο και φροντιστήριο και από πάνω μου παιζόταν ο «Ορφέας στον Άδη» σε σκηνοθεσία του Βουτσινά με τη Λάσκαρη και τη μάνα μου. Αυτή η αίσθηση που εγώ είμαι σε ένα μέρος σκοτεινό, υποφωτισμένο και από πάνω παίζουν οι ηθοποιοί στα σανίδια και κάθε λίγο άκουγα τα τριξίματα από τα σανίδια ή έβλεπα την σκόνη να πέφτει και εγώ να είμαι ανάμεσα σε εντυπωσιακά κοστούμια, ήταν τότε μαγική. Αισθανόμουν ότι ήμουν σε ένα εντυπωσιακό λούνα παρκ. Αυτή την αίσθηση των παιδικών μου χρόνων προσπάθησα να φέρω στη συγκεκριμένη παράσταση, ανακαλώντας το πώς εγώ το αντιλαμβανόμουν μικρός. Ήθελα αυτή η αίσθηση ενός μαγικού θεάτρου να διαποτίσει την παράσταση.
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ
-Πώς μπορείς όμως να διαποτίσεις με μαγεία ένα έργο που κάθε άλλο παρά μαγικό είναι; Μιλάει με τρόπο καυστικό και σαρκαστικό για ζητήματα, που είναι επίκαιρα ακόμη και σήμερα που μας προβληματίζουν όλους. Μπορεί να μας κάνουν να γελάμε, αλλά δεν έχουν κάτι το μαγικό ή το ονειρικό.
Η μαγεία έχει να κάνει με τον τρόπο που επιλέγουμε να εγκαταλείψουμε την πραγματικότητα που ζούμε, η οποία έχει μέσα της διαφθορά, υποκρισία, ψέμα, σκληρότητα, κυνισμό και απληστία. Επιλέγουμε συνήθως μέσα από το πρόσωπο ενός τρίτου, μιας φαντασίωσης να δραπετεύσουμε. Γι’ αυτό και εμείς του δώσαμε στην παράστασή μας λίγο την υφή του ροκ σταρ. Είναι σαν να προσγειώνεται ανάμεσά τους η περσόνα του Ziggy Stardust, που άλλαξε μια κοινωνία και μια γενιά. Έτσι έρχεται ο επιθεωρητής σ’ αυτή την μικρή κοινωνία. Τους ξυπνάει ένα όνειρο. Τους ρίχνει το δόλωμα ότι θα τα κάνει όλα τέλεια, τάζοντας στον καθένα, αυτό που ονειρεύεται. Στην αληθινή ζωή, αυτοί που μας τάζουν κάποια πράγματα, κάτι ζητούν από εμάς. Στην προκειμένη περίπτωση ο Χλεστιακόβ θέλει χρήματα. Για να φάει και να περάσει όμορφα. Με αφορμή όμως αυτό, πρέπει να δούμε τι κάνουν όλοι οι υπόλοιποι χαρακτήρες. Τι κάνουν; Ονειρεύονται μια καλύτερη ζωή στην Αγία Πετρούπολη. Μέσα από αυτή τη συνδιαλλαγή, «σου δίνω χρήματα για να πάρω ελπίδα για το προσωπικό μου όνειρο», εμείς κάνουμε στο τέλος μια ανατροπή, που έχει να κάνει με την ψευδαίσθηση των ανθρώπων και του θεάτρου. Σε εκείνο το σημείο, εμείς θέλουμε ο θεατής να σκεφτεί αν επιμένει να ονειρεύεται και να περιμένει κάτι σε ένα περιβάλλον, που δεν το υπόσχεται. Για μένα προσωπικά αυτή η υπομονή είναι ο λόγος που δεν έχω πάρει ακόμη τα βουνά. Κυριολεκτικά! (γέλια).
-Εσύ τι περιμένεις λοιπόν;
Περιμένω προσωπικά πολλά πράγματα. Περιμένω να ησυχάσει λίγο η ψυχούλα μου. Και πιστεύω ότι θα συμβεί κάποια στιγμή. Ίσως μέσω της ερωτικής επαφής να επέλθει μια ισορροπία, μια αρμονία. Μπορεί όμως και να μην έρθει και να σε στείλει στον διάολο. Έτσι λειτουργούν αρκετά συχνά τα ερωτικά. Οπότε δεν μπορώ να σου πω ότι αυτό είναι που επιδιώκω. Μου λείπει αυτή η ηρεμία. Πάντως δεν είναι θέμα δουλειάς. Από τη δουλειά μου είμαι πάρα πολύ ευχαριστημένος και ικανοποιημένος με τον τρόπο που έρχονται τα πράγματα. Δεν έχω κανένα απωθημένο. Μπορεί να μην έρθει μέσα από ένα άλλο πρόσωπο. Να έρθει μέσα από το θέατρο. Δεν το ξέρω. Έχει να κάνει περισσότερο με τον εαυτό μου νομίζω. Τις απαντήσεις στα θέματά μου σίγουρα δεν θα μου τις δώσει ο άλλος.
ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗΔιασκευή/Δραματουργική Επεξεργασία: Πάνος Παπαδόπουλος, Γιώργος Παπαγεωργίου
Σκηνοθεσία: Γιώργος Παπαγεωργίου
Βοηθός σκηνοθέτη: Έφη Χριστοδουλοπούλου
Σκηνικά: Κατερίνα Αριαννούτσου
Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗΦωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου
Επιμέλεια κίνησης: Μαρίζα Τσίγκα
Κομμώσεις: Talkin’ Heads
Φωτογραφίες: Δομινίκη Μητροπούλου
Παραγωγή: GOO THEATER COMPANY
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗΠαίζουν: Μαρία Διακοπαναγιώτου, Θανάσης Ζερίτης, Πάνος Παπαδόπουλος, Μαρία Πετεβή, Αλέξανδρος Χρυσανθόπουλος
Μουσικός επί σκηνής: Γιάννης Λατουσάκης
INFO
Skrow
Διεύθυνση: Αρχελάου 5, Παγκράτι
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗΤηλέφωνο και ώρες κρατήσεων: 210 7235 842 (ώρες 11:00 π.μ. - 14:00 μ.μ. και 17:00 μ.μ. - 20:30 μ.μ.)
Παραστάσεις: Κάθε Δευτέρα, Τρίτη & Τετάρτη στις 21:00
Εισιτήριο: 12 € γενική είσοδος, 10 € φοιτητικό, μειωμένο, ομαδικό (για κρατήσεις άνω των 10 ατόμων), 8 € ανέργων/ΑΜΕΑ
ΠΡΟΠΩΛΗΣΗ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ
Στο site: www.skrowtheater.com
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗΣτο τηλέφωνο: 2108938111
Στο δίκτυο καταστημάτων: Public
Στο ταμείο του θεάτρου: κάθε Τετάρτη, Παρασκευή & Σάββατο 17:00 – 20:00 & κάθε Κυριακή 11:00 - 14:00