Το ρεαλιστικό ολόγραμμα και οι αντιδράσεις του κοινού
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ«Εκείνη» εμφανίζεται χαμογελαστή στην σκηνή, φορώντας ένα λευκό φόρεμα και μετά υψώνεται η φωνή της, η αναγνωρίσιμη ανάμεσα σε χιλιάδες άλλες φωνή της: η θεαματική εμφάνιση της Μαρίας Κάλλας χάρη σε ένα ρεαλιστικό ολόγραμμα έχει γοητεύσει το παρισινό κοινό, αφήνοντας ορισμένους άναυδους.
Το φάντασμα της διασημότερης λυρικής τραγουδίστριας του 20ού αιώνα επέστρεψε χθες για να στοιχειώσει το Παρίσι, την πόλη όπου πέθανε στα 54 της χρόνια.
Στην αίθουσα Pleyel, ένα ολόγραμμα σχεδόν φωτογραφικής ακρίβειας κόβει την ανάσα, μιμούμενο σχεδόν μέχρι τελειότητας την κίνηση της «φωνής του αιώνα».
Ο τρόπος με τον οποίο τα χέρια της ακουμπούν με λεπτότητα τους ώμους της, η εσάρπα της αγκαλιάζει τα χέρια, η επικοινωνία της με την συμφωνική ορχήστρα...στην αίθουσα ορισμένοι δεν πιστεύουν στα μάτια τους.
«Εχεις πραγματικά της εντύπωση ότι είναι εδώ. δεν ξέρω πώς γίνεται, αλλά είναι συγκλονιστικό», δηλώνει o Τιερί, ένας 70χρονος που ξέρει απ΄έξω όλες τις ηχογραφήσεις της ελληνίδας ντίβας.
«Είναι μαγικό, εκπληκτικό, σε στέλνει...», λέει ο 40χρονος Ολιβιέ. «Είναι συγκλονιστικό για την γενιά μας που δεν γνώρισε την Κάλλας».
Το θέαμα είναι σχεδιασμένο με την τελευταία λέξη της τεχνολογίας από το αμερικανικό στούντιο Base Hologram. Είναι αληθινότερο από το αληθινό, αλλά έχει τα όριά του.
«Την πρώτη φορά κάνει θεατρική είσοδο στη σκηνή, παίζει την ντίβα, περιμένει ότι όλος ο κόσμος θα είναι όρθιος ουρλιάζοντας», αλλά «δεν υπάρχουν παρά λίγα ισχνά χειροκροτήματα...αφού οι άνθρωποι αναρωτιούνται "να παρασυρθώ, να μην παρασυρθώ;" », περιγράφει ο Ολιβιέ.
Πολύ λίγοι στην αίθουσα έχουν δει τη Μαρία Κάλλας να τραγουδά, ζωντανή και δεν την γνωρίζουν παρά από τα σπάνια αποσπάσματα ασπρόμαυρων βίντεο.
Η Κάλλας επανεφηύρε την όπερα ξαναφέρνοντας στο προσκήνιο το ιταλικό bel canto και κυρίως βάζοντας τη θεατρικότητα στην καρδιά του λυρικού τραγουδιού χάρη στο ταλέντο της τραγωδού.
Εάν και πολλοί, σαν τη Μαρί-Φρανς, συγκινημένοι λένε ότι το θέαμα τους έκανε να ανατριχιάσουν, άλλοι φαν δηλώνουν απογοητευμένοι.
«Εμένα η Κάλλας πάντα με συγκλόνιζε. Και αυτό δεν με συγκλονίζει! Κρίμα!», λέει η Ζανίν.
Η φωνή της «απόλυτης ντίβας» ήταν μοναδική επειδή μπορούσε να περάσει με άνεση από τις πιο χαμηλές στις πιο ψηλές νότες.
Το θέαμα βασίζεται στην ψηφιακή επεξεργασία αυθεντικών εγγραφών - παρά τις κάποιες παρεκκλίσεις- μία πρόκληση για την Ιρλανδή διευθύντρια ορχήστρας Ιμίαρ Νουν.
«Έχω απομνημονεύσει κάθε στροφή, κάθε πέρασμα, κάθε παύση για 90 λεπτά μουσικής», λέει , ομολογώντας ότι κόντεψε να βάλει τα κλάματα όταν είδε δίπλα της το ολόγραμμα για πρώτη φορά.
Μετά τις παραστάσεις στις Βρυξέλλες και το Λονδίνο, ορισμένοι επέκριναν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και στον Τύπο, τη «λατρεία του παρελθόντος» μέχρι και «νοσηρή λατρεία».
Αλλά για την Ιρλανδή διευθύντρια ορχήστρας, είναι πάνω απ΄όλα ένας νέος τρόπος προσέλκυσης του κοινού προς την όπερα και την κλασική μουσική. «Θα έρθουν από περιέργεια για την τεχνολογία και μετά θα πουν «ω, τι ωραία που είναι η Tosca!» και θα πάνε να δουν ζωντανή την Tosca».