Αποστόλης Ψυχράμης: «Το Once είναι μια ιστορία αγάπης βγαλμένη από τη ζωή»

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Ένας Ιρλανδός πλανόδιος μουσικός συναντά μια Τσέχα μετανάστρια στους δρόμους του Δουβλίνου. Μοιράζονται το κοινό τους πάθος για μελαγχολικά τραγούδια. Έτσι ξεκινά η δική τους ξεχωριστή ιστορία αγάπης. Αυτή είναι η υπόθεση του πολυβραβευμένου μιούζικαλ «Once» που παρουσιάζεται για πρώτη φορά στη χώρα μας, από την Πέμπτη 20 Δεκεμβρίου και για ένα μήνα στην Εναλλακτική Σκηνή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής.

Το μιούζικαλ έκανε πρεμιέρα το 2011 μετά τη μεγάλη επιτυχία, που σημείωσε η ομώνυμη κινηματογραφική ταινία, σε σενάριο και σκηνοθεσία του Τζον Κάρνεϊ το 2007. Το «Once» έχει κερδίσει οκτώ βραβεία Τόνι, ένα βραβείο Γκράμι και πολλές άλλες μουσικές και θεατρικές διακρίσεις.Την σκηνοθεσία της ελληνικής παραγωγής έχει αναλάβει ο Ακύλλας Καραζήσης. Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους συναντάμε την Μαρίνα Σάττι και τον Αποστόλη Ψυχράμη, οι οποίοι πλαισιώνονται από ένα εξαιρετικό καστ ηθοποιών-τραγουδιστών της νέας γενιάς.

Λίγες μέρες πριν την έναρξη των παραστάσεων, είχαμε την ευκαιρία να μιλήσουμε με τον Αποστόλη Ψυχράμη για το «Once», για την αύξηση των παραγωγών μιούζικαλ στην Ελλάδα, αλλά και τη δική του πορεία στο χώρο.

-Πώς ξεκίνησε αυτή η περιπέτεια;

Πολύ απλά. Είδα την ανακοίνωση της ακρόασης. Πήγα και με πήραν. Προέκυψε τόσο απλά. Την ταινία την είχα δει, όταν βγήκε. Την είχε λατρέψει ένας πολύ καλός μου φίλος και μου την έφερε να τη δω. Τρελάθηκα. Ακόμη τη θυμάμαι. Μου άρεσε πάρα πολύ, γιατί μοιάζει με ντοκιμαντέρ. Είναι πολύ αληθινή. Μοιάζει σαν να αποτυπώνει την πραγματική ζωή. Τα λόγια του έργου μοιάζουν βγαλμένα μέσα από την καθημερινότητα. Το μαγικό με την ιστορία είναι ότι ο κεντρικός χαρακτήρας θα μπορούσα άνετα να ήμουν εγώ. Με την έννοια ότι είμαι μουσικός που συνοδεύει τα τραγούδια με την κιθάρα του. Ταυτίστηκα πολύ. Όλα ήρθαν αβίαστα στην τωρινή παραγωγή.

-Σε αγχώνει που έχεις τον πρωταγωνιστικό ρόλο; Είναι η πρώτη φορά;

Τα έχει φέρει έτσι η ζωή ώστε με την Μαρίνα Σάτι έχουμε ξαναβρεθεί στο Εθνικό Θέατρο. Ερμηνεύαμε το πρωταγωνιστικό ζευγάρι στον «Σρεκ», πριν κάποια χρόνια. Τότε βέβαια εγώ εμφανιζόμουν ως ένα πράσινο τερατάκι, οπότε όπως κι αν το κάνεις, τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά τώρα (γέλια). Είναι πολύ κοντά σε μένα και την Μαρίνα το πρωταγωνιστικό ζευγάρι του Once. Τότε ήταν ένα παραμύθι, τώρα είναι μια ιστορία αγάπης βγαλμένη από τη ζωή. Κάτι αληθινό, ζωντανό, καθημερινό. Δεν χρειάζεται να υποδυθούμε κάτι άλλο από αυτό που είμαστε. Γι’ αυτό δεν έχω καμιά αγωνία. Συν το γεγονός ότι έχουμε έναν υπερταλαντούχο θίασο.

-Είναι απαιτητικό για τους ερμηνευτές;

Ναι γιατί οι ίδιοι άνθρωποι παίζουμε ως ηθοποιοί, μουσικοί και ταυτόχρονα τραγουδάμε. Δεν είναι κάτι εύκολο να κάνεις και τα τρία. Καθώς μάλιστα δεν υπάρχει ορχήστρα, όλη τη μαγεία του θεάματος τη φτιάχνουμε εμείς. Καθορίζουμε όλο το αποτέλεσμα, όχι μόνο ένα μέρος του, όπως συμβαίνει σε άλλα μιούζικαλ. Εδώ δεν υπάρχει απόσταση ανάμεσα στον περφόρμερ και στη μουσική, σε αντίθεση με τα άλλα έργα. Σπάει δηλαδή τη γνωστή σύμβαση που επικρατεί στα μιούζικαλ. Εδώ μουσική και περφόρμανς γίνονται ένα. Με αυτόν τον τρόπο το αποτέλεσμα είναι κάτι πολύ αληθινό, φυσικό. Επίσης, επειδή η ιδέα του έργου είναι λιτή, έχουμε λιτό σκηνικό και λιτά κοστούμια. Σκοπός μας είναι να γίνει η ιστορία πιο ανάγλυφη, να φωτιστούν οι χαρακτήρες και οι σχέσεις.

-Θεωρείς ότι είναι ένα διαφορετικό έργο;

Θα έλεγα εναλλακτικό για να το ταιριάξω με την σκηνή της Λυρικής Σκηνής που μας φιλοξενεί. Είναι ελπιδοφόρο που το πρώτο λυρικό θέατρο της χώρας κάνει ανοίγματα σ’ αυτό το μουσικό χώρο. Πιστεύω ότι το συγκεκριμένο έργο απευθύνεται σε μια πολύ ευρύτερη ηλικιακά ομάδα. Και πέρα αυτό, θέλω να επιμείνω στην αλήθεια του έργου. Το Once είναι μια ιστορία αγάπης που θα μπορούσαμε να συμβαίνει δίπλα μας, περπατώντας στην Ερμού. Δεν υπάρχει δηλαδή κάτι γκράντε ή κάτι αρχετυπικό στο συγκεκριμένο έργο. Αλλά σε αγγίζει γιατί πολύ έχουν βιώσει μια αντίστοιχη ιστορία.

-Τι είναι αυτός ο χαρακτήρας, που ερμηνεύεις;

Είναι ένας μουσικός του δρόμου. Ένας άνθρωπος που αγαπά τη μουσική και γράφει τα δικά του τραγούδια. Έχει βγει πρόσφατα από ένα μεγάλο χωρισμό. Αυτό τον έχει κάνει πολύ ευάλωτο. Την στιγμή αυτή λοιπόν εμφανίζεται αυτό το κορίτσι. Αυτή τον βάζει με έναν παράξενο τρόπο σε μια δίνη. Τον ξεκουνά και τον ξεσηκώνει. Του δίνει την ενέργεια που δεν θα έβρισκε ποτέ μόνος. Το πρόβλημά του είναι ότι έχει ονειρευτεί πράγματα και καταστάσεις στη μουσική, που δεν έγιναν ποτέ πραγματικότητα. Έχει κολλήσει και δεν έχει πετύχει αυτά που ποθούσε. Άλλωστε πολλοί άνθρωποι έμειναν με την κιθάρα τους κλεισμένοι στο δωμάτιο τους, έχοντας γράψει ωραία τραγούδια, που δεν πήγαν πουθενά. Είναι κάτι πολύ αληθινό σε όλη αυτή την ιστορία. Γι’ αυτό είναι εύκολο να ταυτιστείς με αυτόν τον ήρωα.

-Έχεις αισθανθεί κάτι αντίστοιχο; Ή ότι έχεις αδικηθεί από τις περιστάσεις και την τύχη στην επαγγελματική σου καριέρα;

Κατά τη γνώμη μου, τα πράγματα γίνονται και έρχονται, όταν πρέπει. Μπορώ να πω τώρα που είμαι σχεδόν 40 χρονών, ότι αν είχαν έρθει αλλιώς τα πράγματα δεν θα ήμουν εδώ. Και εδώ που έχω φτάσει μου αρέσει πάρα πολύ. Είμαι πολύ ικανοποιημένος. Και πρέπει να ομολογήσω ότι εδώ και πολύ καιρό έχω αφεθεί στη θάλασσα, στη ροή της ζωής (γέλια). Εννοώ ότι αφήνω τα πράγματα να έρθουν. Και αυτό συνέβη, από τη στιγμή που ήρθε στη ζωή ο γιος μου ο Μιχάλης. Άλλαξα εντελώς από τότε, πριν από 4,5 χρόνια. Άρχισα να σκέφτομαι τη ζωή πιο χαλαρά και λιγότερα σοβαρά. Το ίδιο και μένα. Και γι’ αυτό το λόγο δεν σκέφτομαι τι θα κάνω του χρόνου. Τα πράγματα έρχονται από μόνα τους. Έτσι έχω γλιτώσει από το άγχος και την στείρα αγωνία που δεν σε πάει πουθενά.

-Κανένα αχ λοιπόν; Τι θα μπορούσε να έχει γίνει αν...;

Μπορεί να υπήρχε ένα αχ στον Αποστόλη πριν 15 χρόνια. Σε εκείνον, που σε εκείνη την εναλλακτική πραγματικότητα θα έκανε μια άλλη διαδρομή. Έτσι όμως γεννιούνται άπειρα αχ! Υπάρχουν άπειρες στιγμές. Αλλά η ζωή του καθενός είναι γεμάτη από τέτοια αχ και αν. Απλά, αυτό που έχω καταφέρει τα τελευταία χρόνια, είναι να βγάλω από πάνω μου την ανάγκη να αναγνωριστεί η δουλειά μου ή εγώ. Συνειδητοποίησα ότι αυτό που θέλω να κάνω, δεν έχει σχέση με το αν με γνωρίζει όλη η Ελλάδα. Έχει να κάνει με το αν αισθάνομαι εγώ καλά με αυτό που κάνω. Πρέπει να σου πω λοιπόν ότι πράγματα που με ενδιέφεραν πριν από 15 χρόνια, δεν με ενδιαφέρουν πλέον. Αυτό σημαίνει ότι κάτι έχει αλλάξει. Αυτή την στιγμή δεν θα ’θελα τα πράγματα να έρθουν διαφορετικά. Γιατί βιώνω μια μεγάλη ευτυχία: κάνω μόνο πράγματα που αγαπώ και έχω ουσιαστικές συναντήσεις με ανθρώπους από τις οποίες βγαίνουν πολύ ωραία αποτελέσματα. Αισθάνομαι πραγματικά χαρούμενος γιατί έχω φτάσει στο σημείο να επιλέγω τις δουλειές μου και τους ανθρώπους με τους οποίους θέλω να συνεργάζομαι.

-Έτσι προέκυψε το Patari Project; Φαίνεται ότι είναι μια απολαυστική συνεργασία.

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Οι ομάδες για μένα έχουν κάτι μαγικό. Το Patari μου άλλαξε τη ζωή. Το λέω χωρίς δεύτερη σκέψη. Με την ομάδα αυτή θυμήθηκα γιατί ήθελα να γίνω ηθοποιός. Ξανααγάπησα την σκηνή. Ξεφοβήθηκα ξανά. Ένιωσα ότι μπορώ να εκφραστώ με πολύ περισσότερους τρόπους από ότι φανταζόμουν. Ήμουν πολύ τυχερός που συνάντησα αυτά τα παιδιά. Η Σοφία Πάσχου μας έχει κάνει να είμαστε σταδιακά μια μπάλα ανθρώπων. Παίζουμε τους «Χιονάνους» μέχρι τις 5 Ιανουαρίου και στη συνέχεια θα συνεργαστούμε για να ανεβάσουμε τη Θεογονία το καλοκαίρι στη Μικρή Επίδαυρο.

-Τα τελευταία χρόνια παρατηρούμε μια άνθιση των μιούζικαλ στην Ελλάδα. Πού νομίζεις ότι οφείλεται;

Νομίζω ότι είναι μόδα περισσότερο. Προκύπτει από την αγάπη ορισμένων ανθρώπων για το είδος. Από την άλλη πλευρά βέβαια και το κοινό έχει αγκαλιάσει αυτά τα θεάματα. Ίσως γιατί προσφέρουν ένα είδος διασκέδασης και χαλάρωσης, σε σχέση με οτιδήποτε συμβαίνει γύρω. Αρέσει στον Έλληνα το μιούζικαλ. Το μόνο σίγουρο είναι ότι το συγκεκριμένο είδος δεν είναι κάτι εύκολο. Χρειάζονται αρκετά πράγματα για να μπορέσεις να το ανεβάσεις σωστά. Πιστεύω επίσης ότι έχουμε πλέον πιο εκπαιδευμένους ηθοποιούς και καλλιτέχνες που μπορούν να στηρίξουν αντίστοιχες παραγωγές. Όχι απόλυτα, αλλά σίγουρα πολύ καλύτερα, όσον αφορά στο παίξιμο, στο τραγούδι, στην κίνηση που το συγκεκριμένο είδος απαιτεί.

-Συμφωνώ μαζί σου, αλλά θα έλεγα ότι ο δρόμος που πρέπει να διανύσει το συγκεκριμένο είδος στην Ελλάδα είναι μακρύς, τόσο όσον αφορά στην επάρκεια του έμψυχου δυναμικού, όσο και στις τεχνικές και σκηνοθετικές απαιτήσεις που έχουν οι συγκεκριμένες παραγωγές. Έχουμε δει πολύ μέτριες παραγωγές τα προηγούμενα χρόνια.

Έχεις δίκιο. Πολλές φορές το αποτέλεσμα είναι κακό. Εγώ θα αναδείκνυα μια άλλη πλευρά του ζητήματος. Οι παραγωγοί αναζητούν και εμπιστεύονται τελικά μεγάλα ονόματα γι’ αυτές τις παραγωγές, πολλά από τα οποία όντως δεν έχουν τα προσόντα. Αρκετοί, όχι τόσο γνωστοί συνάδελφοί τους είναι πολύ καλύτεροι στο συγκεκριμένο είδος. Απλά δεν τους εμπιστεύονται οι παραγωγοί, γιατί φοβούνται ότι δεν θα φέρουν κόσμο στο θέατρο. Γιατί δυστυχώς οι εμπορικοί όροι καθορίζουν την τελική επιλογή των ονομάτων. Έχω δει παραστάσεις που ήταν εισπρακτικές αποτυχίες, αλλά καλλιτεχνικά έλαμπαν. Ο κόσμος δεν πήγε να τις δει, γιατί δεν είχαν πρωταγωνιστές της τηλεόρασης, που όλοι γνωρίζουν. Λειτουργεί ανάποδα λοιπόν, αυτό που λες. Γι’ αυτό πολλοί κάνουν μια μίξη ονομάτων και ταλαντούχων παιδιών για να εξισορροπήσουν την πλάστιγγα. Επίσης θέλω να σου επισημάνω ότι αυτό που λέμε εδώ και συμφωνούμε οι δυο μας, έξω τις περισσότερες φορές δεν ισχύει. Δηλαδή ο κόσμος ενθουσιάζεται με πολύ μέτριες, πολλές φορές κακές παραστάσεις μιούζικαλ ή θεάτρου, γιατί δεν έχει κριτήριο αξιολόγησης του επαγγελματικού επιπέδου των συντελεστών τους. Και, στην ουσία, όσο πιο εμπορικά είναι τα πράγματα, τότε το κοινό αποφασίζει τα ονόματα.

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

-Είναι θέμα εκπαίδευσης των θεατών;

Ακριβώς. Και οι ηθοποιοί, οι καλλιτέχνες έχουμε σοβαρό μερίδιο ευθύνης σε αυτό. Απλά το θέμα της εκπαίδευσης είναι μια χρονοβόρα διαδικασία και δεν μπορεί να συμβεί από τη μία στιγμή στην άλλη. Και εμείς πρέπει να κάνουμε τη δουλειά μας με εντιμότητα και ειλικρίνεια, αλλά και αυτοί που αποφασίζουν, να μην κοροϊδεύουν τον κόσμο με υποπροϊόντα, είτε αυτό είναι θέατρο, είτε τηλεόραση, είτε κινηματογράφος. Δυστυχώς, συνολικά το σύστημα δεν ευνοεί κάτι τέτοιο. Αλλά και για να αλλάξει κάτι στο σύστημα, πρέπει να αλλάξουμε κι εμείς.

-Από την άλλη πλευρά και οι δραματικές σχολές δεν προσφέρουν τα αναγκαία εφόδια σε όσους θέλουν να ασχοληθούν με αυτό το είδος.

Δυστυχώς αυτό συμβαίνει. Στις δραματικές σχολές δεν υπάρχει ένας μπούσουλας, ένα πλαίσιο. Ο καθένας προσφέρει απλά αυτό που γνωρίζει. Στη μουσική τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά, γιατί υπάρχει αμεσότερη επαφή με ο,τι συμβαίνει στο εξωτερικό και με τις μεθόδους διδασκαλίας. Το κακό είναι ότι δεν υπάρχει μια σχολή που να εστιάζει στο μιούζικαλ. Αυτό οφείλεται στο ότι η ελληνική αγορά είναι πολύ μικρή. Αντίθετα, στο Λονδίνο, που γίνονται τόσες πολλές παραγωγές, τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά. Στο West End ή στο Broadway, έχουμε 50 τέτοια έργα και οι παραγωγές τους είναι πολυπρόσωπες. Όλο το κύκλωμα έχει στηθεί για να στηρίζει αυτές τις παραγωγές.

-Τα πράγματα όμως είναι διαφορετικά στην Ελλάδα.

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Εδώ τα πράγματα λειτουργούν αντίθετα. Παιδιά που μόλις έχουν βγει από τη σχολή με πολύ ταλέντο και διάθεση δουλεύουν αμισθί στις ελληνικές παραγωγές, ή παίρνοντας αστεία χρήματα. Έχουν καταγγελθεί πολλές αντίστοιχες περιπτώσεις με γνωστές εμπορικές παραγωγές, αλλά κανείς δεν κάνει κάτι. Και αυτοί οι ηθοποιοί έχουν πληρώσει από την τσέπη τους την εκπαίδευσή τους, έχουν επενδύσει στην τέχνη τους. Βγαίνουν έξω στην πιάτσα να παράξουν, χωρίς να λαμβάνουν τίποτε. Αντίθετα, ο παραγωγός θα βάλει εισιτήριο στο έργο, και θα κερδίσει από τον κόπο ανθρώπων, που απασχολεί, χωρίς να τους πληρώνει. Και υπάρχουν παραγωγοί που λένε στα παιδιά αυτά, χωρίς ντροπή και αιδώ, ότι θα παίξουν τσάμπα, γιατί δεν έχουν εμπειρία. Για να λυθούν αυτά τα ζητήματα χρειάζεται αλληλεγγύη, συσπείρωση, επικοινωνία. Δυστυχώς όμως όλα αυτά δεν υπάρχουν στη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα.

Η ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΟΥ ONCE

Η ιστορία έχει ως εξής: Ένας πλανόδιος μουσικός στο Δουβλίνο είναι έτοιμος να εγκαταλείψει τα όνειρά του, όταν μια νεαρή Τσέχα μουσικός, μετανάστρια στο Δουβλίνο, δείχνει ξαφνικό ενδιαφέρον για τα εμμονικά ερωτικά του τραγούδια. Καθώς η ερωτική έλξη μεγαλώνει μεταξύ τους, η μουσική έμπνευση του καλλιτέχνη φτάνει στο απόγειό της. Όμως, η ασυνήθιστη σχέση τους αποδεικνύεται πιο βαθιά και πιο σύνθετη από ένα συνηθισμένο ειδύλλιο.

ONCE: ΑΠΟ ΤΟ ΣΙΝΕΜΑ ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ

Το μιούζικαλ Once αποτελεί τη θεατρική προσαρμογή της βραβευμένης ταινίας που σκηνοθέτησε ο Τζον Κάρνεϊ το 2007 και αφηγείται μια ιστορία αγάπης ανάμεσα σε έναν Ιρλανδό μουσικό και μια Τσέχα μετανάστρια που συναντιούνται στους δρόμους του Δουβλίνου και μοιράζονται το κοινό τους πάθος για φολκ-ροκ τραγούδια γεμάτα μελαγχολία. Η χαμηλού προϋπολογισμού ταινία, ένα χειροποίητο φιλμ που μοιάζει σαν ένα μουσικό άλμπουμ με εικόνες, όπως σημειώνει ο σκηνοθέτης, κατέκτησε το βραβείο κοινού στα φεστιβάλ του Σάντανς και του Δουβλίνου.

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Όπως και στην ταινία, η μουσική στο μιούζικαλ είναι του Γκλεν Χάνσαρντ, τραγουδιστή του ιρλανδικού ροκ συγκροτήματος The Frames, και οι στίχοι της Τσέχας τραγουδίστριας, πιανίστριας και ηθοποιού Μαρκέτας Ιργκλόβα. Το τραγούδι τους «Falling Slowly», που ηχογραφήθηκε από το συγκρότημα The Frames και το οποίο ερμήνευσαν ως ντουέτο οι δύο καλλιτέχνες στη σκηνή και σε ζωντανές εμφανίσεις τους σε όλη την Ευρώπη, γνώρισε τεράστια επιτυχία και κέρδισε το Όσκαρ καλύτερου πρωτότυπου τραγουδιού το 2008.

Το κείμενο του μιούζικαλ Once φέρει την υπογραφή του πολυβραβευμένου Ιρλανδού θεατρικού συγγραφέα και σκηνοθέτη Έντα Ουόλς, το έργο του οποίου έχει μεταφραστεί σε πάνω από είκοσι γλώσσες και έχει παρουσιαστεί διεθνώς από το 1998. Στις πρόσφατες δουλειές του περιλαμβάνεται και η συνεργασία του με τον Ντέιβιντ Μπάουι για τη δημιουργία του μιούζικαλ Lazarus το 2015.

Το μιούζικαλ έκανε πρεμιέρα το 2011 στο American Repertory Theatre στο Καίμπριτζ της Μασσαχουσέτης και την ίδια χρονιά παρουσιάστηκε στο θέατρο New York Theatre Workshop. Έναν χρόνο αργότερα ανέβηκε στο Μπρόντγουεϊ σημειώνοντας τεράστια επιτυχία. Η παραγωγή έλαβε έντεκα υποψηφιότητες για το βραβείο Τόνυ το 2012 –έναν θεσμό που επιβραβεύει τις καλύτερες παραγωγές στο Μπρόντγουεϊ από το 1949– κερδίζοντας συνολικά οκτώ βραβεία, μεταξύ των οποίων καλύτερου μιούζικαλ, καλύτερου ηθοποιού και καλύτερου βιβλίου.

Το 2012 το Once κέρδισε το βραβείο Drama Desk Award στην κατηγορία καλύτερου μιούζικαλ, ενώ το 2013 βραβεύτηκε με το περίφημο βραβείο Γκράμι στην κατηγορία καλύτερου άλμπουμ μουσικού θεάτρου. Την ίδια χρονιά, έκανε το ντεμπούτο του στο Γουέστ Εντ του Λονδίνου, στο Phoenix Theatre, αποσπώντας διθυραμβικές κριτικές.

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Once

Κείμενο: Έντα Ουόλς

Μουσική – Στίχοι: Γκλεν Χάνσαρντ, Μαρκέτα Ιργκλόβα

Βασισμένο στην ομώνυμη κινηματογραφική ταινία σε σενάριο και σκηνοθεσία του Τζον Κάρνεϊ

Σκηνοθεσία: Ακύλλας Καραζήσης

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Πρωταγωνιστούν: Μαρίνα Σάττι, Αποστόλης Ψυχράμης

Μουσική διδασκαλία: Αχιλλέας Γουάστωρ

Μετάφραση: Δημήτρης Δημόπουλος

Χορογραφία: Αμάλια Μπένετ

Σκηνικό: Εύα Μανιδάκη

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη

Φωτισμοί: Γιάννης Δρακουλαράκος

Ερμηνεύουν: Ηλίας Αλγκάερ, Ταξιάρχης Βασιλάκος, Νίκος Γιανναράκης, Άρης Καλλέργης, Νεφέλη Μαρκάκη, Τάσος Μισυρλής, Μαρία Νίκα, Άλκης Παναγιωτίδης, Γιώργος Τζαβάρας, Ιωάννα Φόρτη.

Το έργο παρουσιάζεται σε συνεργασία με τη Music Theatre International (Europe): 

INFO

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Παραστάσεις: 20, 21, 22, 23, 26, 27, 28, 29, 30 Δεκεμβρίου 2018

2, 3, 4, 5, 9, 10, 11, 12, 13, 16, 17, 18, 19, 20 Ιανουαρίου 2019

Ώρα έναρξης: 20.30

Εναλλακτική Σκηνή Εθνικής Λυρικής Σκηνής

Τιμές εισιτηρίων: 18, 25 ευρώ

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Φοιτητικό, παιδικό: 15 ευρώ

Προπώληση: Ταμεία Εθνικής Λυρικής Σκηνής, Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος / Τηλ.: 213 088 5700 / Ομαδικές πωλήσεις: 213 088 5742, Ωράριο: καθημερινά 09.00-21.00

• Καταστήματα PUBLIC

• Εκδοτήρια Ticket Services, Πανεπιστημίου 39, εντός Στοάς Πεσμαζόγλου