Η όπερα του Ζιλ Μασνέ ανεβαίνει στην Όπερα της Ζυρίχης
Είναι μια καμπή στη σταδιοδρομία της Έλσα Ντράιζιχ. Για πρώτη φορά, η Δανο-Γαλλίδα σοπράνο, νικήτρια του διαγωνισμού Οπεράλια ερμηνεύει την Μανόν του Ζιλ Μασνέ, στην Όπερα της Ζυρίχης. Στο πλευρό της έχει τον τενόρο Πιοτρ Μπετσάλα. Είναι μια μεγάλη φωνητική αλλά και ερμηνευτική πρόκληση για τη νεαρή λυρική τραγουδίστρια:
«Πειραματίζομαι με το έργο με τον δικό μου τρόπο. Όπως ένας ζωγράφος έχει μπροστά του έναν καμβά και προσπαθεί να δημιουργήσει το έργο του. Είναι το ίδιο για μένα. Ήθελα πραγματικά να δω τι θα έβγαινε από μέσα μου. Στα 27 μου, σ' αυτή την στιγμή της ζωής μου, ποια Μανόν θα έβγαινε στην επιφάνεια;»
Η όπερα έχει να κάνει με τον άτυχο έρωτα ανάμεσα στον φτωχό ιππότη Ντε Γκριέ και τη επαρχιωτοπούλα Μανόν, που ονειρεύεται πλούτη και μεγάλη ζωή στο Παρίσι. Η ηρωίδα του μυθιστορήματος του Αβά Πρεβό γοητεύει τον κόσμο εδώ και αιώνες. Ο τενόρος Πιοτρ Μπετσάλα ερμηνεύει τον ιππότη:
«Μπορείς να συγκρίνεις την Μανόν με την Κάρμεν. Ένα κορίτσι που είναι διαφορετικό και δεν ταιριάζει στην κοινωνία που ζει. Είναι πάρα πολύ περίεργη για την εποχή της».
Η Μανόν θυσιάζει την αγάπη της για τον ιππότη για να ανεβεί ψηλότερα στην κοινωνική ιεραρχία, χωρίς να λαμβάνει υπόψη τις συνέπειες των πράξεών της.
Ο Φλόρις Βίσερ έχει σκηνοθετήσει με έναν μινιμαλιστικό τρόπο την όπερα. Εξηγεί πώς βλέπει την ηρωίδα: «Απομένει μια βαλίτσα στον σιδηροδρομικό σταθμό και αυτή την παίρνει. Δεν υπάρχει κανένας ηθικός φραγμός: θέλει να κοιτάξει τι έχει μέσα. Και αυτό δείχνει ότι είναι μια οριακή προσωπικότητα. Η έλλειψη δηλαδή ηθικής. Όσο εξελίσσεται η βραδιά, τόσο περισσότερο καταλαβαίνεις ότι δεν είναι η συμπεριφορά ενός αφελούς ανθρώπου. Είναι η συμπεριφορά κάποιου που είναι άρρωστος».
Η Έλσα Ντράιζιχ επισημαίνει: «Η μουσική είναι διαφορετική σε κάθε πράξη. Στην πρώτη πράξη έχουμε μια αίσθηση παιδικότητας, αφέλειας, ελαφρότητας. Σταδιακά όμως υπάρχει δραματική εξέλιξη και όλοι πρέπει να το καταλάβουν, μέσα από την αλλαγή του χαρακτήρα. Και μετά ξαφνικά υπάρχουν στιγμές που δεν πρέπει μόνο να αποδώσεις την δραματική ατμόσφαιρα με τη φωνή σου, αλλά να φτάσεις σε κολορατούρες».
Ο Πιοτρ Μπετσάλα συμπληρώνει: «Είναι σχεδόν μια διαβολική αποπλάνηση. Έτσι θέλω να το ερμηνεύω. Η απελπισία μου είναι τεράστια. Στην ουσία ο ιππότης είναι χαμένος από την αρχή του έργου».