Άρης Λάσκος: «Στην Υπόθεση Λάραμι βλέπουμε αντανακλάσεις του εαυτού μας, της κοινωνίας μας»

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Μετά τον «Αγνό Εραστή» του Ντέιβιντ Πλαντ, ο Άρης Λάσκος παρουσιάζει για πρώτη φορά στην Ελλάδα σε μια ενιαία παράσταση τα έργα «Υπόθεση Λάραμι» και «Υπόθεση Λάραμι: 10 χρόνια μετά» του 56χρονου Βενεζουελανού συγγραφέα και σκηνοθέτη Μοϊσές Κάουφμαν και των μελών του Tectonic Theatre Project. Πρόκειται για ένα έργο σταθμό στην ιστορία του θεάτρου ντοκουμέντο, ένα έργο μαρτυρία. Η παράσταση ανεβαίνει στο θέατρο Σφενδόνη, από την Παρασκευή 21 Φεβρουαρίου.

Στο επίκεντρο και των δύο έργων βρίσκεται η αληθινή ιστορία της δολοφονίας του Μάθιου Σέπαρντ το 1998, ενός ανοιχτά γκέι φοιτητή στο Πανεπιστήμιο του Γουαϊόμινγκ, λόγω της σεξουαλικής του ταυτότητας. Χτυπήθηκε και βασανίστηκε άγρια από δύο άντρες. Μετά τη δολοφονία, άνθρωποι όλων των ηλικιών και κοινωνικών στρωμάτων, πολιτικοί, διασημότητες της εποχής χωρίζονται σε στρατόπεδα, σπεύδοντας να μοιραστούν την άποψή τους για το τι συνέβη εκείνη τη νύχτα. Η επίθεση στον Σέπαρντ ήταν ξεκαθάρισμα λογαριασμών ή ρατσιστικό έγκλημα; Ολονυχτίες, τηλεοπτικές διαμάχες, πορείες, συγκεντρώσεις. Τέσσερις ημέρες μετά την επίθεση, ο νεαρός υποκύπτει στα τραύματά του. Η εγχώρια και διεθνής προσοχή στρέφεται στη νομοθεσία για τα εγκλήματα μίσους. Τον Απρίλιο και τον Νοέμβριο 1999 αντίστοιχα, οι δύο δολοφόνοι του Μάθιου Σέπαρντ καταδικάζονται σε ισόβια κάθειρξη. Αρνούνται ότι τον δολοφόνησαν, επειδή ήταν ομοφυλόφιλος.

Τέσσερις εβδομάδες μετά τον θάνατό του, ο Κάουφμαν και τα μέλη του Tectonic Theatre Project πηγαίνουν στο Λάραμι, όπου έμεναν οι πρωταγωνιστές της ιστορίας και παίρνουν περισσότερες από 200 συνεντεύξεις από κατοίκους της πόλης. Το υλικό της απομαγνητοφώνησης, αποσπάσματα από δημοσιεύματα της εποχής, καθώς και τα πρακτικά απ’ τις δίκες που ακολουθούν, συνθέτουν το υλικό μιας παράστασης θεάτρου ντοκουμέντο (2000), που αποκτά τεράστια δημοτικότητα, με πολυάριθμα ανεβάσματα σε όλη την Αμερική.

Δέκα χρόνια μετά τη δολοφονία του Σέπαρντ, το 2008, ύστερα από δύο αλλαγές κυβερνήσεων, κι ενώ η μνήμη της υπόθεσης αλλοιώνεται από εσκεμμένα διαφορετικές αφηγήσεις, η θεατρική ομάδα επισκέπτεται εκ νέου το Λάραμι και διεξάγει νέες συνεντεύξεις με τους αρχικούς συνομιλητές της, αλλά και με όσους θέλουν να μιλήσουν για πρώτη φορά. Ανάμεσά τους κι ένας απ’ τους δολοφόνους του Σέπαρντ, μέσα απ’ τη φυλακή. Καρπός της δεύτερης έρευνας πάνω στην υπόθεση που σημάδεψε την αμερικανική κοινωνία, είναι η παράσταση «Υπόθεση Λάραμι: 10 χρόνια μετά», που παρουσιάστηκε ταυτόχρονα σε 100 θέατρα της Αμερικής.

Συναντήσαμε τον Άρη Λάσκο και μιλήσαμε για το έργο, τα ζητήματα που τον απασχόλησαν στο τωρινό ανέβασμα, για το θέατρο ντοκουμέντο αλλά και την έμφυλη βία που βιώνουμε αρκετά συχνά πλέον και στην ελληνική κοινωνία.

-Πώς ανακάλυψες το συγκεκριμένο έργο;

Το βρήκα τυχαία το 2017, ψάχνοντας για να κάνω μια αίτηση για ένα πρόγραμμα στην Αμερική. Μετά άρχισα να ψάχνω την ιστορία, είδα την ταινία που είχε γίνει στο HBO το 2002 και ξεκίνησα λίγο να το ερευνώ. Το εγκατέλειψα όμως. Πέρυσι που κάναμε τον «Αγνό Εραστή», επειδή ήθελα πολύ να συνεχίσω με την ομάδα αυτή τη δουλειά, αναρωτιόμουν ποιο έργο που μπορεί να έχει αυτού του είδους την χορικότητα και την εναλλαγή ρόλων: δηλαδή να είναι και πάλι ένα αφηγηματικό έργο. Θυμήθηκα λοιπόν την Υπόθεση Λάραμι που είναι στην ουσία 200 συνεντεύξεις, με 60 πρόσωπα, παιγμένα από 8 ηθοποιούς στην αμερικάνικη βερσιόν, 6 στην δική μας και είπα αυτό θα είναι. Έτσι κάπως έγινε.

- Η δική σας παράσταση στηρίζεται στα δύο θεατρικά έργα;

Ναι! Και όχι μόνο! Έκανα έρευνα σε ο,τι υπήρχε στο Youtube, διάβασα άρθρα όπως του Harper’s Bazaar, που ήταν πολύ σημαντικό, αλλά και στο Vanity Fair που δίνει μια άλλη εκδοχή για τα πράγματα. Διάβασα και το υπόλοιπο υλικό που υπάρχει τώρα. Από την αρχή ήξερα ότι ήθελα να το πειράξω πάρα πολύ, γιατί είναι πολύ αμερικάνικο στον τρόπο που είναι γραμμένο, έχει πάρα πολλές αμερικάνικες αναφορές. Είναι ένα πολύ informative έργο, πολύ δημοσιογραφικό και ήθελα αυτό να το σπάσουμε λίγο, να αναδειχτεί το θέμα πιο πολύ και όχι η πληροφορία.

-Γιατί προκάλεσε τόσο πάταγο η ιστορία στις Ηνωμένες Πολιτείες;

Επειδή αυτός ήταν λευκός, πολύ όμορφος, φωτογενής, ένα τέλειο παιδάκι. Όλες οι φωτογραφίες του αυτό αποκαλύπτουν. Επειδή επίσης βρέθηκε δεμένος σε φράχτη, και πολλοί είπαν ότι έμοιαζε με σταυρωμένο, είχε ξαφνικά όλα τα φώτα της δημοσιότητας επάνω του. Είναι ακριβώς η επόμενη χρονιά που η Έλεν Ντε Τζένερις είχε κάνει το coming out, οπότε αρχίζει την Αερική να συζητιέται πάρα πολύ το θέμα των δικαιωμάτων της LGBTQI + κοινότητας. Οπότε όλοι οι προβολείς είναι πάνω του. Ενώ λοιπόν είναι μια πολύ απλή ιστορία: οι δύο τύποι είπαν ότι τον είδαν ότι ήταν πλούσιος, εμφανώς gay. Τον προσέγγισαν στο μπαρ για να τον ληστέψουν και να του δώσουν ένα μαθηματάκι να μην την πέφτει σε straight. Ένα χρόνο μετά τη δίκη, ξεκίνησε ένα ολόκληρο debate, αν αυτοί ήταν χρήστες ναρκωτικών - που ήταν περιστασιακοί χρήστες ναρκωτικών -, αν ο ίδιος ο  Σέπαρντ είχε πάρει ναρκωτικά εκείνη την περίοδο, αν τους προκάλεσε ο ίδιος, αν ήταν μόνο ληστεία, αν πήγαινε γυρεύοντας, ότι δηλαδή έγινε με τον Ζακ Κωστόπουλο στη χώρα μας. Έτσι λοιπόν η τόσο απλή υπόθεση ότι δύο επιτέθηκαν σε έναν ομοφυλόφιλο και τον σκότωσαν λόγω της σεξουαλικότητάς του, αρχίζει να αλλάζει και να γίνεται ότι ένας ομοφυλόφιλος την έπεσε σε straight και αυτούς τους έπιασε ομοφοβικός πανικός, που είναι ένας δικανικός όρος και επειδή είχανε πάρει και ναρκωτικά, τρελαθήκανε και τον σαπίσανε στο ξύλο και του έλιωσαν το κεφάλι. Ενώ υπάρχουν οι δικές τους εξετάσεις αίματος που ήταν καθαρές.

-Τι σου έκανε κλικ σ’ αυτήν την ιστορία και θεώρησες ότι αξίζει να το ανεβάσεις;

Δύο πράγματα: η βία και η αδικία. Η βία είναι ιδιαίτερα έντονη στη συγκεκριμένη περίπτωση. Είναι βία όχι μόνο αυτό που συνέβη στο παιδί, αλλά κι αυτό που συνέβη στην ίδια την πόλη. Ξαφνικά, όλα τα εθνικά μέσα μαζικής ενημέρωσης της Αμερικής εισέβαλαν εκεί. Ο κόσμος σταμάτησε να μιλάει, δεν επιτράπηκε στους κατοίκους να κάνουν έναν ουσιαστικό και ήρεμο διάλογο για το τι έγινε. Υπάρχει βία σε όλη την ιστορία: Είναι βία το ότι ένα παιδί στα 20 του χρόνια πεθαίνει, είναι βία όλο αυτό που του συνέβη, είναι βία το ότι οι γονείς του δεν μπόρεσαν να τον βοηθήσουνε, γιατί έπρεπε ξαφνικά να γίνουν δημόσια πρόσωπα και η μάνα του να ξεκινήσει να αγωνίζεται για τα LGBTQI δικαιώματα. Οι φίλοι του το ίδιο. Υπάρχει ας πούμε στο έργο πολύ έντονο το ζήτημα το ότι τα θύματα δεν πενθήσαν ποτέ. Και το δεύτερο ζήτημα είναι το θέμα της αδικίας. Το θέμα είναι ότι μετά από τόσα χρόνια, στο 2020 πλέον, δεν μπορείς να είσαι σίγουρος για τίποτα. Ακόμα και μια τόσο απλή ιστορία όπως αυτή του Λάραμι που τελείωσε όντως σε μια εβδομάδα, έχει καταλήξει σήμερα, βλέποντας τα βίντεο που υπάρχουν στο YouTube, να θεωρείται ότι όλα ήταν απάτη. Έχουν επικρατήσει άλλες αφηγήσεις της ιστορίας. Και λες, αν για αυτό το πράγμα που υπάρχει δίκη, υπάρχουν πρακτικά, υπάρχουν ομολογίες, γίνεται όλη αυτή η αλλοίωση και η στρέβλωση, τι θα πούμε μετά για όλα αυτά που ζούμε, λίγο παρακάτω εδώ τώρα στο Κουκάκι, για την περιβόητη ταράτσα, αν τον δέσανε, τον δείρανε ή όχι;

-Το συγκεκριμένο έργο έχει πάρα πολλές αντανακλάσεις στη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα.

Ναι. Για αυτό μου κόλλησε από την πρώτη στιγμή. Δεν είναι ένα έργο που μιλάει για ένα άτομο. Γι’ αυτό δεν λέγεται υπόθεση Σέπαρντ. Λέγεται υπόθεση Λάραμι. Αφορά την κοινωνία. Το χωριό, την πόλη, την κοινότητα, αφορά το πώς. Η παράσταση ξεκινά με την εξιχνίαση του εγκλήματος αλλά εστιάζει κυρίως στο τι έγινε μετά από αυτήν. Είναι ένα πολύ ωραίο κοινωνικό ψυχογράφημα. Και για αυτό μπορεί ο καθένας να δει μια αντανάκλαση του εαυτού του, της πόλης του και της κοινωνίας μας στο έργο. Γιατί είναι απόψεις, γνώμες που θα μπορούσε να έχει πει ο καθένας μας. Τις ακούμε κατά κόρον σε κάθε περίσταση. Ανάλογα με την ιδεολογία που ο καθένας πρεσβεύει, το πώς βλέπει τα πράγματα.

-Πάντως, 20 και κάτι χρόνια μετά το περιστατικό, τα γεγονότα έμφυλης βίας δεν έχουν μειωθεί στην Αμερική. Και αυξάνονται και στη χώρα μας.

Εγώ πιστεύω ότι απλά δημοσιοποιούνται πιο πολύ. Πάντα συνέβαιναν, απλά τώρα πια υπάρχει μια μεγαλύτερη προβολή από τα media. Kαταρχάς η κοινότητα είναι πολύ πιο ισχυρή πλέον. Δεν εννοώ μόνο την LGBTQI, μιλάω και για την γυναικεία κοινότητα, το κίνημα MeToo. Όλα παίρνουν δημοσιότητα, γιατί είναι και politically correct, αν θες, το να ασχοληθούν τα μέσα με αυτά τα ζητήματα. Δεδομένου επίσης ότι υπάρχουν τα social media και όλο αυτό το υπόγειο ρεύμα του διαφορετικού τρόπου ενημέρωσης των ανθρώπων, πρέπει και τα κυρίαρχα μέσα να ανταποκριθούν σε αυτό. Εγώ δεν νομίζω ότι έχουν αυξηθεί. Δεν είμαι βέβαια αρμόδιος, δεν έχω δει μελέτες. Είμαι σίγουρος όμως ότι δημοσιοποιούνται πλέον πιο πολύ. Στην Ελλάδα το πρόβλημα που έχουμε πάντα, είναι ότι σκάνε δώ 10 χρόνια μετά. Είδες τι έγινε ά λλωστε και με τη συνταγματική αναθεώρηση. Δεν πέρασε ποτέ η συνταγματική προστασία όλων αυτών των ομάδων. Ακόμα συζητάμε για αυτά τα θέματα. Πριν 10 χρόνια ψηφίστηκε από την κυβέρνηση Ομπάμα ο νόμος για τα εγκλήματα έμφυλης βίας, άρα εμείς είμαστε τουλάχιστον 10 χρόνια πίσω από αυτό.

-Πάντως, πέρα από τα πόσα χρόνια είμαστε πίσω, τα επίσημα μέσα μαζικής ενημέρωσης, αλλά και η ίδια η ελληνική κοινωνία δεν θέλει να ασχοληθεί με αυτά τα πράγματα. Δηλαδή ασχολείται είτε διαστρέφοντας την πραγματικότητα των γεγονότων, είτε φωτίζοντας διαφορετικά τι συμβαίνει, πως συμβαίνει. Μοιάζει να μην είναι έτοιμη. Είναι οπισθοδρομική, συντηρητική. Κλείνει τα μάτια, υποκρίνεται.

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Ναι. Υπάρχει το γενικό ζήτημα της εκπαίδευσης πάνω από όλα. Με ποια έννοια; Τέτοια περιστατικά, τέτοιες υποθέσεις, απαιτούν μεγάλη ενσυναίσθηση. Απαιτούν να έχει κάποιος την ευαισθησία, τη νοημοσύνη και την οξυδέρκεια, να μπορεί να μπει στη θέση του άλλου. Αυτό λοιπόν, θέλει πάρα πολύ μεγάλα κοινωνικά skills και μια ευστροφία που δυστυχώς δεν υπάρχει ούτως ή άλλως. Μπαίνει λοιπόν ένα ζήτημα, που και στο έργο υπάρχει πάρα πολύ, του αν μπορεί η κάθε κοινωνία να αναγνωρίσει, αυτού του είδους τα περιστατικά ως προϊόντα της. Αυτό που συμβαίνει λοιπόν, είναι ότι διαχωρίζουμε τη θέση μας. Αυτό που συμβαίνει στην κοινωνία, είναι ότι θεωρούμε ότι αυτό το κομμάτι, αυτά τα ζητήματα αφορούν κάποιους λίγους διαφορετικούς, ενώ οι υπόλοιποι είμαστε από την άλλη πλευρά.

-Πώς γεφυρώνεται αυτό το χάσμα;

Πρέπει να είμαστε συμμέτοχοι των καταστάσεων, ακόμη κι αν δεν είμαστε. Μας αφορούν τα πάντα, ακόμη κι αν δεν κάνουμε, ή δεν ενστερνιζόμαστε κάποια από αυτά. Αυτό σημαίνει λοιπόν ότι είμαι συμμέτοχος στην άνοδο της ακροδεξιάς, παρόλο που εγώ είμαι προοδευτικός άνθρωπος. Παράλληλα ως αριστερός, έχω μερίδιο ευθύνης στο ότι η αριστερά έχασε τον δρόμο της. Αν δεν συμμετέχεις, τότε το παιχνίδι είναι χαμένο και η κοινωνία αρχίζει και ταμπουρώνεται. Και όντως, όπως φαίνεται αυτές τις μέρες, οδηγούμαστε σε πολύ μεγάλη οπισθοδρόμηση. Για παράδειγμα το θέμα της κανονικότητας, αυτής της λέξης που ξανάρχεται. Είδα επίσης ότι καταργείται η σεξουαλική αγωγή από τα γυμνάσια και τα λύκεια. Χωρίς εκπαίδευση, πώς θα καταλάβουν τα παιδιά το διαφορετικό, πώς θα συμβιώσουν με το άλλο; Οι νέες γενιές, θα πρέπει να αναγνωρίσουν τον ομοφυλόφιλο ή τον drug ή τον παρενδυτικό ως μέρος τους, ως έναν άνθρωπο πάνω από όλα, ως αυτό που είναι. Και όχι σαν κάτι εχθρικό, σαν κάτι που πρέπει να προκαλεί φόβο. Όχι ως κάτι που θα πρέπει να ντρέπονται. Γιατί αυτά ακριβώς τα τρία συναισθήματα, είναι αυτά που προκαλούν και αυτές τις αντιδράσεις μετά, την επιθετικότητα, την βία και το μη διάλογο. Δηλαδή ο καθένας κλείνεται στον κύκλο του. Δημιουργούνται δύο πράγματα: και η μια κοινότητα νιώθει ότι της επιτίθενται, και καλά κάνει και το νιώθει, οπότε έχει το αίσθημα της αδικίας, οπότε είναι σε φωναχτή διάθεση για να διεκδικήσει τα δικαιώματά της και οι άλλοι νιώθουν ότι απειλούνται από αυτή την κοινότητα. Αποτέλεσμα να μην μπορεί να επιτευχθεί με κανέναν τρόπο διάλογος και συνύπαρξη.

- Δεν βλέπεις να αλλάζει κάτι;

Τα βλέπω λίγο ζοφερά τα πράγματα. Νομίζω ότι είναι ένα κοινωνικό ζήτημα, μεγάλο, παγκόσμιο. Είναι αυτή η στροφή επί το δεξιότερον και επί το φιλελεύθερον, που βλέπεις παντού. Βλέπεις στην Αμερική τι γίνεται: προοδευτικά πράγματα που είχαν ψηφιστεί, αρχίζουν και ξεψηφίζονται ή καταργούνται οι νόμοι για την κοινωνική ασφάλιση. Όπως το πρόγραμμα του Ομπάμα για τα σχολεία, για το φαγητό που είχανε κάνει. Κοίτα τι γίνεται στη Γαλλία, τι γίνεται στην Ιταλία. Δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο. Απλά εμείς ως μεσογειακός λαός, επειδή έχουμε αυτή την εμπλοκή με το συναίσθημα, με την έννοια ότι τα πράγματα τα προσεγγίζουμε όλα συναισθηματικά και προσωπικά, μας λείπει έντονα η θεσμικότητα που υπάρχει στα άλλα κράτη. Δηλαδή εδώ ακόμα παλεύουμε για να λειτουργήσουμε με νόμους, ή να λειτουργήσει ο θεσμός ως θεσμός και να μην χρειάζεται προσωπική παρέμβαση ενός υπουργού, για να σωθεί ένας ασθενής ας πούμε, ενώ είναι η δουλειά ενός υπουργείου. Εδώ έχουμε λοιπόν έναν ακόμα παράγοντα, που δυσκολεύει λίγο περισσότερο την κουβέντα και την πρόοδο πια.

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

- Το θέατρο ντοκουμέντο σου ασκεί ιδιαίτερη έλξη. Γιατί σου αρέσει τόσο πολύ;

Έχω ένα ζήτημα γενικά με την ιστορία. Είναι πολύ μεγάλο μου κόλλημα. Ενώ τη σιχαινόμουν στο λύκειο και στο γυμνάσιο, ξαφνικά έχω καταλάβει ότι ένα μεγάλο πρόβλημα της ελληνικής κουλτούρας είναι η κακή σχέση με την ιστορία. Η ιστορία όμως δεν είναι ο,τι γράφουν τα βιβλία. Ιστορίες είναι και οι προφορικές αφηγήσεις. Ιστορίες είναι και αυτές των παππούδων μας που μας λένε οι γιαγιάδες μας σε μια αυλή. Και αυτό που κάνει το θέατρο ντοκουμέντο, είναι ότι φωτίζει με έναν εξαιρετικό τρόπο ένα ιστορικό γεγονός, πώς δομείται ένας διάλογος, πώς λειτουργεί η μνήμη και πώς κάθε κοινωνία θέλει να ελέγξει την ιστορία της. Ο τρόπος που φτιάχνεται μια παράσταση θεάτρου ντοκουμέντο, είναι ο τρόπος που θα ήθελα εγώ να διδάσκεται η ιστορία και για αυτό, ο τρόπος που θα ήθελα να μιλάμε ως άνθρωποι. Δηλαδή να κατεβαίνουμε ένα επίπεδο πιο κάτω, αν θεωρούμε ότι είμαστε πνευματικοί, άνθρωποι ψηλοί, να καταλαβαίνουμε τι γίνεται κάτω. Αν είμαστε κάτω, να διαβάζουμε κανένα βιβλίο για να δούμε και λίγο τι γίνεται πάνω. Από αυτόν τον διάλογο να μπορούμε να βγάλουμε ένα συμπέρασμα. Επίσης το θέατρο ντοκουμέντο έχει ένα πράγμα, που πολλά έργα του ρεπερτορίου δεν έχουν: την ψυχραιμία. Γιατί για να κάνεις θέατρο ντοκουμέντο και να μεταχειριστείς βίντεο, προβολές, μαρτυρίες, ανθρώπους που είναι ηθοποιοί, ανθρώπους που δεν είναι ηθοποιοί, χρειάζεται μια νηφαλιότητα, μια μακροσκοπική όραση των πραγμάτων. Αυτό είναι πάλι κάτι που δεν συμβαίνει στην ελληνική κοινωνία. Για αυτό το λόγο έχω κολλήσει εγώ τόσο πολύ, χωρίς να σημαίνει ότι θέλω να κάνω μόνο αυτού του είδους έργα. Απλά βλέποντας πάλι αυτή την ιστορία με τον Μάθιου, βλέπω πώς μια είδηση μεταφέρεται το 1998, το 2004, το 2008, το 2020 στην Ελλάδα και αυτό το πράγμα μπορώ να το εφαρμόσω και να πω «Α! έτσι γίνεται με όλα». Και αυτό με κάνει και καλύτερο άνθρωπο λίγο να σου πω.

-Από την άλλη πλευρά, επειδή ακριβώς δεν υπάρχει μια δεδομένη δραματουργία, μια συγκεκριμένη φόρμα και μια εξέλιξη, δεν είναι και η μεγάλη του αδυναμία; Γιατί πολλές φορές χάνεται η ουσία. Εκ φύσεως δηλαδή, μπορεί να είναι μια συγκλονιστική παράσταση και μπορεί να είναι μια παράσταση η οποία ακριβώς επειδή δεν έχεις βάλει σωστά τα υλικά, να μην σου βγει η συνταγή και να είναι κάτι πολύ αδύναμο.

Ναι! Αλλά πια στη δομή του μετά μετά μετά μοντέρνου, έχεις δει ότι ακόμα και υπέροχες δραματουργίες που δεν χρειάζεται να τις κουνήσεις καν, έχουν τιναχτεί στον αέρα. Ναι, υπάρχει μια εγγενής δυσκολία, στο πως θα γίνει το μοντάζ. Σίγουρα. Εμένα αυτή την περίοδο έχει εκραγεί το κεφάλι μου. Δεν κοιμάμαι καλά εδώ και αρκετό καιρό. Βλέπω όνειρα μονίμως την παράσταση, τις σκηνοθετικές οδηγίες, το πώς πρέπει να το πω. Ξυπνάω 7.30 το πρωί και σημειώνω σε ένα τετραδιάκι δίπλα μου έτσι πρέπει να γίνει αυτή η διασκευή της σκηνής, για να καταλήξω στο ζουμί των 80 - 90 λεπτών. Τρέμω για τις 21 Φεβρουαρίου μέσα μου. Έχω όμως μια σιγουριά. Ξέρω ότι αυτό που θέλω να πω το βλέπω. Δεν ξέρω αν είναι όμως σωστό στα δικά σου τα μάτια. Να σου πω όμως ποιο είναι τελικά το ζήτημα; Αυτό το είδος θεάτρου έχει μια αμεσότητα, που αν το χειριστείς σωστά, είναι τόσο ανθρώπινο τελικά, που νικάει τα πάντα. Δηλαδή εγώ θα μείνω πολύ στην πρώτη φορά που ήρθα σε επαφή με ένα τέτοιο έργο. Ήταν όταν είχα δει το «Ταξίδι με το Τραίνο» στο Μέγαρο του ΟΣΕ που είχαν κάνει ο Ανέστης Αζάς με τον Πρόδρομο Τσινικόρη. Όταν είδα τις κυρίες από την χορωδία του ΟΣΕ να τραγουδάνε. Είχα πει αυτό είναι! Δεν χρειάζεται να πει κανείς τίποτε άλλο. Ή τον κύριο που έλεγε στο τέλος του έργου ότι του κάναμε μετάταξη, στον Ευαγγελισμό στον κλίβανο και λέει «ρε παιδιά, εγώ μηχανοδηγός είμαι»! Αυτό είναι! Εκεί σταματάω εγώ! Αυτό μένει! Γι’ αυτό το κυνηγώ παρά τη δυσκολία του.

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

Μετάφραση: Άρης Λάσκος-Ελένη Ζαχοπούλου

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Σκηνοθεσία: Άρης Λάσκος

Δραματουργία: Άρης Λάσκος-Κόνυ Ζήκου

Σκηνικά: Τίνα Τζόκα

Κοστούμια: Χαράλαμπος Νικολάου

Φωτισμοί: Σεσίλια Τσελεπίδη

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Μουσική: Κορνήλιος Σελαμσής

Επιμέλεια κίνησης: Μυρτώ Γράψα

Βοηθός σκηνοθέτη: Παρασκευή Λυπημένου

Φωτογραφίες: Αναστασία Γιαννάκη

Επικοινωνία: Ελεάννα Γεωργίου

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Παίζουν: Ελένη Ζαχοπούλου, Νικόλας Παπαδομιχελάκης, Αλέξανδρος Σιάτρας, Ελεάνα Στραβοδήμου, Θάνος Τσακαλίδης, Ειρήνη Φαναριώτη

INFO

Θέατρο Σφενδόνη

Μακρή 4, Μακρυγιάννη (Μετρό στάση Ακρόπολη), Τηλ.: 215 515 8968

Τηλεφωνικές κρατήσεις: 6979461320 (Τετάρτη έως Κυριακή 17.00-19.00)

Παραστάσεις: Από 21 Φεβρουαρίου έως 5 Απριλίου

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Μέρες και ώρες παραστάσεων: Παρασκευή και Σάββατο στις 21.00 και Κυριακή στις 18.00

Διάρκεια: 90 λεπτά

Τιμές εισιτηρίων: Παρασκευή: 13€ κανονικό, 10€ μειωμένο (φοιτητικό, ανέργων, άνω των 65, πολυτέκνων και ΑμΕΑ)|Σάββατο και Κυριακή: 15€ (κανονικό), 12€ (μειωμένο)

ΠΡΟΣΦΟΡΑ: Από 1 έως 20 Φεβρουαρίου τα εισιτήρια προπωλούνται στην τιμή των 7€.

Η παράσταση επιχορηγείται απ’ το Υπουργείο Πολιτισμού & Αθλητισμού.

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Προπώληση: ticketservices.gr, 210 72 34567, Πανεπιστημίου 39 (Στοά Πεσμαζόγλου)

Καταστήματα PUBLIC & tickets.public.gr, και στο ταμείο του θεάτρου (τις μέρες και ώρες της παράστασης)