Γιάννης Τσορτσέκης: Απολαυστική επιστροφή σε σινεμά και θέατρο

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Παίζει στο «Βρακί» του Καρλ Στέρνχαϊμ σε σκηνοθεσία της Μαριλίτας Λαμπροπούλου στο θέατρο Skrow. Παράλληλα, πρωταγωνιστεί στην νέα ταινία του Γιάννη Οικονομίδη «Η μπαλάντα της τρύπιας καρδιάς» που βγήκε την προηγούμενη εβδομάδα στους κινηματογράφους. Τέλος, συμμετέχει στην καινούργια ταινία της Αγγελικής Αντωνίου, που βασίζεται στο μυθιστόρημα της Ευγενίας Φακίνου «Για να δει τη θάλασσα» και αναμένεται να πάρει σύντομα το δρόμο της για τις αίθουσες.

Ο λόγος βέβαια για τον Γιάννη Τσορτσέκη, ο οποίος, μετά από μεγάλο χρονικό διάστημα απουσίας από το θέατρο, επιστρέφει στο σανίδι και την μεγάλη οθόνη πλησίστιος. Συναντηθήκαμε για να μιλήσουμε γι’ αυτή την επιστροφή, για τα ωραία πράγματα που κάνει με ανθρώπους που ο ίδιος εκτιμά βαθύτατα.

-Για ποιο λόγο «εξαφανίστηκες» τα τελευταία χρόνια;

Δεν το έκανα επίτηδες. Έκλειναν επάλληλοι κύκλοι και ήταν πολύ δύσκολο και δραματικό να το βιώνω. Ουσιαστικά συνειδητοποιούσα ένα τέλος που είχε ήδη συντελεστεί. Το πήρα χαμπάρι και ήμουν υποχρεωμένος να το αποδεχτώ. Αυτό είχε να κάνει με τον τρόπο που έκανα μια δουλειά, με το πώς κινιόμουν στο χώρο. Αυτός ο κύκλος έπρεπε να κλείσει και έπρεπε να γίνει με δραματικό τρόπο. Κι όντως δεν χτύπαγε το τηλέφωνο για τίποτε. Αυτό ήταν από τη μια πλευρά αγχωτικό και από την άλλη λυτρωτικό, γιατί εγώ είχα οδηγήσει κατά κάποιον τρόπο την κατάσταση εκεί. Έπρεπε να ξεμπερδέψω με αυτό που συνέβαινε. Έτσι κι έγινε.

Πόσο κράτησε;

Ήταν μια τραυματική τριετία. Τώρα είναι αλλιώς τα πράγματα. Είμαι πλέον λυτρωμένος και από το ζήτημα της προσδοκίας. Δεν προσδοκώ πλέον καμιά ανάσταση νεκρών (γέλια). Γιατί έβλεπα έναν νεκρό να προσπαθεί να ξαναζωντανέψει. Κι αυτό ήταν που με πίεζε ασφυκτικά, γιατί δεν το θεωρούσα καθόλου έντιμο και ηθικό. Μην νομίζεις ότι όλα γίνονται με απλό και αυτονόητο τρόπο. Έπρεπε λοιπόν να πάρω ουσιαστική απόσταση από πράγματα, που με καταρράκωσαν ή με προβλημάτισαν τόσο σε προσωπικό, όσο και επαγγελματικό επίπεδο. Είχα πολλά αντιδάνεια, Γιώργο, που δεν ήταν δικά μου και με καταδυνάστευαν. Έπρεπε να ξεσκαρτάρει το περιβάλλον μου. Έπρεπε να με αγαπήσω ξανά, γιατί με είχα χάσει. Όταν το καταφέρνεις, σε αγαπούν και οι άλλοι και όλο το πράγμα. Έτσι βρέθηκα στο «Βρακί» και στην Μπαλάντα. Πρέπει να ομολογήσω ότι είναι η πρώτη άνοιξη που βιώνω ξανά πράγματα, μετά από πολύ καιρό.

-Τι σου άρεσε «Το Βρακί» και είπες ναι σ’ αυτή την πρόταση;

Καταρχάς, «Το Βρακί» είναι μια πολύ ωραία συνεργασία. Είναι ένα υπέροχο έργο. Ενθουσιάστηκα όταν μου έγινε η πρόταση και το διάβασα. Τα γεγονότα του θεατρικού έργου εξελίσσονται την πρώτη δεκαετία του 20αιώνα. Έναν αιώνα μετά, τα πράγματα δεν φαίνεται να έχουν αλλάξει. Συμβαίνουν ακριβώς τα ίδια. Ερμηνεύω τον κύριο της κυρίας που της έχει πέσει το βρακί σε μια υπαίθρια εορταστική εκδήλωση. Αυτό το γεγονός πυροδοτεί όλη την εξέλιξη του έργου, γιατί ξαφνικά αρχίζουν να εμφανίζονται αυτόπτες μάρτυρες κι επίδοξοι εραστές. Αυτόν δεν τον ενδιαφέρει καθόλου τι γίνεται πιο πέρα. Μοιάζει σαν την σημερινή ελληνική πραγματικότητα. Είναι ένα σύμπτωμα αρκετών χρόνων που κορυφώνεται στην εποχή μας: η υποκρισία και ο τρομερός πουριτανισμός που βλέπουμε τότε και βλέπουμε και τώρα. Ο σημερινός άνθρωπος μοιάζει πολυτραυματίας. Δεν ξέρει τι να κάνει με όλα αυτά, πώς να προφυλαχθεί και πώς να τα διαχειριστεί. Υπάρχει λοιπόν ένας άκρατος συντηρητισμός, που φτάνει να αποκτά ένα ψεύτικο ανθρώπινο προσωπείο. Από κάτω όμως υπάρχει μια ακροδεξιά ιδεολογία και αφετηρία. Σήμερα έχουμε την τρομερή απάτη του politically correct. Δεν μπορείς να μιλήσεις, να ακουμπήσεις, να κοιτάξεις άνθρωπο, καθώς είναι όλα ποινικοποιημένα. Τα πάντα συντηρητικοποιούνται. Το αποτέλεσμα είναι να οδεύουμε προς τα πίσω, σε μια εποχή πριν το 1900, πριν το χρονικό σημείο που εκτυλίσσεται η υπόθεση αυτής της σάτιρας της μεσαίας τάξης.

-Ποιος είναι ο Τέομπαλντ Μάσκε;

Ο Τέομπαλντ Μάσκε είναι ένας δημόσιος υπάλληλος που ασχολείται με τα υπάρχοντά του και τη δουλειά του και τίποτε άλλο. Λέει ότι μέχρι εκεί που φτάνουν τα πόδια μου. Είναι ένας πρώιμος φασίστας, γιατί δεν έχει οριοθετηθεί, δεν έχει συντελεστεί ακόμη ο φασισμός. Ο,τι λέει αυτό το ανθρωπάκι, το ανθρωποειδές θα έλεγα καλύτερα, αντανακλά αυτή την ιδεολογία, αλλά και τον άκρατο συντηρητισμό ενός μεγάλου μέρους της κοινωνίας της εποχής του. Αυτό καθρεφτίζεται όμως και στην εποχή μας, η οποία έχει βιώσει και όλα τα ακραία που έγιναν τον εικοστό αιώνα. Είναι μια ακριβής περιγραφή της τρέχουσας κατάστασης. Ο Μάσκε λοιπόν μας περιγράφει το τώρα. Το θέμα είναι πώς αντιδρούμε σ’ αυτό το τώρα.

-110 χρόνια μετά, πώς αντιδράμε σ’ αυτήν την κατάσταση;

Ένας τρόπος αντίδρασης, γιατί δεν βλέπω άλλο, είναι τουλάχιστον να ονομάσεις αυτές τις καταστάσεις. Γιατί και αυτό το αποφεύγουμε σήμερα. Κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Από την άλλη πλευρά, παρόλο που ζούμε σε χαλεπούς καιρούς, με όξυνση όλων των ζητημάτων, δεν νομίζω ότι έχουμε φτάσει στην ακμή του προβλήματος. Έχει να επιδεινωθεί κι άλλο. Είναι ένα κακό σπυρί γεμάτο πύον που δεν έχει φτάσει ακόμη στα όριά του για να σπάσει. Όταν σπάσει, θα είναι σαρωτικό. Ζούμε σε μια εποχή όπου βλέπουμε να επικρατεί ο άκρατος συντηρητισμός σε κοινωνίες όπως αυτή των Ηνωμένων Πολιτειών, χωρίς όμως η Ευρώπη να πηγαίνει πίσω σ’ αυτή την κατάσταση. Είναι κάτι που έχει διαβρώσει με διαφορετικό τρόπο όλους τους τομείς: την οικονομία, την πολιτική, την κοινωνία και την τέχνη.

-Πώς αντιδρά ένας καλλιτέχνης σ’ αυτό;

Κατά τη γνώμη μου, ο καλλιτέχνης αντιδρά με την ψυχή του, με το να υποστηρίζει αυτό που πιστεύει με όλες τις δυνάμεις του. Δεν μπορεί να υπάρξει τέχνη, αν ο καλλιτέχνης δεν γίνει παρανάλωμα με την δουλειά του. Αντίστοιχα ένας δημοσιογράφος πρέπει να υποστηρίξει με πάθος τις απόψεις του. Αλλιώς όλοι θα βλέπουμε να επικρατεί το copy paste, να βρίσκονται στον αφρό αδιάφορα πράγματα. Πράγματα που όλοι μπορούν να το κάνουν.

-Είναι μια δύσκολη χρονιά για το ελληνικό θέατρο για πολλούς λόγους: από τον κορονοϊό μέχρι τον υπερπληθωρισμό.

Όντως έτσι είναι και στενοχωριέμαι πολύ, γιατί είμαι κι εγώ μέσα σ’ αυτή την ιστορία. Δυστυχώς, πολλές φορές ο κόσμος αισθάνεται ότι τον κοροϊδεύουν, ότι εξαπατάται. Δεν μπορεί να έχουμε στην κάθε γωνία και ένα θέατρο. Δεν μπορούμε να έχουμε τόσους πολλούς ηθοποιούς. Δεν γίνεται. Όταν λοιπόν πηγαίνει αυτός ο κόσμος και βλέπει μία, δύο, τρεις φορές θέατρο και δίνει τα λεφτά του και βλέπει σκουπίδια, είναι λογικό να αισθάνεται εξαπατημένος και να γυρίζει την πλάτη του στο θέατρο. Δυστυχώς δίπλα στα ξερά, καίγονται και τα χλωρά. Παρόλο που με αφορά αυτή η κρίση, αισθάνομαι ενθουσιασμένος που συμβαίνει. Γιατί αυτό μου γεννά την ελπίδα και την αισιοδοξία ότι θα ξεσκαρτάρουν τα πράγματα. Όπου κι αν με καταχωρεί αυτή η διαλογή που θα γίνει αναγκαστικά. Στα σκατά; στα σκατά. Απλά δεν πάει άλλο. Χρειάζεται υπομονή και επιμονή. Για να ξεχωρίσει η ήρα από το στάρι.

-Πρωταγωνιστείς επίσης στην «Μπαλάντα της Τρύπιας Καρδιάς», τη νέα ταινία του Γιάννη Οικονομίδη. Έχετε μια πολύχρονη σχέση με τον Γιάννη. Νομίζω ότι ταιριάζετε και ως χαρακτήρες.

Ναι τον γουστάρω πολύ τον Γιάννη. Και πραγματικά αν δεν ταιριάζαμε, δεν θα συμπεθεριάζαμε. Έχουμε μια βαθιά συνεργατική σχέση. Τον εκτιμώ βαθύτατα από την εποχή του Σπιρτόκουτου και εντεύθεν. Μετά ήρθε στη ζωή μου το Μικρό Ψάρι. Εκεί τα είδα όλα. Και τα είδα, γιατί πήγα τσολιάς και ένιωσα την απόλυτη συντριβή. Και την ένιωσα στα πούπουλα με τον Γιάννη και τον Βαγγέλη Μουρίκη, γιατί και οι δύο με βοήθησαν τα μέγιστα. Δεν υπερβάλλω. Δεν αποσυμφορίζεται μέσα μου η συγκινητική εμπειρία αυτής της ταινίας. Η στιγμή και η συγκυρία της συνεύρεσής μας ήταν καταλυτική για μένα. Έκτοτε έχει δημιουργηθεί με τον Γιάννη μια σχέση απόλυτης, καθολικής, τυφλής εμπιστοσύνης. Δεν χρειάστηκε καμιά επιβεβαίωση, ούτε χρειάστηκε να κάνει κάποιος από τους δυο μας κάτι. Αυτή είναι η τέλεια συνθήκη. Αυτό είναι που εγώ ονομάζω ηθικό.

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

-Υπάρχει όμως και η συνθήκη που δουλεύει ο Οικονομίδης. «Ξεβολεύει» τους ηθοποιούς σ’ αυτό που νομίζουν ότι είναι παγιωμένο ή ότι δεν αλλάζει.

Ισχύει. Μπορεί να είσαι εκεί πανέτοιμος και ένα πράγμα που είναι με εξαιρετικό τρόπο δουλεμένο, να αλλάξει στο δευτερόλεπτο. Γιατί απλώς έχει δει υλικό, που μπορεί να δώσει άλλη κατεύθυνση σ’ αυτό που κάνουμε. Εκεί θέλει πολλά κιλά αρχίδια και από τις δύο πλευρές: κι από αυτόν που θα το ζητήσει κι από μένα που πρέπει να υποστηρίξω αυτό που μου ζητάει. Για μένα είναι κάτι αυτονόητο και απλό. Πρέπει να υποστηρίξω με κάθε τρόπο αυτό που μου ζητάει. Και αυτό για πολλούς δεν είναι αυτονόητο.

-Γιατί το λες αυτό;

Ο ηθοποιός είναι ένας άνθρωπος, όπως όλοι οι άλλοι, που έχει ανάγκη την ασφάλεια. Θέλει τον περιχαρακωμένο κώδικα, που λειτουργεί γι’ αυτόν ως ένα δίχτυ προστασίας. Εκεί μπορεί να πετάξει. Όσο περισσότεροι εξειδικευμένοι και συγκεκριμένοι είναι οι περιορισμοί, τόσο πιο ελεύθερος μπορεί να είσαι. Κατανοώντας και επενδύοντας βέβαια στον περιορισμό. Αυτή είναι η αρχή μου. Η αλλαγή της συνθήκης για μένα εμπίπτει μέσα σ’ αυτόν τον απόλυτο περιορισμό. Αρκεί να τον έχεις εκ των προτέρων στο λογισμικό σου. Γιατί εκείνη τη στιγμή δεν μπορείς αλλιώς να κάνεις φορμά στο λογισμικό σου και να επενδύσεις σε κάτι άλλο! (γέλια). Η σχέση εμπιστοσύνης που έχουμε, προϋποθέτει λοιπόν αυτό: μια κρίσιμη στιγμή αυτός να μπορεί να αλλάξει γνώμη και εγώ σαν έτοιμος από καιρό να μπορέσω να φέρω εις πέρας τη νέα αποστολή. Χωρίς κουβέντες και πολλές συζητήσεις. Εκείνη την στιγμή, τρέμουμε και οι δύο με τον ίδιο τρόπο για το αποτέλεσμα (γέλια). Αισθάνομαι ότι μεταξύ μας, υπάρχει μια βαθιά συγγένεια. Και με συγκινεί που με επιλέγει στις δουλειές του. Και τον αγαπώ! Έχουμε μια ερωτική σχέση που δεν έχει τα κουσούρια μιας ερωτικής σχέσης (γέλια)!

-Είσαι πραγματικά εξαιρετικός στο πώς αποδίδεις με ελάχιστες κουβέντες το δράμα αυτού του απατημένου συζύγου που η γυναίκα του κλέβει και ένα εκατομμύριο ευρώ. Και το αστείο είναι ότι εσύ στηρίζεσαι πολύ στον λόγο! Δεν σε έχω ξαναδεί τόσο σιωπηλό!

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Κόβαμε διαρκώς λόγο με τον Γιάννη. Ένιωθα ότι δεν υπάρχουν λόγια για να εκφράσουν τον πόνο αυτού του ήρωα, του Ηρακλή. Και γι’ αυτό υπάρχουν αυτές οι σκηνές που δεν υπάρχει καθόλου λόγος. Σε αυτό με βοήθησε πολύ η «μάνα» μου στο έργο, η Βασιλική Καλλιμάνη. Παρόλο που δεν είναι ηθοποιός, ήταν τρομερή στη σχέση που αναπτύχθηκε μεταξύ μας. Στην πρόβα κέρδιζε διαρκώς έδαφος. Κάλυπτε την απόσταση. Αρχίσαμε να επικοινωνούμε επί ίσοις όροις. Στο τέλος ήταν οδοστρωτήρας. Ήταν μια γεμάτη, μια πυκνή σχέση, όταν φτάσαμε στα γυρίσματα. Και μετά άρχισε να αφαιρεί περιττά πράγματα ο Γιάννης. Το αποτέλεσμα είναι να γίνει ένα αριστούργημα. Και υπήρχαν και άλλες καταπληκτικές σκηνές που δυστυχώς, λόγω διάρκειας, κόπηκαν στο μοντάζ.

-Πώς την είδες εσύ την ταινία από την πλευρά του θεατή;

Μια εξωφρενική κωμωδία. Ο Οικονομίδης έχει πολύ βαθύ, οξύ και τρελό χιούμορ. Πρέπει να ομολογήσω ότι ακόμη και στις πρόβες της ταινίας, πολλές φορές δεν μπορούσα να συγκρατηθώ. Δεν μου έμενε άντερο. Αλλά υπάρχουν πολλά καλά σ’ αυτή τη δουλειά: η μουσική, η φωτογραφία, το μοντάζ, οι ερμηνείες. Το πιο σημαντικό όμως είναι ο ρυθμός της ταινίας, κάτι που είναι πολύ εύκολο να χαθεί και πολύ δύσκολο να κερδηθεί. Έχει καταιγιστικό ρυθμό.

-Στην πρεμιέρα της ταινίας, δήλωσες στενοχωρημένος, επειδή δεν είχατε καμιά κοινή σκηνή με τον Βαγγέλη Μουρίκη.

Τον Βαγγέλη τον αγαπώ ιδιαίτερα. Μπορεί να μην το καταλάβει κάποιος, αλλά το πιο γοητευτικό και σημαντικό είναι να έχεις παρτενέρ και αντίπαλο σε στίβο μάχης τον Βαγγέλη. Θέλω ειλικρινά να μου συμβεί στο μέλλον, όχι με μια σκηνή, αλλά με μια ολόκληρη ταινία. Έχει μια ερμηνευτική πυκνότητα και ένα αγνό και καθαρό αντριλίκι μιας άλλης εποχής. Είναι μιας άλλης εποχής και μιας άλλης ηθικής. Έχει ένα τόσο καθαρό και απογυμνωμένο βλέμμα, που δεν το βρίσκεις πουθενά πλέον. Κοίτα να δεις που μιλάω γι’ αυτόν σαν τον είχα γκόμενο (γέλια). Τον λατρεύω και τον εκτιμώ βαθύτατα.

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

-Μοιάζει πάντως λιγάκι η ταινία με το θεατρικό έργο που παίζεις. Πέρα από το χιούμορ, από πίσω ξεπροβάλλει όλος ο ζόφος μιας κοινωνίας και μιας πόλης.

Μία είναι μόνο η διαφορά. Στο «Βρακί» βλέπουμε τα πράγματα πακτωμένα, οπότε αναγνωριζόμαστε και προσδιοριζόμαστε σ’ αυτά. Στην ταινία βλέπουμε τα πράγματα να εξελίσσονται με άλλον τρόπο και να έχουν άλλο αποτέλεσμα. Ο κάθε θεατής ταυτίζεται με μένα ή με τον Μπισμπίκη, επειδή η κοινωνία είναι τόσο απροκάλυπτα αναγνωρίσιμη. Είναι τρομερό να βλέπεις τον κόσμο γελάει, γιατί γελάει με τα χάλια του. Ταυτίζεται με αυτούς τους ήρωες. Απατούν, κι είναι απατημένοι. Είναι ταυτόχρονα μαμάκιες κι έχουν οικονομική εξάρτηση από τους γονείς τους. Αυτή είναι η ελληνική κοινωνία σήμερα και η ταινία είναι ο καθρέφτης της.

Πρωταγωνιστείς και στην νέα ταινία της Αγγελικής Αντωνίου.

Ναι! Στηρίζεται στο μυθιστόρημα της Ευγενίας Φακίνου «Για να δει τη θάλασσα». Η ταινία θα λέγεται μάλλον «Πράσινη θάλασσα». Παίζουμε μαζί με την Αγγελική Παπούλια. Κάνω κάτι εντελώς διαφορετικό: Ερμηνεύω έναν τύπο, τον Ρούλα που είναι πολύ τραυματισμένος. Έχει κληρονομήσει μια δουλειά με προτηγανισμένες πατάτες στον Ασπρόπυργο από τη γιαγιά και τον παππού του. Εκεί φτάνει μια κοπέλα που έχει πάθει αμνησία. Δεν θυμάται τίποτε. Το χαρακτηριστικό της είναι όμως ότι είναι εξαιρετική μαγείρισσα. Ήταν μια ακόμη τέλεια συνεργασία. Λατρεύω άλλωστε πολύ τον κινηματογράφο.

Τι ακολουθεί μετά το «Βρακί» στο θέατρο;

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Θα παίξω τον επόμενο χειμώνα στην «Έντα Γκάμπλερ» που θα ανεβάσει ο Βασίλης Μπισμπίκης στο Εθνικό Θέατρο. Τον πρωταγωνιστικό ρόλο θα υποδυθεί η Έμιλυ Κολιανδρή. Εγώ ερμηνεύω τον Δικαστή Μπρακ. Τον σύζυγο θα κάνει ο Γιάννης Κότσιφας. Νομίζω ότι θα έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον.

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΘΕΑΤΡΙΚΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

Συγγραφέας: Καρλ Στέρνχαϊμ

Μετάφραση: Γιώργος Δεπάστας

Σκηνοθεσία / Δραματουργική επεξεργασία: Μαριλίτα Λαμπροπούλου

Σκηνικά: Θάλεια Μέλισσα

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα

Σχεδιασμός Φωτισμών: Κατερίνα Μαραγκουδάκη

Επιμέλεια Κίνησης: Ιωάννα Αποστόλου

Μουσική: Κώστας Λώλος

Βιολοντσέλο : Τάσος Μισυρλής

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Μουσική Παραγωγή: Νίκος Πιτλόγλου, Studio Arion

Βοηθός Σκηνοθέτη: Χριστίνα Ματθαίου

Παραγωγή: Zero Gravity

Εκτέλεση Παραγωγής: Γιάννης Νταλιάνης

Φωτογραφίες: Βάσια Αναγνωστοπούλου

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Παίζουν: Γιάννης Τσορτέκης, Ελίζα Σκολίδη, Στέλιος Παυλόπουλος, Ελπίδα Τοπάλογλου

Κωνσταντίνος Ζωγράφος

Η παράσταση είναι επιχορηγούμενη από το Υπουργείο Πολιτισμού & Αθλητισμού

Info

Θέατρο SKROW, Αρχελάου 5, Παγκράτι, τηλ. 210 7235842

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Η ΜΠΑΛΑΝΤΑ ΤΗΣ ΤΡΥΠΙΑΣ ΚΑΡΔΙΑΣ

ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Γιάννης Οικονομίδης

ΣΕΝΑΡΙΟ: Γιάννης Οικονομίδης, Χάρης Λαγκούσης, Δημοσθένης Παπαμάρκος

ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ: Δημήτρης Κατσαΐτης

ΠΡΩΤΟΤΥΠΗ ΜΟΥΣΙΚΗ: Jean-Michel Bernard

ΜΟΝΤΑΖ: Γιάννης Χαλκιαδάκης

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

ΗΧΟΣ: Ντίνος Κίττου, Κώστας Φυλακτίδης

ΣΚΗΝΙΚΑ: Ιουλία Σταυρίδου

ΚΟΣΤΟΥΜΙΑ: Χριστίνα Λαρδίκου

ΜΑΚΙΓΙΑΖ: Γιάννης Παμούκης

VFX SUPERVISOR: Αντώνης Κοτζιάς

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

ΣΥΝΕΡΓΑΤΗΣ ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Ιωάννα Μπολομύτη

ΠΑΡΑΓΩΓΟΙ: Πάνος Παπαχατζής, Χρήστος Β. Κωνσταντακόπουλος, Elie Meirovitz, Ingmar Trost, Γιάννης Οικονομίδης

ΠΑΙΖΟΥΝ: Βασίλης Μπισμπίκης, Βίκυ Παπαδοπούλου, Γιάννης Τσορτέκης, Στάθης Σταμουλακάτος, Βαγγέλης Μουρίκης, Γιώργος Γιαννόπουλος, Λένα Κιτσοπούλου