Το Διεθνές Δίκτυο Θεάτρου Ντοκιμαντέρ διοργανώνει την πρώτη του συνάντηση στο Σεράφειο του Δήμου Αθηναίων, 11-13 Σεπτεμβρίου
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗΕίναι ένα από τα είδη θεάτρου που έχει έντονη παρουσία τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας. Το θέατρο Ντοκιμαντέρ μας έχει προσφέρει εξαιρετικές παραστάσεις Ελλήνων αλλά και ξένων δημιουργών την προηγούμενη δεκαπενταετία. Πόσα όμως γνωρίζουμε γι’ αυτό; Για τα υλικά του, τις πτυχές του, τις μεθόδους του, τις προσεγγίσεις και την ερευνητική του διαδικασία;
Το Διεθνές Δίκτυο Θεάτρου Ντοκιμαντέρ ετοιμάζει ένα ραντεβού γνωριμίας. Συστάθηκε πριν λίγους μήνες, με σκοπό να δημιουργήσει έναν δυναμικό πόλο έρευνας, καλλιτεχνικής δημιουργίας και ανάδειξης του θεάτρου ντοκιμαντέρ εντός κι εκτός Ελλάδας. Από τις 11 έως τις 13 Σεπτεμβρίου, διοργανώνει την πρώτη του συνάντηση στο Σεράφειο του Δήμου Αθηναίων, για να μάθουμε περισσότερα, να λύσουμε απορίες, να πάρουμε απαντήσεις και να συνομιλήσουμε με όλους τους εμπλεκόμενους. Εκεί, για τρεις μέρες, θα συναντηθούν δημιουργοί του είδους, σπουδαστές, μελετητές, θεωρητικοί και όλοι όσοι ενδιαφέρονται για το ιδιαίτερο αυτό είδος θεάτρου, για να συμμετάσχουν σε εργαστήρια, συζητήσεις, παρουσιάσεις και στρογγυλά τραπέζια.
Τη σύλληψη και την καλλιτεχνική επιμέλεια αυτού του γεμάτου τριημέρου έχει κάνει η σκηνοθέτιδα Μάρθα Μπουζιούρη. Μιλήσαμε μαζί της για να λύσουμε όλες μας τις απορίες και να μάθουμε όλες τις λεπτομέρειες για το συγκεκριμένο θεατρικό είδος, αλλά και για το τι μας περιμένει στο Meeting Event στο Σεράφειο.
-Τι είναι το θέατρο ντοκιμαντέρ; Ποια είναι τα χαρακτηριστικά του;
To θέατρο ντοκιμαντέρ είναι μια περιοχή καλλιτεχνικής δημιουργίας που αντλεί από πραγματικά γεγονότα ή ζητήματα που έχουν παρέλθει ή συμβαίνουν όσο η Ιστορία ακόμα γράφεται, στοχεύοντας σε μια αναστοχαστική προσέγγιση του παρελθόντος ή/και μια κριτική διαπραγμάτευση του σήμερα. Ξεκινά από μια λευκή σελίδα, αφού συνήθως δεν προϋπάρχει κάποιο θεατρικό έργο, και προϋποθέτει μια μακρά περίοδο έρευνας, προκειμένου να συγκεντρωθεί το υλικό του και στη συνέχεια να ανασυντεθεί και μεταμορφωθεί σε καλλιτεχνική σκηνική πράξη. Σε αυτή τη δημιουργική διαδρομή, πολύ συχνά συμπορεύεται με ανθρώπους που δεν έχουν καλλιτεχνική ιδιότητα, αλλά συνδέονται άμεσα ή έμμεσα, βιωματικά ή γνωστικά, με το θέμα με το οποίο καταπιάνεται. Κατά τη γνώμη μου, πρόκειται για ένα θέατρο βαθιά λαϊκό και συμπεριληπτικό, που συνομιλεί με τον πραγματικό κόσμο εντός κι εκτός σκηνής μέσα από μια πληθώρα τεχνικών και αφηγηματικών μέσων.
-Πώς προέκυψε ως ξεχωριστό είδος;
Αν διατρέξουμε τη μακρά και ετερόκλητη πορεία του, τις ποικίλες πρώτες ύλες, μεθόδους και αισθητικές φόρμες που κάθε φορά υιοθετούν οι δημιουργοί του, θα δούμε ότι δεν πρόκειται για ένα τυποποιημένο θεατρικό είδος αλλά περισσότερο για ένα τρόπο να αντιλαμβανόμαστε την καλλιτεχνική δημιουργία σε σχέση με το πλαίσιο μέσα στο οποίο γεννιέται και ωριμάζει, το κοινωνικοπολιτικό της αποτύπωμα, και τελικά τον εαυτό μας μέσα από τον άλλο.
Επιχειρώντας να εντοπίσουν τα ίχνη του, πολλοί μελετητές αποτιμούν πως το θέατρο ντοκιμαντέρ μετρά ήδη έναν αιώνα ζωής, ακολουθώντας τη γέννηση του κινηματογράφου. Σχεδόν παράλληλα με τα πρώτα βήματα του τελευταίου, από τα «actualités» των αδελφών Lumiere μέχρι τον «Νανούκ του Βορρά» του Robert Flaherty το 1922 – ταινία που λέγεται πως ενέπνευσε στον John Grierson τον όρο «ντοκιμαντέρ» – έχουμε και τα πρώτα θεατρικά δείγματα «δημιουργικής ερμηνείας της πραγματικότητας».
Από την άλλη, θα μπορούσαμε να πάμε πολλούς αιώνες πίσω, στις απαρχές του δυτικού θεάτρου, και να ισχυριστούμε πως οι Πέρσες είναι η παλαιότερη σωζόμενη τραγωδία που αντλεί τη θεματολογία της από πρόσφατα ιστορικά γεγονότα, με τον Αισχύλο στο βιωματικό ρόλο του αυτόπτη μάρτυρα. Τελικά, όπως εύστοχα αναφέρει ο Alan Filewood, η επινόηση αυτού που σήμερα ονομάζουμε θέατρο ντοκιμαντέρ ή του πραγματικού ή ντοκουμέντο, είναι αποτέλεσμα μιας κρίσης του πολιτισμού εντός του οποίου δημιουργείται.
-Ποια είναι τα θέματα με τα οποία καταπιάνεται;
Τα θέματά του είναι συνάρτηση κάθε φορά του τόπου και της εποχής, απόρροια των κοινωνικοπολιτικών διεργασιών εντός των οποίων επινοείται. Χοντρικά διακρίνονται σε τρεις μεγάλες κατηγορίες:
1. υποθέσεις ή γεγονότα, μικρά ή μεγάλα, παγκόσμιου ή τοπικού ενδιαφέροντος, από τη δίκη του Άουσβιτς με τα πρακτικά της οποίας καταπιάστηκε ο Peter Weiss στο έργο του “Die Ermittlung” (1965) και το πρόσφατο “Hate Radio” του Milo Rau για τη γενοκτονία των Τούτσι της Ρουάντα μέχρι το “Fight for Shelton Bar” (1974) του Peter Cheeseman με θέμα το κλείσιμο των χαλυβουργείων στο Manchester,
2. ζητήματα που απασχολούν ευρύτερα το κοινωνικό σύνολο, όπως η θανατική ποινή στην Αμερική όπως προβληματοποιήθηκε μέσα από το εμβληματικό έργο των Jessica Blank και Erik Jensen “The Exonerated” (2002) και
3. ιστορίες πραγματικών προσώπων, γνωστών ή άγνωστων στο ευρύ κοινό, που γίνονται το όχημα για να αναδειχτεί το πολιτικό μέσα από το ανθρώπινο, όπως το “Qualitätskontrolle” (2013) των Rimini Protokoll, ένα έργο-ύμνος στην αξία της ανθρώπινης ζωής με πρωταγωνίστρια επί σκηνής τη Maria-Cristina Hallwachs, μια γυναίκα που έμεινε παράλυτη σε ηλικία 18 ετών.
-Αισθάνεστε ότι είναι τάση της εποχής μας ή έχει πιο μόνιμα χαρακτηριστικά;
Όχι, δεν αισθάνομαι πως το θέατρο ντοκιμαντέρ είναι απλά μια τάση της εποχής. Είναι μάλλον απόρροιά της, ανασαίνει μαζί της, την αφουγκράζεται και αναδύεται κάθε φορά που η πραγματικότητα μας ξεπερνάει, κάθε φορά που νιώθουμε πως υπάρχουν πτυχές της που αξίζει να φωτιστούν. Και στην παρούσα ιστορική συγκυρία, αυτές οι πτυχές είναι τόσες πολλές που δύσκολα εξαντλούνται. Νομίζω ότι έχει έρθει η στιγμή να αντιμετωπίσουμε το θέατρο ντοκιμαντέρ ως ισότιμη δραματουργική έκφραση, και σε αυτή την κατεύθυνση, μέσα από το Διεθνές Δίκτυο Θεάτρου Ντοκιμαντέρ, ήδη σκεφτόμαστε τρόπους δημιουργίας ενός δυναμικού αρχείου που θα καθιστά προσβάσιμα τα θεατρικά κείμενα των παραστάσεων, αλλά και το πλούσιο ερευνητικό υλικό που προηγείται της δημιουργίας τους.
-Σε ποιες χώρες έχει παράδοση το συγκεκριμένο θεατρικό είδος; Πόσα χρόνια μετράει;
Στον απόηχο του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, το γερμανικό θέατρο έδωσε πρώτο το στίγμα μιας νέας θεατρικής πρακτικής, με σαφείς επιρροές από το καλλιτεχνικό ρεύμα του εξπρεσιονισμού. Τα πρώτα ψήγματα τα συναντάμε στο έργο του πρωτοπόρου Γερμανού σκηνοθέτη Erwin Piscator, ο οποίος αντιμετώπισε το θέατρο ως πολιτικό εργαλείο, φωτίζοντας ιστορικά γεγονότα μέσα από τη χρήση αυθεντικών πηγών. Την ίδια περίοδο, στον απόηχο της Ρωσικής Επανάστασης, εμφανίζονται στη Σοβιετική Ένωση οι ερασιτεχνικοί θίασοι με τις «μπλε φόρμες» (Blue Blouse) που χρησιμοποιούν το θέατρο ως εργαλείο προπαγάνδας, προσεγγίζοντας το αγράμματο κοινό μέσα από σατιρικά σκετς, τραγούδια και την τεχνική της «ζωντανής εφημερίδας» (Living Newspaper), η παράδοση της οποίας συνεχίστηκε και στις Η.Π.Α με το Federal Theatre Project στη διάρκεια της μεγάλης ύφεσης (Great Depression). Η Γερμανία επανέρχεται δυναμικά στη διάρκεια της πολιτικοποιημένης δεκαετίας του ’60 με εκπροσώπους όπως οι Peter Weiss και Heinar Kipphardt, από την ανάγκη να ξανακοιτάξει σημαντικά γεγονότα της σύγχρονης ιστορίας, φωτίζοντάς τα μέσα από αυθεντικά ντοκουμέντα. Σημαντικά δείγματα, την ίδια περίοδο, έχει δώσει επίσης η Μεγάλη Βρετανία, με εκπροσώπους όπως η Joan Littlewood και o Peter Cheeseman που στρέφονται αντίστοιχα στη συλλογική δημιουργία του έργου από το θίασο και στην προφορική μαρτυρία (συνεντεύξεις).
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ
-Ποιοι είναι οι σημαντικότεροι εκπρόσωποί του;
Δεν είμαι σε θέση να προσφέρω μια εξαντλητική επισκόπηση χωρίς να παραλείψω σημαντικούς εκπροσώπους κι εκφάνσεις του θεάτρου ντοκιμαντέρ σε χώρες που η ιστορική του εξέλιξη και σύγχρονη παρουσία ακόμα μας διαφεύγουν. Εκείνο που θέλω να επισημάνω είναι πως, πέρα από τη γερμανόφωνη σκηνή που εξακολουθεί να τροφοδοτεί σημαντικά το θέατρο ντοκιμαντέρ με νέες αφηγήσεις, έχει ενδιαφέρον να στρέψουμε το βλέμμα σε λιγότερο οικείες ή προβεβλημένες στο δυτικό κόσμο δραματουργίες. Μόνο στη Μεσόγειο για παράδειγμα, στο Λίβανο, τη Συρία και την Αίγυπτο συγκεκριμένα, αναδύονται νέες εκφάνσεις της δραματουργίας του πραγματικού, στον απόηχο της Αραβικής Άνοιξης. Το ίδιο συμβαίνει στη γειτονική μας Τουρκία ή την μακρινή Λατινική Αμερική. Ο 21ος αιώνας έχει ανοίξει τόσα παράλληλα μέτωπα σε τόσο λίγο χρόνο – διακυβεύματα που γίνονται ακόμα πιο ορατά και επιτακτικά με τα τεχνολογικά εργαλεία που έχουμε στα χέρια μας – που αναπόφευκτα μπολιάζουν το θέατρο σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι και στην Ελλάδα, παρατηρούμε μια έντονη καλλιτεχνική εγρήγορση γύρω από το θέατρο ντοκιμαντέρ εδώ και μια δεκαετία περίπου, ως καλλιτεχνικό απότοκο της οικονομικής και ανθρωπιστικής κρίσης.
-Πότε εμφανίστηκε στην Ελλάδα και ποιες είναι κάποιες εμβληματικές παραστάσεις του;
Η πρώτη επαφή του ελληνικού κοινού με το θέατρο-ντοκουμέντο έγινε μέσα από ανεβάσματα ξένων έργων, με σαφή προσανατολισμό στη γερμανική σκηνή των Brecht, Weiss κλπ. Τα πρώτα δείγματα της ελληνικής εκδοχής του εμφανίζονται, όχι τυχαία, αμέσως μετά την ταραγμένη περίοδο της δικτατορίας. Απαλλαγμένοι από διώξεις και λογοκρισία, οι δημιουργοί καταπιάνονται με πολιτικά γεγονότα και ζητήματα της πρόσφατης ή λιγότερο πρόσφατης ελληνικής ιστορίας. Ενδεικτικά να αναφέρω τα θεατρικά έργα του Βασίλη Βασιλικού (το όνομα του οποίου ήταν ανάμεσα σε αυτά της μαύρης λίστας των συνταγματαρχών), όπως «Η Δίκη των Εξ», βασισμένη στα πρακτικά της δίκης του 1922 κατά των υπευθύνων της Μικρασιατικής Καταστροφής, με επιρροές, εικάζω, από την «Ανάκριση» του Peter Weiss, και το «Λαχείο» που καταπιανόταν με την πολύκροτη δίκη για τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη, και που ενώ γράφτηκε το 1971, εκδόθηκε το 1984. Σημαντική είναι και η συμβολή του Γιώργου Μιχαηλίδη, που έγραψε κι ανέβασε με το Ανοιχτό Θέατρο τις παραστάσεις «Η Δίκη των Έξι» (1974) , πάλι γύρω από το ίδιο θέμα, και «Η Μάχη της Αθήνας» (1975) που πραγματευόταν τα Δεκεμβριανά. Η εγχώρια δυναμική του θεάτρου-ντοκουμέντο, η υποδοχή της οποίας από κριτική και κοινό δεν υπήρξε ιδιαίτερα ευνοϊκή, θα συνεχιστεί για λίγο ακόμα με έργα όπως «Η Απεργία» του Γιώργου Σκούρτη (1976) και μάλλον θα ολοκληρώσει το σύντομο κύκλο της με το έργο «Οι φιλοξενούμενοι» του Πέτρου Μάρκαρη (1981) γύρω από την εμπειρία της μετανάστευσης. Ο κύκλος όμως θα ξανανοίξει οργανικά την τελευταία δεκαετία, και η δυναμική του, τόσο σε επίπεδο θεματικής όσο και απεύθυνσης, δείχνει να μεγαλώνει ουσιαστικά.
-Ποιοι είναι οι σκηνοθέτες που το υπηρετούν στη χώρα μας;
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗΕδώ και περίπου μια δεκαετία, μια νέα γενιά δημιουργών, ο καθένας με διαφορετικό τρόπο και στόχευση, ανανεώνουν τη φόρμα και τα περιεχόμενα αυτής της θεατρικής περιοχής, στρέφοντας το βλέμμα σε ζητήματα σημαντικά, που απασχολούν πραγματικούς ανθρώπους σε πραγματικές συνθήκες. Θα αναφέρω και πάλι ενδεικτικά εκλεκτούς συναδέλφους που ασχολούνται συστηματικά, στενά ή ευρύτερα με το θέατρο ντοκιμαντέρ και που συμμετέχουν ενεργά στην πρώτη του διοργάνωση – τον Ανέστη Αζά, τον Πρόδρομο Τσινικόρη, τη Γεωργία Μαυραγάνη, τη Γιολάντα Μαρκοπούλου, τον Άρη Λάσκο, την Κορίνα Βασιλειάδου, τον Χάρη Πεχλιβανίδη, τον Δημήτρη Μπαμπίλη, την Εύα-Οικονόμου Βαμβακά, τον Παντελή Φλατσούση, και την Ελένη Ευθυμίου μεταξύ άλλων. Σε μια δύσκολη, μεταβατική περίοδο όπου το θέατρο αναζητά το σχήμα και το ρόλο του την επόμενη μέρα, έχω την αίσθηση ότι το θέατρο ντοκιμαντέρ γνωρίζει μια νέα άνθηση στην Ελλάδα, απασχολώντας όλο και περισσότερους δημιουργούς και αποδέκτες.
-Γιατί θεωρήσατε ανάγκη να δημιουργηθεί ένα Διεθνές Δίκτυο Θεάτρου Ντοκιμαντέρ και ποιος είναι ο στόχος του;
Το Διεθνές Δίκτυο Θεάτρου Ντοκιμαντέρ σηματοδοτεί έναν «τόπο» έρευνας, συνάντησης και δημιουργικής ανταλλαγής γύρω από το θέατρο ντοκιμαντέρ εντός κι εκτός συνόρων. Το ΔΔΘΝ αντανακλά λοιπόν την ανάγκη να συναντηθούμε οι άνθρωποι που δουλεύουμε σε αυτό το πεδίο, αλλά και όσοι νιώθουμε πως η δουλειά μας τέμνεται ευρύτερα με αυτό: θεματικά, μεθοδολογικά, ιδεολογικά. Να γνωριστούμε καλύτερα, να ανταλλάξουμε εργαλεία, προβληματισμούς και ιδέες για το ρόλο που μπορεί να διαδραματίσει αυτό το θέατρο στο επίπεδο του πραγματικού, μέσα και έξω από τη σκηνή. Και παράλληλα, να συνομιλήσουμε με τη νεότερη γενιά δημιουργών που αναζητά εργαλεία, έμπνευση και στήριξη για να το προσεγγίσει.
Πέρα από την ανάγκη να βρεθούμε «μεταξύ μας» ως καλλιτέχνες, εξίσου ισχυρό κίνητρο για τη δημιουργία του ΔΔΘΝ στάθηκε η ανάγκη να συναντηθούμε με το κοινό και να επαναπροσδιορίσουμε τη σχέση μας μαζί του. Είναι πεποίθησή μας πως λόγω της φύσης του (θεματολογία που τέμνεται με τη βιωμένη εμπειρία & εμπλοκή στη δημιουργική διαδικασία συνεργατών που δεν φέρουν καλλιτεχνική ιδιότητα), το θέατρο ντοκιμαντέρ μπορεί να προσελκύσει ανθρώπους που δεν ανήκουν στην κατηγορία του «θεατρόφιλου κοινού», αλλά και να επαναπροσδιορίσει την παραδοσιακή έννοια του κοινού ως αποδέκτη, διαρρηγνύοντας τα όρια μεταξύ σκηνής και πλατείας. Απώτερος στόχος είναι να ισχυροποιήσουμε τη θέση του θεάτρου ντοκιμαντέρ στην εγχώρια σκηνή, να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις για την ανάπτυξη νέων δραματουργιών του πραγματικού με ισχυρό κοινωνικοπολιτικό στίγμα, και να δημιουργήσουμε γέφυρα επικοινωνίας με τη διεθνή σκηνή, ενισχύοντας την εξωστρέφεια της καλλιτεχνικής δημιουργίας.
-Τι ακριβώς θα συμβεί στο Σεράφειο το συγκεκριμένο τριήμερο; Τι θα δει και τι μάθει κάποιος που θα έρθει εκεί;
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗΣτις 11-13 Σεπτεμβρίου φιλοξενείται στο Σεράφειο το Μeeting Εvent 2020, η πρώτη μεγάλη διοργάνωση του Διεθνούς Δικτύου Θεάτρου Ντοκιμαντέρ. Για τρεις ημέρες, θα συναντηθούμε άνθρωποι που δουλεύουμε συστηματικά ή βρίσκουμε μεθοδολογικές – θεματικές συγγένειες με αυτή την καλλιτεχνική περιοχή, όσο και άνθρωποι που εμπλέκονται βιωματικά στο δημιουργικό ταξίδι ή ενδιαφέρονται να γνωρίσουν καλύτερα το θέατρο ντοκιμαντέρ. Έχουμε σχεδιάσει βραδιές θερινού σινεμά όπου θα προβάλουμε εμβληματικές παραστάσεις θεάτρου ντοκιμαντέρ παρουσία των δημιουργικών συντελεστών τους (δράση Stage On Screen), αλλά και μια σειρά διαδραστικών παρουσιάσεων/εργαστηρίων με Έλληνες σκηνοθέτες (δράση Meet the Artist) που στοχεύουν να αναδείξουν την ιδιαίτερη ματιά κάθε δημιουργού, όπως και το ευρύ φάσμα μεθόδων, προσεγγίσεων και θεματικών του θεάτρου ντοκιμαντέρ. Η διοργάνωση μας ολοκληρώνεται με το συμπόσιο (δράση Symposium), που επιχειρεί να φωτίσει σημαντικές πτυχές του θεάτρου ντοκιμαντέρ, με τη συμμετοχή θεωρητικών, ερευνητών, κριτικών θεάτρου, καλλιτεχνών, αλλά και μη επαγγελματιών συντελεστών παραστάσεων θεάτρου ντοκιμαντέρ. Όλα αυτά, εν μέσω της δύσκολης συγκυρίας, όπου μια συζήτηση που φέρνει κοντά την τέχνη με τη ζωή φαντάζει πιο αναγκαία από ποτέ.
-Ποια είναι η δική σας εμπλοκή με το θέατρο ντοκιμαντέρ;
Η ενασχόλησή μου με το θέατρο ντοκιμαντέρ προέκυψε οργανικά. Από τη μια, μου ασκούσε πάντα μεγάλη γοητεία το κινηματογραφικό ντοκιμαντέρ – τόσο ταξίδι της δημιουργίας του όσο και η δύναμη του ίχνους του στον πραγματικό κόσμο – στο οποίο δοκιμάζω τώρα τα πρώτα μου βήματα. Από την άλλη, η επαφή μου με την επιστήμη της κοινωνικής ανθρωπολογίας άνοιξε ένα ζωτικό χώρο δημιουργικής τομής με το θέατρο ντοκιμαντέρ, τόσο σε επίπεδο ερευνητικής μεθοδολογίας αλλά κυρίως σε επίπεδο δεοντολογίας.
Τα έργα με τα οποία καταπιάνομαι συχνά πραγματεύονται φορτισμένα ζητήματα ή τραυματικά γεγονότα του πρόσφατου παρελθόντος, και γι’ αυτό εστιάζω ιδιαίτερα στις σχέσεις που δημιουργούμε με τα πρόσωπα που μας εμπιστεύονται τις ιστορίες τους – είναι σχέσεις που προηγούνται και έπονται της σύντομης ζωής μιας παράστασης. Με απασχολεί το τι σημαίνει η μεταγραφή του βιώματος σε καλλιτεχνικό έργο τόσο για τα πρόσωπα αλλά και για εμάς ως δημιουργούς. Στον πυρήνα του θεάτρου που δημιουργώ βρίσκεται ο άνθρωπος και η αλήθεια του, όχι τα γεγονότα. Νομίζω πως το θέατρο έχει μεγαλύτερη δύναμη όταν το πολιτικό αναδεικνύεται μέσα από το ανθρώπινο και τις ρωγμές που ανοίγει η υποκειμενική μνήμη και εμπειρία.
INFO
Διεθνές Δίκτυο Θεάτρου Ντοκιμαντέρ
ΔΙΑΦΉΜΙΣΗΣεράφειο του Δήμου Αθηναίων (Πειραιώς & Πέτρου Ράλλη)
11-13 Σεπτεμβρίου