Πατρίσια Απέργη: «Η αποδοχή της ήττας θα μας βοηθήσει να βρούμε νέους τρόπους αντίστασης»

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

«U(r)topias» είναι ο τίτλος της νέας χορογραφικής δουλειάς της Πατρίσιας Απέργη που κάνει πρεμιέρα την Παρασκευή 12 Νοεμβρίου στο Ολύμπια, Δημοτικό Μουσικό Θέατρο Μαρία Κάλλας.

Με αφορμή την επέτειο για τα 200 χρόνια της Ελληνικής Επανάστασης, η ομάδα σύγχρονου χορού Αερίτες εστιάζει στις σύγχρονες ουτοπίες. Τις ουτοπίες που περιμένουμε, τις ουτοπίες που ελπίζουμε, τις ουτοπίες που έχουμε ανάγκη, τις ουτοπίες που θα γεννηθούν, για να αντέξουμε τις δυστοπίες που ήδη κατασκευάσαμε.

Λίγες μέρες πριν την πρεμιέρα, παρακολουθήσαμε την πρόβα της παράστασης. Μιλήσαμε με την Πατρίσια Απέργη και τους επτά χορευτές της ομάδας για τους ήρωες και την ανάγκη μιας επανάστασης, για το σήμερα, για την κατάσταση που βιώνουν, για την απώλεια της ισορροπίας και τη σημασία της πτώσης, ως αφετηρία μιας μελλοντικής ανάκαμψης και ευτυχίας.

Το «U(r)topias» είναι μια δουλειά που προσφέρει μια νότα αισιοδοξίας και δύναμης στη ζοφερή πραγματικότητα που υπάρχει γύρω μας. Είναι ένα έργο έντονα κινητικό που φωνάζει από την πρώτη στιγμή, ότι φτάνει πια η ακινησία και η καθήλωση, μετά από δύο χρόνια καραντίνας. Σε κάνει να χαμογελάς, να συγκινείσαι με την αγάπη που αποπνέει, χωρίς βέβαια να λείπουν και οι σκοτεινές πλευρές και στιγμές του. Είναι ένα έργο που αφορά το τώρα, που αφουγκράζεται το σφυγμό της κοινωνίας και του ατόμου και ανοίγει ένα παράθυρο ελπίδας για ένα καλύτερο μέλλον με περισσότερη ελευθερία και αλληλεγγύη. Δείχνει προς το φως και αναζητά τη χαρά που κρύβεται σε μικρά καθημερινά πράγματα, που μπορούν να φέρουν την ουσιαστική μετατόπιση αύριο.

-Πότε γεννήθηκε η ιδέα αυτής της παράστασης και ποια ήταν η ανάγκη που τη γέννησε;

Γεννήθηκε πριν πολύ καιρό, πολύ πριν αρχίσουμε να σκεφτόμαστε για την επέτειο των 200 χρόνων της ελληνικής επανάστασης. Η αφετηρία ήταν ένα residency που κάναμε στο Ίδρυμα Φελτρινέλι στο Μιλάνο, το οποίο διαθέτει το πιο μεγάλο αρχείο σε σχέση με τις επαναστάσεις όλου του κόσμου. Κατά τη διάρκεια μιας ξενάγησης που μας έκαναν στο αρχειακό τους υλικό, ανακάλυψα διάφορα χρήσιμα στοιχεία. Η ελληνική επανάσταση αποτέλεσε την αφορμή για να αρχίσει να μορφοποιείται στο μυαλό μου το «Ur-topias». Ταυτόχρονα ένα από τα θέματα που με απασχολούσαν τα τελευταία χρόνια, ήταν αυτό που ζούμε σήμερα: ξεκινώντας από την οικονομική κρίση που βιώσαμε την τελευταία δεκαετία η οποία μετουσιώθηκε κι εξελίχθηκε σε ανθρωπιστική κρίση, καθώς και ο,τι συμβαίνει τα τελευταία δύο χρόνια με τον κορονοϊό. Όλα μαζί διαμόρφωσαν ένα δυστοπικό περιβάλλον, όπου όλοι δυσκολευόμαστε και ασφυκτιούμε. Αυτό που με απασχόλησε λοιπόν είναι ποια είναι σήμερα η αληθινή ανάγκη μας και τι χρειάζεται να κάνει η κοινωνία για να επιβιώσει και να αντέξει σε μια τέτοια συνθήκη.

-Οπότε το έργο αποτελεί μια φωτογραφία της εποχής μας;

Όχι! Αισθάνομαι ότι δεν έχει κανένα νόημα να εστιάσουμε στο πόσο δύσκολα περάσαμε όλη αυτή την περίοδο. Το ξέρουμε όλοι αυτό. Αυτό που έχει σημασία τώρα είναι να βρούμε λίγο φως μέσα σε όλα αυτά, να υπάρξει μια χαραμάδα ελπίδας και αισιοδοξίας. Να βρούμε τη χαρά. Αυτό προσπαθώ να ψάξω και για μένα. Πού είναι η χαρά; Είμαι ένας άνθρωπος σκοτεινός. Το γνωρίζω δημιουργικά. Με ενδιαφέρει να σχολιάζω τα κακώς κείμενα μιας κοινωνίας, προκειμένου να μιλήσω γι’ αυτά, γιατί έτσι τα βιώνω ως πολίτης. Ταυτόχρονα όμως τώρα, θεωρώ απόλυτη ανάγκη να βρούμε σήμερα ελπίδα και χαρά σε κάτι, να χαμογελάσουμε, να μιλήσουμε για το αύριο. Χρειάζεται να συμβεί. Αυτή ήταν και η προσέγγισή μας. Να βρούμε το φως.

-Άρα μέσα από αυτή τη δυστοπία, σου δημιουργήθηκε η ανάγκη μιας νέας ουτοπίας;

Ακριβώς! Το «Ur-topias» προέκυψε μετά από μελέτη και έρευνα των ουτοπιών που κατασκευάστηκαν τον 20ο αιώνα. Αυτές απέρριψαν το παρελθόν, το παλιό και την ιστορία, προκειμένου να προτείνουν πρωτοποριακές ιδέες. Στην πλειονότητά τους απέτυχαν. Έτσι οδηγήθηκα στην σκέψη ότι ενδεχομένως οι ουτοπίες που θα κατασκευαστούν στον 21ο αιώνα, χρειάζονται να επισκεφθούν το παρελθόν, για να προτείνουν τις μελλοντικές ιδέες τους. Άρα να υπάρξει ένας διάλογος και μια συμπόρευση με το παλιό για να φέρει το μέλλον κάτι καινούργιο.

-Τι σημαίνει «Ur-topias»;

Το πρόθεμα Ur σημαίνει αρχέγονο, πρωτόγονο. Ταυτόχρονα είναι και δίσημος ο τίτλος, καθώς μπορεί να προφερθεί «Your-topias», δηλαδή οι δικές σου ουτοπίες. Με αυτή την αφορμή λοιπόν, ξεκίνησα να διαβάζω για την ελληνική επανάσταση. Το βασικό που με ενδιέφερε σε σχέση μ’ αυτήν είναι ότι αρχικά ήταν μια ουτοπία που έγινε τελικά πραγματικότητα. Έγινε ένας τόπος που αυτοί που τον ονειρεύτηκαν, μπόρεσαν να τον επισκεφτούν. Κανείς δεν φανταζόταν ότι θα υπήρχε στο τέλος ένα ανεξάρτητο ελληνικό κράτος. Το κυριότερο ήταν όμως για μένα ότι επειδή είμαστε μια κοινωνία σε ήττα, ότι κάποιος πριν οριστεί νικητής, μπορεί να έχει υπάρξει πολλές φορές ηττημένος. Ότι η ιστορία έρχεται πολύ καιρό μετά να δείξει το αποτέλεσμα ενός αγώνα, που μπορεί να έχει κινδυνεύσει να χαθεί πολλές φορές. Δηλαδή ο χρόνος είναι διαφορετικός με την τελική έκβαση μιας κατάστασης. Αυτό για μένα είναι τρομερά ελπιδοφόρο μέσα στη δυστοπική διαδικασία και συνθήκη, που βρισκόμαστε αυτή την στιγμή. Αυτού του τύπου η παραλληλία με ενδιέφερε να γίνει γι’ αυτό το έργο. Όλη η έρευνα λοιπόν για την ιδέα της επανάστασης, του ήρωα, της νίκης, του θριάμβου και της ιστορίας συνδέεται πάρα πολύ μ’ αυτό. Να πιάσεις δηλαδή την στιγμή της ιστορίας, στην οποία οι μεταγενέστερα νικητές, ήταν ηττημένοι. Με αυτή την αφετηρία, ξεκινήσαμε να δουλεύουμε όλο το έργο.

-Σε ποιο στοιχείο εστίασες στην πορεία και στη συνθήκη μιας επανάστασης;

Αυτό που με ενδιέφερε πολύ ήταν η ιδέα της πτώσης, που έχει να κάνει συνολικά με τη μάχη, τον αγώνα και την αντίσταση. Σ’ αυτά υπάρχει πάντα πτώση. Και δεν είναι απαραίτητο, αυτός που θα πέσει να είναι ο χαμένος. Αυτό ήταν το κεντρικό στοιχείο το οποίο χρησιμοποίησα για να δουλέψουμε και χορογραφικά. Σε σχέση με το έργο, αυτό που με ενδιέφερε να ερευνήσω είναι η ουτοπία της πτώσης. Αν θεωρήσουμε δηλαδή ότι η πτώση έχει μια προδιαγεγραμμένη πορεία, λόγω της βαρύτητας που είναι ένας συγκεκριμένος, απαράβατος κανόνας, μπορούμε να διαμορφώσουμε μια ουτοπία σε σχέση με την πτώση. Άρα με ενδιέφερε πολύ σε συμβολικό και ποιητικό επίπεδο η αντίσταση στη βαρύτητα, που κανονικά δεν επιτυγχάνεται. Παράλληλα με ενδιέφερε να δω τι σημαίνει να κάνεις επανάσταση από κάτω. Δηλαδή αν έχεις ήδη πέσει, τι είδους όπλα έχεις στη διάθεσή σου, όταν είσαι κάτω και όχι πάνω που είναι μια μορφή αγώνα, που ήδη τη γνωρίζουμε.

-Μπορεί λοιπόν να γεννηθεί μια νέα ουτοπία, με ένα διαφορετικό σώμα;

Ναι μπορεί να γεννηθεί μια νέα ουτοπία, ένα νέο είδος αγώνα, αντίστασης και επανάστασης. Ενδεχομένως, μπορεί να μην είναι με τον τρόπο που γνωρίζουμε όλα αυτά τα χρόνια, από την ιστορία, δηλαδή με ένα σώμα όρθιο, δυνατό και γενναίο. Αλλά η γενναιότητα, η ομορφιά και η αντίσταση μπορούν να προκύψουν από ένα σώμα που είναι κάτω, έχει επιβιώσει και δεν έχει σημασία ο άξονάς του. Πώς χρησιμοποιώντας αυτόν τον πολύ διαφορετικό άξονα κινητικά και χορογραφικά, να αντιστραφεί το αποτέλεσμα. Άρα δεν έχουμε πλέον ένα κακομοίρικο, πεσμένο, πεθαμένο σώμα, αλλά ένα σώμα που από κάτω, γεννά μια νέα πραγματικότητα. Αυτή είναι η κεντρική ιδέα πάνω στην οποία κάναμε όλη μας την έρευνα.

-Ποια είναι τα στοιχεία που ανακαλύψατε μέσα από την έρευνά σας γι’ αυτό τον ανθρώπινο αγώνα από μειονεκτική θέση;

Προσπαθήσαμε να περάσουμε από διάφορα στάδια, ασχολούμενοι με την ιδέα της πτώσης. Ένα σημαντικό πράγμα για μένα είναι η αποδοχή, η παραδοχή της. Είναι κάτι που ισχύει και με το πένθος. Αφού περάσουμε το στάδιο της άρνησης, του θυμού, για να πάμε στο επόμενο στάδιο, πρέπει να περάσουμε αναγκαστικά από το στάδιο της αποδοχής. Άπαξ και αποδεχθείς ότι έχεις πέσει, μετά μπορείς να βρεις πολύ δημιουργικούς τρόπους για να δεις τι θα κάνεις μ’ αυτή την πτώση. Πρέπει όμως ξέρεις ότι έχεις πέσει. Κάνοντας τη μεταφορά στην κοινωνία, έχει σημασία να ξέρουμε ότι έχουμε ηττηθεί. Δεν γίνεται να εθελοτυφλούμε. Αναφέρομαι σε παγκόσμιο επίπεδο, όχι μόνο στην Ελλάδα. Με την αποδοχή, μπορείς να κάνεις την πτώση σου όπλο, ένα νέο τρόπο αντίστασης. Μπορείς να γελάσεις μαζί της. Μπορεί αυτό να δημιουργήσει μια νέα ψυχολογία. Είναι ένας συνδυασμός κωμικού και τραγικού από τον οποίο μπορούν να προκύψουν πολλά.

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

-Τι σημαίνει η απώλεια του ελέγχου; Ποια είναι η νέα πραγματικότητα που αναδύεται;

Αν το εξετάσουμε στην καθημερινότητά μας, μια πτώση, αν δεν έχει κάτι το τραγικό, μας προκαλεί γέλιο. Γιατί; Διότι χάσαμε τον έλεγχο. Έχει πολύ ενδιαφέρον να δούμε τι κάνει το σώμα προκειμένου να σωθεί από την πτώση. Σ’ αυτό ακριβώς το σημείο, αντλήσαμε στοιχεία και από τον βωβό κινηματογράφο, από το slapstick, από όλο αυτό το παιχνίδι που υπάρχει με την αποτυχία. Μην ξεχνάμε ότι ο βωβός κινηματογράφος γεννήθηκε μετά από μια μεγάλη οικονομική κρίση και καταδεικνύει την ανάγκη μιας κοινωνίας να γελάσει λίγο με την κατάντια της. Ο σαρκασμός, η ειρωνεία και η διακωμώδηση είναι ένας καλός καθρέφτης για να ξεπεράσεις αυτό που σου συμβαίνει και να προχωρήσεις σε ένα επόμενο στάδιο. Αυτό είναι το επόμενο όπλο για μένα: πώς δεν αποδέχομαι απλά την πτώση μου, αλλά θα στην κάνω και show, θα σου δείξω ότι αυτή είναι η δύναμή μου. Αυτό έχει πιο εξωστρεφή, δυναμικά και επικοινωνιακά στοιχεία σε σχέση με ένα εσωτερικό πράγμα που σε έχει γονατίσει, σε έχει αποκόψει από τον κόσμο γύρω σου και είναι πιο επίπονο. Άρα γελώντας με αυτό που μου συμβαίνει, έχω άλλη ψυχολογία κι ένα ακόμη όπλο στη διάθεσή μου. Μια άλλη δύναμη, που μου επιτρέπει να μετατρέψω αυτό που μου έχει συμβεί σε κάτι άλλο. Αυτό ήταν κάτι πολύ ουσιαστικό για μας σε σχέση με την πτώση.

-Έχεις την αίσθηση όμως ότι υπάρχει γύρω μας μια τέτοια συνειδητοποίηση; Μια αποδοχή της ήττας; Μια διάθεση αντιστροφής της κατάστασης;

Αυτή είναι η δική μου ουτοπία. Είναι οι ουτοπίες που θέλουμε να προτείνουμε μέσα από το έργο, θεωρώντας ότι μπορεί να γίνουν εφικτές κάποια στιγμή.

- Αισθάνεσαι ότι η κοινωνία προσπαθεί να διαχειριστεί την ήττα της ή βρίσκεται ακόμη στη φάση της ελεύθερης πτώσης;

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Νομίζω ότι είναι ακόμη στη φάση της ελεύθερης πτώσης. Είμαι βέβαιη γι’ αυτό. Υπάρχουν όμως πολλές εκλάμψεις ηρωισμού από ξεχωριστές μονάδες, που με έναν τρόπο δίνουν ελπίδα και δύναμη στους υπόλοιπους. Είναι κάτι πολύ σημαντικό, γιατί κάπως έτσι ξεκινά και η πορεία αντίστασης και ανάτασης. Είμαστε στην αρχή. Δυστυχώς ή ευτυχώς οι κοινωνίες χρειάζονται χρόνο για να συνειδητοποιήσουν και για να αντιδράσουν σ’ αυτό που τους συμβαίνει. Δεν είμαστε καθόλου κοντά σε μια συλλογική, ομαδική αντίδραση.

-Πρέπει να βρούμε κατά τη γνώμη σου έναν άλλο τρόπο αντίδρασης, πέρα από την επανάσταση, που δοκιμάστηκε, προς τη μεγάλη αλλαγή, προς την ουτοπία;

Η επανάσταση είναι μια λέξη με μεγάλη δύναμη, γιατί ξέρουμε και τα αποτελέσματά της. Μπορεί να υπάρξει μια άλλη επανάσταση, ένας άλλος τρόπος. Όπως το σχήμα που σου περιέγραψα, με τον άνθρωπο από κάτω. Είναι μια επανάσταση που δεν χρησιμοποιεί τα όπλα όπως τα ξέρουμε, αλλά μετουσιώνει σε δύναμη αυτό που ο άλλος θεωρεί αδυναμία. Φαντάσου τι θα γινόταν, αν όλοι πέφταμε κάτω την ίδια στιγμή. Θα παρέλυε όλο το σύστημα, χωρίς να κάνουμε τίποτε. Δεν θα χρειαζόταν να σταθούμε μπροστά σε ένα τανκ. Είναι μια άλλου τύπου πρόταση σε επίπεδο φαντασιακού.

-Προσωπικά αισθάνθηκες να χάνεις την ισορροπία σου σε αυτό το διάστημα και πώς αντέδρασες;

Αισθάνομαι συνέχεια ότι χάνω την ισορροπία μου τα τελευταία χρόνια. Βλέποντας τον εαυτό μου σε προσωπικό επίπεδο αλλά και ως ενεργή πολίτη, είναι εκατομμύρια τα πράγματα που όχι απλά με αναστατώνουν, με θυμώνουν και με κάνουν να οργίζομαι. Κυρίως με απασχολεί η έλλειψη δικαιοσύνης. Είναι πολύ άδικο αυτό που μας συμβαίνει, αυτό που γίνεται στην ανθρωπότητα. Και αυτό παρασύρει στη συνέχεια το περιβάλλον και τη φύση γύρω μας. Δεν αισθάνομαι λοιπόν σε καμιά περίπτωση ισορροπημένη. Δεν θέλω καν να αναφερθώ σε όσα συσσωρεύτηκαν από τα δύο χρόνια της πανδημίας, τόσο στο σώμα, όσο και στο είναι μας. Δεν μου αρέσει όμως να εγκαταλείπω γιατί αγαπώ τη ζωή, αναζητώ όπως και άλλοι τρόπους να αντισταθούμε σε ο,τι συμβαίνει γύρω μας. Γι’ αυτό προσπαθώ να προτείνω πρώτα στον εαυτό μου πράγματα, που μπορούν να με κάνουν να αισιοδοξώ. Γιατί αν σταματήσουμε να ελπίζουμε σε κάτι, δεν υπάρχει κανείς λόγος να συνεχίσουμε να ζούμε.

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

-Ποια είναι λοιπόν τα δικά σου όπλα, τα δικά σου εργαλεία αντίστασης σ’ αυτή την πτώση, στην ήττα;

Πρέπει να ανακαλύπτεις διαρκώς νέους τρόπους αντίστασης εσωτερικά. Πρώτα και κύρια για να προστατεύσεις τη ζωή σου, για να προφυλάξεις αυτά που είναι απολύτως ουσιαστικά, πυρηνικά για σένα, που σε επίπεδο κοινωνίας δεν πρόκειται να εγκαταλείψεις ποτέ. Μπορεί να είναι συναισθήματα, πιστεύω, αρχές, ιδέες. Άπαξ και τα χάσεις όλα αυτά, τι να συζητάμε; Πώς θα βγάλουμε λεφτά; Αν χάσεις τα ουσιαστικά, τότε η ανισορροπία σε διαλύει και σε οδηγεί σε μια ολοκληρωτική πτώση και ήττα. Πρώτα λοιπόν αγωνίζεσαι για τον εαυτό σου και μετά για ένα μικρότερο κοινωνικό περιβάλλον γύρω σου για την κοινωνική ανισότητα που υπάρχει, για την έλλειψη επικοινωνίας, για την αδικία, για το ρατσισμό. Από αυτά τα κομμάτια μπορεί να δημιουργηθεί ένα ευρύτερο, ενδιαφέρον παζλ.

-Φοβάσαι τις πτώσεις;

Πάρα πολύ. Νομίζω ότι η μεγαλύτερη πρόκληση είναι να φέρεις μπροστά σου τους μεγαλύτερους φόβους σου. Όσο μεγαλώνω, έχω αρχίσει να έχω περισσότερες φοβίες. Όταν είσαι νέος, έχεις αυτή την ορμή της νιότης, που σε κάνει να αψηφάς τα πάντα και να αισθάνεσαι αήττητος, δυνατός, γιατί έχεις άγνοια για πολλά πράγματα. Όσο περισσότερο αρχίζεις να σκέφτεσαι κάποια πράγματα, τόσο περισσότερο αρχίζεις και να τα φοβάσαι. Τις τρέμω λοιπόν τις πτώσεις. Αν δεν αντιμετωπίσεις τους φόβους σου, τότε αυτοί σε παραλύουν. Μπορούν να σε κάνουν κυριολεκτικά να κλειστείς στο καβούκι σου, στο σπίτι σου. Μπορεί και να πρέπει μερικές φορές. Να είναι ένα στάδιο. Αλλά κάποια στιγμή πρέπει να τους δεις κατάματα, γιατί αλλιώς απειλούν την ύπαρξή σου και τους γύρω σου. Ο τρόπος αντιμετώπισης των απειλών της ύπαρξής μας ενέχει πάντα και φόβο. Γιατί ο,τι δεν ξέρουμε, μας φοβίζει. Η πτώση είναι κάτι πολύ ανοίκειο, γιατί είναι κάτι απρόβλεπτο και δυνητικά μπορεί να έχει και μια τραγική κατάληξη. Γι’ αυτό μας φοβίζει. Έχει όμως τρομερή σημασία να ξέρουμε ότι μπορούμε να επιβιώσουμε μιας πτώσης και αυτό μας προσφέρει μια ανεπανάληπτη εμπειρία. Αυτή η εμπειρία είναι όντως όπλο στα χέρια μας. Αλλά ναι φοβάμαι πάρα πολύ.

-Παρόλα αυτά φαίνεσαι πολύ δυναμική.

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Είναι νομίζω μια ουσιαστική ανάγκη του πώς εγώ ορίζω τη ζωή, για να υπάρχω με τους ανθρώπους και να διεκδικώ πράγματα και για μένα και για τους γύρω μου. Δεν έχει να κάνει λοιπόν με το ότι είμαι δυναμική, αλλά ότι αγαπάω πολύ αυτό που κάνω. Έχω πάθος γι’ αυτό. Γιατί έχω πάθος; Γιατί νιώθω ότι μόνο με αυτόν τον τρόπο μπορώ να υπάρχω. Άρα είναι θέμα επιβίωσης, δεν είναι θέμα δύναμης. Ο δυναμισμός των ανθρώπων μεταλλάσσεται μέσα στα χρόνια με διαφορετικούς τρόπους. Ήμουν αλλιώς νεώτερη. Διεκδικούσα αλλιώς τα πράγματα. Αλλιώς το κάνω τώρα. Αυτό που μένει σταθερό είναι η πίστη μου στις σχέσεις, στην επικοινωνία και στην ανθρώπινη διάδραση. Την έχω πολύ ανάγκη και τη διεκδικώ πολύ. Και αυτό αντανακλάται και στις δουλειές μας με τους Αερίτες, που συμπεριλάμβαναν πάντα πολύ κόσμο. Κάνω μια δουλειά γιατί με ενδιαφέρει ο διάλογος με άλλους ανθρώπους που εκτιμώ και σέβομαι καλλιτεχνικά και σε ανθρώπινο επίπεδο. Και μετά πρέπει να βρεις τρόπο να δημιουργήσεις τις κατάλληλες συνθήκες συνεργασίας.

-Υπάρχουν ήρωες γύρω μας σήμερα; Τους έχουμε ανάγκη;

Ναι τους έχουμε ανάγκη. Και αυτό φαίνεται και στον τρόπο που διαβάζουμε την αρχαιότητα και την Επανάσταση του 1821. Είναι σκληρό λοιπόν να λέμε ότι δεν υπάρχουν ήρωες σήμερα. Εγώ πιστεύω ότι έχουμε πολλούς ήρωες σήμερα, αλλά δεν έχουν τη μορφή που μας είναι οικεία από το παρελθόν. Είναι διαφορετικοί. Για μένα ήρωες είναι οι άνθρωποι που τολμούν να μιλούν ενώ ξέρουν ότι ένα σύστημα θα έρθει μετά να τους κατασπαράξει, οι άνθρωποι που πράττουν για να βοηθήσουν και να προστατεύσουν άλλους ανθρώπους, οι άνθρωποι που αντιμετωπίζουν τους φόβους τους, που αντιστέκονται, οι μετανάστες που κάνουν τα πάντα για να προστατεύσουν τις οικογένειές τους. Αυτοί είναι οι σύγχρονοι ήρωες. Η ιστορία πολλά χρόνια μετά, θα δείξει ότι αυτοί οι ήρωες είναι αντίστοιχοι αυτών που έχουμε από το παρελθόν. Αλλά δεν έχουν γίνει ακόμη ιστορία. Και γι’ αυτό στο μυαλό μας δεν έχουν αυτόν τον ισχυρό συμβολισμό.

-Ποια χαρακτηριστικά έχει η δική σου ουτοπία;

Θα έλεγα ότι είναι όλες οι ευτοπίες μου μαζί. Όλοι οι ωραίοι τόποι που επιτρέπω στον εαυτό μου να ονειρεύεται. Αυτοί οι τόποι συνυπάρχουν με ελευθερία, γιατί αυτή είναι πολύ ουσιαστική για μένα, ώστε να υπάρξει ουτοπία.

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

-Τελικά πώς μπορούμε να κάνουμε πραγματικότητα τη δική μας ουτοπία;

Πρέπει να αφήσουμε τον εαυτό μας να ονειρευτεί ένα καλύτερο μέλλον για μας και για τους υπόλοιπους. Αυτή είναι η ουτοπία για μένα. Έχει υποχρεωτικά κοινωνική διάσταση. Αφορά ένα ευρύτερο κομμάτι της ύπαρξής μας. Υποχρεωτικά αποτελείται από ανθρώπινες μονάδες που έχουν να κάνουν με την ευημερία ενός συνόλου. Οι ουτοπίες μπορούν να τεθούν ως όνειρα και το όνειρο είναι στόχος. Υπάρχουν όμως και οι μικρές καθημερινές ουτοπίες, που σε γεμίζουν χαρά. Είναι τα μικρά κομμάτια του παζλ που αφορούν τους δικούς μας προσωπικούς παραδείσους. Μπορεί να είναι απλά μια στιγμή ηρεμίας, μέσα στο καθημερινό χάος. Αν καταφέρουμε να ενώσουμε αυτούς τους παραδείσους, τότε μπορούμε να έχουμε μια πιο μεγάλη εικόνα. Είναι κι αυτό μια επανάσταση. Η εύρεση δηλαδή του τόπου που με ισορροπεί και με βοηθά να συνυπάρξω με ελευθερία και ισότητα, μπορεί να δημιουργήσει ένα συνολικό ρεύμα.

-Αισθάνεσαι ότι η συνθήκη της συγκεκριμένης παράστασης είναι μια μικρή ουτοπία για σένα;

Πραγματικά! Και έχει διαφορετικές πλευρές: είναι ουτοπία για μένα το πώς ένας χορογράφος μπορεί να κάνει ένα έργο σήμερα στην Ελλάδα. Αρχίζει να φαντάζει ουτοπικό. Πρέπει να σου ομολογήσω ότι οι συνθήκες παραγωγής του συγκεκριμένου έργου είναι πλέον πολύ πιο δύσκολες σε σχέση με την πρώτη δουλειά που έκανα πριν πολλά χρόνια. Όσο περνά ο καιρός τα πράγματα χειροτερεύουν. Δεν βελτιώνονται. Γιατί; Διότι δεν υπάρχει ένας μηχανισμός που να κατανοεί πραγματικά την ανάγκη και την ουσία της τέχνης. Ξεκινά από ένα μεγάλο κομμάτι- και της κοινωνίας βέβαια και όχι μόνο της πολιτικής, από ένα ολόκληρο σύστημα που θεωρεί ότι όλα αυτά που κάνουν οι καλλιτέχνες είναι είδος πολυτελείας. Είναι πολύ σημαντικό να συνειδητοποιήσουμε ότι μαζί με την παιδεία και την υγεία, ο πολιτισμός είναι το απόλυτο όπλο που έχουμε για την εξέλιξη μιας κοινωνίας. Ο πολιτισμός είναι αυτό που έχουμε από την ιστορία μας και για το οποίο καυχιόμαστε. Μου κάνει τρομερή εντύπωση το πώς ενώ όλη η ιστορία μας μιλά για έναν πολιτισμό, στον οποίο συνεχώς αναφερόμαστε, δεν κάνουμε σήμερα τίποτε για να δημιουργήσουμε τις συνθήκες για ένα σύγχρονο πολιτισμό, όπου στο μέλλον θα είναι και αυτός κομμάτι της ιστορίας μας.

-Κατάφερες όμως παρόλα αυτά να έχεις μαζί σου μια εξαιρετική ομάδα συντελεστών. Κάποιοι παλιοί. Πολλοί νέοι. Είναι μια ομάδα γεμάτη ταλέντο, φρεσκάδα, αγάπη και αφοσίωση γι’ αυτό που κάνει. Πώς τους ανακάλυψες και γιατί αισθάνθηκες αυτή την ανάγκη ανανέωσης των Αεριτών;

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Ναι έτσι είναι! Πάντα ο τρόπος που οι Αερίτες υπάρχουμε ως ομάδα είναι ότι διατηρούμε άψογες σχέσεις και έχουμε μια ιστορία που δεν μας τελειώνει. Ανανεώνουμε διαρκώς τους όρκους μας. Τα πράγματα που θέλουμε, συνεχίζουν να συμπορεύονται. Ο ένας δίνει υλικό στον άλλο για να σκεφτεί το αύριο. Και αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με τους χορευτές αλλά και με τους υπόλοιπους συνεργάτες. Πράγματι φέτος υπήρξε μια ανάγκη ανανέωσης σε σχέση με τους χορευτές. Εκτός από τον Ηλία Χατζηγεωργίου, που είναι πολλά χρόνια στην ομάδα, είπαμε να κάνουμε άνοιγμα σε μια νέα γενιά χορευτών, τους οποίους βρήκαμε και επιλέξαμε μέσα από μια ακρόαση.

-Τι σου προσέφερε αυτό το καινούργιο ανθρώπινο «υλικό»;

Είναι, για να είμαι ειλικρινής, η απόλυτη ευτυχία αυτή την στιγμή στη ζωή μου. Συνάντησα νέους ανθρώπους, με τους οποίους, ανεξαρτήτως ηλικίας, έχουμε μια κοινή γραμμή για το πώς βλέπουμε τον κόσμο και πώς ονειρευόμαστε το αύριο. Είναι πολύ ωραίο όταν ταυτίζονται οι πυρήνες των ανθρώπων, η ουσία τους. Μετά βρίσκεις τον τρόπο για να συμπορευθείς και αυτό είναι που σε ανανεώνει κιόλας. Είναι εξαιρετικά ταλαντούχοι, διαφορετικοί μεταξύ τους και ταυτόχρονα συμπληρωματικοί. Πολυσυλλεκτικοί. Καταφέρνουν και δημιουργούν μια δυναμική σε κοινωνικό επίπεδο. Έχουν διαφορετικά background, προσωπικότητες και αισθητικές. Από αυτά τα παιδιά, παίρνουμε όλοι οι υπόλοιποι δύναμη για να συνεχίσουμε να υπάρχουμε σ’ αυτό που κάνουμε. Λατρεύω το πάθος, τη δίψα, την αφοσίωσή τους. Είναι παιδιά, που λόγω καραντίνας, καθηλώθηκαν σπίτι τους και δεν μπόρεσαν να εκφραστούν και να δείξουν ποιοι είναι και να δουλέψουν τα εργαλεία τους. Έχουν μια φλόγα μέσα τους που σε κινητοποιεί. Παράλληλα όμως, υπήρξε η συνεργασία με τον συνθέτη Δημήτρη Καμαρωτό. Ήταν αυτή που με μετακίνησε προς έναν άλλο κόσμο. Μου άνοιξε ένα νέο παράθυρο. Είναι ένας από τους ουσιαστικότερους διαλόγους που έχω κάνει με συνεργάτη. Δημιούργησε μια σειρά από κόσμους για μένα, που αρχικά μου φαίνονταν ξένοι, στη συνέχεια όμως με μετακίνησαν χορογραφικά. Αυτό το θεωρώ τρομερά ουσιαστικό.

Οι επτά χορευτές της παράστασης μας μιλούν για το τι σημαίνει για αυτούς η απώλεια της ισορροπίας, για τη σημασία της πτώσης στη ζωή τους, αλλά και για την ουτοπία.

Σεβαστή Ζαφείρα, 24 ετών

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Απόφοιτος της ΚΣΟΤ

Όταν χάνω την ισορροπία μου, είναι κάποια δευτερόλεπτα που αισθάνομαι ότι διαρκούν για πάντα. Δεν καταλαβαίνεις τι σου συμβαίνει. Το σώμα σου πάει μόνο του και χάνεις τον έλεγχο. Μοιάζει με ένα pause με μεγάλη διάρκεια. Είναι κάτι αναπάντεχο, που σε εκπλήσσει γιατί δεν ξέρεις την κατάληξη. Πολλές φορές η πτώση που ακολουθεί μπορεί να είναι οδυνηρή. Είναι χρήσιμες αυτές οι πτώσεις, αλλά το συνειδητοποιείς αρκετά μετά. Τις κουβαλάς στην πλάτη σου και σε βοηθούν να πας παραπέρα, να αλλάξεις τον τρόπο που βλέπεις τα πράγματα και να γλιτώσεις από αντίστοιχες εκπλήξεις στο μέλλον. Σου ανοίγουν νέους δρόμους.

Η ουτοπία μπορεί να είναι κάτι πολύ απλό. Για μένα μπορεί να είναι καθημερινές στιγμές. Να είναι κάτι που μοιράζεσαι με ανθρώπους δίπλα σου, μια κοινή ελπίδα, ένα όνειρο που σας κινητοποιεί. Έχεις ανάγκη να μοιράζεσαι κάτι τέτοιο με έναν άλλο άνθρωπο. Προσωπικά δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου σε μια άλλη κατάσταση στο μέλλον. Δεν ονειρεύομαι κάτι συγκεκριμένο για το μέλλον. Αλήθεια!

Χάρης Χατζηανδρέου, 22 ετών, Θεσσαλονίκη

Ασχολείται με το hip-hop

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Η απώλεια της ισορροπίας μπορεί να φέρει τα πάνω κάτω, είτε με έναν άσχημο, είτε με έναν καλό τρόπο. Το συνειδητοποιείς αρκετά μετά. Αυτό που βλέπεις πρώτα είναι συνήθως το κακό κομμάτι της. Μόλις περάσει ο καιρός και δεις τα πράγματα πιο καθαρά, ίσως κατανοήσεις τα θετικά στοιχεία αυτού που σου συνέβη και συνειδητοποιήσεις ότι κατά κάποιο τρόπο έχει καθορίσει τις μετέπειτα αποφάσεις σου. Το πού στέκεσαι τώρα.

Δεν φοβάμαι ιδιαίτερα τις πτώσεις. Αυτό που προκύπτει από αυτές είναι σίγουρα πόνος, ενθουσιασμός και αδρεναλίνη.

Ουτοπία είναι για μένα να φτάσεις στο σημείο να ζεις τη ζωή σου όπως θέλεις και να έχεις αξιοποιήσει στο μέγιστο βαθμό τις επιλογές που αγαπάς και έχεις κάνει πραγματικότητα. Σίγουρα μπορεί να συμβεί. Το πιστεύω 1000%. Ουτοπία δεν χρειάζεται να είναι κάποιοι τεράστιοι, μεγαλεπήβολοι στόχοι. Μπορεί να είναι ότι ξυπνάς και κάνεις αυτό που αγαπάς και έχεις δουλέψει με κόπο για να το κτίσεις. Η πρόβα αυτή είναι μια ουτοπία για μένα. Έρχομαι εδώ, κάνω αυτό που μου αρέσει και μοιράζομαι υπέροχα πράγματα με τα υπόλοιπα παιδιά. Λατρεύω το χώρο μου και το χορό. Θα μπορούσα να κάνω κάτι άλλο, που δεν θα μου άρεσε. Οπότε ζω τη μικρή μου ουτοπία. Γι’ αυτό και χαμογελώ.

Γιάννης Οικονομίδης, 26 ετών, Κύπρος

Απόφοιτος του Northern School of Contemporary Dance, Leeds

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Έχω χάσει πολλές φορές την ισορροπία μου, γιατί μου αρέσει να ρισκάρω. Ακόμη και το γεγονός ότι είμαι εδώ στην Ελλάδα τώρα, είναι ένα καλλιτεχνικό ρίσκο για μένα. Αν δεν ρισκάρεις στη ζωή, αν δεν ξεβολευτείς, αν δεν κινδυνεύσεις, δεν μπορείς να πετύχεις τους στόχους σου και να προχωρήσεις στη ζωή. Δεν θα έρθει τίποτε καινούργιο. Θα το καταλάβεις αργά ή γρήγορα ότι όλα είναι για καλό. Συνειδητά ή υποσυνείδητα.

Φοβάμαι τις πτώσεις, αλλά τις θεωρώ αναγκαίες. Μπορεί στιγμιαία να πονούν, αλλά μακροπρόθεσμα σε ωφελούν.

Επειδή μισώ την αδικία, η ουτοπία για μένα είναι ένας κόσμος δίκαιος. Έστω και λίγο πιο δίκαιος από αυτός που είναι σήμερα.

Κώστας Phoenix, 26 ετών

Απόφοιτος της ΚΣΟΤ

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Νομίζω ότι όλοι χάνουμε συχνά την ισορροπία στη ζωή μας. Είναι κάτι πολύ έντονο και τρομακτικό, ιδιαίτερα όταν βιώσεις κάτι τέτοιο σε συναισθηματικό και ψυχολογικό επίπεδο. Μπορεί να είναι από τα χειρότερα πράγματα που βιώνεις όταν είσαι μέσα, αλλά μετά, όταν κοιτάς πίσω, είναι ίσως από τα πιο χρήσιμα πράγματα που σου έχουν συμβεί.

Ως αυτοκαταστροφικός άνθρωπος θα πω ότι η πτώση είναι ακούσια και εκούσια. Επειδή έχω τέτοια στοιχεία μέσα μου, ιδιαίτερα πιο παλιά, θα πω ότι η πτώση είναι και τα δύο. Το πιο σημαντικό που προκύπτει από μια πτώση είναι η αναθεώρηση πολλών πραγμάτων. Αλλάζει τον τρόπο που βλέπεις τη ζωή και τις σχέσεις σου. Σε αναγκάζει μερικές φορές με βίαιο τρόπο να δεις αλλιώς τις καταστάσεις. Να αντιμετωπίσεις διαφορετικά τον κόσμο και την πραγματικότητα γύρω σου, τις αποφάσεις, τις κινήσεις σου.

Φοβάμαι και γι’ αυτό μου αρέσει να παίρνω ρίσκα στη ζωή μου. Αμφισβητώ συνήθως την στιγμή που νιώθω πολύ άνετα. Γνωρίζω ότι είναι η στιγμή που πρέπει να κάνω κάτι για να αλλάξω.

Κάτι που με απασχολεί πολύ είναι η προσωπική ουτοπία, που έχουμε μέσα μας. Γιατί συνήθως μιλάμε για εξωτερικές ουτοπίες, που μπορούν να κατασκευάσουμε. Αυτό που με απασχολεί ιδιαίτερα είναι η έννοια της αυτοβελτίωσης, γιατί βελτιώνοντας εμένα, βελτιώνω τον κόσμο. Ίσως η μεγαλύτερη επανάσταση, γιατί η ουτοπία προκύπτει συνήθως από επαναστάσεις, είναι η επανάσταση του εαυτού μας. Το πώς πρέπει να αναταράξω τα πάντα μέσα μου και να μετατοπιστώ για να δημιουργηθεί αυτή η ουτοπία. Βοηθώντας εσένα, όχι με εγωιστικό τρόπο, βοηθάς και τους άλλους. Προσφέρεις σε ένα σύνολο.

Γιαν Άγγελος Αποστολίδης Ισαάκ ή FuerzaNegra, 29 ετών

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Απόφοιτος ηλεκτρονικής σχολής ΕΠΑΛ

Έχω χάσει πολλές φορές την ισορροπία στη ζωή μου. Είχα μια δύσκολη ζωή από την παιδική μου ηλικία, μέχρι σήμερα. Έχω αισθανθεί πολλές φορές την ανισορροπία. Είναι κάτι που το αντιμετωπίζω και στο έργο, σ’ αυτά που κάνουμε. Άρα μπορώ να πω ότι υπάρχει ένα είδος σύνδεσης μεταξύ ζωής και της συγκεκριμένης χορογραφίας.

Οι μεγάλες ανατροπές στη ζωή μας φέρνουν καλά και κακά πράγματα. Και στις δύο όμως περιπτώσεις, μαθαίνουμε από αυτές και πορευόμαστε ανοδικά. Ακόμη και κάτι που μας κατεβάζει και μας ρίχνει, μας βοηθά να εξελιχθούμε, να μετατοπιστούμε και να πάρουμε δύναμη από τη συγκεκριμένη εμπειρία. Μας οδηγεί αδιαμφισβήτητα σε ένα καλύτερο αύριο.

Έχω φάει πολύ άσχημα τα μούτρα μου. Αρκετές φορές. Είμαι όμως ο άνθρωπος που πιστεύει ότι όταν αντιμετωπίζουμε τα πράγματα με μια συνειδητοποίηση, ότι δηλαδή αυτή είναι η κατάσταση, την συνειδητοποιώ και συμβιβάζομαι και πάμε να την αλλάξουμε, τότε είναι πιο εύκολο και πιο ανώδυνο να βρούμε τη λύση και να την υπερβούμε.

Υπάρχουν στο μυαλό μας ουτοπίες, που μας δίνουν το κίνητρο να βάζουμε στόχους για μια καλύτερη ζωή. Θεωρώ ότι δεν πρόκειται ποτέ να φτάσουμε την ουτοπία. Είναι ένας μύθος που δημιουργούν οι άνθρωποι για να μπορέσουν να εξελιχθούν και να βελτιώσουν τη ζωή τους. Μια ελπίδα.

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Πάντα ήμουν αυτός που μου άρεσαν οι αρετές, η βελτίωσή τους. Μια ουτοπία για μένα είναι λοιπόν να φτάσω κάποια στιγμή σε ένα υψηλό ανθρώπινο επίπεδο σε σχέση με τη σοφία και τις αρετές στη ζωή μου. Για μένα, για παράδειγμα,έχει πολύ μεγάλη σημασία, η ευγένεια και το φιλότιμο.

Σοφία Πουχτού, 26 χρονών

Απόφοιτος Ραλλού Μάνου, CID Αυστρία, Νομική Αθηνών

Έχω βιώσει πολλές ανισόρροπες-μεταβατικές περιόδους στη ζωή μου. Εκεί αισθάνθηκα ότι έχασα πολλές φορές την ισορροπία μου. Νιώθεις ότι καταρρέεις και χάνεις τη γη κάτω από τα πόδια σου. Μετά όμως ανθίζεις. Είναι ωραίο το μετά. Όταν το βλέπεις και κάνεις το throwback σε αυτό που σε έριξε. Τότε καταλαβαίνεις τι συνέβη. Γιατί όταν συμβαίνει δεν ξέρεις πόσο θα πέσεις. Την πτώση ακολουθεί η αναγέννηση. Κάτι καινούργιο θα εμφανιστεί.

Είμαι αρκετά πεισματάρα ως χαρακτήρας, οπότε σηκώνομαι εύκολα. Μαθαίνω από τις πτώσεις. Απλά μερικές φορές μπορεί να χρειάζομαι πολλές φορές την ίδια πτώση για να καταλάβω τι είναι αυτό που δεν θα με ρίξει την επόμενη φορά. Μου αρέσει γενικότερα η σταθερότητα και η ισορροπία. Γι’ αυτό και δεν μου αρέσει να προκαλώ καταστάσεις που μπορούν να οδηγήσουν σε απώλεια αυτής της ηρεμίας.

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Μας είχε βάλει η Πατρίσια μια άσκηση για τις ουτοπίες μέσα από την αυτόματη γραφή. Μου γεννήθηκε μια εικόνα, όπου περπατούσα σε δρόμους, όπου τα φώτα είναι φεγγάρια. Μου έκανε μεγάλη εντύπωση. Νομίζω ότι είναι δύσκολο να μιλάμε για ουτοπίες το 2021. Θα ήθελα έναν κόσμο, χωρίς κορονοϊό και όλους αυτούς τους περιορισμούς, που περνάμε τα τελευταία δύο χρόνια. Θα ήθελα μια ιδανική συνθήκη όπου όλοι να είναι ευτυχισμένοι και να έχουμε γύρω μας ανθρώπους που να μας αγαπούν και να τους αγαπάμε. Να έχουμε αγάπη και αλληλεγγύη και να μας νοιάζει ο συνάνθρωπος.

Ηλίας Χατζηγεωργίου, 38 ετών

Απόφοιτος ΦΠΨ με ειδίκευση το coaching

Αισθάνομαι ότι χάνω την ισορροπία μου τα τελευταία 15 χρόνια, πολιτικά, συναισθηματικά, σε διάφορα επίπεδα. Επειδή οι άνθρωποι είναι πολύ στρεσαρισμένοι στην εποχή μας, οι μισές πτώσεις προκύπτουν εκ των συνθηκών και οι άλλες μισές, λόγω κεκτημένης ταχύτητας. Προκαλούμε την ανισορροπία μας. Κάτι μας τρώει να χαλάσουμε την καλή και ωραία μας φάση, επειδή φοβόμαστε ότι θα χαλάσει, οπότε την χαλάμε από μόνοι μας. Άλλοτε έρχεται μια «ωραία» συνθήκη, όπως η οικονομική κρίση, ο κορονοϊός και τα διαλύει όλα. Οπότε ζούμε σε μια μόνιμη αστάθεια.

Ο καθένας έχει τις πληγές του, άλλες μικρές και άλλες μεγάλες. Δεν αισθάνομαι ότι οι δικές μου είναι μεγάλες.

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Δεν σηκώνομαι πάντα εύκολα μετά από μια πτώση. Κάθε πτώση αφήνει μια μικρή αναπηρία. Επειδή δεν είμαστε ειδικευμένοι σ’ αυτές, έχουμε κουσούρια. Γι’ αυτό εκτιμώ πολύ ανθρώπους που έχουν έρθει αντιμέτωποι με σοβαρές πτώσεις και έχουν βρει τον τρόπο να σηκωθούν. Οι υπόλοιποι άνθρωποι καταλαβαίνουμε πολύ πιο αργά τι μας έχει συμβεί.

Σίγουρα μαθαίνεις να πέφτεις από ένα σημείο και μετά. Μαθαίνεις να πέφτεις καλύτερα. Πιο τεχνικά. Είναι σαν το χορό. Σιγά σιγά βρίσκεις έναν τρόπο όταν πέφτεις, να μην πέφτεις ακριβώς στα μαλακά, αλλά να αφήνεις ένα κομμάτι συναισθήματος πιο ψηλά για να το ξαναβρείς, όταν σηκωθείς. Να μην χρειαστεί να το πιάσεις πάλι από την αρχή.

Αναζητώ πιο δημιουργικές πτώσεις στη ζωή μου. Πτώσεις που βυθίζεσαι στον εαυτό σου, βασανίζεσαι με σκοπό να βρεις κάτι. Όλες τις άλλες πτώσεις, επειδή τις έχω ζήσει, θα ήθελα να μείνουν εκεί κάτω και να μπορέσω να βρεθώ εγώ από πάνω τους και όχι το αντίθετο.

Πιστεύω μέσα από τη δουλειά που κάνουμε, ότι αν δεν ζούμε εμείς την ουτοπία, δεν τη ζει κανείς άλλος. Αυτή η δουλειά είναι μονίμως μια ουτοπία, γιατί έρχεσαι διαρκώς αντιμέτωπος με κάτι που φτάνει σε μια κορύφωση, μπαίνεις στη διαδικασία να αμφισβητήσεις τον εαυτό σου, να πέσεις, να πέσεις, να πέσεις, φτάνεις σε ένα αποτέλεσμα, δημιουργείται αυτός ο κόσμος και μετά εξαφανίζεται. Πέρα από τις πολιτικές ουτοπίες που κατά τη γνώμη μου πρέπει να επανεφευρεθούν, θεωρώ ότι μέσα από τη ζωή και τη δουλειά μου ζω μια ουτοπία.

Η ουτοπία αυτή ενέχει μέσα της την πτώση. Γιατί όλες οι ουτοπίες εξαϋλώνονται. Γυρνάς πίσω και αναρωτιέσαι πού πήγαν όλα, μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα. Όλα εξαφανίζονται «πουφ» σαν το συννεφάκι. Είναι λοιπόν καθημερινότητα η ουτοπία σ’ αυτή τη δουλειά που κάνουμε. Δεν ξέρω αν είναι τελειότητα, αλλά αυτή η ουτοπία επιτυγχάνεται. Δεν μπορείς να μην επιτύχεις! Γι’ αυτό κάνω τη συγκεκριμένη δουλειά. Δεν γίνεται να μην επιτύχεις, αν έχεις δοκιμαστεί τόσο πολύ στην αποτυχία. Όταν έχεις βρεθεί στο πάτωμα τόσες φορές, δεν μπορεί, κάποια στιγμή θα εκτιναχθείς. Πιστεύω λοιπόν στην Ουτοπία.

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

U(R)TOPIAS

Σύλληψη – Χορογραφία: Πατρίσια Απέργη

Δραματουργία: Roberto Fratini Serafide

Μουσική σύνθεση: Δημήτρης Καμαρωτός

Σκηνικά: Δημήτρης Νασιάκος

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλος

Κοστούμια: Ειρήνη Γεωργακίλα

Φωτογραφία: Τάσος Βρεττός

Βοηθός Χορογράφου: Εμμανουέλα Σακελλάρη

Εκτέλεση Παραγωγής: Έφη Πανουργιά

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Παραγωγή: Τεχνηχώρος, Αερίτες

Χορευτές: Σεβαστή Ζαφείρα, FuerzaNegra, Γιάννης Οικονομίδης, Κώστας Phoenix, Σοφία Πουχτού, Χάρης Χατζηανδρέου, Ηλίας Χατζηγεωργίου

*Το έργο έχει επιχορηγηθεί από το ΥΠ.ΠΟ.Α.

INFO

OΛΥΜΠΙΑ – ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΜΟΥΣΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΜΑΡΙΑ ΚΑΛΛΑΣ

Ακαδημίας 59, τηλ. 2103642540 www.opanda.gr

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Παραστάσεις

12, 13, 18, 19, 20 Νοεμβρίου: 21:00

14, 21 Νοεμβρίου: 19:00 & 21:30

Διάρκεια παράστασης: 60 λεπτά

Εισιτήρια: Προεδρικό θεωρείο: €25, Διακεκριμένη Ζώνη: €25, Α Ζώνη: €20, Β Ζώνη: €20, Γ Ζώνη: €20, Δ Ζώνη (Φοιτητικό, πολύτεκνοι, νέοι έως 25 ετών, άνεργοι, άνω των 65 ετών): €12

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Θέσεις περιορισμένης ορατότητας: €5

Προπώληση εισιτηρίων