Χρ. Θεοδωρίδης: «Ο Αντόνιο μιλά για την ανθρώπινη αδράνεια και τη βία της εξουσίας που ζούμε σήμερα»

«Αντόνιο ή το μήνυμα»
«Αντόνιο ή το μήνυμα» Πνευματικά Δικαιώματα Αναστασία Γιαννάκη
Από Γιώργος Μητρόπουλος
Κοινοποιήστε το άρθροΣχόλια
Κοινοποιήστε το άρθροClose Button

Ο Χρήστος Θεοδωρίδης και η Ορχήστρα των Μικρών Πραγμάτων παρουσιάζουν το «Αντόνιο ή το μήνυμα», το πιο αινιγματικό ίσως θεατρικό έργο της Λούλας Αναγνωστάκη. Η παράσταση φιλοξενείται στο Βιομηχανικό Πάρκο ΠΛ.ΥΦ.Α στον Βοτανικό.

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Μετά την «Σφαγή των Παρισίων» και την «Τραγωδία του Βασιλιά Ριχάρδου», ο Χρήστος Θεοδωρίδης και η Ορχήστρα των Μικρών Πραγμάτων μας συστήνουν το «Αντόνιο ή το μήνυμα», το πιο αινιγματικό ίσως έργο της Λούλας Αναγνωστάκη. Έχει ανεβεί μόνο μια φορά επί σκηνής, πριν από 50 χρόνια, στο Θέατρο Τέχνης για 6 μόλις παραστάσεις. Η τωρινή παράσταση φιλοξενείται στο Βιομηχανικό Πάρκο ΠΛ.ΥΦ.Α στον Βοτανικό.

Το έργο γράφτηκε στο Παρίσι το 1971, κατά τη διάρκεια της δικτατορίας των συνταγματαρχών. Η δράση του εξελίσσεται σε μια χώρα της Δυτικής Ευρώπης, μάλλον στην Βρετανία. Οι βασικοί ήρωες έχουν φύγει από την Ελλάδα για να γλιτώσουν από τη χούντα, η οποία αρχίζει να απλώνεται σε όλη την Ευρώπη και στη χώρα που έχουν καταφύγει.

Η Αλίκη ζει σε ένα μεγάλο σπίτι, το οποίο μοιράζεται με τον θετό της γιο Αντόνιο και άλλους πέντε ανθρώπους που αναζητούν καταφύγιο από το αδίστακτο απολυταρχικό καθεστώς. Η συνύπαρξη είναι αναγκαστική: Πρόκειται για ένα σπίτι-άσυλο κυνηγημένων, χτισμένο στα θεμέλια μίας κοινής ανάγκης, γεμάτο καταπίεση και καχυποψία και διαρκώς απειλούμενο από το έξω: τον κίνδυνο που απλώνεται γρήγορα και αθόρυβα καταπίνοντας σύνορα και λαούς. Ο φόβος κυριαρχεί.

Αναστασία Γιαννάκη
«Αντόνιο ή το μήνυμα»Αναστασία Γιαννάκη

Επτά άνθρωποι, μόνοι, πασχίζουν να επιβιώσουν ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν. Απέναντί τους μια ομάδα νέων που πατούν γερά στο παρόν, ψηλαφούν το «εμείς» και το «μαζί» αναζητώντας την αλλαγή, τώρα.

Το έργο εστιάζει στη βία της εξουσίας και στο τραύμα που φέρει ο κάθε ήρωας. Παραμένει εξαιρετικά επίκαιρο και συνδέεται στενά με τα άλλα έργα της συγγραφέα εκείνης της περιόδου, καθώς και με το «Σ’ εσάς που με ακούτε» που γράφτηκε τρεις δεκαετίες μετά.

Απλοί άνθρωποι προσπαθούν να βάλουν σε τάξη το παρελθόν τους, να διαχειριστούν τα τραύματα και τα συναισθήματά τους, να συνυπάρξουν στο δύσκολο παρόν τους και να αποκτήσουν μια θέση, αν μπορέσουν και στο μέλλον, που δεν περιλαμβάνει κανέναν τους. Δεν ξέρουν πώς. Δεν έχουν τις απαντήσεις, κρύβονται πίσω από μισόλογα, από τείχη που τους προστατεύουν. Το παρελθόν τους πλακώνει. Περιμένουν την αλλαγή και την επανάσταση που δεν έρχεται και δεν τους αφορά. Απέναντί τους οι θεατές προσπαθούν να βάλουν στη σειρά τα κομμάτια του παζλ, να κατανοήσουν αυτούς τους ήρωες, τις επιθυμίες και τις προθέσεις τους, παρά τη δυσκολία, τους σκοπέλους και τις αμφισημίες που ενυπάρχουν στον «Αντόνιο ή το μήνυμα».

Ξένια Θεμελή
Χρήστος ΘεοδωρίδηςΞένια Θεμελή

Ο Χρήστος Θεοδωρίδης και η Ορχήστρα των Μικρών Πραγμάτων διαβάζουν εξαιρετικά το κρυπτικό κείμενο, αναδεικνύοντας τις σταθερές θεματικές που συναντούμε σε όλα τα θεατρικά έργα της Λούλας Αναγνωστάκη. Δημιουργούν έναν πολύ ενδιαφέροντα μικρόκοσμο, ένα παλλόμενο υποκριτικό σύμπαν, μια έξυπνη σκηνική πρόταση που σαγηνεύει, τοποθετώντας τον θεατή στο επίκεντρο της δράσης-μη δράσης του έργου, βυθίζοντάς τον στο άχρονο παρόν των ηρώων, που είναι φυλακισμένο στο παρελθόν και στην παθητική θέαση των γεγονότων.

Η θεατρική ομάδα μας αποκαλύπτει ένα άγνωστο κείμενο, που συγκινεί με τη δύναμη και το μετεωρισμό του, με την ανθρώπινη κατάσταση που αποτυπώνει, με την πολιτική του διάσταση. Κερδίζουν το απαιτητικό στοίχημα που έχουν θέσει, επιτυγχάνοντας να προσθέσουν δίπλα στα γνωστά έργα της, ένα ακόμη κρυμμένο διαμάντι. Παρουσιάζουν, κατά τη γνώμη μου, μια από τις καλύτερες παραστάσεις έργου της, τα τελευταία χρόνια. Επιβεβαιώνουν άλλη μια φορά περίτρανα πόσο σημαντική, επίκαιρη, καθηλωτική και παγκόσμια είναι η Λούλα Αναγνωστάκη. Αυτή ήταν η αφορμή για την κουβέντα μας, με τον σκηνοθέτη της παράστασης Χρήστο Θεοδωρίδη.

Αναστασία Γιαννάκη
«Αντόνιο ή το μήνυμα»Αναστασία Γιαννάκη

-Πώς έπεσε στα χέρια σου αυτό το «ξεχασμένο» έργο της Λούλας Αναγνωστάκη;

Όλα ξεκίνησαν όταν διάβασα για πρώτη φορά το «Σ’ εσάς που με ακούτε». Εντυπωσιάστηκα και αποφάσισα να διαβάσω και τα υπόλοιπα έργα. Διάβασα λοιπόν τον «Αντόνιο ή το μήνυμα», πριν από δύο χρόνια, σε ένα ταξίδι με το τρένο από τη Θεσσαλονίκη προς την Αθήνα. Ενθουσιάστηκα. Κατάλαβα αστραπιαία ότι πρέπει να το ανεβάσω.

-Είναι ίσως το πιο αινιγματικό έργο της Λούλας Αναγνωστάκη. Σε αφήνει μετέωρο, με πολλές απορίες και ανοικτά ζητήματα στην εξέλιξή του. Πώς το αντιμετώπισες;

Είναι σαφές, ότι όσο προχωρά το έργο, αντιλαμβάνεσαι ότι δεν θα πάρεις απάντηση στις απορίες σου. Όσο το δουλεύαμε, καταλαβαίναμε κι εμείς ότι όλα αυτά τα μισόλογα γίνονταν για έναν πολύ απλό λόγο: Οι ήρωες βρίσκονται σε μια αναγκαστική συνύπαρξη, σ’ αυτό το σπίτι. Δεν εμπιστεύονται ο ένας τον άλλο και παράλληλα υπάρχει ένας τεράστιος φόβος για το έξω. Αναγκαστικά λοιπόν μοιράζονται ελάχιστα πράγματα σε σχέση με όσα θα μοιράζονταν σε άλλες συνθήκες. Όλοι έχουν ένα παρελθόν, το οποίο μανιακά θέλουν να κρύψουν. Οι επτά που μένουν στο σπίτι έχουν συμβιβαστεί μ’ αυτή την κατάσταση. Ο καθένας έχει βρει το ρόλο του σ’ αυτή τη συγκατοίκηση για να επιβιώσει. Στη συνέχεια μπαίνουν στο σπίτι οι νέοι, οι οποίοι λένε ότι δεν μπορούν να συντονιστούν με αυτό που συμβαίνει εκεί και θέλουν να κάνουν κάτι.

Αναστασία Γιαννάκη
«Αντόνιο ή το μήνυμα»Αναστασία Γιαννάκη

-Το ενδιαφέρον στοιχείο είναι οι δύο αυτές ομάδες χαρακτήρων έχουν μια διαφορετική σχέση με το χρόνο: οι επτά ασχολούνται διαρκώς με το παρελθόν και όσα έχουν συμβεί, ενώ οι νέοι που εισβάλλουν στο σπίτι, τους ενδιαφέρει το τώρα. Οι νέοι αρνούνται να συντηρήσουν αυτό που συμβαίνει.

Έτσι ακριβώς είναι. Όλοι ψάχνουν να βρουν τη δική τους θέση, με το δικό τους τρόπο ένα μέλλον, το οποίο παραμένει απροσδιόριστο. Ούτε οι νέοι, που καταφτάνουν αποφασισμένοι, δεν καταφέρνουν τίποτε. Δεν γίνεται απολύτως τίποτε και η επανάσταση, την οποία ονειρεύονται μένει μόνο στις λέξεις. Η συνάντηση των νέων με τους διαμένοντες στο σπίτι είναι η τρίτη εικόνα του έργου. Είναι για μας ο πυρήνας του και δέχτηκε τη μεγαλύτερη δραματουργική επεξεργασία. Προσπαθήσαμε αρχικά να ενθέσουμε διάφορα σύγχρονα γεγονότα, τα οποία όμως το έργο τα «κλώτσαγε», γιατί έδιναν πολύ συγκεκριμένο στίγμα. Γι’ αυτό δεν τα κρατήσαμε. Γιατί η συγγραφέας μιλά πολύ συγκεκριμένα, με έναν όμως αόριστο λόγο. Μιλά για τραύμα και συναίσθημα, στο οποίο δεν μπορείς πολύ εύκολα να του βάλεις λέξεις. Οπότε τα περισσότερα που θέλαμε να βάλουμε, τελικά δεν τα χρησιμοποιήσαμε.

-Αλλάξατε κάποια στοιχεία στο έργο;

Αφαιρέσαμε κάποια πράγματα, γιατί παρόλο που είναι ένα πολύ σύγχρονο και επίκαιρο έργο, απηχεί λίγο, όσον αφορά τη γραφή του, τη δεκαετία του ’70. Έχει έναν έξτρα βερμπαλισμό, τον οποίο και η ίδια η Αναγνωστάκη, στη συνέχεια τον άφησε πίσω. Προσπαθήσαμε να φανταστούμε με έναν τρόπο, πώς θα έγραφε τώρα. Γιατί η γραφή της Αναγνωστάκη εξελίχθηκε πάρα πολύ στο πέρασμα των ετών. Έπαιρνε διαρκώς ερεθίσματα, από ότι ζούσε την κάθε εποχή. Παράλληλα όμως μιλούσε για μετά την εποχή της, με έναν προφητικό τρόπο. Αυτό που κάναμε λοιπόν είναι σε ορισμένα σημεία να γίνει ο λόγος της λίγο πιο αιχμηρός.

Αναστασία Γιαννάκη
«Αντόνιο ή το μήνυμα»Αναστασία Γιαννάκη

-Η δική μου αίσθηση βλέποντας την παράστασή σας είναι ότι υπάρχει μια απευθείας συνομιλία με το «Σ’ εσάς που με ακούτε».

Όντως για μας, το συγκεκριμένο έργο ήταν η δραματουργική μας κιβωτός.

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

-Για ποιο λόγο το έργο δεν έχει ανέβει ποτέ, μετά το ανέβασμα από τον Κάρολο Κουν στο Θέατρο Τέχνης το 1972;

Δεν είναι από τα πιο δυνατά της έργα, γι’ αυτό και δεν έχει ανέβει ποτέ ξανά από τότε. Το δικό μας στοίχημα είναι λοιπόν να βγαίνουν οι θεατές και να αναρωτιούνται γιατί δεν ανεβαίνει. Αυτό το καταφέραμε και το θεωρώ μεγάλη επιτυχία. Όταν το διάβασα για πρώτη φορά, είχα ακριβώς την ίδια απορία. Μπαίνοντας όμως στις πρόβες, αντιλήφθηκα τις αδυναμίες που υπάρχουν. Όλα αυτά τα αναπάντητα ερωτήματα που μένουν στο θεατή. Αυτά λοιπόν εμείς έπρεπε να τα απαντήσουμε. Βρήκαμε τις απαντήσεις, παρόλο που πραγματικά δεν επιτρέπεται να φανούν από το ίδιο το έργο. Γι’ αυτό ο θεατής μένει λιγάκι μετέωρος, προσπαθώντας να καταλάβει τι συμβαίνει. Στο επίκεντρο βρίσκονται άλλωστε χαρακτήρες που δεν ξέρουν πώς να χειριστούν την κατάσταση στην οποία βρίσκονται και δεν κάνουν τίποτε γι’ αυτό. Είναι ένα έντονο χαρακτηριστικό γνώρισμα της χούντας και για μένα είναι κι ένα έντονο χαρακτηριστικό της σημερινής εποχής.

Αναστασία Γιαννάκη
«Αντόνιο ή το μήνυμα»Αναστασία Γιαννάκη

-Πράγματι η αδράνεια των προσώπων στο έργο και η διαρκής συζήτηση διαφόρων πραγμάτων είναι χαρακτηριστικό της εποχής μας.

Έτσι είναι! Συζητάμε, συζητάμε, συζητάμε και δεν κάνουμε τίποτε. Ο Αντόνιο μιλά γι’ αυτό που ζούμε σήμερα, για την αδράνεια των ανθρώπων και τη βία της εξουσίας. Ακόμη και οι νέοι που έρχονται στην τρίτη εικόνα για να κάνουν την επανάσταση, μιλάνε και τελικά δεν κάνουν τίποτε. Όπως κι εκείνοι, είμαστε όλοι οργισμένοι, ξεσπαθώνουμε στα social media, θεωρούμε ότι κάνουμε την επανάστασή μας επειδή τα έχουμε πει και νιώθουμε ότι έχουμε εκπληρώσει το χρέος μας. Το κείμενο όμως έχει και μια πολιτική κριτική απέναντι σε όλους. Πέρα από την κριτική που ασκεί στην εξουσία, τη χούντα και τα καθεστώτα γενικότερα, ασκεί κριτική και στην Αριστερά, που έχει ως πρόταγμα την επανάσταση, αλλά παραμένει αδρανής. Η Αναγνωστάκη ενδιαφερόταν άλλωστε σε όλα της τα έργα για την πολιτική διάσταση των καταστάσεων. Ξεκινάει όμως πάντα από τον άνθρωπο. Φτιάχνει ολοκληρωμένους χαρακτήρες. Είναι άνθρωποι με τραύματα που μιλούν ή δεν μιλούν γι’ αυτά. Είναι τρομερό πώς τα μισόλογα του έργου, ζωντανεύουν και αποκτούν νόημα, όταν μιλιούνται από τους ηθοποιούς.

-Τα λόγια των χαρακτήρων μοιάζουν με κομμάτια ενός παζλ, που όταν συναρθρώνονται σταδιακά, δίνουν ζωή και νόημα στα πάντα. Δεν παίζει ρόλο ο κάθε ήρωας του έργου, αλλά το μήνυμα που μεταφέρει με αυτά που λέει. Ποιο είναι αυτό το μήνυμα κατά τη γνώμη σου;

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Για μένα το μήνυμα είναι το έργο. Αυτό που λένε όλοι μαζί. Ο καθένας φέρνει το δικό του κομμάτι και σταδιακά το παζλ συμπληρώνεται και το νόημα αποκαλύπτεται. Γι’ αυτό για μένα το έργο θα μπορούσε να λέγεται απλά «Το μήνυμα». Ακόμη όμως και αυτό το νόημα δεν είναι συγκεκριμένο. Οι θεατές μένουν σε διαφορετικά στοιχεία που τους προσφέρονται από την πλοκή: Άλλοι μένουν στην ανάγκη δράσης, άλλοι στον τρόπο διαχείρισης του παρελθόντος. Αν ρωτάς εμένα θα σου έλεγα ότι το μήνυμα είναι: «Εμείς, εδώ, τώρα, τι κάνουμε».

Αναστασία Γιαννάκη
«Αντόνιο ή το μήνυμα»Αναστασία Γιαννάκη

-Το πιο αινιγματικό στοιχείο του έργου είναι ο ίδιος ο Αντόνιο, ένα πρόσωπο που δεν είναι πρωταγωνιστικό. Είναι εκεί και είναι και απών. Ποιος είναι αυτός λοιπόν;

Πράγματι ο Αντόνιο δεν φωτίζεται καθόλου από το έργο, γιατί ουσιαστικά δεν μιλά σχεδόν καθόλου. Παρόλα αυτά, όλοι μιλούν γι’ αυτόν. Ουσιαστικά για τους άλλους, ο Αντόνιο είναι ένα άβουλο πλάσμα, που δεν καταλαβαίνει κι έχει αδύνατο μυαλό. Περιγράφεται και ως καθυστερημένος. Στη δική μου παράσταση, ο Αντόνιο δεν μιλά, αλλά βλέπει και κατανοεί πλήρως την κατάσταση που βρίσκονται οι χαρακτήρες αλλά και ο κόσμος γύρω του. Είναι για μένα η καλή πλευρά του καθένα μας, που αφήσαμε πίσω μας κάποια στιγμή στο παρελθόν για να συμβιβαστούμε και να κάνουμε κάποια άλλα πράγματα και να ζήσουμε μέσα στην κοινωνία. Αυτός παραμένει ανένταχτος.

-Από την άλλη πλευρά, υπάρχει κι ένας άλλος Αντόνιο, που δεν εμφανίζεται ποτέ.

Η Αναγνωστάκη παίζει πάντα με δίπολα. Ο άλλος Αντόνιο είναι ο ηγέτης της επανάστασης. Έχει διάφορους πυρήνες στους οποίους δίνει οδηγίες. Με βάση το κοινό όνομα, η συγγραφέας κτίζει την εξέλιξη και την έκβαση του έργου. Μπερδεύεσαι στην αρχή, γιατί νομίζεις ότι ο Αντόνιο είναι το πρόσωπο, που βλέπουμε επί σκηνής. Υπάρχει όμως κι ένας άλλος Αντόνιο, που δεν εμφανίζεται ποτέ. Απλά παίζει με τη συνωνυμία.

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ
Αναστασία Γιαννάκη
«Αντόνιο ή το μήνυμα»Αναστασία Γιαννάκη

-Εσύ πώς είδες αυτό το πρόσωπο;

Εγώ δεν εστίασα σ’ αυτό το δίπολο. Αυτό που με ενδιέφερε είναι να είμαστε εμείς οι θεατές ο Αντόνιο. Να μπούμε στο δωμάτιο και να είμαστε Αντόνιο. Να μιλούν σαν να μιλούν για μας. Γι’ αυτό ένα μέρος της δράσης γίνεται πίσω από τους θεατές, χάρη στο εξαιρετικό σκηνικό της παράστασης. Οι θεατές είναι στο κέντρο της σκηνής. Απλά το στήσαμε έτσι, γιατί μας απασχόλησε πολύ το μέσα και το έξω, όπως προσδιορίζεται από το έργο. Η Αναγνωστάκη το έχει άλλωστε πολύ έντονα αυτό το στοιχείο στα έργα της: οι ήρωες είναι κλεισμένοι σε έναν εσωτερικό χώρο και απέξω συμβαίνουν πράγματα. Αυτό οφείλεται στο ότι και η ίδια ήταν κλειδωμένη σε ένα δωμάτιο. Καθόταν μέσα και έβλεπε σειρές. Φοβόταν να βγει έξω στον κόσμο. Έβγαινε ελάχιστα, σε συγκεκριμένες παρέες. Αυτό λοιπόν που δημιουργήσαμε στη δική μας παράσταση είναι ένα έξω, ένα μέσα και ένα λίγο πιο μέσα.

-Ποια ήταν η βασική δυσκολία στο χειρισμό αυτού του αινιγματικού κειμένου;

Η βασικότερη δυσκολία ήταν στη δραματουργία της παράστασης. Η μεγάλη πρόκληση ήταν το πώς θα καταφέρω να μεταφέρω τη δική μου λαχτάρα και αγάπη γι’ αυτό το έργο στον κόσμο, γιατί είναι ένα έργο που εμφανώς δεν έχει πλοκή. Με απασχόλησε πώς θα επικοινωνήσει η παράστασή μας με τους θεατές, που δεν γνωρίζουν καθόλου το έργο. Γιατί για μας που το δουλέψαμε, τα πράγματα είναι καθαρά. Αλλά για τον θεατή δεν είναι τόσο εύκολο. Ηρέμησα όταν αισθάνθηκα ότι κατάφερα να αποτυπώσω τη συναισθηματική κατάσταση των χαρακτήρων και το τραύμα που κουβαλούν. Δεν με απασχόλησε η αφηγηματική καθαρότητα, γιατί το έργο δεν βοηθά στο να αναδεικνύεται τι πραγματικά συμβαίνει.

Αναστασία Γιαννάκη
«Αντόνιο ή το μήνυμα»Αναστασία Γιαννάκη

-Διαβάζοντας το έργο, μου είπες ότι ήταν σαν να έκανες μια σπουδαία ανακάλυψη.

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Ναι. Νομίζω ότι δεν έχουμε δώσει στην Αναγνωστάκη την πρέπουσα σημασία και τη θέση που της αξίζει στην ελληνική θεατρική δημιουργία. Δεν την έχουμε ανακαλύψει ολοκληρωμένα. Πιστεύω ότι την κατατάσσουμε μαζί με άλλους Έλληνες συγγραφείς -Καμπανέλλης, Κεχαΐδης κτλ- και την αντιμετωπίζουμε λίγο ηθογραφικά. Εμένα μου φαίνεται τεράστια συγγραφέας και το θεωρώ φοβερό που δεν παίζονται έργα της στο εξωτερικό, όπως παίζονται παντού στον κόσμο έργα του Πίντερ. Και νομίζω ότι αυτό οφείλεται σε μας: ότι εμείς δεν την έχουμε καταλάβει και δεν την έχουμε εξερευνήσει. Ότι την έχουμε παραγνωρίσει. Έχει πολύ μεγαλύτερες αναζητήσεις, μιλά για ένα πολύ μεγαλύτερο σύμπαν και μιλά με ένα πολύ πιο αποτελεσματικό τρόπο για την ανθρωπότητα εν γένει, φεύγοντας από όρια χώρου και χρόνου. Υπερβαίνει κατά πολύ την Ελλάδα. Παίρνει ερεθίσματα από την Ελλάδα και τον χώρο που ζει, από την καθημερινότητά της και τα κάνει συμπαντικά. Τα κάνει μεγάλα, τα κάνει τεράστια και αφορούν όλο τον κόσμο παντού. Αυτό δεν συμβαίνει με κανέναν άλλο στο ελληνικό θέατρο, ούτε στους δημιουργούς, ούτε στους δραματουργούς. Αυτό που κάνουν δυστυχώς οι περισσότεροι δημιουργοί είναι ότι βλέπουν τι κάνουν οι άλλοι και υιοθετούν εργαλεία που έχουν χρησιμοποιηθεί ή δοκιμαστεί.

-Υπάρχει λύση;

Πιστεύω ότι αν βασιστούμε στο τώρα μας, σ’ αυτό που συμβαίνει από την κρίση και μετά στη χώρα μας, τότε δημιουργοί και δραματουργοί θα πετυχαίναμε κάτι μοναδικό, το οποίο δεν έχουμε κάνει ακόμη. Ζηλεύουμε το Βερολίνο που έγινε ευρωπαϊκός πυρήνας δημιουργίας. Έγινε γιατί έζησε όλη την κατάσταση με τον Ψυχρό Πόλεμο, χρησιμοποίησε τα αποκαΐδια του κι έφτιαξε κάτι καινούργιο. Εμείς για κάποιο λόγο δεν το έχουμε κάνει ακόμη. Και δυστυχώς πιστεύω ότι είναι αργά πια. Δεν είχαμε κεραίες όλα αυτά τα χρόνια για να μετουσιώσουμε όλα αυτά που βιώσαμε σε κάτι δημιουργικό. Και υπάρχει ριζωμένη μια ξενολατρία, που εμποδίζει να δεις τι συμβαίνει μέσα στο σπίτι σου και να το μετατρέψεις σε κάτι άλλο. Με στεναχωρεί πάρα πολύ όλη αυτή η κατάσταση, γιατί έχουμε στα χέρια μας τρομερό υλικό.

Vassilis Makris/Vassilis Makris
«Αντόνιο ή το μήνυμα»Vassilis Makris/Vassilis Makris

-Ποιο είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα για τη θεατρική κοινότητα;

Δεν είναι οργανωμένη. Ο καθένας μας είναι στο δικό του μικρόκοσμο με τους δικούς του συνεργάτες, φίλους και follower. Δεν υπάρχει ένα καθορισμένο πλαίσιο συνεργασίας, ούτε καν συζήτησης. Δεν αλληλεπιδρούμε ουσιαστικά πάνω στα εργαλεία του θεάτρου, στα προβλήματα και τα ζητήματα που απασχολούν την κοινότητά μας. Υπάρχει μεγάλος εγωισμός. Στο εξωτερικό, μπορεί να υπάρχουν αντίστοιχα φαινόμενα, υπάρχει όμως μεγαλύτερη συζήτηση και νιάξιμο για τη θεατρική διαδικασία. Ο ένας παίρνει από τον άλλο με ένα πιο απενοχοποιημένο τρόπο για να εξελίξει κάποια δικά του πράγματα. Εδώ είμαστε λιγάκι μην μου αγγίζεις το οικοπεδάκι, μην μπαίνεις στο χώρο μου.

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

-Η πανδημία δεν άλλαξε λιγάκι την κατάσταση;

Δεν νομίζω ότι άλλαξε κάτι ουσιαστικά. Δεν βλέπω να έχει αλλάξει και το μυαλό πολλών ανθρώπων που δραστηριοποιούνται σήμερα στο χώρο. Μετά από όλα αυτά, θέλουν να ανεβάσουν ένα ακόμη έργο του Τενεσί Ουίλιαμς, μια ακόμη παράσταση που δεν έχει να πει τίποτε για το σήμερα, που δεν αφορά τη δική μας πραγματικότητα. Μετά από δύο χρόνια, ο κόσμος γύρω μας έχει αλλάξει εντελώς. Δεν μπορείς εσύ απλά να συνεχίζεις να κάνεις τα ίδια πράγματα, χωρίς να έχεις πάρει μυρωδιά το τι συμβαίνει στον πλανήτη. Δεν μπορούμε να καθίσουμε πάλι στις ίδιες θέσεις και να κάνουμε τα ίδια πράγματα. Πρέπει να επαναδιαπραγματευτούμε διαφορετικά τη συνθήκη που βρισκόμαστε.

-Δεν έχει απασχολήσει αυτούς τους σκηνοθέτες το τι συμβαίνει γύρω μας;

Δεν ξέρω. Αυτή η εμμονή όμως στην κανονικότητα, είναι που τους οδηγεί να φέρονται με αυτόν τον τρόπο. Κάνουν σαν να μην έχει συμβεί ο,τι έχει συμβεί. Δεν ψυχανεμίζονται τι γίνεται γύρω τους. Οπότε, κατά τη γνώμη μου, άφησε λίγο στην άκρη το όραμά σου για τον «Γυάλινο Κόσμο» και μίλα λίγο γι’ αυτό που μας συμβαίνει, είτε επιτυχημένα, είτε αποτυχημένα.

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

Δραματουργική επεξεργασία: Ιζαμπέλα Κωνσταντινίδου, Κορίνα Χαρίτου, Χρήστος Θεοδωρίδης

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Σκηνοθεσία: Χρήστος Θεοδωρίδης

Χορογραφία: Ξένια Θεμελή

Σκηνογραφία: Ελίνα Λούκου

Κοστούμια: Εδουάρδος Γεωργίου

Μουσική: Βασίλης Ντοκάκης

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Σχεδιασμός φωτισμών: Τάσος Παλαιορούτας

Βοηθός σκηνοθέτη: Μάκης Σεμερτζίδης

Βοηθός σκηνογράφου: Χρυσούλα Γλωσσίδου

Βοηθοί ενδυματολόγου: Βαγγέλης Σκουλιδάς, Ελένη Γεωργίου

Βοηθός φωτιστή: Σοφία Αδαμοπούλου

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Σχεδιασμός αφίσας - προγράμματος: Dazno

Φωτογραφίες: Αναστασία Γιαννάκη

Οργάνωση - εκτέλεση παραγωγής: Έλενα Ζαφείρη

Επικοινωνία: Λία Κεσοπούλου

Χειριστής ήχου - φώτων: Λάμπρος Σίμος

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Κατασκευή σκηνικού: Γιάννης Καλλέργης

Παίζουν: Γιώτα Αργυροπούλου (Αλίκη), Γιώργος Κισσανδράκης (Αντόνιο), Ντένης Μακρής (Τζουντ) Ελένη Άμπια Νζάγκα (Σάλλυ), Δημήτρης Παπαβασιλείου (Τζον), Τατιάνα Πίττα (Ελένη), Πέτρος Σκαρμέας (Τσάρλυ), Σεμίραμις Αμπατζόγλου (Κορίνα), Ελένη Βλάχου (Ζωή), Ξένια Θεμελή (Καίτη), Νίκος Κούκας (Μιχάλης), Διονύσης Λάνης (Παύλος), Ράνια Πολυχρονάκη (Σόνια), Γιάννης Τσουμαράκης (Νίκος), Τάσος Τυρογαλάς (Άγης), Χρυσάνθη Φύτιζα (Σοφία)

Η παράσταση πραγματοποιείται με την οικονομική υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού.

Αναστασία Γιαννάκη
«Αντόνιο ή το μήνυμα»Αναστασία Γιαννάκη

INFO

Βιομηχανικό Πάρκο ΠΛ.ΥΦ.Α., Κορυτσάς 39, Βοτανικός

Πληροφορίες: 6942 288 662 (ωράριο: 18:00-21:00)

ΔΙΑΦΉΜΙΣΗ

Παραστάσεις: Έως τις 23 Ιανουαρίου 2022, κάθε Πέμπτη-Παρασκευή στις 21:15 και Σάββατο-Κυριακή στις 18:00 και στις 21:15 (ώρα προσέλευσης 30’ λεπτά πριν από την προγραμματισμένη ώρα της παράστασης)

Διάρκεια: 135’

Τιμές εισιτηρίων: 18€ κανονικό | 12€ μειωμένο (φοιτητών, ανέργων, ΑΜΕΑ & πολυτέκνων)

Προπώληση εισιτηρίων 

Κοινοποιήστε το άρθροΣχόλια

Σχετικές ειδήσεις

Χρήστος Θεοδωρίδης: «Η επανάσταση πρέπει να ξεκινήσει πρώτα από μέσα μας, πριν βγούμε στους δρόμους»

Φεστιβάλ Αθηνών: Ο Ριχάρδος Γ΄ μέσα από τα μάτια του Χρήστου Θεοδωρίδη

Χρήστος Θεοδωρίδης: «Ο Άμλετ είναι πρότυπο δράσης σε μια εποχή απραξίας»